Πολιορκία της Βηρυτού
| Πολιορκία της Βηρυτού | |
|---|---|
| Πόλεμος του Λιβάνου | |
 Αεροφωτογραφία του σταδίου που χρησιμοποιήθηκε ως χώρος προμήθειας πυρομαχικών για την PLO κατά τη διάρκεια μιας αντιπαράθεσης με τους Ισραηλινούς. | |
| Χρονολογία | 14 Ιουνίου – 21 Αυγούστου 1982 |
| Τόπος | Βηρυτός, Λίβανος Συντεταγμένες: 33°53′23″N 35°30′01″E / 33.8897°N 35.5003°E |
| Έκβαση |
|
Η πολιορκία της Βηρυτού έλαβε χώρα το καλοκαίρι του 1982, ως μέρος του Πολέμου του Λιβάνου του 1982, που προέκυψε από την κατάρρευση της εκεχειρίας που επιβλήθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη. Η πολιορκία έληξε με την PLO να αναγκαστεί να εγκαταλείψει τη Βηρυτό και τον υπόλοιπο Λίβανο.
Ιστορικό υπόβαθρο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) μετέφερε την κύρια βάση των επιχειρήσεων της στη Βηρυτό στις αρχές της δεκαετίας του 1970, μετά τον Μαύρο Σεπτέμβρη στην Ιορδανία. Η παρουσία των παλαιστινιακών δυνάμεων ήταν ένας από τους κύριους λόγους που οδήγησαν σε μια σύγκρουση στον Λίβανο το 1975-1976 που έληξε με την κατοχή του Λιβάνου από ειρηνευτικές δυνάμεις από πολλές αραβικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Συρίας. Τα επόμενα χρόνια, οι Σύροι και η PLO απέκτησαν δύναμη στον Λίβανο, ξεπερνώντας την ικανότητα της επίσημης λιβανικής κυβέρνησης να περιορίσει ή να ελέγξει τις ενέργειές τους. Σε όλο αυτό το διάστημα, οι επιθέσεις πυροβολικού και ρουκετών εξαπολύθηκαν εναντίον του Ισραήλ. Το Ισραήλ βομβάρδισε στόχους στον Λίβανο και το 1978 εξαπέλυσε στρατιωτική εισβολή στον Νότιο Λίβανο με την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Λιτάνι».
Το 1978, και ξανά το 1981 και στις αρχές του 1982, τα Ηνωμένα Έθνη υποστήριξαν μια κατάπαυση του πυρός και τα ισραηλινά στρατεύματα αποσύρθηκαν. Το 1982 το Ισραήλ εισέβαλε ξανά στον Λίβανο μετά την απόπειρα δολοφονίας του πρεσβευτή του στο Λονδίνο, παρά το γεγονός ότι γνώριζε ότι η επίθεση είχε πραγματοποιηθεί από την Οργάνωση Αμπού Νιντάλ, η οποία βρισκόταν σε αντιπαράθεση με την PLO του Γιάσερ Αραφάτ. Ο αρχιτέκτονας του πολέμου, ο Αριέλ Σαρόν (τότε υπουργός Άμυνας ), παρουσίασε στην ισραηλινή κυβέρνηση ως περιορισμένη εισβολή στον Νότιο Λίβανο, αλλά μετέφερε τα στρατεύματά του στη Βηρυτό. Η εισβολή είχε την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Πεύκη» ή «Ειρήνη για τη Γαλιλαία » και είχε σκοπό να αποδυναμώσει ή να εκδιώξει την PLO και να επιβάλει τον Μπασίρ Τζεμαγιέλ, επικεφαλής του κόμματος Χριστιανών Φαλαγγών, ως Πρόεδρο του Λιβάνου προκειμένου να υπογράψει ο Λίβανος συνθήκη ειρήνης με το Ισραήλ και να φέρει τη χώρα στη σφαίρα επιρροής του Ισραήλ. Αυτό το σχέδιο απέτυχε όταν ο Τζεμαγιέλ δολοφονήθηκε λίγο μετά την εκλογή του ως Πρόεδρος από το λιβανέζικο κοινοβούλιο υπό την πίεση του Ισραήλ.
Οι ισραηλινές δυνάμεις εισέβαλαν σε μια τριπλή επίθεση. Μια ομάδα κινήθηκε κατά μήκος του παραλιακού δρόμου προς τη Βηρυτό, μια άλλη με στόχο να κόψει τον κύριο δρόμο Βηρυτού- Δαμασκού και η τρίτη κινήθηκε προς τα πάνω κατά μήκος των συνόρων Λιβάνου-Συρίας, ελπίζοντας να εμποδίσει τη συριακή ενίσχυση ή παρέμβαση. Στις 11 Ιουνίου, το Ισραήλ είχε αποκτήσει αεροπορική υπεροχή αφού κατέρριψε έναν αριθμό συριακών αεροσκαφών. Η Συρία ζήτησε κατάπαυση του πυρός και η πλειοψηφία των ανταρτών της PLO εγκατέλειψαν την Τύρο, τη Σιδώνα και άλλες περιοχές κοντά στη Βηρυτό.
Πολιορκία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο κλοιός γύρω από τη Βηρυτό έκλεισε στις 13 Ιουνίου 1982, 7 ημέρες μετά την έναρξη της ισραηλινής εισβολής στον Λίβανο. Η PLO και μέρος των συριακών δυνάμεων απομονώθηκαν στην πόλη.
Το Ισραήλ ήλπιζε να ολοκληρώσει την πολιορκία το συντομότερο δυνατό. Ο στόχος τους καθ' όλη τη διάρκεια της εισβολής στον Λίβανο ήταν μια γρήγορη και αποφασιστική νίκη. Επιπλέον, οι Ηνωμένες Πολιτείες, μέσω του εκπροσώπου τους Φίλιπ Χαμπίμπ, πίεζαν για ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις. Όσο περισσότερο διαρκούσε η πολιορκία, τόσο μεγαλύτερη θα ήταν η διαπραγματευτική δύναμη του Αραφάτ.
Στην αρχή οι Ισραηλινοί νόμιζαν ότι οι μαρωνίτες θα εξάλειφαν την οιονεί κυβέρνηση της PLO στη Βηρυτό, αλλά αποδείχθηκε ότι οι Μαρωνίτες δεν ήταν διατεθειμένοι να αναλάβουν αυτό το έργο. Για τον Ισραηλινό στρατό, η κατάληψη της Βηρυτού σε οδομαχίες θα είχε υψηλό επίπεδο απωλειών. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η μέθοδος που επιλέχθηκε ήταν ο συνδυασμός στρατιωτικής πίεσης και ψυχολογικού πολέμου για να πειστεί η PLO ότι η μόνη εναλλακτική λύση για την παράδοση ήταν ο ολοκληρωτικός αφανισμός. [1]
Για επτά εβδομάδες, το Ισραήλ επιτέθηκε στην πόλη από θάλασσα, αέρα και ξηρά, διακόπτοντας την παροχή τροφής και νερού, αποσυνδέοντας το ηλεκτρικό ρεύμα και ασφαλίζοντας το αεροδρόμιο και ορισμένα νότια προάστια, αλλά ως επί το πλείστον δεν πλησιάζαν τους στόχους τους. Όπως συμβαίνει με τις περισσότερες πολιορκίες, ο πληθυσμός της πόλης, χιλιάδες άμαχοι, υπέφεραν μαζί με τους αντάρτες της PLO. Το Ισραήλ κατηγορήθηκε επίσημα ότι βομβάρδισε αδιάκριτα την πόλη επιπλέον των άλλων μέτρων που ελήφθησαν για την αποδυνάμωση της PLO. Μέχρι το τέλος της πρώτης εβδομάδας του Ιουλίου 500 κτίρια είχαν καταστραφεί από ισραηλινές οβίδες και βόμβες. [2]
Στις 14 Ιουλίου, ο Σαρόν και ο αρχηγός του επιτελείου Ραφαέλ Εϊτάν έλαβαν την υποστήριξη του πρωθυπουργού Μπέγκιν για μια επιχείρηση μεγάλης κλίμακας για την κατάκτηση της Δυτικής Βηρυτού προκειμένου να επιτευχθεί η αποχώρηση της PLO. Αλλά το σχέδιο απορρίφθηκε στις 16 Ιουλίου από το ισραηλινό υπουργικό συμβούλιο, λόγω ανησυχίας για μεγάλες απώλειες ζωών. Ορισμένα κόμματα απείλησαν ότι θα αποχωρήσουν από τον κυβερνητικό συνασπισμό εάν το σχέδιο εγκριθεί. [3]
Στα τέλη Ιουλίου, με τις διαπραγματεύσεις να βρίσκονται ακόμη σε αδιέξοδο, ο Ισραηλινός Στρατός ενέτεινε τις επιθέσεις του. Η Μοσάντ, χρησιμοποιώντας τις φαλαγγιστικές επαφές της, έστειλε Άραβες πράκτορες στη Βηρυτό με παγιδευμένα αυτοκίνητα για να τρομοκρατήσουν τους Παλαιστίνιους και τους Λιβανέζους προκειμένου να αυξήσουν την πίεση για την αποχώρηση τους. Σε αυτούς τους βομβαρδισμούς σκοτώθηκαν δεκάδες άνθρωποι. Μερικοί από τους Ισραηλινούς πράκτορες πιάστηκαν και τελικά ομολόγησαν. [3]
Η ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία ενέτεινε τις αποστολές που είχαν σχεδιαστεί ειδικά για τη δολοφονία των Παλαιστινίων ηγετών – Γιάσερ Αραφάτ, Αμπού Τζιχάντ και Σαλάχ Χαλάφ. Οι Ισραηλινοί βοηθήθηκαν από πράκτορες με πομπούς στο έδαφος. Αν και μια σειρά από πολυκατοικίες καταστράφηκαν με εκατοντάδες Παλαιστίνιους και Λιβανέζους νεκρούς ή τραυματίες, οι ηγέτες κατάφεραν να αποφύγουν τους βομβαρδισμούς. [4]
Στις 10 Αυγούστου, όταν ο Αμερικανός απεσταλμένος Φίλιπ Χαμπίμπ υπέβαλε ένα σχέδιο συμφωνίας στο Ισραήλ, ωστόσο ο Σαρόν, πιθανότατα ανυπόμονος με αυτό που θεωρούσε ως αμερικανική ανάμειξη, διέταξε έναν βαρύ βομβαρδισμό στη Βηρυτό, κατά τον οποίο σκοτώθηκαν τουλάχιστον 300 άνθρωποι. Μετά τον βομβαρδισμό ακολούθησε μια διαμαρτυρία προς την ισραηλινή κυβέρνηση από τον πρόεδρο Ρόναλντ Ρήγκαν. Σε απάντηση, στις 12 Αυγούστου, το ισραηλινό υπουργικό συμβούλιο αφαίρεσε τον Αριέλ Σαρόν από τις περισσότερες εξουσίες του και δεν του επιτράπηκε να διατάξει τη χρήση αεροπορίας, τεθωρακισμένων και πυροβολικού χωρίς συμφωνία του υπουργικού συμβουλίου ή του πρωθυπουργού. [5]
Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας, οι Ισραηλινοί εξασφάλισαν αρκετές τοποθεσίες-κλειδιά σε άλλα μέρη του Λιβάνου, αλλά δεν κατάφεραν να καταλάβουν την πόλη πριν εφαρμοστεί τελικά μια ειρηνευτική συμφωνία. Αν και η Συρία είχε συμφωνήσει στις 7 Αυγούστου, το Ισραήλ, ο Λίβανος και η PLO συμφώνησαν τελικά, με μεσολάβηση των ΗΠΑ, στις 18 Αυγούστου. Στις 21 Αυγούστου, 350 Γάλλοι αλεξιπτωτιστές έφτασαν στη Βηρυτό, ακολουθούμενοι από 800 Αμερικανούς πεζοναύτες και Ιταλούς αλεξιπτωτιστές συν επιπλέον διεθνείς ειρηνευτικές δυνάμεις (συνολική δύναμη 2.130 ανδρών) για να επιβλέπουν την απομάκρυνση της PLO, πρώτα με πλοία και μετά από ξηρά, προς την Τυνησία, την Υεμένη, την Ιορδανία και τη Συρία. Συνολικά 8.500 άνδρες της PLO κατέφυγαν στην Τυνησία και 2.500 μέσω ξηράς σε άλλες αραβικές χώρες. [5]
Επακόλουθα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στο τέλος, το Ισραήλ πέτυχε να τερματίσει τις επιθέσεις με πυραύλους για πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και κατέστρεψε την PLO στον Λίβανο. Η πολιορκία είδε επίσης την ανυπακοή και την επακόλουθη απόλυση του διοικητή της 211ης Ταξιαρχίας Τεθωρακισμένων, Έλι Γκέβα, ο οποίος αρνήθηκε να οδηγήσει τις δυνάμεις του στην πόλη, υποστηρίζοντας ότι αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα «υπερβολικούς φόνους αμάχων».
Η κατάληξη της σύγκρουσης έχει παρουσιαστεί ως νίκη τακτικής για το Ισραήλ, αλλά μια στρατηγική νίκη για την PLO:
«Χρονολογείται από την πολιορκία της Βηρυτού το 1982, το Ισραήλ έχει ασκήσει μια πολύπλοκη και περιορισμένη μορφή αστικού πολέμου. Στη Βηρυτό, αυτό περιελάμβανε έναν κλοιό γύρω από την πόλη, συνοδευόμενο από περιορισμένες επιθέσεις με πυροβολικό, χερσαίες και αεροπορικές δυνάμεις για να ασκήσουν πίεση στην PLO και τις Συριακές δυνάμεις στο εσωτερικό. Ο ισραηλινός στρατός δεν εξαπέλυσε γενική επίθεση στην πόλη, αλλά περίμενε μια πολιτική λύση που είχε ως αποτέλεσμα την εκκένωση των εχθρικών δυνάμεων υπό την αιγίδα εξωτερικών δυνάμεων. Παρά τον περιορισμό του ισραηλινού στρατού, η εκκένωση της PLO αντιμετωπίστηκε ως παρέλαση νίκης και όχι ως υποχώρηση και η PLO επέζησε για να πολεμήσει άλλη μια μέρα. Η μάχη ήταν μια τακτική νίκη για το Ισραήλ, αλλά και μια στρατηγική ήττα."»[6]
Διεθνής αντίδραση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
ΗΠΑ: Η πολιορκία καταδικάστηκε από τους παραδοσιακούς στενούς του Ισραήλ, τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες προειδοποίησαν το Ισραήλ ότι τα όπλα που παρείχαν οι Ηνωμένες Πολιτείες επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν μόνο για αμυντικούς σκοπούς.[7] Η κυβέρνηση των ΗΠΑ σε ένα σημείο σκέφτηκε ακόμη και να απειλήσει με κυρώσεις εναντίον του Ισραήλ προκειμένου να σταματήσει αυτό να εξαπολύσει μια επίθεση στη Δυτική Βηρυτό τον Αύγουστο του 1982. (αρχικά από μια συνέντευξη στους New York Times που κατά τη διάρκεια μιας από τις δύο τηλεφωνικές συνομιλίες στις 12 Αυγούστου μεταξύ του προέδρου των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρήγκαν και του Ισραηλινού Πρωθυπουργού Μεναχέμ Μπέγκιν, ο Ρήγκαν περιέγραψε θυμωμένος τον βομβαρδισμό της Δυτικής Βηρυτού ως «ολοκαύτωμα».[8]
Σοβιετική Ένωση: Η Σοβιετική Ένωση προσπάθησε να περάσει ένα ψήφισμα των Ηνωμένων Εθνών που ζητούσε παγκόσμιο εμπάργκο όπλων στο Ισραήλ, το οποίο άσκησε βέτο από τις ΗΠΑ.[7][8]
Σφαγή στη Σάμπρα και τη Σατίλα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Μπασίρ Τζεμαγιέλ, εκλεγμένος πρόεδρος του Λιβάνου, σκοτώθηκε στην Ανατολική Βηρυτό λίγες εβδομάδες μετά την αποχώρηση των δυνάμεων της PLO. Ο θάνατός του είχε ως αποτέλεσμα οι λιβανικές δυνάμεις να εισέλθουν στους προσφυγικούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα και να σφάξουν σχεδόν δύο χιλιάδες Παλαιστίνιους πολίτες, κυρίως γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους. [9] Αυτό συνέβη υπό την επίβλεψη ισραηλινών στρατευμάτων που φώτιζαν τις περιοχές με φωτοβολίδες και παρείχαν μπουλντόζες για μαζικές ταφές των θυμάτων.
Αποχώρηση της PLO από τον Λίβανο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μετά την πολιορκία της Βηρυτού, ο Αραφάτ έφυγε για την Ελλάδα, και στη συνέχεια την Τύνιδα, ιδρύοντας ένα νέο αρχηγείο εκεί. Οι φενταγίν της PLO συνέχισαν να επιχειρούν έξω από την Υεμένη, την Αλγερία, το Ιράκ και το Σουδάν, καθώς και σε εδάφη που ελέγχονταν από το Ισραήλ. Στα τέλη του 1983, 4.000 πιστοί του Αραφάτ αποχώρησαν από την Τρίπολη με πέντε ελληνικά πλοία. [10]
Μεταγενέστερες προεκτάσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Δεκαετίες μετά την πολιορκία, το γεγονός αναφέρθηκε από τον Οσάμα μπιν Λάντεν ως κύρια αιτία για τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. [11]:
«Ο Θεός ξέρει ότι δεν μας πέρασε από το μυαλό να επιτεθούμε στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου, αλλά αφού η κατάσταση έγινε αφόρητη—και γίναμε μάρτυρες της αδικίας και της τυραννίας της Αμερικανο-Ισραηλινής συμμαχίας εναντίον του λαού μας στην Παλαιστίνη και στον Λίβανο—το σκέφτηκα. Και τα γεγονότα που με επηρέασαν άμεσα ήταν αυτά του 1982 και τα γεγονότα που ακολούθησαν—όταν η Αμερική επέτρεψε στους Ισραηλινούς να εισβάλουν στον Λίβανο, με τη βοήθεια του Έκτου Στόλου των Η.Π.Α. Καθώς έβλεπα τους κατεστραμμένους πύργους στον Λίβανο, σκέφτηκα να τιμωρήσω τον άδικο τρόπο: να καταστρέψω πύργους στην Αμερική για να μπορέσει να δοκιμάσει μερικά από αυτά που δοκιμάζαμε και να σταματήσει να σκοτώνει τα παιδιά και τις γυναίκες μας.»
— Οσάμα μπιν Λάντεν, 2004[12]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Shlaim. 1999, p. 410.
- ↑ Shlaim. 1999, p. 411.
- ↑ 3,0 3,1 Morris. 2001, p. 535.
- ↑ Morris. 2001, pp. 535–536.
- ↑ 5,0 5,1 Shlaim. 1999, p. 413.
- ↑ Keiler, Jonathan F. (2010). «Who won the Battle of Fallujah?». Στο: Schlosser, Nicholas J. U.S. Marines in Iraq, 2004-2008: Anthology and Annotated Bibliography. U.S. Marines in the Global War on Terrorism. University of Michigan. σελ. 108.
- ↑ 7,0 7,1 When Push Comes to Shove: Israel flouts U.S. diplomacy with an attack on Beirut, Time, August 16, 1982.
- ↑ 8,0 8,1 «Begin 'deeply hurt' by Reagan in call on Beirut 'holocaust'». Ottawa Citizen. 30 August 1982. https://news.google.com/newspapers?id=cr4yAAAAIBAJ&pg=2338%2C4670295. Ανακτήθηκε στις 28 March 2015.
- ↑ «The forgotten massacre». The Independent. 15 Σεπτεμβρίου 2012.
- ↑ «4,000 Palestinians evacuate Tripoli on Greek vessels». The New York Times. 21 Δεκεμβρίου 1983.
- ↑ «Osama Bin Laden Warns America». CBS news. 30 Οκτωβρίου 2004.
- ↑ «God knows it did not cross our minds to attack the towers». The Guardian (London). October 30, 2004. https://www.theguardian.com/world/2004/oct/30/alqaida.september11. Ανακτήθηκε στις May 25, 2010.
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- An Nahar, 1 Σεπτεμβρίου 1982.
- Davis, Μ. Thomas. 40 χλμ στον Λίβανο. Washington, DC: National Defense University Press (1987), pp. 96–101.
- Davis, Paul K. Sieged: 100 Great Sieges from Jericho to Sarajevo. Oxford: Oxford University Press (2000).
- Γαβριήλ, Ρίτσαρντ. Επιχείρηση Ειρήνη για τη Γαλιλαία: Ο πόλεμος Ισραήλ-ΟΑΠ στο Λίβανο. New York: Hill and Wang (1984).
- Rabinovich, Itmar. Ο πόλεμος για τον Λίβανο 1970–1985. Ιθάκη: Cornell University Press (1985).
- Shlaim, Avi. Το Σιδερένιο Τείχος. Νέα Υόρκη: Norton press (1999)
- Morris, Benny Τα δίκαια θύματα. Νέα Υόρκη: Vintage βιβλία (2001)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Εικόνες και πληροφορίες του εμφυλίου πολέμου του Λιβάνου 1982. Αρχειοθετήθηκε 2012-04-19 στο Wayback Machine. Αυτός ο ιστότοπος είναι από φιλολιβανέζικη σκοπιά (Ελεύθερο Πατριωτικό Κίνημα)