Πρόσωπο με πρόσωπο (ταινία)
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
| Πρόσωπο με πρόσωπο | |
|---|---|
.png) Κινηματογραφική αφίσα. | |
| Σκηνοθεσία | Ροβήρος Μανθούλης |
| Παραγωγή | Ροβήρος Μανθούλης |
| Σενάριο | Κώστας Μουρσελάς Ροβήρος Μανθούλης |
| Πρωταγωνιστές | Κώστας Μεσσάρης Ελένη Σταυροπούλου Θεανώ Ιωαννίδου |
| Μουσική | Νίκος Μαμαγκάκης |
| Τραγούδι | Ρίτα Χριστοπούλου Μαριάνα Δημοτάκη |
| Φωτογραφία | Σταμάτης Τρύπος |
| Μοντάζ | Πάνος Παπακυριακόπουλος |
| Σκηνογραφία | Γιάννης Μιγάδης |
| Εταιρεία παραγωγής | Alter Ego Productions |
| Πρώτη προβολή | Σεπτέμβριος 1966 (Ελλάδα) |
| Διάρκεια | 84΄ |
| Προέλευση | Ελλάδα |
| Γλώσσα | Ελληνική |
| δεδομένα () | |
Το Πρόσωπο με πρόσωπο είναι μια ελληνική δραματική ταινία του 1966, σε σκηνοθεσία, σενάριο και παραγωγή Ροβήρου Μανθούλη. Η ταινία πήρε μέρος σε ελληνικά και ξένα φεστιβάλ κινηματογράφου και απέσπασε βραβεία. [1]
Πλοκή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βρισκόμαστε στην πολυτάραχη εποχή του μεταπολέμου. Ο νεαρός Δημήτρης Εμμανουήλ, καθηγητής αγγλικής φιλολογίας από τη Θεσσαλονίκη δεν έχει μέλλον, και σχεδιάζει να φύγει για την Αυστραλία. Οι διαδικασίες είναι όμως πολύ αυστηρές, και επειδή δεν έχει πατέρα, η βίζα του αργεί να εγκριθεί. Για να βγάλει το μεροκάματο δίνει μαθήματα αγγλικών, και έτσι προσλαμβάνεται κατά τύχη από έναν μεγαλοεπιχειρηματία, που ήρθε από την Αλεξάνδρεια.
Ο Δημήτρης πέφτει μέσα σε μια κοινωνία, που έχει τους δικούς της νόμους και ρυθμούς. Στο κέντρο της Αθήνας, στο ρετιρέ της λεωφόρου Κηφισίας 38, σε μια υπερπολυτελή πολυκατοικία, του ανοίγεται ένας αστικός μικρόκοσμος της χλιδής, της υποκρισίας και του ψυχρού χρήματος. Ο πατέρας θέλει να αρραβωνιάσει την κόρη του, τη Βαρβάρα, με έναν πλούσιο Εγγλέζο, και ο Δημήτρης πρέπει να της μάθει αγγλικά μέσα σε δεκαπέντε ημέρες.
Ο Δημήτρης προσπαθεί να αντεπεξέλθει, αλλά το σπίτι είναι ένα τρελοκομείο. Ο πατέρας ασχολείται μόνο με τις επιχειρήσεις του, ενώ οι εργάτες στους δρόμους διαδηλώνουν, ο νεαρός τεντιμπόης ρίχνεται στην υπηρέτρια, η μητέρα παίζει συνέχεια κουμκάν με τέσσερις φιλενάδες της, μια από αυτές και μια ξεπεσμένη αρχόντισσα από τη Μόσχα που με την επανάσταση κατέφυγε στην Οδησσό, από εκεί στην Κωνσταντινούπολη για να καταλήξει στην Αθήνα, ενώ το προσωπικό ονειροπολεί ένα καλύτερο αύριο.
Τελικά αντί να μάθει αγγλικά στη Βαρβάρα, ο Δημήτρης περιπλέκεται σε όλο και πιο περίεργες καταστάσεις, βγάζει βόλτα τον σκύλο, βλέπει την παρέλαση από το μπαλκόνι, και τελικά ξεναγεί τον μέλλοντα γαμπρό στην Αθήνα. Οι συνεχείς αντιφάσεις, και το παράλογο της κατάστασης του προξενούν παραισθήσεις, ονειροπολεί τρυφερές σκηνές και ερωτικούς δεσμούς με τη μητέρα και την κόρη, και ταλαντεύεται ανάμεσα στα αισθήματα ενοχής και αδιεξόδου, για να αποφασίσει τελικά να απελευθερωθεί και να τους δώσει όλους τα παπούτσια στο χέρι. Η ταινία τελειώνει με έναν μακρύ αφελή μονόλογο της Βαρβάρας που χωρίς να το ξέρει ακούγεται στον δρόμο μέσα από το θυροτηλέφωνο.
Διανομή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Κώστας Μεσσάρης, Δημήτρης Εμμανουήλ
- Ελένη Σταυροπούλου, Βαρβάρα
- Θεανώ Ιωαννίδου, μητέρα
- Λάμπρος Κοτσίρης, πατέρας
- Μαίρη Γκότση, υπηρέτρια
- Σάιμον Χίνκλι
- Ζωζώ Παπαδημητρίου
- Πάρης Πάπης
- Μιχάλης Μάστορης
- Ευτυχία Παρθενιάδου
- Αλέξης Γεωργίου
Παραγωγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στην ταινία ακούγεται το τραγούδι "Είναι χαράματα" του Νίκου Μαμαγκάκη που ερμηνεύει η Μαριάννα Δημοτάκη. [2]
Διακρίσεις και συμμετοχές [3][Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1966 - Βραβείο σκηνοθεσίας
- Φεστιβάλ Κινηματογράφου της εφημερίδας "Δημοκρατική Αλλαγή", 1966 - Βραβείο κοινού για τη σκηνοθεσία
- Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Λοκάρνο, 1967 - Ειδικό βραβείο
- Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Μόσχας - συμμετοχή
- Φεστιβάλ Κινηματογράφου Λωζάνης - συμμετοχή
Κριτικές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Νίκος Καλλιόρης, Επιθεώρηση Τέχνης (Νοε/Δεκ, 1966):
«Ένας καθηγητής αγγλικών αναλαμβάνει να εκμάθει κατεπειγόντως τη γλώσσα στην κόρη ενός μεγαλοεπιχειρηματία. Μ’ αυτόν τον τρόπο εισέρχεται σε μιαν ατμόσφαιρα ζωής διαποτισμένη από τη φθορά των ευτελών απασχολήσεων, τη συμβατικότητα των σχέσεων και την ερημία των αληθινών αισθημάτων…»
Βασίλης Ραφαηλίδης, Δημοκρατική Αλλαγή (27/9/1966):
«Η ανηλεής σάτιρα του αστικού νεοπλουτισμού, οι συνεχείς υπαινικτικές αναφορές στην προϊστορία της μεγαλοαστικής οικιγένειας όπου τοποθετείται η δράση, η προσαρμοστικότητα τού τέλεια αλλοτριωμένου «πάτερ φαμίλια» στις κατ’ εξοχήν τοκογλυφικές «επιχειρήσεις οικοδομών», η ανεκδιήγητη οικοδέσποινα με τη ζωώδη αισιοδοξία, ο τεντυμποΐζων υιός, η χαμένη και πελαγωμένη μέσα σ’ αυτόν τον ηλίθιο κυκεώνα κόρη – η μόνη που διατηρεί μερικά ίχνη πρωτόγονης ανθρωπιάς και καλωσύνης – δημιουργούν έναν κωμικοτραγικό περίγυρο, μέσα στον οποίον κινείται επαγγελματικά ο νεαρός δάσκαλος των Αγγλικών». [4]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Πρόσωπο με πρόσωπο». monopoli.gr. 15 Σεπτεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2021.
- ↑ «Πρόσωπο με Πρόσωπο (1966) ⋆ Filmy.gr». Filmy.gr. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2021.
- ↑ «ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΟ - Ψηφιοποιημένες ελληνικές ταινίες μυθοπλασίας - Φιλμογραφία | Ταινιοθήκη Της Ελλάδος». web.archive.org. 8 Φεβρουαρίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Φεβρουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2021.
- ↑ «Πρόσωπο με Πρόσωπο». Ροβήρος Μανθούλης. 26 Ιανουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2021.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
 |
Αυτό το λήμμα σχετικά με τον κινηματογράφο χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το. |
