Σαν Μινιάτο
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
Συντεταγμένες: 43°41′0″N 10°51′0″E / 43.68333°N 10.85000°E
| Σαν Μινιάτο Comune | |
|---|---|
 | |
| Διοικητικές πληροφορίες | |
| Χώρα |  Ιταλία |
| Περιφέρεια |  Τοσκάνη |
| Επαρχία | Πίζα |
| Δήμαρχος | Βιττόριο Γκαμπανίνι (από τις 8 Ιουνίου 2009) |
| Περιοχή | |
| Υψόμετρο | 140 μ. |
| Έκταση | 102 χλμ² |
| Πληθυσμός | 27.979 (2008) |
| Πυκνότητα | 270/km² κατ./χλμ² |
| Άλλες πληροφορίες | |
| Ζώνη ώρας | UTC+1 |
| Πολιούχος | San Genesio |
| Προσωνυμία | Sic nos in sceptra reponis Ώστε να μας φερεις πίσω στην εξουσία |
| Τοποθεσία | |
  Σαν Μινιάτο | |
.svg) | |
| Επίσημος ιστότοπος | |
_(1).JPG)
Το Σαν Μινιάτο είναι πόλη και Δήμος στην επαρχία της Πίζας, στην περιοχή της Τοσκάνης, στην Ιταλία.
Το Σαν Μινιάτο βρίσκεται σε ένα ιστορικά στρατηγικό σημείο, σκαρφαλωμένο επάνω σε τρεις μικρούς λόφους, απ' όπου εποπτεύει το κατώτερο τμήμα της Κοιλάδας του Άρνου μεταξύ των κοιλάδων της Εγκόλα και της Έλσα. Συνηθιζόταν να φέρει την πρόσθετη ονομασία al Tedesco ("[προς] τον Γερμανό"), ώστε να μπορεί να ξεχωρίζει από το μοναστήρι του Σαν Μινιάτο αλ Μόντε στη Φλωρεντία, το οποίο βρίσκεται σε απόσταση περίπου σαράντα χιλιομέτρων προς τα βορειοανατολικά.
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους, το Σαν Μινιάτο βρισκόταν επί της via Francigena, η οποία αποτελούσε την κύρια οδική αρτηρία που συνέδεε τη Βόρεια Ευρώπη με την Ρώμη. Βρισκόταν, επίσης, στο σημείο συνάντησης των δρόμων που συνέδεαν την Φλωρεντία και την Πίζα και την Λούκα και την Σιένα. Με το πέρας των αιώνων, το Σαν Μινιάτο βρέθηκε, έτσι, αντιμέτωπο με την συνεχή διάβαση φιλικά και εχθρικά προσκείμενων στρατευμάτων, εμπόρων που πραγματεύονταν κάθε είδους προϊόν και υπηρεσία, καθώς και κοινών ταξιδιωτών τόσο από κοντινές όσο και μακρινές αποστάσεις.
Αρχαιολογικά ευρήματα καταδεικνύουν ότι η περιοχή πάνω στην οποία βρίσκεται η πόλη, καθώς και η ευρύτερη περιοχή κατοικούνταν, το λιγότερο, από την εποχή της Παλαιολιθικής Περιόδου. Ήταν πιθανώς τοποθεσία γνωστή στους Ετρούσκους, ενώ σίγουρα στους Ρωμαίους, για τους οποίους και η θέση λειτουργούσε ως στρατιωτικό παρατηρητήριο με την ονομασία "Quarto".
Η πρώτη καταγραφή σε ιστορικά έγγραφα κάνει λόγο για την ύπαρξη ενός μικρού χωριού οργανωμένου γύρω από ένα παρεκκλήσι αφιερωμένο στον Άγιο Μινιάτο, το οποίο χτίστηκε από τους Λομβαρδούς το 783. Κατά τα τέλη του 10ου αιώνα, το Σαν Μινιάτο είχε σημαντικό πληθυσμό ο οποίος ζούσε εντός περιτειχισμένου οικισμού, με ύστατη άμυνα ένα κάστρο κατασκευασμένο από τον Αυτοκράτορα Όθωνα Α΄, για λογαριασμό του οποίου ένας Αυτοκρατορικός βικάριος κυβερνούσε διοικητικά το σύνολο της Τοσκάνης.
Τα πρώτα τείχη, που περιελάμβαναν αμυντικούς πύργους, ανεγέρθηκαν στη διάρκεια του 12ου αιώνα, κατά την περίοδο στη διάρκεια της οποίας κυρίαρχος στην περιοχή της ιταλικής χερσονήσου ήταν ο Φρειδερίκος Α΄ Βαρβαρόσσα. Κατά την βασιλεία του εγγονού του, Φρειδερίκου Β΄, η πόλη οχυρώθηκε περαιτέρω με την προσθήκη πρόσθετων τειχών καθώς και άλλων αμυντικής φύσεως έργων, συμπεριλαμβανομένης της Rocca και του πύργου της.
Κατά τα τέλη του 13ου αιώνα και ολόκληρο τον 14ο αιώνα, το Σαν Μινιάτο βρέθηκε εμπλεγμένο στον διεξαγόμενο πόλεμο μεταξύ των παρατάξεων των Γουέλφων και των Γιβελλίνων. Αρχικά ανήκε στους Γιβελλίνους, ενώ το 1291 πέρασε στα χέρια των Γουέλφων, συμμάχησε με την Φλωρεντία και, το 1307, συμπολέμησε μαζί με άλλη μέλη της παράταξης των Γουέλφων ενάντια στους Γιβελλίνους του Αρέτσο.
Το 1347, το Σαν Μινιάτο τέθηκε υπό τον έλεγχο της Φλωρεντίας, στον οποίο και παρέμεινε, αρχικά για ένα σύντομο διάστημα μεταξύ του 1367 και του 1370, προτού, με προτροπή της Πίζας, εξεγερθεί ενάντια στην Φλωρεντία, ενώ στη συνέχεια για άλλη μια σύντομη περίοδο μεταξύ του 1777 και του 1779 κατά την διάρκεια της Ιταλικής Εκστρατείας του Ναπολέοντα. Αποτελούσε, ακόμη, τμήμα του Μεγάλου Δουκάτου της Τοσκάνης, όταν το Δουκάτο απορροφήθηκε από το νεοϊδρυθέν Βασίλειο της Ιταλίας το 1860.
Κυριότερα Αξιοθέατα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η πόλη βρίσκεται εντός καλά διατηρημένων μεσαιωνικών τειχών. Στα κυριότερα αξιοθέατά της περιλαμβάνονται:
- Ο Πύργος του Φρειδερίκου, χτισμένος από τον Φρειδερίκο Β΄ κατά την διάρκεια του 13ου αιώνα στην κορυφή του λόφου και σε ύψος 192 μέτρων, εποπτεύοντας το σύνολο του Βαλντάρνο. Εδώ κρατούνταν φυλακισμένος ο καγκελάριος του Φρειδερίκου, Πιερ ντέλλε Βίνιε έως τον θάνατό του. Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου κατεδαφίστηκε από τα Ναζιστικά Στρατεύματα, ώστε να μην μπορέσουν οι Σύμμαχοι να τον χρησιμοποιήσουν ως πυροβολείο, ωστόσο ανακατασκευάστηκε το 1958.
- Το Duomo (Καθεδρικός), αφιερωμένος τόσο στην Αγία Ασούντα όσο και τον Άγιο Τζενέζιο ή τον Άγιο Τζενέζιο της Ρώμης. Επρόκειτο, αρχικώς, για ρομανικού ρυθμού κατασκευή, αλλά υπέστη αρκετές αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις, με αποτέλεσμα να φέρει στοιχεία γοτθικού και αναγεννησιακού αρχιτεκτονικού ρυθμού. Η πρόσοψή του περιλαμβάνει αριθμό πολύχρωμων κεραμικών από μαγιολίκα (επισμαλτωμένο πήλινο σκεύος). Το εσωτερικό του είναι χτισμένο πάνω στο σχέδιο ενός Λατινικού σταυρού με έναν κύριο ναό και δύο πλάγιες πτέρυγες. Το κωδωνοστάσιο του Καθεδρικού, μια εντοιχισμένη σε αυτόν οχύρωση είναι γνωστό ως Πύργος της Ματθίλδης και περιλαμβάνει ένα ασυμμετρικό ρολόι.
- Το Διακονικό Μουσείο, το οποίο βρίσκεται πλησίον του Καθεδρικού. Το μουσείο-έκθεση αυτό περιλαμβάνει έργα των Φιλίππο Λίππι, Il Empoli, Νέρι ντε Μπίτσι, Φρα Μπαρτολομέο, Φρεντερίκο Κάρντι (γνωστός ως Τσιγκόλι) και Βερρόκκιο.
- Το Palazzo dei Vicari, (ανάκτορο των Βικάριων) χτισμένο από τον Αυτοκράτορα Όθωνα Δ΄ στη διάρκεια του 12ου αιώνα, το ανάκτορο αυτό περιλαμβάνει από τις παλαιότερες γνωστές οδοντωτές πολεμίστρες. Το εσωτερικό του περιλαμβάνει σειρά ενδιαφερουσών τοιχογραφιών. Σήμερα, λειτουργεί ως ξενοδοχείο.
- Το Palazzo Comunale. Αυτό το κτίσμα του 14ου αιώνα αποτελεί μέχρι σήμερα το Δημαρχιακό Μέγαρο του Σαν Μινιάτο. Η μεγάλη αίθουσά του διακοσμήθηκε από τον Τσέννο ντι Φραντσέσκο Τσέννι. Διαθέτει, επίσης, ένα μικρό παρεκκλήσιο, εντός του οποίου φυλάσσεται ένα αριστούργημα εκκλησιαστικής τέχνης που χρονολογείται στον 16ο αιώνα.
- Η εκκλησία του San Francesco. Αρχικά χτισμένη στις αρχές του 13ου αιώνα με ρομανικού ρυθμού πρόσοψη, το εσωτερικό της περιλαμβάνει παρεκκλήσια γοτθικού αρχιτεκτονικού ρυθμού και τοιχογραφίες από τον 14ο και 15ο αιώνα.
- Η εκκλησία του San Domenico χτίστηκε αρχικά κατά τον 14ο αιώνα, αλλά η κατασκευή της προσόψεώς της δεν έχει ολοκληρωθεί. Το εσωτερικό της περιλαμβάνει γλυπτά από τερακότα του Λούκα ντέλλα Ρόμπια, μια τοιχογραφία που φέρεται να αποτελεί έργο του Μασολίνο ντα Πανικάλε, καθώς και ένα ταφικό μνημείο που φιλοτεχνήθηκε από τον Ντονατέλλο. Δίπλα από την πρόσοψή της ξεκινά η Via Angelica, μια σήραγγα που συνέδεε την εξοχή με την κυρίως πόλη.
- Το μοναστήρι του Αγίου Φραγκίσκου. Εικάζεται ότι ιδρύθηκε από τον ίδιο τον Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης το 1211 όταν και επισκέφτηκε την πόλη, με το μοναστήρι να βρίσκεται στα υψώματα του λόφου σε υψόμετρο μεγαλύτερο αυτού της κυρίως πόλης.
Άλλα κτίσματα και μνημεία που αξίζουν προσοχής είναι το Παρεκκλήσι του Επισκόπου, με την μπαρόκ αρχιτεκτονικού ρυθμού πρόσοψή του σε σχήμα αμφιθεάτρου, το οποίο σχεδιάστηκε από τον Τσιγκόλι και το Παρεκκλήσι της Σταυρώσεως, προσφάτως ανακαινισμένο, η απαγιοποιημένη Chiesa di San Martino, η οποία υπήρξε και μοναστήρι, ενώ στη συνέχεια φυλακή.
Υπάρχει, επίσης, αριθμός παλατιών της περιόδου της Αναγέννησης, τα οποία χτίστηκαν από αριστοκρατικές οικογένειες όπως οι Ρόφφια, Γκριφόνι, Φορμιτσίνι και Μποναπάρτε, οι τελευταίοι πρόγονοι του Ναπολέοντα.
Αδελφοποιημένες Πόλεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετάβαση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το Σαν Μινιάτο διαθέτει σιδηροδρομικό σταθμό επί της γραμμής Πίζα-Φλωρεντία. Οδικώς, βρίσκεται σε απόσταση 41 χιλιομέτρων δυτικά της Φλωρεντίας και 55 χιλιομέτρων ανατολικά του Λιβόρνο μέσω της επαρχιακής οδού SP40.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- (Ιταλικά) Επίσημος ιστότοπος
