Έκγκουιν

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Έκγκουίν
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση9ος αιώνας
Χώρα πολιτογράφησηςΗνωμένο Βασίλειο
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΑγγλικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητασύζυγος ηγεμόνα
Οικογένεια
ΣύζυγοςΕδουάρδος ο Γηραιός[1][2]
ΤέκναΈθελσταν[3][1]
Εντίθ του Πόλεσγουορθ[3][1]
Άλφρεντ[3]
ΟικογένειαΟίκος του Ουέσσεξ
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Η Έκγκουιν (αρχ. αγγ.: Eċġwynn, πέθανε μετά το 890) ήταν η πρώτη σύζυγος του βασιλιά των Αγγλοσαξόνων Εδουάρδου του Πρεσβύτερου με τον οποίο απέκτησε τον μετέπειτα βασιλιά Έθελσταν της Αγγλίας και μία κόρη την Αγία Εντίθ του Πόλεσγουορθ που παντρεύτηκε τον Σιθρίκ Κες, βασιλιά των Βίκινγκ. Δεν υπάρχουν πολλές πηγές για τη ζωή της, το όνομα της δεν αναφέρεται πουθενά πριν τη Νορμανδική κατάκτηση. Ο πρώτος ιστορικός που το καταγράφει ήταν ο Ουίλιαμ όφ Μαλμεσμπέρι τον 12ο αιώνα, ο ιστορικός αυτός αποτελεί τη βασική πηγή πληροφοριών για την Έκγουιν.[4]

Γάμος με τον Εδουάρδο τον Πρεσβύτερο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ουίλιαμ όφ Μαλμεσμπέρι γράφει ότι ο Έθελσταν ήταν 30 ετών την εποχή που ανέβηκε στον θρόνο (924), αυτό παραπέμπει ότι γεννήθηκε το 894, συνεπώς ο γάμος των γονέων του έγινε ένα έτος νωρίτερα (893).[5][6] Όταν ο Εδουάρδος έφτασε στην ενηλικίωση το βασικό καθήκον του πατέρα του Αλφρέδου του Μέγα ήταν να συνεχίσει το γενεαλογικό του δέντρο.[7] Δεν υπάρχουν κατόπιν πηγές για την Ένγκουιν αλλά δύο σημαντικά γεγονότα σχετίζονται με αυτήν, το πρώτο ότι ο γιος της Έθελσταν απεστάλη στη Μερκία να ανατραφεί στην αυλή της θείας του Έθελφλιντ.[8] Το δεύτερο ότι ο σύζυγος της Εδουάρδος μετά τον θάνατο του πατέρα του (901) παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο την Έλφλεντ, κόρη του κόμη Έθελχελμ.[9] Η αιτία για την απόφαση αυτή είναι ασαφής, ένας πιθανός λόγος είναι ότι η Έκγουιν είχε πεθάνει και ο Εδουάρδος αναζήτησε μία δεύτερη σύζυγο.[10] Ένας δεύτερος λόγος είναι ότι ο γάμος έγινε για πολιτικούς λόγους με πρωτοβουλία του πεθερού της, συνεπώς μετά τον θάνατο του Αλφρέδου (899) οι βασιλικοί σύμβουλοι έπεισαν τον Εδουάρδο να τον διαλύσει.[11][12]

Το Αγγλοσαξονικό χρονικό γράφει ότι ο βασιλεύς Έθελσταν πάντρεψε την αδελφή του με τον βασιλιά της Νορθουμβρίας Σιθρίκ Κες (πέθανε το 727), οι γάμοι εορτάστηκαν μεγαλοπρεπώς στο βασιλικό κέντρο της Μερκίας στο Τάμγουορθ (30 Ιανουαρίου 926).[13] Ο Ουίλιαμ όφ Μαλμεσμπέρι τονίζει ότι ήταν κόρη της Έκγουιν αλλά δεν μπορούσε να αποκαλύψει το όνομα της από τις διαθέσιμες πηγές που είχε.[14] Οι μετέπειτα ιστορικοί Ρογήρος του Γουέντοβερ (πέθανε το 1236) και Μάθιου Πάρις (1200 - 1259) την ταυτίζουν με την Αγία Έντιθ του Πόλεσγουορθ η οποία σύμφωνα με τις βιογραφίες των παλιών Αγγλίδων Αγίων τάφηκε σε μία μονή στο Γουόρικσερ κοντά στο Τάμγουορθ.[15] Ο μετέπειτα χρονικογράφος του 13ου αιώνα Τζων του Γουόλινγκφορντ καταγράφει το όνομα της σαν "Ήντιθ", ήταν η μητέρα του Αμλάιμπ Κουαράν.[16][17] Οι μετέπειτα ιστορικοί βρίσκονται σε αντίθετες απόψεις, μερικοί συμφωνούν με τη θεωρία του Ρογήρου ή την πιθανότητα να είναι το όνομα της "Ήντιθ".[18] Η Μπάρμπαρα Γιορκ (γεν. το 1951) τονίζει ότι είναι αδύνατο να ονομάζεται η κόρη της Έκγουιν Ήντιθ, το ίδιο όνομα είχε μια άλλη κόρη του Εδουάρδου του Πρεσβύτερου με την Έλφλεντ, την αναγνωρίζει τελικά σαν "Έντιθ".[19]

Διαδοχή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το υπόβαθρο σχετικά με την οικογένεια και τα παιδιά της Έκγουιν δεν έχει προσδιοριστεί, οι πληροφορίες σχετίζονται με τα γεγονότα που ακολούθησαν τη διαδοχή του Έθελσταν από τους ετεροθαλείς αδελφούς του. Ο Ουίλιαμ όφ Μαλμεσμπέρι γράφει ότι ο Αλφρέδος ο Μέγας είχε στόχο να αναγνωρίσει διάδοχο του απ΄ευθείας τον εγγονό του Έθελσταν αγνοώντας τον γιο του Εδουάρδο, τον έστεψε ο ίδιος με ξίφος, σπαθί και βασιλικό μανδύα.[20] Ο Αλφρέδος φρόντισε προσωπικά την ανατροφή του εγγονού του, τον έστειλε για εκπαίδευση στη Μερκία, στην αυλή της θείας του Έλφλεντ.[21] Σε Λατινικό ποίημα της εποχής ο Έθελσταν εμφανίζεται σαν διάδοχος του θρόνου των Αγγλοσαξόνων, αυτό δείχνει ότι ο παππούς του τον είχε αναγνωρίσει διάδοχο στα μέσα της δεκαετίας του 890.[22]

Ο Εδουάρδος ο Πρεσβύτερος είχε ωστόσο άλλα σχέδια, είχε στόχο να ορίσει διάδοχο του τον μεγαλύτερο γιο του με την Έλφλεντ Έλφγουιρντ του Ουέσσεξ. Με τον θάνατο του (17 Ιουλίου 924) οι κάτοικοι του Ουέσσεξ ανακήρυξαν βασιλιά τους τον Έλφγουιρντ σύμφωνα με την επιθυμία του πατέρα του, οι κάτοικοι της Μερκίας ανακήρυξαν βασιλιά τον Έθελμπαλντ. Ο Έλφγουιρντ πέθανε αιφνίδια και πρόωρα λίγες μέρες μετά τον θάνατο του πατέρα του, ο Έθελσταν κληρονόμησε ολόκληρο το βασίλειο. Οι κάτοικοι του Ουέσσεξ αντιστάθηκαν σκληρά με αποτέλεσμα η στέψη του στο Κίγκστον να καθυστερήσει μέχρι τις 4 Δεκεμβρίου της επόμενης χρονιάς (925).[23] Ο Ουίλιαμ όφ Μαλμεσμπέρι τονίζει : "Κάποιος Αλφρέδος στο Ουίντσεστερ αντέδρασε σκληρά με τον ισχυρισμό ότι ο Έθελσταν ήταν γιος μιας ερωμένης του πατέρα του, συνεπώς νόθος".[24] Οι επαναστάτες υποστήριζαν προφανώς τα κληρονομικά δικαιώματα του Έντουιν, του δεύτερου γιου του Εδουάρδου του Πρεσβύτερου με την Έλφλεντ. Σε ένα διάταγμα της εποχής ο υπουργός Αλφρέδος καταγράφει τον Έντουιν σαν "Έθελινγκ", δηλαδή διάδοχο και κληρονόμο του θρόνου. Οι περίεργες συνθήκες που πέθανε ο Έντουιν δείχνουν ότι ο αγώνας για τη διαδοχή ανάμεσα στα δύο ετεροθαλή αδέλφια ήταν σκληρός μέχρι το τέλος. Τα Μπερτινιανά Χρονικά γράφουν ότι ο Έντουιν "αναγκάστηκε να δραπετεύσει από τις ταραχές που ξέσπασαν στο βασίλειο", πνίγηκε σε μια θύελλα στην προσπάθεια του να περάσει στην ηπειρωτική Ευρώπη.[25]

Ιστορικές αμφιβολίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι γραπτές και οι προφορικές πηγές που παρουσίασε ο Ουίλιαμ όφ Μαλμεσμπέρι περιστρέφονται γύρω από τις συγκρούσεις για τη διαδοχή.[26] Ο Ουίλιαμ όφ Μαλμεσμπέρι μεταφράζει ένα Λατινικό ποίημα που περιγράφει την Έκγκουιν σαν "διακεκριμένη γυναίκα", ο Ιωάννης του Ουόρσεστερ αντίστοιχα "πολύ ευγενή γυναίκα".[27] Ο Ουίλιαμ όφ Μαλμεσμπέρι γνώριζε τις φήμες που κυκλοφορούσαν στις αρχές του 12ου αιώνα ότι η μητέρα του Έθελσταν ήταν ερωμένη, στηρίχτηκαν στην προπαγάνδα του υπουργού Αλφρέδου εναντίον του γιου της Έθελσταν.[28] Οι φήμες είχαν στόχο να την υποβαθμίσουν σαν ερωμένη χαμηλής καταγωγής με παιδιά χωρίς κληρονομικά δικαιώματα. Ο Ουίλιαμ παραθέτει άλλο ένα ανέκδοτο που κυκλοφορούσε χωρίς να δείχνει ότι το πίστευε ο ίδιος : "μία μέρα ο Εδουάρδος επισκέφτηκε την πρώην νοσοκόμα της συζύγου του, συνάντησε μια πανέμορφη κόρη ενός βοσκού, κοιμήθηκε μαζί της ένα βράδυ και γεννήθηκε ο Έθελσταν".[29]

Οι φήμες προέρχονται από ιστορίες που κυκλοφόρησαν αργότερα, δεν υπάρχουν ενδείξεις από πηγές της εποχής ότι η δεύτερη σύζυγος του Εδουάρδου του Πρεσβύτερου ανήκε σε ψηλότερη κοινωνική τάξη από την πρώτη.[30] Η διακεκριμένη Γερμανή ποιήτρια του Μεσαίωνα Ροσβίτα έγραψε τη δεκαετία του 960 ότι "η μητέρα του Έθελσταν ανήκε σε κατώτερη τάξη επειδή η Ήντιθ κόρη της θετής του μητέρας Έλφλεντ παντρεύτηκε τον Όθων Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας".[31] Η συγκεκριμένη ποιήτρια ζούσε ωστόσο στη Γερμανία και υμνούσε τη Δυναστεία των Οθωνιδών, πιθανότατα με την αναφορά αυτή ήθελε να ενισχύσει την ίδια την Ήντιθ σαν πεθερά του Όθων Α΄.[32] Ο σημαντικός πολιτικός ρόλος των απογόνων της Έλφλεντ οφείλεται συνεπώς και στην υψηλή κοινωνική τάξη της ίδιας.[33]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 «Kindred Britain»
  2. ↑ p10244.htm#i102440. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  4. ↑ William of Malmesbury, Gesta regum II ch. 126
  5. ↑ William of Malmesbury, Gesta regum II ch. 133
  6. ↑ Yorke, “Edward as ?theling.” σ. 33
  7. ↑ Miller, "Edward the Elder."; Yorke, “Edward as ?theling.” σ. 33
  8. ↑ William of Malmesbury, Gesta regum II ch. 125 and 133
  9. ↑ Miller, “Edward the Elder.”
  10. ↑ Yorke, “Edward as ?theling.” σ. 33
  11. ↑ Yorke, Bishop ?thelwold. σ. 70
  12. ↑ Nelson, “Reconstructing a royal family.” σ. 64 and 64 Σημείωση 89
  13. ↑ Anglo-Saxon Chronicle (MSS B and B, Mercian register) 924; (D) 924-5 for 925-6
  14. ↑ William of Malmesbury, Gesta regum II ch. 126
  15. ↑ Thacker, “Dynastic monasteries.” σσ. 257-8; Miller, “Edward the Elder.” Hudson, Viking pirates and Christian princes, σ. 29, considers it possible that her name was Eadgyth
  16. ↑ Hudson, “Olaf Sihtricson.” The same name was also borne by another of Edward's daughters; Hudson, Viking pirates and Christian princes. σ. 29
  17. ↑ Hudson, Viking pirates and Christian princes. σ. 28
  18. ↑ Thacker, “Dynastic monasteries.” σσ. 257-8; Miller, “Edward the Elder.” Hudson, Viking pirates and Christian princes, σ. 29, considers it possible that her name was Eadgyth
  19. ↑ Yorke, Nunneries and the Anglo-Saxon royal houses. σσ. 77-78
  20. ↑ William of Malmesbury, Gesta regum II ch. 133
  21. ↑ William of Malmesbury, Gesta regum II ch. 125 and 133
  22. ↑ Lapidge, “Some poems as evidence for the reign of Athelstan.” 68-9; Yorke, Bishop ?thelwold. σ. 70
  23. ↑ Yorke, Bishop ?thelwold. σ. 71
  24. ↑ William of Malmesbury, Gesta regum II ch. 131
  25. ↑ Whitelock, English Historical Documents no. 26, pp. 346–347
  26. ↑ Yorke, “Edward as ?theling.” p. 33; Yorke, Bishop ?thelwold. σ. 70
  27. ↑ William of Malmesbury, Gesta regum II ch. 126; John of Worcester, Chronicon AD 901; Yorke, Bishop ?thelwold. σ. 69
  28. ↑ William of Malmesbury, Gesta regum II ch. 131
  29. ↑ William of Malmesbury, Gesta regum II ch. 139
  30. ↑ Yorke, Bishop ?thelwold. σ. 69
  31. ↑ Hrotsvitha, Gesta Ottonis II, 75-97: σσ. 206-207
  32. ↑ Miller, “Edward the Elder.”
  33. ↑ Yorke, Bishop ?thelwold. σ. 70

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Anglo-Saxon Chronicle, ed. D. Dumville and S. Keynes, The Anglo-Saxon Chronicle. A Collaborative Edition. 8 vols. Cambridge, 1983
  • Tr. Michael J. Swanton, The Anglo-Saxon Chronicles. 2nd ed. London, 2000
  • Author 'B.', Vita S. Dunstani, ed. W. Stubbs, Memorials of St Dunstan, Archbishop of Canterbury. (Rolls Series.) London, 1874
  • Hrotsvitha of Gandersheim, Gesta Ottonis, ed. P. von Winterfeld, Hrotsvithae opera. (Monumenta Germanica Historica; Scriptores rerum Germanicarum; 34.) Berlin, 1902. Available from the Digital MGH.
  • William of Malmesbury, Gesta regum Anglorum, ed. and tr. R. A. B. Mynors, R. M. Thomson and M. Winterbottom, William of Malmesbury. Gesta Regum Anglorum: The History of the English Kings. (Oxford Medieval Texts.) 2 vols.; vol 1. Oxford, 1998.
  • Brooks, Nicholas. “The Career of St Dunstan” in: St Dunstan; His Life, Times and Cult, ed. N. Ramsay et al. Woodbridge, 1992.
  • Hudson, Benjamin T. "Olaf Sihtricson (c. 926–981)." Oxford Dictionary of National Biography. Oxford University Press, 2004.
  • Hudson, Benjamin T. Viking Pirates and Christian Princes: dynasty, religion, and empire in the North Atlantic. Oxford: Oxford University Press, 2005
  • Miller, Sean. "Edward [Edward the Elder] (870s?–924)." Oxford Dictionary of National Biography. Oxford University Press, 2004. Accessed: 2008-7-22. See also Sean Miller's article at anglo-saxons.net.
  • Nelson, J. L. “Reconstructing a Royal Family: reflections on Alfred” in: People and Places in Northern Europe, 500-1600: essays in honour of Peter Hayes Sawyer, ed. I. Wood and N. Lund. Woodbridge, 1991
  • Thacker, Alan. “Dynastic Monasteries and Family Cults: Edward the Elder's sainted kindred” in: Edward the Elder, 899-924, ed. N. J. Higham and David Hill. London: Routledge, 2001. 248-63.
  • Yorke, Barbara. Bishop ?thelwold; his Career and Influence. Woodbridge, 1988.
  • Yorke, Barbara. "Edward as ?theling" in: Edward the Elder, 899-924, ed. N. J. Higham and David Hill. London: Routledge, 2001.
  • Ann Williams, "Some notes and considerations on problems connected with the English royal succession, 860-1066." Anglo-Norman Studies. Proceedings of the Battle Conference 1 (1978): 144-67.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Έκγκουιν&oldid=9975933"