Σερενγκέτι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ακακία ομπρέλα σκιαγραφημένη από τον ήλιο που δύει κοντά στον καταυλισμό Σερονέρα.
Χάρτης της Τανζανίας που δείχνει τα εθνικά πάρκα της χώρας, συμπεριλαμβανομένου του εθνικού πάρκου Serengeti.

Το οικοσύστημα Serengeti ( /ˌsɛrənˈɡɛti/ SERR-ən-GHET-ee ) είναι γεωγραφική περιοχή στην Αφρική, που εκτείνεται στη βόρεια Τανζανία[1]. Η προστατευόμενη περιοχή εντός της περιοχής περιλαμβάνει περίπου 30.000 τετραγωνικά χλμ. γης, συμπεριλαμβανομένου του Εθνικού Πάρκου Σερενγκέτι και πολλών καταφυγίων θηραμάτων[2]. Το Σερενγκέτι φιλοξενεί τη δεύτερη [3] μεγαλύτερη μετανάστευση χερσαίων θηλαστικών στον κόσμο, γεγονός που το βοηθά να διασφαλιστεί ως ένα από τα Επτά Φυσικά Θαύματα της Αφρικής[4] και ως ένα από τα δέκα φυσικά ταξιδιωτικά θαύματα του κόσμου[5].

Το Σενρενγκέτι είναι επίσης γνωστό για τον μεγάλο πληθυσμό λιονταριών του και είναι ένα από τα καλύτερα μέρη για την παρατήρηση των ζώων στο φυσικό τους περιβάλλον[6], καθώς διαβιούν εκεί περίπου 70 μεγάλα θηλαστικά και 500 είδη πουλιών. Αυτή η υψηλή ποικιλομορφία είναι συνάρτηση διαφορετικών οικοτόπων, συμπεριλαμβανομένων των παραποτάμιων δασών, των ελών, των λιβαδιών και των δασικών εκτάσεων .

Το Σερενγκέτι περιλαμβάνει επίσης την περιοχή Σερενγκέτι της Τανζανίας.

Το όνομα "Serengeti" λέγεται συχνά ότι προέρχεται από τη λέξη "seringit" στη γλώσσα των Μασάι, Maa, που σημαίνει "ατελείωτες πεδιάδες". [1][7][αμφίβολο – συζήτηση] Ωστόσο, αυτή η ετυμολογία δεν εμφανίζεται στα λεξικά Maa[8][9]

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Επί αιώνες, το Σερενγκέτι ήταν αραιοκατοικημένο καθώς είδη αφρικανικής άγριας ζωής περιφέρονταν ελεύθερα στις απέραντες πεδιάδες. Ωστόσο, όλα αυτά άλλαξαν όταν οι νομάδες κτηνοτρόφοι των Μασάι άρχισαν να μεταναστεύουν στην περιοχή στις αρχές του 20ού αιώνα. 

Εκεί χτυπήθηκαν από την ξηρασία και τις ασθένειες. Χιλιάδες πέθαναν τη δεκαετία του 1880 από επιδημία χολέρας και το 1892 από ευλογιά. Η πανώλη των βοοειδών (μια ιογενής ασθένεια των βοοειδών) στη συνέχεια εξαφάνισε τα βοοειδή που ήταν στην κατοχή τους[10]. Η κυβέρνηση της Τανζανίας αργότερα, στον 20ό αιώνα, επανεγκατέστησε τους Μασάι γύρω από τον κρατήρα Νγκορονγκόρο. Η λαθροθηρία και η απουσία ανθρωπογενών πυρκαγιών επέτρεψαν την ανάπτυξη πυκνών δασικών εκτάσεων και αλσυλλίων κατά τα επόμενα 30-50 χρόνια. Η αύξηση των πληθυσμών μυγών Τσέτσε απέτρεψε πλέον την ανθρώπινη εγκατάσταση στην περιοχή. 

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970, οι πληθυσμοί των αγριομελισσών και των βουβάλων του Ακρωτηρίου ανέκαμψαν, καταναλώνοντας όλο και περισσότερο γρασίδι, μειώνοντας παράλληλα την ποσότητα καυσίμου που ευνοεί τις πυρκαγιές[11]. Η μειωμένη ένταση των πυρκαγιών επέτρεψε να εδραιωθεί και πάλι η ακακία. [12]

Κατά τον 21ο αιώνα, τα προγράμματα μαζικού εμβολιασμού κατά της λύσσας για οικόσιτους σκύλους στο Σερενγκέτι δεν απέτρεψαν μόνο έμμεσα εκατοντάδες θανάτους ανθρώπων, αλλά και προστάτευσαν είδη άγριας ζωής όπως ο απειλούμενος αφρικανικός άγριος σκύλος[13].

Μετανάστευση αγριοβούβαλων

Κάθε χρόνο, περίπου την ίδια εποχή, η κυκλική μετανάστευση των μεγάλων αγριοβουβάλων Connochaetes taurinus ξεκινά στην περιοχή Νγκορονγκόρο του νότιου Σερενγκέτι στην Τανζανία και κινείται δεξιόστροφα μέσω του Εθνικού Πάρκου Σερενγκέτι και βόρεια προς το καταφύγιο Μασάι Μάρα στην Κένυα[14]. Η συγκεκριμένη μετανάστευση προκαλείται φυσικά από τη διαθεσιμότητα βοσκής. Η αρχική φάση διαρκεί περίπου από τον Ιανουάριο έως τον Μάρτιο, όταν αρχίζει η περίοδος τοκετού - μια εποχή που υπάρχει άφθονο γρασίδι ώριμο από τη βροχή διαθέσιμο για τις 260.000 ζέβρες που προηγούνται των 1,7 εκατομμυρίων θηραμάτων και τα ακόλουθα εκατοντάδες χιλιάδες άλλα θηράματα των πεδιάδων, συμπεριλαμβανομένων περίπου 470.000 γαζελών[15] [16][17].

Τον Φεβρουάριο, οι αγριοβούβαλοι βρίσκονται στις κοντές πεδιάδες με γρασίδι του νοτιοανατολικού τμήματος του οικοσυστήματος, βόσκουν και γεννούν περίπου 500.000 μόσχους σε 2 έως 3 εβδομάδες. Λίγοι γεννιούνται νωρίτερα και από αυτούς, σχεδόν κανένας δεν επιζεί, κυρίως επειδή τα πολύ νεαρά γίνονται αντιληπτά από τα αρπακτικά, όταν αναμιγνύονται με μεγαλύτερους μόσχους του προηγούμενου έτους. Καθώς οι βροχές τελειώνουν τον Μάιο, τα ζώα αρχίζουν να κινούνται βορειοδυτικά στις περιοχές γύρω από τους ποταμούς Γκρουμέτι και Μάρα, όπου συνήθως παραμένουν μέχρι τα τέλη Ιουνίου. Οι διαβάσεις των ποταμών Grumeti και Mara που ξεκινούν τον Ιούλιο είναι δημοφιλές αξιοθέατο για σαφάρι, επειδή οι κροκόδειλοι περιμένουν[15]. Τα κοπάδια φτάνουν στην Κένυα στα τέλη Ιουλίου / Αυγούστου, όπου μένουν για το υπόλοιπο της ξηρής περιόδου. Στις αρχές Νοεμβρίου, με την έναρξη των σύντομων βροχοπτώσεων, η μετανάστευση αρχίζει και πάλι προς τα νότια, στις κοντές χορτολιβαδικές πεδιάδες των νοτιοανατολικών περιοχών, συνήθως φθάνοντας τον Δεκέμβριο, δηλαδή με άφθονο χρόνο για τοκετό τον Φεβρουάριο[18].

Περίπου 250.000 αγριοβούβαλοι πεθαίνουν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού από την Τανζανία στο Εθνικό Καταφύγιο Μασάι Μάρα στη νοτιοδυτική Κένυα, συνολικά 800 χλμ. Ο θάνατος προέρχεται συνήθως από δίψα, πείνα, εξάντληση ή θήρευση των αιλουροειδών[5]

Οικολογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ποταμός και οι πεδιάδες Σερενγκέτι.

Το Σερενγκέτι έχει μερικά από τα καλύτερα καταφύγια θηραμάτων της Ανατολικής Αφρικής[19]. Εκτός από το ότι είναι γνωστό για τη μεγάλη μετανάστευση, το Σερενγκέτι είναι επίσης διάσημο για τα άφθονα μεγάλα αρπακτικά του. Το οικοσύστημα φιλοξενεί πάνω από 3.000 λιοντάρια, 1.000 αφρικανικές λεοπαρδάλεις[20] και 7.700 έως 8.700 στικτές ύαινες ( Crocuta crocuta )[21]. Επίσης παρόν στο Σερενγκέτι είναι το τσιτάχ της Ανατολικής Αφρικής[22].

Οι αφρικανικοί άγριοι σκύλοι είναι σχετικά σπάνιοι σε μεγάλο μέρος του οικοτόπου Σερενγκέτι. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα σε μέρη όπως το Εθνικό Πάρκο Σερενγκέτι (όπου εξαφανίστηκαν το 1992), καθώς υπάρχουν άφθονα λιοντάρια και στικτές ύαινες, πτωματοφάγα αρπακτικά, που αποτελούν αποτελούν άμεση αιτία θνησιμότητας άγριων σκύλων[23].

Το Σερενγκέτι φιλοξενεί επίσης μια ποικιλία από βοσκοτόπους, όπως ο αγριοβούβαλος του Ακρωτηρίου, ο αφρικανικός ελέφαντας, η υδρόβια αντιλόπη κ.ά. Το Σερενγκέτι μπορεί να υποστηρίξει αυτή την αξιοσημείωτη ποικιλία βοσκοτόπων μόνο επειδή κάθε είδος, ακόμη και αυτά που σχετίζονται στενά, έχει διαφορετικές διατροφικές συνήθειες. Για παράδειγμα, τα οι αγριοβούβαλοι προτιμούν να καταναλώνουν τα αγρωστώδη, ενώ οι ζέβρες των πεδιάδων προτιμούν τα ψηλότερα χόρτα. Ομοίως, τα ντικ-ντικ τρώνε τα χαμηλότερα φύλλα του δέντρου, τα ιμπάλα τρώνε τα ψηλότερα φύλλα και οι καμηλοπαρδάλεις ακόμη ψηλότερα. 

Καμηλοπαρδάλεις στο ανατολικό Σερενγκέτι.

Οι κυβερνήσεις της Τανζανίας και της Κένυας διατηρούν έναν αριθμό προστατευόμενων περιοχών, συμπεριλαμβανομένων των εθνικών πάρκων, και των καταφυγίων θηραμάτων, παρέχοντας νομική προστασία σε πάνω από το 80% των περιοχών του Σερενγκέτι[24].

Λέαινα σε βράχο (κόπτζε).

Τα υψόμετρα στο Serengeti κυμαίνονται από 920 to 1,850 metres (3,020 to 6,070 ft) με μέσες θερμοκρασίες που κυμαίνονται από 15 to 25 °C (59 to 77 °F) βαθμούς. Αν και το κλίμα είναι συνήθως ζεστό και ξηρό, οι βροχοπτώσεις εμφανίζονται σε δύο περιόδους βροχών: από τον Μάρτιο έως τον Μάιο και μια μικρότερη περίοδο τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο. Τα ποσά βροχόπτωσης ποικίλλουν από το χαμηλό των 508 millimetres (20 in) στις υπήνεμες οροσειρές Ngorongoro σε ύψος 1,200 millimetres (47 in) στις όχθες της λίμνης Βικτόρια. [25]

Στην περιοχή βρίσκεται επίσης η περιοχή διατήρησης Νγκορονγκόρο, η οποία περιέχει τον κρατήρα Νγκορονγκόρο και το φαράγγι Olduvai, όπου έχουν βρεθεί μερικά από τα παλαιότερα απολιθώματα ανθρωπινών [26].

Σημειώσεις παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 Zimmermann, Kim Ann (23 Ιουνίου 2017). «The Serengeti: Plain Facts about National Park & Animals». Live Science. 
  2. ↑ Schmaltz, Jeff (9 Ιανουαρίου 2006). «Serengeti». NASA: Visible Earth. 
  3. ↑ «Serengeti National Park | Location, Facts, & Animals | Britannica». www.britannica.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2022. 
  4. ↑ Sharaf, Yasir (4 Ιουνίου 2017). «The Serengeti Migration | Seven Natural Wonders of Africa». XPATS International. Ανακτήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 2021. 
  5. ↑ 5,0 5,1 Partridge, Frank (20 May 2006). «The fast show». The Independent (London). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 December 2007. https://web.archive.org/web/20071219104115/http://findarticles.com/p/articles/mi_qn4158/is_20060520/ai_n16416123. Ανακτήθηκε στις 14 March 2007. 
  6. ↑ Nolting, Mark (2012). Africa's Top Wildlife Countries. Global Travel Publishers Inc. σελ. 356. ISBN 978-0939895151. 
  7. ↑ Briggs, Phillip (2006), Northern Tanzania: The Bradt Safari Guide with Kilimanjaro and Zanzibar, Bradt Travel Guides, σελ. 198, ISBN 978-1-84162-146-3 
  8. ↑ Richmond, Charles (1940). «Maasai Dictionary». Archives & Reprint Series (Imprint). https://digitalcommons.humboldt.edu/reprint/2/. 
  9. ↑ Payne, Doris L.· Ole-Kotikash, Leonard (επιμ.). «Maa (Maasai) Dictionary». 
  10. ↑ «Serengeti, Heartbreak on the Serengeti». archive.ph. National Geographic Magazine. 29 Ιουνίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουνίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2021. 
  11. ↑ Morell, Virginia (1997), «Return of the Forest», Science 278 (5346): 2059, doi:10.1126/science.278.5346.2059 
  12. ↑ Sinclair, Anthony Ronald Entrican, επιμ. (1995). Serengeti II: Dynamics, Management, and Conservation of an Ecosystem. University of Chicago Press. σελίδες 73–76. ISBN 978-0-226-76032-2. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2010. 
  13. ↑ «Trevor Blackburn Award 2008» (PDF). British Veterinary Association. Σεπτεμβρίου 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 3 Ιανουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2014. 
  14. ↑ The Great Wildebeest Migration: Exploring Africa's biggest wildlife phenomenon. 2017. https://horizonguides.com/guides/great-wildebeest-migration-021. 
  15. ↑ 15,0 15,1 Anouk Zijlma. «The Great Annual Wildlife Migration – The Great Migration of Wildebeest and Zebra». About.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Μαρτίου 2017. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουνίου 2014. 
  16. ↑ «How to Get There, Ngorongoro Crater». Ngorongoro Crater Tanzania. 2013. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουνίου 2014. 
  17. ↑ «Ngorongoro Conservation Area». United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization – World Heritage Centre. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουνίου 2014. 
  18. ↑ Croze, Harvey· Mari, Carlo (2000). Serengeti's Great Migration. Abbeville Press. ISBN 978-0-789-20669-5. 
  19. ↑ Pavitt, Nigel (2001), Africa's Great Rift Valley, Harry N. Abrams, σελ. 122, ISBN 978-0-8109-0602-0, https://archive.org/details/africasgreatrift0000pavi/page/122 
  20. ↑ «Cheetahs on the Edge - Pictures, More From National Geographic Magazine». ngm.nationalgeographic.com. Ανακτήθηκε στις 5 Απριλίου 2016. 
  21. ↑ «Mpala Live! Field Guide: Spotted Hyena | MpalaLive». mpalalive.org. Ανακτήθηκε στις 5 Απριλίου 2016. 
  22. ↑ «Cheetahs in Tanzania». Expert Africa. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουνίου 2021. 
  23. ↑ Angier, Natalie (11 August 2014). «African Wild Dogs, True Best Friends». The New York Times. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/2014/08/12/science/one-for-all-and-all-for-hunt-.html. Ανακτήθηκε στις 5 April 2016. 
  24. ↑ Kideghesho, Jafari R. (September 2010). «'Serengeti Shall Not Die': Transforming an Ambition into a Reality». Tropical Conservation Science 3 (3): 228–247. doi:10.1177/194008291000300301. https://doi.org/10.1177/194008291000300301. 
  25. ↑ «The Serengeti National Park». Glcom.com. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2010. 
  26. ↑ Leslea J. Hlusko; Whitney B. Reiner; Jackson K. Njau (June 8, 2015). «A one-million-year-old hominid distal ulna from Olduvai Gorge, Tanzania». American Journal of Physical Anthropology 158 (1): 36–42. doi:10.1002/ajpa.22765. PMID 26058378. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Συντεταγμένες: 2°19′51″S 34°50′0″E / 2.33083°S 34.83333°E / -2.33083; 34.83333

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Σερενγκέτι&oldid=10150543"