Εγώ, ο Κλαύδιος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Εγώ, ο Κλαύδιος
ΣυγγραφέαςΡόμπερτ Γκρέιβς
ΤίτλοςI, Claudius
ΓλώσσαΑγγλικά
Ημερομηνία δημοσίευσης1934
Μορφήμυθιστόρημα
ΘέμαΡωμαϊκή Αυτοκρατορία
Ιουλιο-Κλαυδιανή δυναστεία
ΧαρακτήρεςΚλαύδιος, Οκταβιανός Αύγουστος, Τιβέριος Καίσαρας Αύγουστος, Λιβία και Γάιος Καλιγούλας
ΤόποςΑρχαία Ρώμη
Βραβείαβραβείο Τζέιμς Τέιτ Μπλακ Μεμόριαλ
LC ClassPR6013.R35 I2
LC ClassOL5036952W
ΕπόμενοΚλαύδιος ο Θεός
δεδομένα (π • σ • ε )

Το Εγώ, ο Κλαύδιος είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα του Άγγλου συγγραφέα Ρόμπερτ Γκρέιβς, που εκδόθηκε το 1934. Γραμμένο με τη μορφή αυτοβιογραφίας του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Κλαυδίου, αφηγείται την ιστορία της ιουλιοκλαυδιανής δυναστείας και τα πρώτα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, από τη δολοφονία του Ιουλίου Καίσαρα το 44 π.Χ. έως τη δολοφονία του Καλιγούλα το 41 μ.Χ. Αν και η αφήγηση είναι σε μεγάλο βαθμό φανταστική, τα περισσότερα από τα γεγονότα που απεικονίζονται προέρχονται από ιστορικές αφηγήσεις της ίδιας χρονικής περιόδου από τους Ρωμαίους ιστορικούς Σουητώνιο και Τάκιτο.

Η «αυτοβιογραφία» συνεχίζεται σε μια συνέχεια με τίτλο Κλαύδιος ο θεός[1] (1935), που καλύπτει την περίοδο από την άνοδο του Κλαύδιου μέχρι τον θάνατό του το 54 μ.Χ. Η συνέχεια περιλαμβάνει επίσης μια ενότητα που γράφτηκε ως βιογραφία του Ηρώδη Αγρίππα Α΄, σύγχρονου του Κλαυδίου και βασιλιά της Ιουδαίας. Και τα δύο βιβλία διασκευάστηκαν από το BBC στη βραβευμένη τηλεοπτική σειρά Εγώ, ο Κλαύδιος το 1976.

Ο Γκρέιβς δήλωσε σε μια συνέντευξη το 1965, ότι έγραψε το Εγώ, ο Κλαύδιος κυρίως επειδή χρειαζόταν χρήματα για να ξεπληρώσει ένα χρέος. Έπρεπε να συγκεντρώσει 4.000 λίρες (ποσό που ισοδυναμούσε με πάνω από 250.000 λίρες το 2023), αλλά με την επιτυχία των βιβλίων έβγαλε 8.000 λίρες σε έξι μήνες, βγαίνοντας έτσι από την επισφαλή οικονομική του θέση.[2][3]

Το 1998, η Modern Library κατέταξε το Εγώ, ο Κλαύδιος στη δέκατη τέταρτη θέση στη λίστα με τα 100 καλύτερα αγγλόφωνα μυθιστορήματα του 20ού αιώνα.[4] Το 2005, το μυθιστόρημα επιλέχθηκε από το περιοδικό Time ως ένα από τα 100 καλύτερα αγγλόφωνα μυθιστορήματα από το 1923 έως τότε.

Ιστορικό πλαίσιο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Κλαύδιος ήταν ο τέταρτος Αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, από το 41 έως το 54 μ.Χ. Εγγονός του Μάρκου Αντώνιου και ανιψιός του Οκταβιανού Αυγούστου, ήταν μέλος της ιουλιοκλαυδιανής δυναστείας, της πρώτης αυτοκρατορικής οικογένειας της Ρώμης. Η οικογένεια του Κλαυδίου τον κράτησε μακριά από τη δημόσια ζωή μέχρι την ξαφνική στέψη του στην ηλικία των πενήντα ετών, λόγω του επίμονου τραυλισμού, της προβληματικής του βάδισης και άλλων νευρικών τικ του, που έκαναν τους άλλους να τον θεωρούν διανοητικά ανεπαρκή και μη απειλητικό για τους φιλόδοξους συγγενείς του. Ακόμη και όταν τα συμπτώματά του άρχισαν να εξασθενούν στα εφηβικά του χρόνια, αντιμετώπισε προβλήματα ως εκκολαπτόμενος ιστορικός. Το έργο του για την ιστορία των ρωμαϊκών εμφυλίων πολέμων ήταν είτε πολύ αληθινό είτε πολύ επικριτικό για τον βασιλεύοντα αυτοκράτορα Αύγουστο, ενώ η μητέρα του Αντωνία η Νεότερη και η γιαγιά του Λιβία σταμάτησαν τη συγγραφή του γρήγορα. Αυτό το επεισόδιο ενίσχυσε τις αρχικές υποψίες ότι ο Κλαύδιος δεν ήταν κατάλληλος για δημόσιο αξίωμα.

Ο Κλαύδιος απεικονιζόταν έτσι από τους μελετητές στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας και ο Γκρέιβς χρησιμοποιεί αυτές τις ιδιαιτερότητες για να αναπτύξει έναν συμπαθητικό χαρακτήρα του οποίου η επιβίωση σε μια δολοφονική δυναστεία εξαρτάται από την εσφαλμένη υπόθεση της οικογένειάς του ότι είναι ένας ακίνδυνος ηλίθιος. Η ερμηνεία της ιστορίας από τον Γκρέιβς οφείλει πολλά στις ιστορίες του Γάιου Κορνήλιου Τάκιτου, του Πλουτάρχου και (ιδιαίτερα) στους Δώδεκα Καίσαρες του Σουητώνιου. Ο Γκρέιβς μετέφρασε τον Σουητώνιο πριν γράψει τα μυθιστορήματα και υποστήριξε ότι, όταν διάβασε τον Σουητώνιο, είδε τον Κλαύδιο στο όνειρό του να του ζητά να διηγηθεί την πραγματική του ιστορία.[5] Το Εγώ, ο Κλαύδιος είναι γραμμένο ως αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο της ρωμαϊκής ιστορίας από την οπτική του Κλαυδίου, καλύπτοντας τη βασιλεία του Αυγούστου, του Τιβέριου και του Καλιγούλα. Το βιβλίο Ο Κλαύδιος ο Θεός είναι γραμμένο ως μεταγενέστερη προσθήκη που τεκμηριώνει τη βασιλεία του Κλαύδιου. Ο πραγματικός Κλαύδιος ήταν εκπαιδευμένος ιστορικός και είναι γνωστό ότι έγραψε μια αυτοβιογραφία (χαμένη σήμερα) σε οκτώ βιβλία που κάλυπταν την ίδια περίοδο.

Ο Γκρέιβς βάζει τον φανταστικό Κλαύδιο να περιγράψει μια επίσκεψη στην Κύμη, όπου λαμβάνει από τη Σίβυλλα έναν χρησμό σε στίχους. Αυτή η προφητεία αφορά τις τύχες των Καισάρων που θα κυβερνήσουν τη Ρώμη. Ο προτελευταίος στίχος αφορά τη βασιλεία του Κλαυδίου, ο οποίος υποθέτει ότι μπορεί να καταλάβει την ταυτότητα του τελευταίου αυτοκράτορα που περιγράφεται στην προφητεία. Ο Γκρέιβς γράφει σε μοιρολατρικό τόνο που αναβιώνει στο τέλος του Κλαυδίου του Θεού όταν ο Κλαύδιος προβλέπει σωστά τη δολοφονία του και τη διαδοχή του από τον Νέρωνα.

Στην Κύμη, η Σίβυλλα λέει στον Κλαύδιο ότι θα «μιλήσει καθαρά». Ο Κλαύδιος θεωρεί ότι αυτό σημαίνει πως κάποια μέρα θα βρεθούν τα μυστικά του απομνημονεύματα και ότι, έχοντας γράψει την αλήθεια, θα μιλήσει καθαρά, ενώ οι σύγχρονοί του, που διαστρέβλωναν την αλήθεια για να ευχαριστήσουν την αυτοκρατορική οικογένεια, θα φαίνονται σαν τραυλιστές. Θέλοντας να καταγράψει τη ζωή του, ο Κλαύδιος εξηγεί ότι επιλέγει να γράψει στα ελληνικά, τα οποία πιστεύει ότι θα παραμείνουν «η κύρια λογοτεχνική γλώσσα του κόσμου». Αυτό δίνει τη δυνατότητα στον Κλαύδιο του Γκρέιβς να προσφέρει εξηγήσεις λατινικών λογοπαιγνίων και ετυμολογιών που θα ήταν περιττές αν η αυτοβιογραφία του είχε γραφτεί για φυσικούς ομιλητές της λατινικής γλώσσας. Ο Κλαύδιος απεικονίζει επίσης τη γιαγιά του Λιβία ως δόλια μακιαβελίστρια με βάση τα έργα του Τάκιτου και Δίωνος Κασσίου, οι οποίοι έγραψαν ότι υπήρχαν έντονες φήμες ότι ο Αύγουστος δηλητηριάστηκε από τη Λιβία, αλλά τις απέρριπταν κυρίως ως κακόβουλες κατασκευές που διαδίδονταν από πολιτικούς εχθρούς της δυναστείας.[6]

Πλοκή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γράφοντας σε πρώτο πρόσωπο (από μια απροσδιόριστη χρονική περίοδο, πιθανώς στην ύστερη βασιλεία του), ο Κλαύδιος συστήνεται ως ο συγγραφέας της ιστορίας της οικογένειάς του και επιμένει να γράφει την αλήθεια, η οποία περιλαμβάνει σκληρές κριτικές για τον θεοποιημένο Αύγουστο και κυρίως για τη Λιβία. Η αφήγηση ξεκινά πριν από τη γέννησή του, καθώς περιγράφει πολλά από τα γεγονότα που οδήγησαν στην ίδρυση της Ρωμαϊκής Ηγεμονίας και σταθεροποίηση του Αυγούστου ως αυτοκράτορα παρά την πρόθεση του Αυγούστου να αποκαταστήσει την πρώην Ρωμαϊκή Δημοκρατία. Κατά τη διάρκεια της ευημερούσας βασιλείας του, ο Αύγουστος μαστίζεται από προσωπικές απώλειες καθώς πεθαίνουν οι αγαπημένοι του κληρονόμοι, Μάρκελλος, Μάρκος Αγρίππας, Γάιος Καίσαρας και Λεύκιος Καίσαρας. Ο Κλαύδιος αποκαλύπτει ότι αυτοί οι πρόωροι θάνατοι είναι μηχανορραφίες της τρίτης συζύγου του Αυγούστου, Λιβίας (γιαγιάς του Κλαύδιου από την πλευρά του πατέρα του), μιας δολοφόνου που επιδιώκει να κάνει τον γιο της Τιβέριο (θείο του Κλαύδιου) να διαδεχθεί τον Αύγουστο ως αυτοκράτορας.

Καθώς συμβαίνουν αυτές οι ίντριγκες, γεννιέται ο Κλαύδιος αρρωσταίνει και η οικογένειά του αμέσως αρχίζει να τον αποφεύγει και να τον χλευάζει. Μόνο ο αδερφός του Γερμανικός και ο ξάδερφός του Πόστουμος του συμπεριφέρονται με καλοσύνη. Τελικά του ανατίθεται ένας σπουδαίος δάσκαλος, ο έγκριτος ιστορικός Αθηνόδωρος, ο οποίος καλλιεργεί στον νεαρό Κλαύδιο την αγάπη για την ιστορία και τη δημοκρατία. Κατά τη διάρκεια αυτών των πρώτων ετών, ο Κλαύδιος υποκρίνεται τον ηλίθιο για να επιβιώσει.

Ο Πόστουμος τελικά κατηγορείται ότι βίασε την αδελφή του Κλαυδίου Λιβίλλα και ότι ξυλοκόπησε την ανιψιά του. Ο Αύγουστος τον διώχνει σε ένα νησί στα ανοικτά των ακτών της Ιταλίας, αλλά ο Πόστουμος έχει προλάβει να αποκαλύψει την αλήθεια στον Κλαύδιο. Ο Κλαύδιος ενημερώνει στη συνέχεια τον Γερμανικό, ο οποίος πείθει τον Αύγουστο για την αθωότητα του Πόστουμου. Ο Αύγουστο βάζει στη θέση του εξόριστο Πόστουμου έναν σωσία και γράφει κρυφά μια διαθήκη που αποκαθιστά τον Πόστουμο ως κληρονόμο του, αλλά η Λιβία το ανακαλύπτει και δηλητηριάζει τον Αύγουστο.

Μετά το θάνατο του Αυγούστου, ο Τιβέριος ανακηρύσσεται αυτοκράτορας, αν και η μητέρα του Λιβία διατηρεί την εξουσία και την επιρροή της ως αυτοκράτειρα. Οι ρωμαϊκές λεγεώνες που εκστρατεύουν στη Γερμανία αρνούνται να δεχτούν τον αντιδημοφιλή Τιβέριο και αρχίζουν να ξεσηκώνονται, ανακηρύσσοντας αυτοκράτορα τον Γερμανικό. Συγκλονισμένος και μπερδεμένος, ο Γερμανικός αρνείται, δηλώνοντας πίστη στον Τιβέριο. Απομακρύνει τη γυναίκα του Αγριππίνα και τον μικρότερο γιο του Καλιγούλα από το μέτωπο και ζητά από τον Κλαύδιο ένα τεράστιο χρηματικό ποσό για να πληρώσει τους στρατιώτες. Ο Κλαύδιος συμφωνεί. Με τα χρήματα και την επιστροφή του Καλιγούλα, ο Γερμανικός τερματίζει την ανταρσία και ηγείται πολλών επιτυχημένων εκστρατειών στη Γερμανία.

Στο μεταξύ, ο Κλαύδιος πληροφορείται ότι ο Πόστουμος είναι ζωντανός και σχηματίζει κρυφά μια ομάδα αντίστασης για να πάρει πίσω τη θέση που του αξίζει στη Ρώμη. Οι επιστολές του Κλαύδιου προς τον Γερμανικό για τον Ποστούμο ανακαλύπτονται από τη Λιβία. Ο Πόστουμος συλλαμβάνεται και εκτελείται από τον Τιβέριο. Η Λιβία, αναγνωρίζοντας ότι ο Κλαύδιος αποτελεί απειλή, τον στέλνει στην Καρχηδόνα για να τον εμποδίσει να έχει επαφή με τον Γερμανικό. Φοβούμενος όλο και περισσότερο τη δημοτικότητα του Γερμανικού, ο Τιβέριος στέλνει κάποιον να κατασκοπεύει τον Γερμανικό. Ο Γερμανικός σύντομα δολοφονείται με δηλητήριο. Αργότερα αποκαλύπτεται ότι ο γιος του Γερμανικού Καλιγούλας ήταν ο υπαίτιος.

Καθώς ο Τιβέριος γίνεται πιο μισητός στον κόσμο, βασίζεται όλο και περισσότερο στον στρατιωτικό της Πραιτωριανής Φρουράς Σηιανό, ο οποίος κάνει τον Τιβέριο να υποψιαστεί ότι η σύζυγος του Γερμανικού Αγριππίνα και ο ίδιος ο γιος Δρούσος Ιούλιος Καίσαρας σχεδιάζουν να του κλέψουν τον θρόνο. Ο Σηιανός εντωμεταξύ συνωμοτεί για να σφετεριστεί τον θρόνο για τον εαυτό του δηλητηριάζοντας τον Δρούσο και εξαλείφοντας συστηματικά κάθε σύμμαχο της Αγριππίνας και των γιων της. Η Αγριππίνα επιβιώνει χάρη στην προστασία της Λιβίας.

Στη συνέχεια, η Λιβία διοργανώνει ένα συμπόσιο, στο οποίο είναι καλεσμένοι ο Κλαύδιος και ο Καλιγούλας. Προβλέπει ότι ο Καλιγούλας (και όχι τα μεγαλύτερα αδέρφια του) θα γίνει αυτοκράτορας και ότι ο Κλαύδιος θα τον διαδεχθεί. Παραδέχεται κατ' ιδίαν στον Κλαύδιο ότι εκείνη διέταξε πολλές δηλητηριάσεις και δολοφονίες και στη συνέχεια παρακαλεί τον Κλαύδιο να ορκιστεί ότι θα την θεοποιήσει, πιστεύοντας ότι αυτό θα της δώσει μια ευτυχισμένη μετά θάνατον ζωή. Ο Κλαύδιος συμφωνεί. Όταν αργότερα πηγαίνει στο νεκροκρέβατο της Λιβίας, αποκαλύπτει ότι ο Καλιγούλας δεν τήρησε την υπόσχεσή του. Ο Κλαύδιος ορκίζεται ότι η Λιβία θα γίνει η Βασίλισσα του Ουρανού, κάτι που κάνει τη Λιβία να δηλώσει, πριν πεθάνει, ότι δεν είναι ανόητος.

Ο Τιβέριος, απαλλαγμένος πλέον από τη Λιβία, εκτελεί εκατοντάδες πολίτες με επιρροή με ψευδείς κατηγορίες προδοσίας. Διώχνει την Αγριππίνα και τον γιο της Νέρωνα, ενώ ο γιος της Αγριππίνας Δρούσος φυλακίζεται και πεθαίνει από πείνα στη Ρώμη. Ο Τιβέριος αποτραβιέται στο νησί Κάπρι, ενώ ο Σηιανός αναλαμβάνει την πλήρη διοίκηση της πόλης ερήμην του, και γίνεται de facto κυρίαρχος της Ρώμης. Ο Τιβέριος ειδοποιείται σύντομα για την προδοσία του Σηιανού με μια επιστολή της Αντωνίας της Νεότερης και συμμαχεί με τον Καλιγούλα. Ο Σηιανός εκτελείται μαζί με τα παιδιά του. Ο Κλαύδιος επιβιώνει παρά το γεγονός ότι είναι παντρεμένος με την αδερφή του Σηιανού, με την οποία χωρίζει γρήγορα. Η Λίβιλα είναι κλειδωμένη σε ένα δωμάτιο από τη μητέρα της Αντωνία και πεθαίνει από την πείνα, και η Αντωνία τιμωρείται ακούγοντας την κόρη της να πεθαίνει.

Μετά τη δολοφινία του γέρου και αδύναμου Τιβέριου στο νεκροκρέβατό του, ο Καλιγούλας ανακηρύσσεται αυτοκράτορας και στην αρχή φαίνεται φωτισμένος και ευγενικός. Προς έκπληξή του, ο Κλαύδιος προσκαλείται στη Ρώμη από την ήρεμη ζωή που έκανε γράφοντας ιστορία και ζώντας με την πόρνη σύντροφό του Καλπουρνία. Ο Κλαύδιος γίνεται γρήγορα στόχος χλευασμών από την Αυτοκρατορική Αυλή. Αφού αναρρώνει από μια βαριά ασθένεια, ο Καλιγούλας τρελαίνεται, ενώ η συμπεριφορά του γίνεται όλο και πιο εγωκεντρική και παράλογη. Δηλώνει θεός μεταμφιεσμένος σε άνθρωπο, οργανώνει μάχες με άλλους θεούς, χρεοκοπεί τη χώρα και σκοτώνει χιλιάδες ανθρώπους.

Η τρέλα καταπνίγεται τελικά, όταν ο Καλιγούλας δολοφονείται, μαζί με τη γυναίκα και την κόρη του. Τρομοκρατημένος, ο Κλαύδιος κρύβεται πίσω από μια κουρτίνα όπου τον ανακαλύπτει ένας φρουρός. Συνειδητοποιώντας ότι χρειάζονται νέο αυτοκράτορα, οι φρουροί ανακηρύσσουν αμήχανα αυτοκράτορα τον Κλαύδιο. Ο Κλαύδιος τους λέει ότι δεν θέλει να γίνει αυτοκράτορας και θέλει να δει τη δημοκρατία να αποκαθίσταται, αλλά οι φρουροί τον αγνοούν. Δέχεται για χάρη της συζύγου και του αγέννητου παιδιού του και για την πρόσβαση που θα του δώσει η αυτοκρατορία σε πολύτιμα ιστορικά έγγραφα, αποφασίζοντας ότι ως αυτοκράτορας θα μπορέσει επιτέλους να απαιτήσει από τον κόσμο να διαβάσει τα βιβλία του.

Λογοτεχνική σημασία και κριτικές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα μυθιστορήματα Εγώ, ο Κλαύδιος και Κλαύδιος ο Θεός έγιναν δημοφιλή μαζικά όταν εκδόθηκαν, το 1934.[7][8] Εκτός από την ακαριαία δημοτικότητα και τις τεράστιες πωλήσεις, τα βιβλία σύντομα κέρδισαν λογοτεχνική αναγνώριση. Τιμήθηκαν το 1934 James Tait Black Prize για μυθοπλασία.[9] Παραμένουν τα πιο γνωστά έργα του Γκρέιβς, μαζί με το μυθικό του δοκίμιο Η λευκή θεά, την αγγλική μετάφραση του έργου Οι μεταμορφώσεις ή Ο χρυσός γάιδαρος και την αυτοβιογραφία του με τίτλο Αντίο σ' όλα αυτά.[10] Ο Γκρέιβς ισχυρίστηκε αργότερα ότι τα μυθιστορήματα γράφτηκαν από οικονομική ανάγκη με αυστηρή προθεσμία.[11] Ωστόσο, σήμερα θεωρούνται πρωτοποριακά αριστουργήματα της ιστορικής φαντασίας.[12]

Την εποχή της αρχικής δημοσίευσης του βιβλίου, η εφημερίδα New York Times έγραψε: «Ο κύριος Γκρέιβς έκανε ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα με τον [Κλαύδιο] και τη Ρώμη της εποχής του ένα εξαίρετης ποιότητας ιστορικό έργο».[13]

Προσαρμογές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γερμανική μετάφραση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Όταν ήρθε η ώρα να μεταφραστούν τα μυθιστορήματα στα γερμανικά, ο Γκρέιβς, που μιλούσε τη γλώσσα, αποφάσισε να τα ξαναδουλέψει σε μια επίτομη έκδοση. Συνεργάστηκε με τον μεταφραστή Χανς Ρότε και δημιούργησαν από κοινού μια σύντομη έκδοση που άφησε έξω τις πολλές παρεκβάσεις που ενσωματώθηκαν στο αγγλικό πρωτότυπο, με στόχο να παρουσιαστεί η ιστορία του Κλαυδίου με πιο ξεκάθαρο και αποτελεσματικό τρόπο. Έτσι, το περιεχόμενο των βιβλίων μειώθηκε κατά προσέγγιση στο μισό. Το βιβλίο κυκλοφορεί ως Ich Claudius, Kaiser und Gott.

Κινηματογράφος και τηλεόραση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1937, έγιναν αποτυχημένες προσπάθειες να προσαρμοστεί το πρώτο βιβλίο σε ταινία του σκηνοθέτη Γιόζεφ φον Στέρνμπεργκ. Ο Έμλιν Γουίλιαμς επιλέχθηκε ως Καλιγούλας, ο Τσαρλς Λότον ως Κλαύδιος και η Φλόρα Ρόμπσον ως Λιβία. Τα γυρίσματα εγκαταλείφθηκαν μετά τον τραυματισμό της Μερλ Όμπερον (Μεσσαλίνα) σε σοβαρό τροχαίο ατύχημα.

Το 1976, η τηλεόραση του BBC προσάρμοσε το βιβλίο και τη συνέχειά του στη δημοφιλή τηλεοπτική σειρά Εγώ, ο Κλαύδιος, με πρωταγωνιστές τους Ντέρεκ Τζάκομπι, Σον Φίλιπς, Μπράιαν Μπλέσεντ και Τζον Χερτ . Η παραγωγή τιμήθηκε με τρία BAFTA το 1977 και ένα Έμμυ το 1978.[14]

Το 2008, αναφέρθηκε ότι η Relativity Media είχε αποκτήσει τα δικαιώματα παραγωγής μιας νέας κινηματογραφικής μεταφοράς του Εγώ, ο Κλαύδιος με σκηνοθέτη τον Τζιμ Σέρινταν.[15]

Το 2011, τα δικαιώματα για το γύρισμα μιας μίνι σειράς πέρασαν στην HBO και το BBC Two.

Θέατρο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το μυθιστόρημα έχει διασκευαστεί και για το θέατρο. Το έργο του 1972 Εγώ, ο Κλαύδιος γράφτηκε από τον Τζον Μόρτιμερ και στην παράσταση πρωταγωνίστησε ο Ντέιβιντ Γουόρνερ .

Κληρονομιά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας του 1950 Empire of the Atom και The Wizard of Linn βασίστηκαν σε μεγάλο βαθμό στην πλοκή των μυθιστορημάτων του Γκρέιβς με θέμα τον Κλαύδιο, σε σημείο να επαναχρησιμοποιήσουν ελαφρώς αλλαγμένα ονόματα χαρακτήρων.[16][17]

Ο Τζορτζ Ρ. Ρ. Μάρτιν, συγγραφέας της σειράς Το τραγούδι της φωτιάς και του πάγου (1996—σήμερα), μίλησε για την έμπνευση που πήρε από το Εγώ, ο Κλαύδιος. Σημείωσε ιδιαίτερα την ομοιότητα που είχε ο Στάνις Μπαράθιον με τον Τιβέριο Καίσαρα, ιδιαίτερα όπως απεικονίστηκε από τον Τζορτζ Μπέικερ στην τηλεοπτική προσαρμογή του BBC το 1976.[18][19]

Ο Ντέιβιντ Τσέις, δημιουργός και παρουσιαστής της αναγνωρισμένης σειράς του 1999 Οι Σοπράνος από το HBO μίλησε με θετικά λόγια για το βιβλίο, αποκαλώντας το ένα από τα αγαπημένα του έργα μυθοπλασίας.[20] Ενώ ο Τσέις δεν έκανε κάποια άμεση σύνδεση, πολλοί συνέκριναν τη μακιαβελική Λίβια Σορπάνο με τη γιαγιά του Κλαυδίου, Λιβία.[21][22][23][24][25][26]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ «Robert Graves». Ανακτήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 2024. 
  2. ↑ «Robert Graves Interviewed By Malcom Muggeridge 1965». Youtube. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Ιανουαρίου 2024. Ανακτήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου 2020. CS1 maint: Unfit url (link)
  3. ↑ «UK Government Web Archive» (PDF). webarchive.nationalarchives.gov.uk. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2023. 
  4. ↑ 100 Best Novels, Modern Library
  5. ↑ Ephron, Hallie (2005). The Bibliophile's Devotional: 365 Days of Literary Classics. London, United Kingdom: Adams Media. σελίδες Mar 26. ISBN 978-1605501055. 
  6. ↑ «Barry Unsworth on the Claudius books of Robert Graves». TheGuardian.com. 2 Σεπτεμβρίου 2006. 
  7. ↑ «I, Claudius : from the autobiography of Tiberius Claudius, born B.C. 10, murdered and deified A.D. 54». Worldcat entry for 1st edition of I, Claudius. 
  8. ↑ «Claudius, the god and his wife Messalina; the troublesome reign of Tiberius Claudius Caesar, emperor of the Romans (born B.C. 10, died A.D. 54)». Worldcat entry for 1st edition of Claudius the God. 
  9. ↑ «Fiction winners». The University of Edinburgh (στα Αγγλικά). 26 Ιουλίου 2023. Ανακτήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 2023. 
  10. ↑ «10 of the Best Robert Graves Poems Everyone Should Read». Interesting Literature (στα Αγγλικά). 24 Νοεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 2023. 
  11. ↑ «Robert Graves Interviewed By Malcom Muggeridge 1965». Youtube. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Ιανουαρίου 2024. Ανακτήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου 2020. CS1 maint: Unfit url (link)
  12. ↑ «Book Review of I, Claudius by Robert Graves | UNRV Roman History». www.unrv.com. Ανακτήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 2023. 
  13. ↑ Jack, Peter Monro (1934-06-10). «Robert Graves's Story of a Flagrant Age in Rome: 'I, Claudius' Is a Brilliant Picture of Rome During the Reigns of Augustus, Tiberius and Caligula». The New York Times: σελ. BR4. https://proquest.com/docview/100916416. Ανακτήθηκε στις 2023-05-30. 
  14. ↑ «I, Claudius Masterpiece Theatre». Television Academy. Ανακτήθηκε στις 16 Αυγούστου 2020. 
  15. ↑ Kit, Borys (12 September 2008). «Director Jim Sheridan eyes I, Claudius». Reuters. http://uk.reuters.com/article/idUKN1235080020080912. Ανακτήθηκε στις 20 January 2011. 
  16. ↑ Clute, John· Peter Nicholls (1995). The Encyclopedia of Science Fiction. New York: St. Martin's Griffin. σελ. 1269. ISBN 0-312-13486-X. 
  17. ↑ Knight, Damon (Μαρτίου 1967) [First Edition 1956]. In Search of Wonder (2nd έκδοση). Advent. σελ. 62. ISBN 0-911682-15-5. No serious effort has been made to efface the evidence – most of the names of principal characters are transparent disguises.... Van Vogt's Linn is Augustan Rome in almost every detail. (Even the coinage is in sesterces.) 
  18. ↑ grrm (21 Ιανουαρίου 2013). «It's the Pits». Not A Blog. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουλίου 2020. 
  19. ↑ Alex, Jeff· er (27 Οκτωβρίου 2014). «13 Things We Learned From George R.R. Martin». Esquire (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 8 Ιουλίου 2020. 
  20. ↑ «David Chase's 6 favorite books». The Week (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2023. 
  21. ↑ Shales, Tom (2000-01-16). «David Chase, Bracing for the Hit» (στα αγγλικά). Washington Post. ISSN 0190-8286. https://www.washingtonpost.com/archive/lifestyle/style/2000/01/16/david-chase-bracing-for-the-hit/80d334a0-7151-489e-876b-8616f6ebfbf0/. Ανακτήθηκε στις 2023-08-29. 
  22. ↑ Lacob, Jace (2012-03-27). «PBS’ ‘I, Claudius’ Still Captivates With its Taut Drama» (στα αγγλικά). The Daily Beast. https://www.thedailybeast.com/articles/2012/03/27/pbs-i-claudius-still-captivates-with-its-taut-drama. Ανακτήθηκε στις 2023-08-29. 
  23. ↑ Beckerman, Jim. «Tony Soprano's mom, Livia, may have been inspired by another famous Livia». North Jersey Media Group (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2023. 
  24. ↑ MAGAZINE, DISCLAIMER (2 Μαρτίου 2018). «I, Claudius: An Epic That Changed Television». Medium (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2023. 
  25. ↑ James, Caryn (1999-03-25). «Addicted to a Mob Family Potion» (στα αγγλικά). The New York Times. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/1999/03/25/arts/addicted-to-a-mob-family-potion.html. Ανακτήθηκε στις 2023-08-29. 
  26. ↑ «I, Claudius: Greatest Show Ever Made?». The Bubble (στα Αγγλικά). 17 Ιανουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2023. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Εγώ,_ο_Κλαύδιος&oldid=10395653"