Αλεξάντρου Ματσεντόνσκι
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
| Αλεξάντρου Ματσεντόνσκι | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Alexandru Macedonski (Ρουμανικά) |
| Γέννηση | 14 Μαρτίου 1854[1][2][3] Κραϊόβα[4][5] |
| Θάνατος | 24 Νοεμβρίου 1920[1][2][3] Βουκουρέστι |
| Τόπος ταφής | κοιμητήριο Μπελού |
| Ψευδώνυμο | Duna, Luciliu και Sallustiu |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ρουμανία Ηνωμένα Πριγκηπάτα Βασίλειο της Ρουμανίας |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ρουμανικά[6] |
| Σπουδές | Carol I National College d:Q42896680[7] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | γλωσσολόγος συγγραφέας θεατρικός συγγραφέας κριτικός λογοτεχνίας βιογράφος συγγραφέας έργων επιστημονικής φαντασίας ποιητής μεταφραστής δημοσιογράφος δημόσιος υπάλληλος σεναριογράφος |
| Περίοδος ακμής | 1866 |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Εθνικό Φιλελεύθερο Κόμμα (Ρουμανία) |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Έπαρχος (Απριλίου 1876 – Σεπτέμβριος 1876, Μπουτζάκ) Έπαρχος |
| Υπογραφή | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Αλεξάντρου Ματσεντόνσκι (Alexandru Macedonski ή Macedonschi ή Macedonsky, 14 Μαρτίου 1854 – 24 Νοεμβρίου 1920) ήταν Ρουμάνος ποιητής, μυθιστοριογράφος, δραματουργός και κριτικός της λογοτεχνίας, γνωστός ιδιαιτέρως για την προαγωγή του γαλλικού συμβολισμού στη χώρα του. Υπήρξε πρόδρομος της ρουμανικής μοντερνιστικής λογοτεχνίας, ο πρώτος Ρουμάνος (και κατά κάποιους και ο πρώτος στη νεότερη ευρωπαϊκή λογοτεχνία) ποιητής που χρησιμοποίησε ελεύθερο στίχο. Μέσα στο πλαίσιο της ρουμανικής λογοτεχνίας ο Ματσεντόνσκι θεωρείται από τους κριτικούς ως δεύτερος μόλις μετά τον εθνικό ποιητή Μιχαήλ Εμινέσκου. Ως ηγέτης μιας κοσμοπολίτικης και αισθητιστικής τάσεως, που δημιουργήθηκε γύρω από το περιοδικό του Literatorul, ήταν αντίθετος με τον εσωστρεφή παραδοσιακό ύφος του Εμινέσκου και της σχολής του.
Ο Ματσεντόνσκι ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, γιος του στρατηγού Αλεξάνδρου Δ. Ματσεντόνσκι, υπουργού Αμύνης της Ρουμανίας, και εγγονός του αγωνιστή στην Εξέγερση της Βλαχίας του 1821 Ντιμίτριε Ματσεντόνσκι.
Αρχίζοντας ως νεορομαντικός στην παράδοση της Βλαχίας, ο Ματσεντόνσκι πέρασε μετά από ένα στάδιο ρεαλισμού-νατουραλισμού που βάφτισε «κοινωνική ποίηση», ενώ προοδευτικά προσάρμοζε το ύφος του στον συμβολισμό και στον παρνασσισμό, ενώ επανειλημμένα αλλά χωρίς επιτυχία επεχείρησε να επιβληθεί στον γαλλόφωνο κόσμο. Παρά την αντίδρασή του στις παραδοσιακές μορφές ποιήσεως, διατήρησε έναν ισόβιο σύνδεσμο με τον νεοκλασικισμό και το ιδανικό του της αγνότητας. Η αναζήτηση της αριστείας από τον Ματσεντόνσκι βρίσκει την έκφρασή της στο επαναλαμβανόμενο μοτίβο της θεωρήσεως της ζωής ως ενός «προσκυνήματος στη Μέκκα». Τα στιλιστικά στάδια της σταδιοδρομίας του αντιπροσωπεύονται από τις συλλογές Prima verba, Poezii και Excelsior, καθώς και στο μυθιστόρημα φαντασίας Thalassa, Le Calvaire de feu. Στα τελευταία χρόνια του έγραψε of ποιήματα ροντέλ, αξιοσημείωτα για την αποστασιοποιημένη και γαλήνια θεώρηση της ζωής, σε αντίθεση με την πρότερη μαχητικότητα του ποιητή.
Υπήρξε επίσης ικανός και πολύγλωσσος μεταφραστής, έχοντας μεταφράσει από την αγγλική, τη γαλλική και την ελληνική γλώσσα (για παράδειγμα ποιήματα του Αχιλλέα Παράσχου). Παράλληλα με τη λογοτεχνική του σταδιοδρομία, ο Ματσεντόνσκι ήταν δημόσιος αξιωματούχος, που υπηρέτησε και ως νομάρχης στο Μπουντζάκ και στη Βόρεια Δοβρουτσά κατά τη δεκαετία του 1870. Οι πολιτικές θέσεις του κυμαίνονταν από τον φιλελευθερισμό στον συντηρητισμό, και αναμίχθηκε στην πολιτική διαπάλη της εποχής του. Από τα αρκετά περιοδικά και εφημερίδες που ίδρυσε, το Literatorul υπήρξε αυτό που άσκησε τη μεγαλύτερη επίδραση, φιλοξενώντας αρχικώς τις διαμάχες του με τη σημαντική λογοτεχνική ένωση του Ιασίου Junimea. Τα σχετικά του κείμενα είχαν ως στόχο τον Βασίλε Αλεξαντρί και ιδίως τον Εμινέσκου. Η κατάσταση αυτή επαναλήφθηκε αργότερα, όταν ο Ματσεντόνσκι και το περιοδικό του Forța Morală ξεκίνησαν εκστρατεία εναντίον του Ελληνορουμάνου θεατρικού συγγραφέα Ιόν Λούκα Καρατζιάλε, τον οποίο κατηγόρησαν ψευδώς για λογοκλοπή. Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ο ποιητής υποστήριξε τις Κεντρικές Δυνάμεις, παρά την ένταξη της Ρουμανίας στο αντίθετο στρατόπεδο. Η ζωή του χαρακτηρίσθηκε επίσης από ένα μακρόχρονο ενδιαφέρον για τον εσωτερισμό, αρκετές απόπειρες να αναγνωρισθεί ως εφευρέτης και τον ενθουσιασμό του για την ποδηλασία. Τόσο ο γιος του ποιητή Αλέξης και ο εγγονός του Σοάρε έγιναν γνωστοί ζωγράφοι.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 12176048h. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 (Αγγλικά) ISFDB. 228805. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 (Γερμανικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπρόκχαους. macedonski-alexandru.
- ↑ 12 Αυγούστου 2015. www
.monumenteoltenia .ro /fantana-jianu-craiova /. Ανακτήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 2021. - ↑ ro
.wikipedia .org /wiki /Craiova. - ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb12176048h. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ www
.tititudorancea .com /z /biografie _alexandru _macedonski .htm.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Lucian Boia: "Germanofilii": Elita intelectuală românească în anii Primului Război Mondial, εκδ. Humanitas, Βουκουρέστι 2010, ISBN 978-973-50-2635-6
- Manuela-Delia Suciu: «La poésie roumaine au XIXe siècle. Alexandru Macedonski entre romantisme et symbolisme», Revue d’Études Françaises, Nr. 8/2003, σσ. 101-110.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Alexandru Macedonski στο Wikimedia Commons- Alexandru Macedonski, περιγραφή στον ιστότοπο του Μουσείου Ρουμανικής Λογοτεχνίας (στη ρουμανική γλώσσα)