Μετάβαση στο περιεχόμενο

Τζιανφράνκο Φίνι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Τζιανφράνκο Φίνι
ΔιάδοχοςΛάουρα Μπολντρίνι
ΠρωθυπουργόςΣίλβιο Μπερλουσκόνι
ΠρωθυπουργόςΣίλβιο Μπερλουσκόνι
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση3  Ιανουαρίου 1952, Μπολόνια
ΥπηκοότηταΙταλία
Πολιτικό κόμμαMSI (1968–1995)
AN (1995–2009)
PdL (2009–2010)
FLI (2010–2013)[1][2]
Παιδιά3
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο Σαπιέντσα Ρώμης
Επάγγελμαπολιτικός
διπλωμάτης
δημοσιογράφος[3]
ΒραβεύσειςΤάγμα των Τριών Αστέρων
Τιμητικό Παράσημο για τις υπηρεσίες στην Δημοκρατία της Αυστρίας
Τάγμα του Πίου Θ'
Τάγμα των Αγίων Μιχαήλ και Γεωργίου
ΑξίωμαΜέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων της Ιταλίας, αντιπρόεδρος του Συμβουλίου Υπουργών της Ιταλίας, υπουργός εξωτερικών της Ιταλίας και Ευρωβουλευτής
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Τζιανφράνκο Φίνι (ιταλικά: Gianfranco Fini‎‎) (γεννημένος στις 3 Ιανουαρίου 1952) είναι Ιταλός πολιτικός που υπηρέτησε ως πρόεδρος της ιταλικής Βουλής των Αντιπροσώπων από το 2008 έως το 2013. Είναι ο πρώην ηγέτης της συντηρητικής Εθνικής Συμμαχίας, του ακροδεξιού Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος και του κεντροδεξιού κόμματος Μέλλον και Ελευθερία. Διετέλεσε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι από το 2001 έως το 2006.

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οικογενειακές καταβολές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Φίνι γεννήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 1952 στη Μπολόνια. [4] Ο παππούς του, κομμουνιστής ακτιβιστής, πέθανε το 1970. Ο πατέρας του, Αρτζένιο "Σέρτζιο" Φίνι (Μπολόνια, 1923 – Ρώμη, 1998), ήταν εθελοντής με την Ιταλική Κοινωνική Δημοκρατία, ένα φασιστικό κράτος στη Βόρεια Ιταλία που συμμάχησε με τη Γερμανία κατά την περίοδο 1943–45. Αργότερα δήλωσε ότι αισθάνεται κοντά στο κεντροαριστερό Ιταλικό Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (PDSI), αλλά αποσύρθηκε από την πολιτική δραστηριότητα αφού ο γιος του ενεπλάκη στο Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα (MSI).

Η μητέρα του Ερμίνια Μαράνι ( Φεράρα, 1926 – Ρώμη, 2008) ήταν κόρη του Αντόνιο Μαράνι, ο οποίος συμμετείχε μαζί με τον Ιτάλο Μπάλμπο στην πορεία στη Ρώμη, η οποία σηματοδότησε την αρχή του ιταλικού φασισμού το 1922. Το όνομα Τζιανφράνκο επιλέχθηκε σε ανάμνηση ενός ξαδέλφου, ο οποίος σκοτώθηκε όταν ήταν 20 ετών από αντάρτες αμέσως μετά την απελευθέρωση της Βόρειας Ιταλίας στις 25 Απριλίου 1945.

Προσωπικά γεγονότα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στη δεκαετία του 1980, γνώρισε την Ντανιέλα Ντι Σότο, παντρεμένη εκείνη την εποχή με τον Σέρτζιο Μαριάνι, φίλο και αξιωματικό του κόμματος. Η Ντι Σότο έβαλε τέλος στο γάμο της για να μείνει με τον Φίνι. Ο Μαριάνι θα προσπαθούσε να αυτοκτονήσει αμέσως μετά. [5] [6] Το 1985 απέκτησαν τη μοναχοκόρη τους, Τζουλιάνα. Ο Φίνι και η Ντι Σότο παντρεύτηκαν με πολιτικό γάμο στο Μαρίνο το 1988. Χώρισαν το 2007.

Πέντε μήνες μετά τον χωρισμό του, αποκαλύφθηκε η σχέση του με την δικηγόρο Ελισαμπέτα Τουλιάνι. Τον Δεκέμβριο του 2007 απέκτησαν μια κόρη, την Καρολίνα. [7] Η δεύτερη κόρη τους ονομάζεται Μαρτίνα.

Πολιτική καριέρα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από την αρχή στον ρόλο του αναπληρωτή του Τζόρτζιο Αμιράντε

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Φίνι φοίτησε στο γυμνάσιο "Laura Bassi" στη Μπολόνια. Η πρώτη του γνωστή ενασχόληση με την πολιτική σημειώθηκε το 1968 όταν, ο 16χρονος Φίνι ενεπλάκη σε συγκρούσεις με κομμουνιστές ακτιβιστές, ανάμεσά τους σε μια διαμαρτυρία μπροστά από έναν κινηματογράφο ενάντια στην προβολή της ταινίας του Τζον Γουέιν Τα Πράσινα Μπερέ . Εκείνη την περίοδο, ασχολήθηκε με το Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα.

Ο Τζιανφράνκο Φίνι το 1992.

Στη συνέχεια ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα στο Fronte della Gioventù (Μέτωπο Νέων), την οργάνωση νεολαίας MSI. Τρία χρόνια αργότερα, μετακόμισε με την οικογένειά του στη Ρώμη. Τον Αύγουστο του 1976 υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στη Σαβόνα και στη συνέχεια στη Ρώμη στο Υπουργείο Άμυνας . Το 1977 έγινε εθνικός γραμματέας του Fronte della Gioventù, τον οποίο επέλεξε ο Τζόρτζιο Αμιράντε, γραμματέας του κόμματος που τώρα αυτοαποκαλείται "MSI - Destra Nazionale". Ο Φίνι είχε τοποθετηθεί πέμπτος μεταξύ επτά υποψηφίων που εκλέχθηκαν στην εθνική γραμματεία της νεολαίας.

Στο μεταξύ, ο Φίνι είχε επίσης αποφοιτήσει με πτυχίο παιδαγωγικής από το Πανεπιστήμιο La Sapienza της Ρώμης. Συνεργάστηκε επίσης με την εφημερίδα του κόμματος, Il Secolo d'Italia, μαζί με το κίνημα νεολαίας περιοδικό Dissenso .

Ο Φίνι εξελέγη για πρώτη φορά στη Βουλή στις 26 Ιουνίου 1983 ως μέλος του MSI. Επανεξελέγη το 1987, τον Σεπτέμβριο προτάθηκε από τον Αλμιράντε ως διάδοχός του ως γραμματέας του κόμματος.

Το 2009 προέκυψε ότι ήδη από το 1980 ο Αλμιράντε είχε προσδιορίσει τον Φίνι ως έναν από μια ομάδα νεαρών Ιταλών που ήταν «νέοι, μη φασίστες, μη νοσταλγοί, που πιστεύουν, όπως πιστεύω μέχρι τώρα, σε αυτούς τους θεσμούς, σε αυτό το Σύνταγμα . . Γιατί μόνο έτσι το MSI μπορεί να έχει μέλλον» [8]

Από το Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα στην Εθνική Συμμαχία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Τζόρτζιο Αλμιράντε πέθανε τον Μάιο του 1988 και στο συνέδριο του κόμματος στο Σορέντο εκείνο το έτος, ο Φίνι νίκησε τη δεξιά πτέρυγα του κόμματος, με επικεφαλής τον Πίνο Ραούτι, και εξελέγη γραμματέας του κόμματος. Παρέμεινε στην εθνική γραμματεία του MSI μέχρι τον Ιανουάριο του 1990, όταν στο επόμενο συνέδριο του κόμματος στο Ρίμινι, ο Πίνο Ραούτι εξελέγη γραμματέας. Αλλά τον Ιούλιο του 1991, μετά από μια σκληρή εκλογική ήττα στις διοικητικές και περιφερειακές εκλογές στη Σικελία, ο Φίνι επέστρεψε στο ρόλο του ως γραμματέας του κόμματος. Διατήρησε αυτή τη θέση μέχρι τη διάλυση του κόμματος το 1995.

O Τζιανφράνκο Φίνι το 2004.

Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως εθνικού γραμματέα, επιβεβαίωσε τον ρόλο του MSI ως κληρονόμων της φασιστικής κληρονομιάς του Μπενίτο Μουσολίνι με μια σειρά από διάσημες πολεμικές δηλώσεις, όπως: "Αγαπητοί σύντροφοι, η MSI διεκδικεί το δικαίωμά της να αναφέρεται στον φασισμό" (1988), " Είμαστε φασίστες, οι κληρονόμοι του φασισμού, ο φασισμός του 2000» (1991), «Μετά από σχεδόν μισό αιώνα, η ιδέα του φασισμού είναι ζωντανή» (1992), «Υπάρχουν φάσεις όπου η ελευθερία δεν είναι ανάμεσα στις βασικές αξίες " (1994), "Ο Μουσολίνι ήταν ο μεγαλύτερος Ιταλός πολιτικός του εικοστού αιώνα", "Ο φασισμός έχει παράδοση εντιμότητας, ορθότητας και καλής διακυβέρνησης" (1994). [9]

Το φθινόπωρο του 1993, ο Φίνι έθεσε υποψηφιότητα για δήμαρχος της Ρώμης, συγκεντρώνοντας αρκετές ψήφους για να συμμετάσχει σε επαναληπτικές εκλογές που οδήγησαν στη νίκη του Φραντσέσκο Ρουτέλι . Ωστόσο, για πρώτη φορά ένας υποψήφιος της MSI έλαβε σημαντική υποστήριξη σε μεγάλες εκλογές. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, τότε επιχειρηματίας αλλά δεν ασχολήθηκε με την πολιτική, επιβεβαίωσε με την ευκαιρία αυτή την προτίμησή του για τον Φίνι: «Αν έπρεπε να ψηφίσω στη Ρώμη, η προτίμησή μου θα πήγαινε στον Φίνι. [10]

Μετά την εκλογή του Μπερλουσκόνι το 1994, για πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία της Ιταλίας, μια ιταλική κυβέρνηση περιλάμβανε τέσσερις υπουργούς από το κόμμα MSI, συμπεριλαμβανομένου του αντιπρόεδρου της κυβέρνησης Τζουζέπε Ταταρέλα, αν και ο Φίνι δεν συμμετείχε άμεσα ως υπουργός καθώς δεν ήταν εκείνη την εποχή.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 ο Φίνι άρχισε σταδιακά να απομακρύνει το MSI από τη νεοφασιστική του ιδεολογία σε μια πιο παραδοσιακά συντηρητική πολιτική ατζέντα. Τον Ιανουάριο του 1995, το συνέδριο του Κόμματος στο Fiuggi σηματοδότησε μια ριζική αλλαγή, που στη συνέχεια αναφέρθηκε ως la svolta di Fiuggi (το σημείο καμπής στο Fiuggi) και συγχώνευσε το MSI με συντηρητικά στοιχεία των διαλυμένων Χριστιανοδημοκρατών για να σχηματίσει την Εθνική Συμμαχία, του οποίου την προεδρία ανέλαβε ο Φίνι.

Το νέο κόμμα πήρε μια αποφασιστική στάση αποστασιοποιώντας τον από τον φασισμό. Μετά τη νίκη του Λαού των Ελευθεριών το 1994, ο Φίνι είπε ότι δεν θα υπήρχε και δεν θα μπορούσε να υπάρξει καμία επιστροφή στον φασισμό και συχνά αποκήρυξε τους υποστηρικτές του που χρησιμοποιούσαν τον φασιστικό χαιρετισμό . [11] Μερικά μέλη της MSI ( Pino Rauti, Erra, Staiti) διαφώνησαν και αποσχίστηκαν για να σχηματίσουν το νέο κόμμα Tricolor Flame .

Κυβερνητικές θέσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Φίνι και το κόμμα του ήταν μέρος του δεξιού συνασπισμού Βουλής των Ελευθεριών του Μπερλουσκόνι που κέρδισε τις κοινοβουλευτικές εκλογές του 1994 και του 2001. Ο Φίνι έγινε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης το 2001 και υπουργός Εξωτερικών τον Νοέμβριο του 2004.

Από τον Φεβρουάριο του 2002 έως το 2006, εκπροσώπησε την ιταλική κυβέρνηση στην Ευρωπαϊκή Συνέλευση . Μετά τις γενικές εκλογές του Απριλίου 2008, ο Φίνι εξελέγη Πρόεδρος της Βουλής στις 30 Απριλίου 2008 με την τέταρτη ψηφοφορία, λαμβάνοντας 355 ψήφους.

Οι πιο γνωστές νομοθετικές του πράξεις ήταν:

  • Ο νόμος Bossi -Fini, ένας περιοριστικός νόμος για τη μετανάστευση .
  • Ο νόμος Fini-Giovanardi (2006), ένας περιοριστικός νόμος για τα ναρκωτικά . Η πράξη καταργεί κάθε διάκριση μεταξύ μαλακών ναρκωτικών ( κάνναβη ) και σκληρών ναρκωτικών ( ηρωίνη, κοκαΐνη ), τιμωρώντας τον χρήστη με βάση την ποσότητα του δραστικού συστατικού στη δόση. Ως διοικητικές κυρώσεις, η προσωπική χρήση ναρκωτικών τιμωρείται με πρόστιμο και αναστολή διαβατηρίου, άδειας οδήγησης ή/και άδειας οπλοφορίας. Η καλλιέργεια ενός μόνο φυτού τιμωρείται με φυλάκιση από 1 έως 6 χρόνια .

Από την Εθνική Συμμαχία στον Λαό της Ελευθερίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
O Τζιανφράνκο Φίνι το 2004.

Μετά από κάποια διαφωνία μεταξύ των φατριών του κόμματος το 2005, ένα συνέδριο διέλυσε τις φατρίες και επιβεβαίωσε τον Φίνι ως πρόεδρο του κόμματος.

Το 2006, ο Φίνι ανακοίνωσε την αφαίρεση του συμβόλου της φλόγας και της γραφής "MSI" από τα σύμβολα της Εθνικής Συμμαχίας. Η κίνηση, αφού αντιμετώπισε την αντίθεση από μέλη του κόμματος όπως ο Μαουρίτσιο Γκασπάρι, τελικά αρνήθηκε.

Ο Φίνι ξεκίνησε μια προσωπική πορεία προς πιο φιλελεύθερες κοινωνικές θέσεις τη δεκαετία του 2000, παρά την αντίθεση του υπόλοιπου κόμματός του. Συγκεκριμένα:

  • Tο 2005 ανακοίνωσε θετική ψήφο (τρία ναι, ένα όχι) σε δημοψήφισμα για την τεχνητή γονιμοποίηση με στόχο την άρση ορισμένων ορίων που εισήγαγε ο νόμος 40/2004 του ίδιου Υπουργικού Συμβουλίου Μπερλουσκόνι ΙΙ .
  • Tον Δεκέμβριο του 2006 δήλωσε ότι θα ήταν υπέρ της δημόσιας αναγνώρισης των πολιτικών ενώσεων, συμπεριλαμβανομένων των ομοφυλοφιλικών, αν και εντούτοις ήταν αντίθετος με το νομοσχέδιο που πρότεινε η κεντροαριστερά κυβέρνηση για το θέμα.

Στα τέλη Ιανουαρίου 2007, ο Μπερλουσκόνι δήλωσε ότι ο Φίνι θα ήταν ο μόνος διάδοχός του σε περίπτωση ενοποίησης των κεντροδεξιών κομμάτων, προκαλώντας διαφωνίες από τη Λέγκα του Βορρά και την Ένωση Χριστιανών και Κεντρώων Δημοκρατών (UDC).

Το 2007 ο Μπερλουσκόνι κήρυξε τη διάλυση του κόμματός του Forza Italia και τη γέννηση ενός νέου ενιαίου κόμματος της κεντροδεξιάς, του Λαού της Ελευθερίας . Στην αρχή, ο Φίνι αντέδρασε ψυχρά, επιβεβαιώνοντας ότι η Εθνική Συμμαχία δεν θα συμμετάσχει, κρίνοντας τον τρόπο που γεννήθηκε το νέο κόμμα μπερδεμένος και επιφανειακός, και εκφράζοντας ανοιχτή διαφωνία εναντίον του συμμάχου του του «πρώην συνασπισμού».

Ωστόσο, δύο μήνες αργότερα, πλησίασε ξανά τον Μπερλουσκόνι, αμέσως μετά την πτώση του υπουργικού συμβουλίου Prodi II . Συμφώνησαν να παρουσιάσουν τα δύο κόμματα με το ίδιο σύμβολο του Λαού της Ελευθερίας στις κοινοβουλευτικές εκλογές του Απριλίου 2008 και στη συνέχεια να προχωρήσουν προς ένα ενιαίο κεντροδεξιό κόμμα.

Πρόεδρος της Βουλής

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Φίνι με τον Τζόρτζιο Ναπολιτάνο, τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι και τον Ρενάτο Σιφάνι.

Μετά την εκλογική νίκη, στις 30 Απριλίου 2008, μετά από τέσσερις γύρους ψηφοφορίας, ο Φίνι εξελέγη Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων, με 335 ψήφους σε σύνολο 611. Στη συνέχεια παραιτήθηκε από την προεδρία του ΑΝ εν αναμονή της ενοποίησης με το νέο κόμμα Λαός της Ελευθερίας . Μέσα σε αυτό το νέο κόμμα, ο Φίνι έγινε αντιληπτός ως ο «φαινομενικός διάδοχος» του Μπερλουσκόνι.[12]

Σχολιάζοντας τον φόρο τιμής σε κάθε θύμα της τρομοκρατίας που έκανε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, το πρώην μέλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (PCI) Τζόρτζιο Ναπολιτάνο, ανακοίνωσε «το τέλος της μεταπολεμικής περιόδου», για «τη διάσπαση μεταξύ των δικαίωμα και κοινωνία», και της «υπέρβασης του μειονοτικού καθεστώτος». [13]

Ακολουθώντας την πορεία του για αναθεώρηση των αξιών της ιταλικής δεξιάς, στο φεστιβάλ νεολαίας του 2008 Atreju 2008 υποστήριξε ότι η Δεξιά πρέπει να αναγνωρίσει αυτά τα δικαιώματα «που υπάρχουν στο Σύνταγμα: ελευθερία, ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη. Αξίες που καθόρισαν και καθορίζουν τον δρόμο της Δεξιάς, που είναι αξίες κάθε δημοκρατίας και που είναι πλήρως αντιφασιστικές» [14]

Στο ρόλο του Προέδρου της Βουλής, επέπληξε πολλές φορές την κυβέρνηση, επικρίνοντας την εκτεταμένη χρήση των ψήφων εμπιστοσύνης . [15] Θεωρήθηκε ως μέτρια δύναμη μεταξύ της κυβέρνησης του Μπερλουσκόνι και του Προέδρου της Δημοκρατίας [16], προτείνοντας τελικά ότι ο Μπερλουσκόνι έπρεπε να παραιτηθεί. [12]

Πολέμησε ενάντια στις κακές πρακτικές της απουσίας και της διπλής ψηφοφορίας από τους βουλευτές στο ιταλικό κοινοβούλιο, προωθώντας ένα ψηφιακό σύστημα ψηφοφορίας (που θα εφαρμοστεί από τον Μάρτιο του 2009) για να εμποδίσει άλλους βουλευτές να ψηφίσουν για λογαριασμό απόντες μελών, κρίνοντάς το «ανήθικο» [17] 19 βουλευτές από τους συνολικά 630 αρνήθηκαν, ωστόσο, να επιτρέψουν την καταγραφή των δακτυλικών τους αποτυπωμάτων και το σύστημα εφαρμόστηκε σε εθελοντική βάση.

Επίσης, έκρινε αρνητικά την επιθυμία της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι να παρέμβει με διάταγμα στην περίπτωση της Eluana Englaro και υποστήριξε την ανάγκη να υπερασπιστεί την κοσμικότητα του κράτους, ενώ στη συνέχεια επικρίθηκε από μέλη του UDC και του κόμματός του. [18] Τον τελευταίο καιρό ασκεί ολοένα και πιο έντονα κριτική στην κυβερνητική πλατφόρμα, την οποία θεωρεί υπερβολικά προκατειλημμένη προς το ακροδεξιό κόμμα του συνασπισμού Λέγκα του Βορρά. Αυτό τον έφερε σε σύγκρουση με τον ίδιο τον Μπερλουσκόνι.

Ίδρυσε την κοινοβουλευτική ομάδα «Futuro e libertà per l'Italia» (Μέλλον και Ελευθερία για την Ιταλία) με την ελπίδα να δημιουργήσει έναν κεντρώο « τρίτο πόλο », παρόμοιο με αυτό που είχε κάνει ο Πιέρ Φερντινάντο Κασίνι με την Ένωση του Κέντρου. Στις ιταλικές γενικές εκλογές του 2013, το FLI ( Μέλλον και Ελευθερία για την Ιταλία ) έλαβε μόνο το 0,5% των ψήφων και έτσι δεν του απονεμήθηκαν έδρες στην Βουλή των Αντιπροσώπων, τερματίζοντας την 30χρονη κοινοβουλευτική καριέρα του Φίνι. [19]

Αντιπαραθέσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Τζιανφράνκο Φίνι το 2008.

Οι πιο έντονες επικρίσεις προς τον Φίνι από τη Δεξιά σχετίζονται με απομάκρυνση από τις παραδοσιακές πολιτικές του κόμματος. Εκτός από την περιοχή της «Κοινωνικής Δεξιάς» του παραδοσιακού αντιπάλου του Pino Rauti, ο δεξιός διανοούμενος Marcello Veneziani κατηγόρησε τον Φίνι ότι έχασε κάθε σχέση με τη δεξιά σκέψη (είτε παραδοσιακή, νοσταλγική, σύγχρονη ή συντηρητική) και ότι εκπροσωπούσε μια «αστρική «δεξιά, χωρίς καμία ομοιότητα με καμία άλλη ευρωπαϊκή δεξιά ομάδα. [20]

Περαιτέρω κριτική για τον Φίνι προήλθε από τη Λέγκα του Βορρά σε σχέση με ορισμένες πτυχές του φεντεραλισμού και της μετανάστευσης, και από το Φόρτσα Ιτάλια σχετικά με τη δικαιοσύνη.

  • Το 1999 ο Φίνι ζήτησε την αναγκαστική νοσηλεία χρηστών ναρκωτικών, χωρίς διάκριση μεταξύ διαφορετικών παράνομων ναρκωτικών. [21]
  • Στις 13 Οκτωβρίου 2004 είπε ότι «η Ίστρια, η Ριέκα και η Δαλματία είναι ιταλική γη» και ότι η Κροατία είναι ενάντια στις εθνικές μειονότητες. [22]
  • Στις 29 Ιανουαρίου 2006, μετά την έγκριση της Γερουσίας του νομοσχεδίου για τα ναρκωτικά που υποστηρίχθηκε από το Fini, το οποίο ενίσχυε τον νόμο κατά της μαριχουάνας και την προήγαγε σε ναρκωτικό κατηγορίας 1, τοποθετώντας το στην ίδια κατηγορία με την ηρωίνη και την κοκαΐνη, επιβάλλοντας στους εμπόρους την ίδια τιμωρία με τους εμπόρους σκληρών υλικών. ναρκωτικά και χρήστες τα ίδια πρόστιμα για κατανάλωση, ο Φίνι, ως καλεσμένος στη δημοφιλή τηλεοπτική εκπομπή Che tempo che fa, με παρουσιαστή τον Fabio Fazio, παραδέχτηκε ότι είχε καπνίσει μαριχουάνα ενώ βρισκόταν σε διακοπές στην Τζαμάικα. [23]
  • Τον Μάιο του 2008, προκάλεσε οργή όταν είπε ότι το κάψιμο μιας ισραηλινής σημαίας ήταν πολύ χειρότερη από τη δολοφονία ενός 29χρονου άνδρα στη Βερόνα, ο οποίος ξυλοκοπήθηκε άγρια μέχρι θανάτου από τοπική ομάδα σκίνχεντ. [24]
  • Προκάλεσε διαμάχη όταν δήλωσε ότι οι φυλετικοί νόμοι δεν ήταν αποκλειστική ευθύνη του φασιστικού καθεστώτος, αλλά και ότι η ιταλική κοινωνία των πολιτών και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία έπρεπε επίσης να έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης. [25]
  • Σε μια συνέντευξη Τύπου στην Ένωση Ξένων Τύπου, του ζητήθηκε η γνώμη του για τον Μπενίτο Μουσολίνι . Ένας δημοσιογράφος του υπενθύμισε ότι 15 χρόνια νωρίτερα είχε αποκαλέσει τον δικτάτορα τον μεγαλύτερο πολιτικό του αιώνα. Ο Φίνι απάντησε: «Με γοητεύει η ερώτησή σου. ... ξεκάθαρα η απάντηση βρίσκεται σε αυτό που έχω κάνει τα τελευταία 15 χρόνια. Σήμερα η απάντησή μου είναι όχι, έχω αλλάξει γνώμη, αλλιώς θα ήμουν σχιζοφρενής» [26]
  • Τον Αύγουστο του 2010, αφού έγινε κορυφαίος επικριτής του Μπερλουσκόνι και απείλησε την πλειοψηφία του Μπερλουσκόνι στο κοινοβούλιο, μια εφημερίδα που ανήκει στην οικογένεια Μπερλουσκόνι ενέπλεξε τον Φίνι με μια συγκυριαρχία στο Μόντε Κάρλο. Το διαμέρισμα ανήκε στο παρελθόν στο πολιτικό κόμμα Εθνική Συμμαχία . Το κόμμα πούλησε το διαμέρισμα το 2008 σε μια υπεράκτια εταιρεία και το ενοικίασε πίσω στον μικρότερο αδερφό της κοπέλας του Φίνι. [27] Η Ελιζάμπετα Τουλιάνι, η σύντροφος του Φίνι, βρίσκεται τώρα υπό έρευνα από δικαστές στη Ρώμη για ξέπλυμα χρήματος λόγω τραπεζικού εμβάσματος 739.000 ευρώ που σχετίζεται με την πώληση του διαμερίσματος στο Monte carlo. Οι δικαστές βρήκαν αποδεικτικά έγγραφα ότι η Elisabetta και ο αδελφός της Giancarlo ήταν οι πραγματικοί ιδιοκτήτες των υπεράκτιων εταιρειών που μίσθωσαν το διαμέρισμα και στη συνέχεια το πούλησαν. [28] [29] Ο Φίνι είπε ότι ήταν "ένας ντόπιος, αλλά ποτέ διεφθαρμένος άντρας" [30] επειδή δεν παρατήρησε ότι το διαμέρισμα ανήκε και πουλήθηκε από τη φίλη του.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Francesco De Palo (8 May 2013). «Fini lascia la politica. Basterà per rifondare la nuova destra?». formiche. http://www.formiche.net/2013/05/08/fini-lascia-la-politica-bastera-per-rifondare-la-nuova-destra/. 
  2. ↑ Gianluca Veneziani (7 May 2013). «Adesso è tutto Fini-to: chiude Futuro e Libertà, Gianfry lascia la politica». Libero Quotidiano. http://www.liberoquotidiano.it/news/politica/1237438/Adesso-e-tutto-Fini-to---chiude-Futuro-e-Liberta---Gianfry-lascia-la-politica.html. 
  3. ↑ (Ιταλικά) storia.camera.it/presidenti/fini-gianfranco. Ανακτήθηκε στις 24  Μαΐου 2022.
  4. ↑ «Berlusconi cabinet». VIPS. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2013. 
  5. ↑ Piccolillo, Virginia (17 Ιουνίου 2007). «Gianfranco e Daniela e l'ostilità dei salotti» (στα Ιταλικά). corriere.it. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2011. 
  6. ↑ «Collettivamente.com is for sale». HugeDomains. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Μαρτίου 2009. 
  7. ↑ Corriere della Sera, επιμ. (2 Δεκεμβρίου 2007). «È nata Carolina Fini» (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 2007. 
  8. ↑ Daniele Protti (3 Μαρτίου 2009). Corriere della Sera, επιμ. «Almirante: "Non voglio morire da fascista"» (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 6 Μαρτίου 2009. 
  9. ↑ De Cesare, Corrado (1995). Il fascista del Duemila. Le radici del camerata Gianfranco Fini. Kaos edizioni. ISBN 978-88-7953-046-0. 
  10. ↑ Lussana, Massimiliano (1 Μαΐου 2008). «Gianfranco il freddo». Ilgiornale.it. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2011. 
  11. ↑ "World Affairs: Italy". 1994 Britannica Book of the Year.
  12. ↑ 12,0 12,1 «Profile: Gianfranco Fini». 13 December 2010. https://www.bbc.com/news/world-europe-11984570. Ανακτήθηκε στις 26 August 2016. 
  13. ↑ Caselli, Dario (12 Μαΐου 2008). «Fini spegne la fiamma ma scalda il cuore della destra» (στα Ιταλικά). L'Occidentale. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Οκτωβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2011. 
  14. ↑ «La destra si riconosca nell'antifascismo». Corriere.it. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2011. 
  15. ↑ (in ιταλική) Il Cannocchiale, 13/01/2009 Αρχειοθετήθηκε 2009-09-24 στο Wayback Machine.: L'ira di Fini: «Una cosa mai vista».
  16. ↑ Politics In Europe. CQ Press. 2011. σελ. 393. ISBN 9781452285573. 
  17. ↑ Corriere della Sera, επιμ. (28 Ιανουαρίου 2009). «Fini: si voterà solo con le impronte» (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 6 Μαρτίου 2009. 
  18. ↑ (Ιταλικά) Notizie Yahoo, 22 May 2009][νεκρός σύνδεσμος]
  19. ↑ Baldini, Gianfranco (9 December 2013). «Don't Count Your Chickens before They're Hatched: The 2013 Italian Parliamentary and Presidential Elections». South European Society and Politics 18 (4): 473–497. doi:10.1080/13608746.2013.860269. 
  20. ↑ (Ιταλικά) Veneziani: "Fini?
  21. ↑ «"Ricovero coatto per i drogati" - Le dichiarazioni di Granfranco Fini» (στα Ιταλικά). Radioradicale.it. 25 Οκτωβρίου 1999. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2011. 
  22. ↑ «DRAGOVOLJAC | Ulaskom u EU Hrvatskoj prijeti opasnost od nove talijanske okupacije». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 2 Ιουνίου 2013. 
  23. ↑ Βίντεο στο YouTube[νεκρός σύνδεσμος]
  24. ↑ Israely, Jeff (6 May 2008). «Italian Rightist Sparks Outrage». Time. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 May 2008. https://web.archive.org/web/20080509031726/http://www.time.com/time/world/article/0,8599,1737829,00.html. Ανακτήθηκε στις 27 October 2011. 
  25. ↑ «Ultime Notizie Online | Agenzia Giornalistica Italia | AGI». Agenzia Giornalistica Italia. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 2008. 
  26. ↑ «Ultime Notizie Online | Agenzia Giornalistica Italia | AGI». Agenzia Giornalistica Italia. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουνίου 2009. 
  27. ↑ Berlusconi minister faces parliamentary vote over corruption claims, The Guardian - UK, 2 August 2010, Retrieved 17 August 2010.
  28. ↑ «Soldi in nero e casa a Montecarlo: indagati cognato e suocero di Fini». ilGiornale.it. 13 Δεκεμβρίου 2016. 
  29. ↑ «Finiti alla Tulliani i soldi della casa di Montecarlo». Il Fatto Quotidiano. 
  30. ↑ «Giochi e riciclaggio, Gianfranco Fini: "Sono stato un coglione: corrotto, mai"». Il Fatto Quotidiano. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Τζιανφράνκο_Φίνι&oldid=9952375"