Αντίμηλος

Αντίμηλος
	Αντίμηλος
Γεωγραφία
Αρχιπέλαγος	Αιγαίο Πέλαγος
Νησιωτικό σύμπλεγμα	Κυκλάδες
Έκταση	8 km²
Χώρα
	Ελλάδα
Περιφέρεια	Νοτίου Αιγαίου
Νομός	Κυκλάδων
Δήμος	Μήλου
Δημογραφικά
Πληθυσμός	0 (απογραφής 2011)
	Σχετικά πολυμέσα

Συντεταγμένες: 36°47′18″N 24°14′22″E / 36.788391°N 24.239445°E / 36.788391; 24.239445

Η Αντίμηλος είναι μικρό απόκρημνο νησί των Κυκλάδων δυτικά της Μήλου, στο Μυρτώο Πέλαγος.^[1] Είναι ένα βραχώδες και εξαιρετικά απόκρημνο νησί, με το υψηλοτερό του σημείο να βρίσκεται στα 671 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Έχει έκταση 8,801 τ.χλμ.^[2] και είναι ακατοίκητο.

Οι ντόπιοι το αποκαλούν και Ερημόμηλο, ονομασία με την οποία ήταν γνωστό και κατά το Μεσαίωνα, ενώ στην αρχαιότητα ήταν γνωστό ως Έφυρα ή Εφόρα^[1]. Τα αρχαιολογικά ευρήματα υποδεικνύουν την ύπαρξη οικισμών από τους προϊστορικούς χρόνους.

Ήταν ενεργό ηφαίστειο έως την αρχή της Τεταρτογενούς περιόδου: ακόμα και σήμερα υπάρχει ανενεργός κρατήρας στην κορυφή του νησιού. Το νησί είναι ένας ηφαιστειακός δόμος αποτελούμενος από ανδεσιτική και δακιτική λάβα, τόφφους και ροές που καταλήγουν σε απότομους γκρεμούς. Η ηλικία τους έχει προσδιοριστεί στα 320.000 έτη. Στον υποθαλάσσιο χώρο ανατολικά της Αντιμήλου έχουν εντοπιστεί άλλοι τρεις ηφαιστειακοί δόμοι.^[3]

Έχει θαμνώδη βλάστηση και έχει χαρακτηριστεί από το δίκτυο Φύση 2000 ως Τόπος Κοινοτικής Σημασίας (ΤΚΣ). Φιλοξενεί ένα σπάνιο είδος αιγάγρων) (Capra aegagrus pictus), παρόμοιο με της Κρήτης, το σπάνιο είδος των μαυροπετριτών γερακιών, καθώς και ένα σπάνιο είδος φιδιών, το είδος macrovipera schweizeri, γνωστό και ως "οχιά της Μήλου". Ωστόσο, το τελευταίο διάστημα, οι εναπομείναντες αίγαγροι του είδους απειλούνται με εξαφάνιση λόγω των επιμειξιών και λόγω λειψυδρίας^[4].

Η επίσκεψη στο νησί γίνεται μόνο με άδεια της Διεύθυνσης Θήρας Κυκλάδων.

Παραπομπές

↑ ^1,0 ^1,1 Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα. 9. Εκδοτικός Οργανισμός Πάπυρος. 1996. σελ. 420.
↑ Νέζης, Νίκος (2010). Τα ελληνικά βουνά - Γεωγραφική εγκυκλοπαίδεια. Αθήνα: Ε.Ο.Ο.Α. & Κληροδότημα «Αθ. Λευκαδίτη». σελ. 199. ISBN 978-960-86676-5-5.
↑ Nomikou, Paraskevi; Papanikolaou, Dimitrios; Alexandri, Matina; Sakellariou, Dimitris; Rousakis, Grigoris (2013-06). «Submarine volcanoes along the Aegean volcanic arc» (στα αγγλικά). Tectonophysics 597-598: 123–146. doi:10.1016/j.tecto.2012.10.001. https://linkinghub.elsevier.com/retrieve/pii/S004019511200635X.
↑ Φίλης Καϊτατζής (26 Οκτωβρίου 2007). «Νεκροί οι αίγαγροι». Ελευθεροτυπία. Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2009. ^{[νεκρός σύνδεσμος]}

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[:0-1] 1,0 ^1,1 Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα. 9. Εκδοτικός Οργανισμός Πάπυρος. 1996. σελ. 420.

[2] Νέζης, Νίκος (2010). Τα ελληνικά βουνά - Γεωγραφική εγκυκλοπαίδεια. Αθήνα: Ε.Ο.Ο.Α. & Κληροδότημα «Αθ. Λευκαδίτη». σελ. 199. ISBN 978-960-86676-5-5.

[3] Nomikou, Paraskevi; Papanikolaou, Dimitrios; Alexandri, Matina; Sakellariou, Dimitris; Rousakis, Grigoris (2013-06). «Submarine volcanoes along the Aegean volcanic arc» (στα αγγλικά). Tectonophysics 597-598: 123–146. doi:10.1016/j.tecto.2012.10.001. https://linkinghub.elsevier.com/retrieve/pii/S004019511200635X.

[4] Φίλης Καϊτατζής (26 Οκτωβρίου 2007). «Νεκροί οι αίγαγροι». Ελευθεροτυπία. Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2009. ^{[νεκρός σύνδεσμος]}

[1]

[2]

[3]

[4]