Μετάβαση στο περιεχόμενο

Πουντραβαρντάνα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Πουντραβαρντάνα
Pundravardhana
Τοποθεσία της χώρας στον κόσμο
Η τοποθεσία της Πουντραβαρντάνα.
Πουντραναγκάρα
Θρησκεία
Βεδισμός
Ινδουισμός
Βουδισμός
Μοναρχία

Πουντραβαρντάνα ή Βασίλειο Πούντρα ήταν η ονομασία ενός αρχαίου βασίλειου που υπήρξε κατά την Εποχή του Σιδήρου στη Νότια Ασία με μια περιοχή που περιλάμβανε τμήματα των σημερινών διαιρέσεων Ρατζσάχι, Ρανγκπούρ και Ντάκα του Μπαγκλαντές, καθώς και την περιοχή Ντιναπούρ της Δυτικής Βεγγάλης της Ινδίας. Η πρωτεύουσα του βασιλείου, τότε γνωστή ως Πουντραναγκάρα (πόλη της Πούντρα), βρισκόταν στη Μαχαστάνγκαρ, στην περιφέρεια Μπόγκρα, στο βόρειο Μπαγκλαντές.[1][2][3]

Ετυμολογία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Υπάρχουν πολλές θεωρίες σχετικά με τη λέξη «Πούντρα» (Pundra). Σύμφωνα με μια θεωρία, η λέξη Πούντρα οφείλει την προέλευσή της σε μια ασθένεια που ονομάζεται «Πάντου» (Pandu). Η περιοχή όπου οι περισσότεροι άνθρωποι υπέφεραν από αυτή την ασθένεια ονομάστηκε Πουντρακσέτρα (γη της Πούντρα). Επίσης, «Πούντα» (Punda) ονομάζεται ένα είδος ζαχαροκάλαμου. Η γη όπου καλλιεργήθηκε εκτεταμένα αυτό το είδος ζαχαροκάλαμου ονομάστηκε Πουνταντέσα (γη της Πούντα). Σύμφωνα με μεταγενέστερα Βεδικά κείμενα όπως το Αιτερέγια Αργιανάκα του 8ου-7ου αιώνα π.Χ., η Πούντρα ήταν μια ομάδα μη-Αργιανών (Aryan) ανθρώπων που ζούσαν ανατολικά του ποταμού Σαντανίρα (σημερινός ποταμός Γκαντάκι). Το Μαχαμπαράτα έκανε επίσης μια παρόμοια αναφορά. Τον 1ο αιώνα μ.Χ., η γη αναφέρθηκε για πρώτη φορά ως Πουντραβαρντάνα στο Ασοκαβαντάνα.[4]

Γεωγραφική θέση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Μαχαστάνγκαρ, η αρχαία πρωτεύουσα της Πουντραβαρντάνα βρίσκεται 11 χλμ. βόρεια της Μπόγκρα στον αυτοκινητόδρομο Μπόγκρα-Ρανγκπούρ, με έναν δρόμο που τρέχει κατά μήκος της ανατολικής πλευράς των τμημάτων της ακρόπολης για 1,5 χλμ. και οδηγεί στο Τζαχατζγκάτα και την τοποθεσία των μουσείων της πόλης.[5]

Ανακάλυψη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αρκετές προσωπικότητες συνέβαλαν στην ανακάλυψη και τον εντοπισμό των ερειπίων στη Μαχαστάνγκαρ. Ο Φ. Μπουχάναν Χάμιλτον ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που εντόπισε και επισκέφθηκε τη Μαχαστάνγκαρ το 1808. Ακολούθησαν οι Κ.Τ. Ο'Ντόνελ, E.Β. Ουέστμακοτ και Μπάβεριτζ. Ο Αλεξάντερ Κάνινγκχαμ ήταν ο πρώτος που αναγνώρισε το μέρος ως πρωτεύουσα της Πουντραβαρντάνα. Επισκέφτηκε την τοποθεσία το 1889.[6]

Λαός Πούντρα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Πούντρα ήταν άνθρωποι που αναφέρονται στα μεταγενέστερα Βεδικά κείμενα. Το τμήμα Ντιγκβιτζέι του Μαχαμπαράτα τους τοποθετεί στα ανατολικά του Μονγκίρ και τους συνδέει με τον πρίγκιπα που κυβερνούσε στις όχθες του Κόσι.[7] Επιγραφές της περιόδου της Γκούπτα και οι αρχαίοι Κινέζοι συγγραφείς τοποθετούν την Πουντραβαρντάνα, τη γη των Πούντρα, στη Βόρεια Βεγγάλη.[3]

Μυθολογία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Υπάρχει μια ιστορία για τον Ντιργκατάμας (αρχαίος σοφός, γνωστός για τους φιλοσοφικούς του στίχους) ο οποίος γέννησε με την βασίλισσά του Τσαντραβάνσι πέντε γιους που ονομάστηκαν Άνγκα, Βάνγκα, Σούμα, Πούντρα και Καλίνγκα. Ίδρυσαν τα πέντε κράτη που πήραν το όνομά τους. Τα εδάφη της περιφρονημένης Πούντρα και της Βάνγκα δεν ήταν μόνο έδρα ισχυρών βασιλιάδων αλλά και ακμάζοντα κέντρα Βουδισμού, Τζαϊνισμού και Ινδουισμού. Δηλώνει το πρώτο στάδιο της επέκτασης των Αργιάν μεταξύ του 5ου αιώνα π.Χ. και του 4ου αιώνα μ.Χ.[8]

Αυτοκρατορίες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αρχαιότητα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ενώ οι Πούντρα και ο βιότοπός τους θεωρούνταν ακάθαρτοι, στη μετέπειτα Βεδική λογοτεχνία επειδή έπεσαν πέρα ​​από το χλωμό του Βεδικού πολιτισμού,[2] μια επιγραφή γραμμένη στα Πρακριτική στη γραφή Βράχμι του 3ου αιώνα π.Χ., που βρέθηκε στον αρχαίο χώρο της Μαχαστάνγκαρ της Πουντραναγκάρα, υποδηλώνει ότι η περιοχή απορρόφησε, όπως η γειτονική Μαγκάντα, πολλά στοιχεία του Άργιαν πολιτισμού.[9] Ο Βουδισμός εισήχθη στη Βόρεια Βεγγάλη, αν όχι σε άλλα μέρη της Βεγγάλης, πριν από τον αυτοκράτορα Ασόκα. Δύο επιγραφές στα κιγκλιδώματα της βουδιστικής στούπας στο Σαντσί του 2ου αιώνα π.Χ. καταγράφουν τα δώρα δύο κατοίκων της Πουναβαντάρα που αναμφίβολα αντιπροσωπεύουν τηνΠουντραβαρντάνα.[10] Ο αντίκτυπος του πολιτισμού Αργιάν-Βράχμαν έγινε αισθητός στη Βεγγάλη πολύ μετά την ίδια εξάπλωση στη βόρεια Ινδία. Οι διάφοροι μη Αργιάν άνθρωποι που ζούσαν τότε στη Βεγγάλη ήταν ισχυροί και έτσι η εξάπλωση του Άργιαν-Βράχμαν πολιτισμού αντιστάθηκε έντονα και για την αφομοίωση του χρειάστηκε πολύς χρόνος.[11]

Οι Μαουρύα ήταν οι πρώτοι που ίδρυσαν μια μεγάλη αυτοκρατορία απλωμένη σε ολόκληρη την αρχαία Ινδία, με έδρα την Παταλιπούτρα (σύγχρονη Πάτνα), η οποία δεν ήταν πολύ μακριά από την Πουντραναγκάρα. Σύμφωνα με το Ασοκαβαντάνα, ο Ασόκα εξέδωσε εντολή να σκοτώσουν όλους τους φιλόσοφους της Πουντραβαρντάνα αφού ένας μη βουδιστής εκεί σχεδίασε μια εικόνα που δείχνει τον Γκαουτάμα Βούδα να πέφτει στα πόδια της Νιγκράνθα Γνατιπούτρα. Περίπου 18.000 οπαδοί της σέκτας Ατζιβίκα (Ινδών φιλοσόφων) εκτελέστηκαν ως αποτέλεσμα αυτής της εντολής.[12][13] Μετά το τέλος της κυριαρχίας των Μαουρύα γύρω στο 185 π.Χ. ακολούθησε μια περίοδος μικρών βασιλείων και χάους μέχρι την έλευση του Γκούπτα τον 4ο αιώνα μ.Χ. Οι πλάκες χαλκού της περιόδου Γκούπτα ανέφεραν την ανατολική τους διαίρεση ως Πουντραβαρντάνα μπουκτί (μπουκτί είναι η εδαφική διαίρεση). Η Αυτοκρατορία Γκούπτα αντιμετώπισε παρακμή τον 6ο αιώνα μ.Χ. και η περιοχή ενδέχεται να είχε πέσει στον βασιλιά του Θιβέτ Σαμπάτσον το 567-79. Στη συνέχεια, η Βεγγάλη χωρίστηκε σε δύο αυτοκρατορίες, τη Σαματάτα στα ανατολικά και τη Γκαούντα στα δυτικά.[1] Αναφέρεται σε ορισμένα αρχαία αρχεία ότι η Πουντραβαρντάνα ήταν μέρος της Γκαούντα.[14] Ήταν μέρος του βασιλείου της Σασάνκα τον 7ο αιώνα μ.Χ.[15]

Παρακμή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανάγλυφο του 1ου αιώνα π.Χ. από το Σάντσι, δείχνοντας τον αυτοκράτορα Ασόκα στο άρμα του, κατά την επίσκεψή του στα Νάγκα στο Ραμαγκράμα.

Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στην περιοχή το 639-45, ο Κινέζος μοναχός, Σουανζάνγκ (Χιούεν Τσανγκ), δεν ανέφερε κανέναν βασιλιά της Πουντραβαρντάνα στα αρχεία του.[1] Ταξίδεψε από την Κατζανγκάλα στην Καμαρούπα μέσω της Πουντραβαρντάνα.[2] Ο Σουανζάνγκ αναφέρθηκε στην Πουντραβαρντάνα ως εξής:

Υπήρχαν είκοσι βουδιστικά μοναστήρια, και πάνω από 3.000 μοναχοί, τα οποία ακολούθησαν τα «Μεγάλα και Μικρά Οχήματα». Οι ναοί Ντέβα ήταν 100 σε αριθμό, και οι οπαδοί διαφόρων αιρέσεων έζησαν φύρδην μίγδην, ενώ τα Νιγκαμπάρα μοναστήρια ήταν πολυάριθμα.[16]

Υπάρχουν αναφορές που δείχνουν ότι η Πουντραβαρντάνα έχασε το κύρος της τον 7ο-8ο αιώνα. Οι αρχαιολογικές ανασκαφές στο Μαχαστάνγκαρ δείχνουν τη χρήση της ακρόπολης κατά την περίοδο της Αυτοκρατορίας Πάλα έως τον 12ο αιώνα μ.Χ. αλλά όχι ως κέντρο δύναμης.[1] Ήταν μέρος της αυτοκρατορίας των βασιλιάδων της Τσάντρα και του Βχοτζ Βέρμα.[17] Οι πρώτοι μουσουλμάνοι άρχοντες από τον 13ο αιώνα και μετά μπορεί να είχαν χρησιμοποιήσει το έδαφος, αλλά τότε δεν ήταν πλέον σημαντικό. Η ταυτότητα του βασιλείου Πουντραβαρντάνα εξασθένησε σταδιακά και έγινε μέρος της γύρω περιοχής. Ακόμη και η πρωτεύουσα της Πουντραβαρντάνα, η Πουντραβαρντανάγκαρ έχασε την ταυτότητά της και έγινε γνωστή ως Μαχαστάν.[1]

Διάδοση του Ισλάμ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στη Μαχαστάν βρίσκεται ο μαζχάρ (ιερός τάφος) του Σουλτάν Μπαλκί, ενός δερβίς (ιερός άνθρωπος αφιερωμένος στο Ισλάμ) βασιλικής καταγωγής που ήρθε στην περιοχή Μαχαστάν, με στόχο τη διάδοση του Ισλάμ μεταξύ μη μουσουλμάνων. Νίκησε τον τοπικό βασιλιά σε έναν πόλεμο, μετέτρεψε τους κατοίκους της περιοχής σε μουσουλμάνους και εγκαταστάθηκε εκεί.[5][18]

Έκταση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το βασίλειο, περιλάμβανε τμήματα των σημερινών διαιρέσεων Ρατζσάχι, Ρανγκπούρ και Ντάκα του Μπαγκλαντές, καθώς και την περιοχή Ντιναπούρ της Δυτικής Βεγγάλης. Σύμφωνα με τις επιγραφές χαλκογραφικών πλακών του Νταμοντάρπου της εποχής της Μπουνταγκούπτα (περίπου 476-94 μ.Χ.), το βόρειο όριο τηςΠουντραβαρντάνα ήταν τα Ιμαλάια. Η διοικητική και εδαφική δικαιοδοσία της Πουντραβαρντάνα επεκτάθηκε κατά την περίοδο Πάλα. Κατά την περίοδο αυτή, η Πουντραβαρντάνα περιλάμβανε περιοχές πέρα ​​από τα γεωγραφικά όρια της Βόρειας Βεγγάλης. Το Βαρέντρι ήταν μια μητροπολιτική περιοχή της Πουντραβαρντάνα. Αυτό υποστηρίζεται από πολλές επιγραφές.[3]

Ο Ρ. Ν. Μπανερτζι λέει:

Αυτό που τώρα ονομάζουμε Ανατολική Βεγγάλη ήταν επίσης μέρος της Πουντραβαρντάνα. Σε μια χάλκινη πλάκα κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας του Κεσάβα Σένα, γιου της Λακσμάνα Σένα, δηλαδή τον 12ο αιώνα, η Πουντραβαρντάνα περιελάμβανε περιοχές μέχρι το Μπικραμπούρ.[19]

Στα νότια, η Πουντραβαρντάνα επεκτάθηκε σε περιοχές του Σούντορμπον.[20]

Οι πολυάριθμες πλωτές οδοί της περιοχής ήταν τα κύρια κανάλια μεταφοράς. Ωστόσο, υπάρχουν αναφορές στην αρχαία βιβλιογραφία σε ορισμένους δρόμους. Υπάρχουν ενδείξεις για έναν δρόμο από την Πουντραβαρντάνα προς τη Μιθίλα, στη συνέχεια περνώντας από Παταλιπούτρα και Μποντ Γκάγια προς Βαρανάσι και Αγιόντγια, και τελικά προχωρώντας προς τη Σινδ και τη Γκουτζαράτ. Πρέπει να ήταν μια σημαντική εμπορική οδός.[21]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Hossain, Md. Mosharraf. (2006). Mahasthan : anecdote to history. Dhaka: Dibyaprakash. σελ. 69-73. ISBN 984-483-245-4. 309704056. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 «Pundravardhana - Banglapedia». en.banglapedia.org. Ανακτήθηκε στις 14 Νοεμβρίου 2020. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Majumdar, Dr. R.C., History of Ancient Bengal, First published 1971, Reprint 2005, σελ. 10, Tulshi Prakashani, Kolkata
  4. ↑ Surhone, Lambert M. (2011). Pundravardhana (στα Αγγλικά). Betascript. ISBN 978-613-4-86554-8. 
  5. ↑ 5,0 5,1 Hossain, Md. Mosharraf. (2006). Mahasthan : anecdote to history. Dhaka: Dibyaprakash. σελ. 14-15. ISBN 984-483-245-4. 309704056. 
  6. ↑ Hossain, Md. Mosharraf (2006). Mahasthan: anecdote to history. Dhaka: Dibyaprakash. σελ. 16-19. ISBN 978-984-483-245-9. 309704056. 
  7. ↑ Majumdar, R.C. (1971). History of Ancient Bengal. Καλκούτα: Tulshi Prakashani. σελ. 24. ISBN 81-89118-01-3. 
  8. ↑ Majumdar, Dr. R.C., History of Ancient Bengal, First published 1971, Reprint 2005, σελ. 25, Tulshi Prakashani, Kolkata
  9. ↑ Majumdar, Dr. R.C., History of Ancient Bengal, First published 1971, Reprint 2005, σελ. 27, Tulshi Prakashani, Kolkata
  10. ↑ Majumdar, Dr. R.C., History of Ancient Bengal, First published 1971, Reprint 2005, σελ. 454, Tulshi Prakashani, Kolkata
  11. ↑ Niharranjan, Ray (1993). Bāṅgālīra itihāsa : ādiparba (1. De'ja saṃskaraṇa έκδοση). Kalakātā: De'ja Pābaliśiṃ. σελ. 216-217. ISBN 81-7079-270-3. 222308428. 
  12. ↑ Strong, John (1989). The legend of King Aśoka: a study and translation of the Aśokāvadāna. Delhi: Motilal Banarsidass. σελ. 232. ISBN 978-81-208-0616-0. 35016025. 
  13. ↑ Barua, Beni Madhab (1920). The Ajivikas. [Calcutta] University of Calcutta. σελ. 68. 
  14. ↑ Bandopadhyay, Rakhaldas, Bangalar Itihas, (in Bengali), first published 1928, revised edition 1971, vol I, σελ. 101, Nababharat Publishers, 72 Mahatma Gandhi Road, Kolkata.
  15. ↑ Majumdar, Dr. R.C., History of Ancient Bengal, First published 1971, Reprint 2005, σελ. 63, Tulshi Prakashani, Kolkata
  16. ↑ Majumdar, Dr. R.C., History of Ancient Bengal, First published 1971, Reprint 2005, σελ. 453, Tulshi Prakashani, Kolkata
  17. ↑ Bandopadhyay, Rakhaldas, Bangalar Itihas, (in Bengali), first published 1928, revised edition 1971, vol I, σελ. 181-230, Nababharat Publishers, 72 Mahatma Gandhi Road, Kolkata.
  18. ↑ Khokon, Leaquat Hossain, 64 Jela Bhraman, 2007, p.129, Anindya Prokash, Dhaka.
  19. ↑ Bandopadhyay, Rakhaldas, Bangalar Itihas, (in Bengali), first published 1928, revised edition 1971, vol I, σελ. 49, Nababharat Publishers, 72 Mahatma Gandhi Road, Kolkata.
  20. ↑ Roy, Niharranjan, Bangalir Itihas, Adi Parba, (in Bengali), first published 1972, reprint 2005, σελ. 85, Dey’s Publishing, 13 Bankim Chatterjee Street, Kolkata
  21. ↑ Roy, Niharranjan, Bangalir Itihas, Adi Parba, (in Bengali), first published 1972, reprint 2005, σελ. 91-93, Dey’s Publishing, 13 Bankim Chatterjee Street, Kolkata
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Πουντραβαρντάνα&oldid=8998090"