Αναστάσιος Πηχιών
| Αναστάσιος Πηχιών | |
|---|---|
 Ο Μακεδόνας επαναστάτης Αναστάσιος Πηχιών από την Αχρίδα. | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | Αχρίδα, Οθωμανική Αυτοκρατορία |
| Θάνατος | 24 Μαρτίου 1913 (77 ετών) |
| Κατοικία | Καστοριά |
| Εθνικότητα | Ελληνική |
| Χώρα πολιτογράφησης | Οθωμανική Αυτοκρατορία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | Έλληνας Μακεδονομάχος |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Αικατερίνη Κωνσταντίνου Παπάζογλου |
| Τέκνα | 8 τέκνα (πέντε κόρες και τρεις υιούς) |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Πόλεμοι/μάχες | Μακεδονικός Αγώνας |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Αργυρός Σταυρός του Σωτήρος |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Αναστάσιος Πηχιών, γνωστός και ως Αναστάσιος Πηχεών, (Αχρίδα, 1836 - Καστοριά, 24 Μαρτίου 1913) ήταν Έλληνας βλάχικης καταγωγής εκπαιδευτικός και μακεδονομάχος.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε στην Αχρίδα της Πελαγονίας την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τις εγκύκλιες σπουδές του τις έκανε στην Αχρίδα και το Μοναστήρι. Είχε την τύχη να έχει δάσκαλο τον Μαργαρίτη Δήμιτσα, στο ιδιωτικό σχολείο του οποίου, στο Μοναστήρι, δίδαξε επί ένα χρονικό διάστημα και βοήθησε τον δάσκαλό του στην συγγραφή των διαφόρων μελετών του. Ο Δήμιτσας τον προέτρεψε να μεταβεί, το 1856, στην Αθήνα, να τελειώσει εκεί το Γυμνάσιο και να συνεχίσει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο. Το 1859 γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Για να καλύπτει τα έξοδα των σπουδών του, αντέγραφε διάφορα έγγραφα και συγγράμματα, ενώ το δεύτερο χρόνο των σπουδών του έλαβε υποτροφία από το Βελλίδειο κληροδότημα. Συμμετείχε σε όλες σχεδόν τις κινητοποιήσεις των φοιτητών, τόσο για το Μακεδονικό Ζήτημα όσο και τις αντιδυναστικές διαδηλώσεις κατά της Βασιλείας του Ὀθωνα, που οδήγησαν στην πτώση της βασιλικής δυναστείας. Το 1863 δέχθηκε τη θέση του ελληνοδιδασκάλου στην Κλεισούρα Καστοριάς όπου δίδαξε για δύο χρόνια. Το 1865 διορίστηκε δάσκαλος στο ελληνικό σχολείο της Καστοριάς. Στην Καστοριά ο Πηχιών ανέπτυξε έντονη εκπαιδευτική δραστηριότητα καταβάλλοντας προσπάθειες για την ίδρυση ελληνικών σχολείων και την κατάλληλη στελέχωσή τους. Συνέβαλε ακόμη ουσιαστικά στην πρόοδο του Φιλοεκπαιδευτικού Συλλόγου Καστοριάς που ιδρύθηκε το 1872. Για το σκοπό αυτό τον βοήθησαν υλικά και ηθικά για την επιτέλεση του έργου του σημαντικοί λόγοι της εποχής εκείνης και κυρίως με τους Αναστάσιο Γούδα και Κωνσταντίνο Ασώπιο,[1] - Ηπειρώτες από το Γραμμένο Ιωαννίνων, ο δε πρώτος γιατρός και λόγιος και ο δεύτερος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Η Νέα Φιλική Εταιρεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1867 ίδρυσε την Εθνική Επιτροπή με τους: Νικόλαο Φιλιππίδη από το Μοναστήρι, τον Θωμά Πασχίδη από την Ήπειρο και τον Ιωάννη Αργυρόπουλο από την Κλεισούρα Καστοριάς η οποία σύντομα διευρύνθηκε από Βογατσικό μέχρι Κορυτσά με τις συμμετοχές των: Ιωάννη Σιώμου, Αργύριο Βούζα (Ιατρός στη Φλώρινα), Νικόλαο Τουτουντζή, Βασίλειο και Νικόλαο Ωρολογόπουλο Ρέτζη και Απόστολο Σαχίνη.[2]
Η νέα «Φιλική Εταιρεία», όπως ονομάσθηκε μετά την διεύρυνσή της απέβλεπε στο ξεσήκωμα της Μακεδονίας εναντίον των Τούρκων. Αρχές του 1888 συλλαμβάνονται από τους Τούρκους 15 Κλεισιουριώτες και περισσότεροι από σαράντα (40) Καστοριανοί μαζί με Μπογκατσιώτες κυρίως και Κορυτσιώτες, που οδηγούνται τελικά στις φυλακές του Μοναστηρίου για να δικασθούν. Ο Αναστάσιος Πηχιών ανέλαβε εξ ολοκλήρου και ευθαρσώς την ευθύνη και τελικά δεν έχασε την ζωή του λόγω του διεθνούς αντίκτυπου που προκάλεσε η σύλληψή του. Έμεινε παροιμιώδης η φράση των Καστοριανών, όταν έβλεπαν τον Ιωάννη Αργυρόπουλο να οδηγείται στις φυλακές: «...πάλι σε φέρανε γιατρέ !!!».[3]
Για τις δραστηριότητές του αυτές φυλακίζεται για έξι μήνες στο Μοναστήρι και αργότερα μεταφέρεται στο φρούριο της Πτολεμαΐδας (Άκρα) Παλαιστίνης (σήμερα στο Ισραήλ), απ' όπου με τη βοήθεια του Έλληνα υποπροξένου δραπετεύει για την Αθήνα. Ύστερα από δύο χρόνια άκαρπης προσπάθειας να βρει εργασία, διορίστηκε καθηγητής στη Ριζάρειο Σχολή, όπου δίδαξε ως το 1908.[4] Με την αμνηστία που δόθηκε το 1908 με το κίνημα των Νεότουρκων ξαναγυρίζει στην Καστοριά. Πεθαίνει το 1913 ένα χρόνο μετά την απελευθέρωση της Καστοριάς που ενσωματώνεται στο εθνικό κορμό.[5][6]
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Σχετικά λήμματα, Εγκυκλοπαίδεια Εκδοτικής Αθηνών.
- ↑ Κωνσταντίνος Βακαλόπουλος, Ο Βόρειος Ελληνισμός κατά την πρώιμη φάση του μακεδονικού αγώνα (1878-1894) - Απομνημονεύματα Αναστασίου Πηχεώνα, σ. 82, Θεσσαλονίκη, 1983
- ↑ Νικόλαος Σιώκης, Ο Μακεδονομάχος Ιατρός Ιωάννης Αργυρόπουλος (1852-1920)
- ↑ Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, σ.263, τόμ. 8, Εκδοτική Αθηνών 1988
- ↑ Δημήτριος Φωτιάδης, Η Επανάσταση του 21, Τόμος Πρώτος
- ↑ Κωνσταντίνος Βακαλόπουλος, Ο Βόρειος Ελληνισμός κατά την πρώιμη φάση του μακεδονικού αγώνα (1878-1894), έκδοση ΙΜΧΑ, Θεσσαλονίκη, 1983
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
 |
Αυτό το λήμμα σχετικά με έναν Μακεδονομάχο χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το. |
|