Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ντράγκαν Στοΐκοβιτς

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ντράγκαν Στοΐκοβιτς

2021
Προσωπικές πληροφορίες
Ημερ. γέννησης3 Μαρτίου 1965 (1965-03-03) (59 ετών)
Τόπος γέννησηςΝις, Γιουγκοσλαβία
Ύψος1,73 μ.
ΘέσηΜέσος
Ομάδες νέων
1979–1981Ραντνίτσκι Νις
Επαγγελματική καριέρα*
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.†(Γκ.)†
1981–1986Ραντνίτσκι Νις70(8)
1986–1990Ερυθρός Αστέρας Βελιγραδίου120(54)
1990–1994Ολιμπίκ Μαρσέιγ29(5)
1991–1992→Ελλάς Βερόνα19(1)
1994–2001Ναγκόγια Γκράμπους184(57)
Σύνολο422(125)
Εθνική ομάδα
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.†(Γκ.)†
1983–2001Γιουγκοσλαβία84(15)
Προπονητική καριέρα
ΠερίοδοςΟμάδα
2008–2013Ναγκόγια Γκράμπους
2015–2020Γκουανγκτζόου Σίτι ΦΚ
2020–Σερβία
Τίτλοι
Γιουγκοσλαβία
Χάλκινο Ολυμπιακοί Αγώνες 1984
* Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα.
† Συμμετοχές (Γκολ).

Ο Ντράγκαν Στοΐκοβιτς (σερβικά κυριλλικά: Драган Стојковић‎‎, γεννήθηκε 3 Μαρτίου 1965), είναι Σέρβος πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν ως μέσος και νυν προπονητής. Είναι ο τωρινός προπονητής της Εθνικής Σερβίας ανδρών.

Ο Στοΐκοβιτς ήταν για μεγάλο χρονικό διάστημα αρχηγός της Εθνικής Γιουγκοσλαβίας και του Ερυθρού Αστέρα Βελιγραδίου και θεωρείται ένας από τους καλύτερους παίκτες στην ιστορία του γιουγκοσλαβικού και σερβικού ποδοσφαίρου. Πρωταγωνίστησε για τη Γιουγκοσλαβία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990 (όπου επιλέχθηκε στην Καλύτερη Ομάδα της Διοργάνωσης) και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998, όπου ήταν αρχηγός της ομάδας.

Είναι ένας από τους πέντε παίκτες στους οποίους απονεμήθηκε ο τίτλος Αστέρας του Ερυθρού Αστέρα. Θεωρείται ευρέως ότι δεν έδειξε ποτέ τις πραγματικές του δυνατότητες στην Ευρώπη,[1] καθώς ένας τραυματισμός τον εμπόδισε να εδραιωθεί στην Ολιμπίκ Μαρσέιγ μακροπρόθεσμα. Παρ΄ όλα αυτά, υπάρχει συναίνεση μεταξύ των κριτικών ότι επέδειξε εξαιρετική ικανότητα σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του.[2][3]

Πρώιμη ζωή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ντράγκαν Στοΐκοβιτς γεννήθηκε στη Νις, στην τότε Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Σερβίας της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας. Ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο πολύ νωρίς.[4] Έχει πάρει το παρατσούκλι Πίκσι από τον Pixie, έναν από τους χαρακτήρες του κινουμένου σχεδίου Pixie and Dixie and Mr. Jinks. Εκτός από τη μητρική του σερβική γλώσσα, ο Στοΐκοβιτς μιλά επίσης αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά και μερικά ιαπωνικά.[5]

Ποδόσφαιρο νέων

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παίζοντας στην ομάδα νέων της ΦΚ Ραντνίτσκι Νις, το καλοκαίρι του 1979, το ταλέντο του 14χρονου Στοΐκοβιτς ήταν ήδη εμφανές ότι είχε συνδεθεί με την ομάδα κάτω των 16 ετών της Παρτιζάν Βελιγραδίου ως προσωρινή προσθήκη στην ομάδα για τη διάρκεια ενός τουρνουά στο Καμπέρ της Γαλλίας.[6] Ταξίδεψε στο Βελιγράδι και στη Γαλλία για την περίσταση και το ταξίδι σηματοδότησε μια σειρά από πρωτιές για τον νεαρό: την πρώτη του φορά στη γιουγκοσλαβική πρωτεύουσα, την πρώτη φορά που ταξίδεψε στο εξωτερικό και την πρώτη του φορά σε αεροπλάνο.[6]

Όταν επέστρεψε στην Ραντνίτσκι, ο Στοΐκοβιτς συνδέθηκε ξανά με την ομάδα νέων της Παρτιζάν το επόμενο καλοκαίρι, το 1980, για τουρνουά νέων στις ιταλικές παράκτιες πόλεις της Αδριατικής, Σενιγκάλλια και Φαλκονάρα Μαρίτιμα.[6]

Σταδιοδρομία σε συλλόγους

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ραντνίτσκι Νις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ένας μέσος και περιστασιακός επιθετικός, ο Στοΐκοβιτς ξεκίνησε την επαγγελματική σταδιοδρομία του με την ομάδα του Πρωταθλήματος Γιουγκοσλαβίας και ομάδα της πατρίδας του, ΦΚ Ραντνίτσκι Νις. Το ντεμπούτο του με την αντρική ομάδα έλαβε χώρα σε ηλικία 17 ετών, κατά τη διάρκεια της σεζόν 1981-82, όπου αγωνίστηκε ως αλλαγή στις 4 Απριλίου 1982, σε εκτός έδρας αγώνα εναντίον της ΦΚ Βάρνταρ. Ήταν η μοναδική εμφάνιση του νεαρού παίκτη εκείνη τη σεζόν και έλαβε χώρα λίγες μόλις λίγες ημέρες πριν από τον περίφημο ημιτελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ 1981-1982 της Ραντνίτσκι εναντίον του Αμβούργου ΣΦ, τη μεγαλύτερη ιστορική επιτυχία του συλλόγου της Νις.[7]

Τις επόμενες τέσσερις σεζόν, ο Στοΐκοβιτς εμφανίστηκε σε 70 αγώνες για τη Ραντνίτσκι και σημείωσε 8 γκολ.

Ερυθρός Αστέρας Βελιγραδίου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το καλοκαίρι του 1986, ο 21χρονος Στοΐκοβιτς μετακόμισε στον Ερυθρό Αστέρα Βελιγραδίου, όπου θα περνούσε τις επόμενες τέσσερις σεζόν, σκοράροντας 54 γκολ σε 120 εμφανίσεις. 

Μέχρι τη σεζόν 1989-90, ο Στοΐκοβιτς έγινε μεταγραφικός στόχος για μερικούς από τους μεγαλύτερους και πλουσιότερους ευρωπαϊκούς συλλόγους της εποχής. Οι εκπρόσωποι της Γιουβέντους επικοινώνησαν αρχικά με τον παίκτη καθώς και με τον Ερυθρό Αστέρα, ωστόσο, οποιαδήποτε πιθανότητα συμφωνίας δεν άργησε να αποτύχει, καθώς ο Στοΐκοβιτς φέρεται να ήταν δύσπιστος σχετικά με τις ευκαιρίες να παίξει βασικός στην ομάδα του Τορίνο, λόγω της επιβολής του κανόνα της UEFA για τη χρησιμοποίηση τριών ξένων ανά ομάδα, με τους μπιανκονέρι να έχουν ήδη τρεις ξένους στην ομάδα τους.[8] Στα τέλη Νοεμβρίου 1989, ο ιδιοκτήτης της Ολιμπίκ Μαρσέιγ, Μπερνάρ Ταπί, ταξίδεψε στο Βελιγράδι, καταλήγοντας σε μια προκαταρκτική συμφωνία με τη διοίκηση του Ερυθρού Αστέρα για το ποσό της μεταγραφής, καθώς και με τον παίκτη για τους μισθούς του, που επρόκειτο να υπογραφεί επίσημα στο τέλος της σεζόν, κατά τη διάρκεια της μεταγραφικής περιόδου του καλοκαιριού του 1990.[8] Ένα από τα πιο διάσημα γκολ σημειώθηκε στο ντέρμπι με την Παρτιζάν Βελιγραδίου, όταν πέτυχε γκολ από κόρνερ.

Ολιμπίκ Μαρσέιγ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το καλοκαίρι του 1990, ο 25χρονος Στοΐκοβιτς έκανε την πολυδιαφημισμένη μετακόμιση στην Ολιμπίκ Μαρσέιγ έναντι μεταγραφικού ποσού 5,5 εκατομμυρίων λιρών, μπαίνοντας στη γεμάτη αστέρια ομάδα που χρηματοδότησε ο Γάλλος επιχειρηματίας/πολιτικός Μπερνάρ Ταπί. Οι προσδοκίες ήταν υψηλές με μια ομάδα με παίκτες παγκόσμιας κλάσης όπως οι Ζαν-Πιερ Παπέν, Ερίκ Καντονά, Κρις Ουάντλ, Μανουέλ Αμορός, Ντιντιέ Ντεσάν, Ζαν Τιγκανά, Αμπεντί Πελέ, κ.α., καθώς και το νεοαφιχθέντα αμυντικό Μπαζίλ Μπολί και το νέο προπονητή, Φραντς Μπεκενμπάουερ, που μόλις είχε κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990 με τη Δυτική Γερμανία. Ο Στοΐκοβιτς είχε τις δικές του λαμπρές στιγμές στο εν λόγω Παγκόσμιο Κύπελλο, οι οποίες συνέβαλαν στο ενδιαφέρον της Μαρσέιγ.

Στις αρχές της πρώτης σεζόν του, ο Στοΐκοβιτς υπέστη τραυματισμό στο γόνατο, για τον οποίο χρειάστηκε να χειρουργηθεί στη Γερμανία, αναγκάζοντάς τον να μείνει εκτός αγώνων για μήνες. Στην πραγματικότητα, ολόκληρη η σεζόν του πρωταθλήματος 1990-91 ήταν γεμάτη τραυματισμούς για τον Σέρβο και κατέληξε να κάνει μόνο 11 εμφανίσεις στο πρωτάθλημα. Ο Μπεκενμπάουερ παραιτήθηκε από προπονητής κατά τη χειμερινή διακοπή, αν και παρέμεινε στον σύλλογο ως σύμβουλος. Ο νέος προπονητής που αντικατέστησε τον διάσημο Γερμανό ήταν ο Ρέιμοντ Χούταλς. Στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης 1990-91, η Μαρσέιγ έπαιξε με την πρώην ομάδα του Στοΐκοβιτς, τον Ερυθρό Αστέρα. Ο Στοΐκοβιτς, ειδικός στα πέναλτι, μπήκε αργά στον αγώνα κατά την παράταση ως αλλαγή, αλλά καθώς ο αγώνας οδήγησε τελικά στη διαδικασία των πέναλτι, ενημέρωσε τον προπονητή Χούταλς ότι δεν ήθελε να εκτελέσει ένα πέναλτι εναντίον της πρώην ομάδας του. Ο Ερυθρός Αστέρας κέρδισε το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης στη διαδικασία των πέναλτι.[9]

Στη συνέχεια, εντάχθηκε με δανεισμό στην Ελλάς Βερόνα το καλοκαίρι του 1991. Η ομάδα είχε κατακτήσει το σκουντέτο μόλις 6 χρόνια πριν, αλλά μετά από κάποια οικονομικά προβλήματα είχε μόλις προβιβαστεί πίσω στη Σέριε Α μετά από ένα χρόνο στη Σέριε Β. Ο Στοΐκοβιτς είχε άτυχη σεζόν, που κυριαρχήθηκε από τραυματισμούς και πειθαρχικά προβλήματα, και επέστρεψε πίσω στη Μασσαλία όπου παρέμεινε για δύο ακόμη σεζόν, πράγμα που σήμαινε ότι τελικά πήρε τον τίτλο του ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ 1992-93,[9] ωστόσο, στάθηκε άτυχος, καθώς έχασε τον τελικό λόγω τραυματισμού.

Ναγκόγια Γκράμπους

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Την άνοιξη του 1994, ο Στοΐκοβιτς υπέγραψε με την ιαπωνική Ναγκόγια Γκράμπους, στην οποία τότε προπονητής ήταν ο Αρσέν Βενγκέρ, ο οποίος είχε δίπλα του τον Γκάρι Λίνεκερ. Πέρασε 7 σεζόν με την Ναγκόγια Γκράμπους και αποσύρθηκε ως παίκτης το 2001. Ο Στοΐκοβιτς έπαιξε 183 αγώνες για τον σύλλογο, σκοράροντας 57 φορές. Ονομάστηκε Πολυτιμότερος Παίκτης για τη σεζόν του 1995. Έκτοτε, κέρδισε μεγάλη δημοτικότητα μεταξύ των Ιάπωνων υποστηρικτών, κυρίως μεταξύ των θαυμαστών της Ναγκόγια Γκράμπους, λόγω της τεχνικής του, που τον είχε ακολουθήσει ακόμη και μετά την αποχώρησή του.[10] Οι οπαδοί του τίμησαν τη μνήμη του φωνάζοντας «Ale Piksi» όταν σημείωνε γκολ.

Εθνική ομάδα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Στοΐκοβιτς έκανε 84 διεθνείς συμμετοχές, σκοράροντας 15 γκολ, που μοιράστηκαν μεταξύ της Εθνικής ΣΟΔ Γιουγκοσλαβίας και της Εθνικής ΟΔ Γιουγκοσλαβίας. Έπαιξε για την πρώτη στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1984, στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984, στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988 και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990, και για τη δεύτερη στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998 και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2000. Έκανε το διεθνές ντεμπούτο του στις 12 Νοεμβρίου 1983, σε μια ισοπαλία χωρίς γκολ εναντίον της Γαλλίας.

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990, ο Στοΐκοβιτς σημείωσε και τα δύο γκολ στη νίκη της Γιουγκοσλαβίας με 2–1 στη φάση των "16" επί της Ισπανίας στη Βερόνα. Στον προημιτελικό, ήταν ένας από τους τρεις Γιουγκοσλάβους που αστόχησαν στην ήττα με 3-2 στη διαδικασία των πέναλτι από την παγκόσμια πρωταθλήτρια Αργεντινή.[11]

Αργότερα κλήθηκε στην ομαδα για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1992,[12] αλλά το έθνος θα αποβάλλονταν λόγω των Γιουγκοσλαβικών Πολέμων. Αφού ήταν μέλος της ομάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998 και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2000, ο τελευταίος διεθνής αγώνας του ήταν ενάντια στη χώρα στην οποία πέρασε μεγάλο μέρος της καριέρας του, της Ιαπωνίας, στις 4 Ιουλίου 2001.

Σταδιοδρομία ως προπονητής

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ναγκόγια Γκράμπους

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Στοΐκοβιτς επέστρεψε στην Ιαπωνία για να αναλάβει προπονητής της πρώην ομάδας του, Ναγκόγια Γκράμπους, στις 22 Ιανουαρίου 2008. Στις 15 Μαρτίου 2008, κέρδισε τον πρώτο του αγώνα ως προπονητής, καθώς η ομάδα κέρδισε εκτός έδρας την Ουράβα Ρεντ Ντάιαμοντς. Η ομάδα του τερμάτισε στην 3η θέση και οδήγησε τον σύλλογο για πρώτη φορά στο ΑΦΚ Τσάμπιονς Λιγκ στην πρώτη σεζόν του.

Σε έναν αγώνα πρωταθλήματος του 2009 μεταξύ της Γιοκοχάμα Φ. Μαρίνος και της Ναγκόγια Γκράμπους, ο Στοΐκοβιτς κατέπληξε τους πάντες πετυχαίνοντας ένα γκολ από την περιοχή του πάγκου. Ένας από τους παίκτες είχε μόλις τραυματιστεί, οπότε ο τερματοφύλακας της Γιοκοχάμα έδιωξε την μπάλα εκτός παιχνιδιού για να σταματήσει το παιχνίδι. Ο Στοΐκοβιτς σηκώθηκε από τη θέση του και κλώτσησε τη μπάλα με βολέ, η οποία έφυγε ψηλά στον αέρα πριν καταλήξει στο τέρμα.[13] Για την ενέργεια αυτή αποβλήθηκε από τον διαιτητή.[14]

Στις 20 Νοεμβρίου 2010, οδήγησε τη Ναγκόγια Γκράμπους στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, το πρώτο τίτλο του συλλόγου. Ο Στοΐκοβιτς δήλωσε ότι είχε μάθει πολλά για το ποδόσφαιρο από τον πρώην προπονητή Αρσέν Βενγκέρ, ο οποίος είχε οδηγήσει τον σύλλογο στην προηγούμενη καλύτερη εμφάνιση το 1995, όταν τερμάτισαν δευτεραθλητές και νικητές του Κυπέλλου Ιαπωνίας, και είχε τακτική επαφή μαζί του, με τον Βενγκέρ να του δίνει συμβουλές και συγχαίροντας τον για την επιτυχία του συλλόγου. Ο Στοΐκοβιτς ονομάστηκε από τον Βενγκέρ ως το πρόσωπο που θα ήθελε να αναλάβει την Άρσεναλ όταν θα έφευγε.[15] Μετά την επιτυχημένη σεζόν του 2010, ο Στοΐκοβιτς τιμήθηκε με το βραβείο του Προπονητή της Χρονιάς για το πρωτάθλημα.

Γκουανγκτζόου Ρ&Φ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Στοΐκοβιτς στην Γκουανγκτζόου Ρ&Φ το 2016

Ο Στοΐκοβιτς ανακοινώθηκε ως προπονητής της κινεζικής Γκουανγκτζόου Ρ&Φ στις 24 Αυγούστου 2015,[16] με συμβόλαιο έως το 2017.[17] Στις 8 Σεπτεμβρίου 2016, η Γκουανγκτζόου Ρ&Φ επιβεβαίωσε ότι ο Στοΐκοβιτς είχε υπογράψει ανανέωση συμβολάιου μέχρι το τέλος του 2020.[18] Ο Στοΐκοβιτς έσωσε την ομάδα από τον κίνδυνο υποβιβασμού το 2015. Ο υπόλοιπος χρόνος του στον σύλλογο χαρακτηρίστηκε από επιθετικό ποδόσφαιρο, με τον επιθετικό Εράν Ζαχάβι να καρδίζει δύο φορές το βραβείο του Χρυσού Παπουτσιού του πρωταθλήματος.[19] Η Γκουανγκτζόου Ρ&Φ πήγε επίσης στους ημιτελικούς του Κυπέλλου Κίνας το 2016 και το 2018, και έχασε για λίγο την πρόκριση για το ΑΦΚ Τσάμπιονς Λιγκ του 2017.[20] Η ομάδα τερμάτισε 12η στο πρωτάθλημα του 2019 και είχε το χειρότερο αμυντικό ρεκόρ του πρωταθλήματος, δεχόμενη 72 γκολ σε 30 αγώνες.[21] Αφού πέρασε πάνω από 4 σεζόν στον σύλλογο - καθιστώντας τον τον μακροβιότερο προπονητή της Γκουανγκτζόου Ρ&Φ - ο Στοΐκοβιτς αποχώρησε από τον σύλλογο τον Ιανουάριο του 2020.[22]

Εθνική Σερβίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 3 Μαρτίου 2021, στα γενέθλιά του, ο Στοΐκοβιτς επιλέχθηκε ως νέος προπονητής της Εθνικής Σερβίας.[23][24] Υπό την ηγεσία του η Σερβία προκρίθηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022, μετά τη νίκη με 2-1 επί της Πορτογαλίας στον τελευταίο αγώνα τον προκριματικών, με τον Αλεξάνταρ Μίτροβιτς να σκοράρει στο 90ο λεπτό.

Στατιστικά σταδιοδρομίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Διεθνή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πηγή:[25]

Εθνική Γιουγκοσλαβίας
Έτος Συμ. Γκολ
1983 1 0
1984 5 2
1985 2 0
1986 0 0
1987 5 2
1988 6 2
1989 11 1
1990 9 2
1991 1 0
1992 1 0
1994 2 0
1995 3 0
1996 8 3
1997 7 0
1998 10 1
1999 4 2
2000 7 0
2001 2 0
Σύνολο 84 15

Τίτλοι και διακρίσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ως παίκτης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ερυθρός Αστέρας Βελιγραδίου

Μαρσέιγ

Ναγκόγια Γκράμπους

Γιουγκοσλαβία

Ατομικές

  • Πολυτιμότερος Παίκτης της J.League: 1995[26]
  • Κορυφαία Ομάδα της J.League (3): 1995, 1996, 1999
  • Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς στην Ιαπωνία: 1995
  • Κορυφαίος Αθλητής του Ερυθρού Αστέρα Βελιγραδίου (3): 1987, 1988, 1989
  • Αστέρας του Ερυθρού Αστέρα: 1990
  • Πολυτιμότερος Παίκτης του Πρωταθλήματος Γιουγκοσλαβίας (2): 1988, 1989
  • Καλύτερη Ομάδα του Παγκόσμιου Κυπέλλου: 1990
  • Γιουγκοσλάβος Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς (2): 1988, 1989
  • Dream Team των 110 χρόνων της Ολιμπίκ Μαρσέιγ: 2010[27]
  • FIFA XI (2): 1991, 1998
  • Κορυφαία Ομάδα των 20 ετών της J.League

Ως προπονητής

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ναγκόγια Γκράμπους

Ατομικές

  • Προπονητής της Χρονιάς της J.League: 2010
  • Αθλητική Προσωπικότητα της Χρονιάς της Νις (2010)
  • Σέρβος Προπονητής της Χρονιάς (2): 2016, 2021

Τάγματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «Outside of the Boot: Dragan Stojkovic, one of the Greatest». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Οκτωβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2013. 
  2. ↑ «Asian Football Feast: Top 10 Japanese Foreigners: No 1 – Dragan Piksi Stojkovic». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιουνίου 2020. Ανακτήθηκε στις 19 Απριλίου 2022. 
  3. ↑ http://theinsideleft.com/dragan-stojkovic-japan/ The Inside Left: Then and Now: Dragan Stojkovic.
  4. ↑ Legende našeg fudbala: Dragan Stojković
  5. ↑ «Football in China: Foreign recruits equate language interpreters to 'wives'». The New Indian Express. Ανακτήθηκε στις 6 Αυγούστου 2020. 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 Topalović, Miloš (1 Μαΐου 2021). «Dragan Stojković Piksi: Moj prvi dolazak u Beograd i let avionom bio je zahvaljujući Partizanu (timestamp 1:30)» (στα σέρβικα). Alo!. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Απριλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουνίου 2021. CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link) CS1 maint: Unfit url (link)
  7. ↑ Petrović, Nebojša (7 Απριλίου 2022). «Piksi je "najveći krivac" što Radnički nije osvojio Kup UEFA: 40 godina od istorije južne pruge - To je neponovljivo!» (στα σέρβικα). Mondo.rs. Ανακτήθηκε στις 7 Απριλίου 2022. CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)
  8. ↑ 8,0 8,1 Petrović, Nebojša (2 Μαΐου 2021). «"...suze mi idu koliko me boli, a Faruk kaže 'moraš majstore'..." (timestamp 18:18)» (στα σέρβικα). La Gazzetta dello Sport. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Απριλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουνίου 2021. CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link) CS1 maint: Unfit url (link)
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 Rostance, Tom (5 November 2013). «How Milan's success was 'born in Belgrade fog'». BBC Sport. https://www.bbc.com/sport/football/24573761. Ανακτήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου 2020. 
  10. ↑ «Stojkovic delighted to be back in Nagoya». 4 Μαρτίου 2008. 
  11. ↑ «Osim recalls what might have been for a brilliant Yugoslavia in 1990». Sports Illustrated. 1 July 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2014-06-18. https://archive.today/20140618073243/http://sportsillustrated.cnn.com/2010/soccer/world-cup-2010/writers/jonathan_wilson/07/01/yugoslavia.1990/. Ανακτήθηκε στις 18 June 2014. 
  12. ↑ «Pancev también renuncia a la Eurocopa». Mundo Deportivo (στα Ισπανικά). 25 Μαΐου 1992. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουνίου 2019. 
  13. ↑ Archived at Ghostarchive and the «Amazing Goal by Manager!!! Piksi Stojkovic». YouTube. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Δεκεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 19 Απριλίου 2022. CS1 maint: Unfit url (link) : «Amazing Goal by Manager!!! Piksi Stojkovic». YouTube. 
  14. ↑ Youtube: A nice goal by the Manager, Dragan Stojkovic ejected him out from the pitch.
  15. ↑ John Duerden (5 Νοεμβρίου 2010). «Stojkovic doing things the Wenger way». ESPNsoccernet. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Νοεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 7 Απριλίου 2022. 
  16. ↑ «关于聘请德拉甘·斯托伊科维奇担任广州富力足球俱乐部主教练的公告-公告». www.gzrffc.com.cn. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Νοεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 12 Μαρτίου 2016. 
  17. ↑ «Stojkovic hired to lead Chinese team». Japan Times. Japan Times. 25 Αυγούστου 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Απριλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2016. 
  18. ↑ «官宣｜续约斯托伊科维奇到2020年！». www.gzrffc.com.cn. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Απριλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 19 Απριλίου 2022. 
  19. ↑ «CSL golden boot Zahavi gets better – and richer – with age». South China Morning Post (στα Αγγλικά). 4 Νοεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 2020. 
  20. ↑ Ross, Donald (14 Νοεμβρίου 2017). «Close but no cigar: Guangzhou R&F's 2017 season». Wild East Football (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 2020. 
  21. ↑ Ross, Donald (4 Ιανουαρίου 2020). «Stojković departs, van Bronckhorst arrives at Guangzhou R&F». Wild East Football (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 2020. 
  22. ↑ «Stojkovic leaves Guangzhou by mutual consent». Reuters. 3 Ιανουαρίου 2020. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιανουαρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 2020. 
  23. ↑ «ДРАГАН СТОЈКОВИЋ СЕЛЕКТОР СРБИЈЕ». FSS (στα σέρβικα). Ανακτήθηκε στις 3 Μαρτίου 2021. CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)
  24. ↑ «'I can't accept that Ireland play better than us' - The legendary manager and all you need to know about Serbia». The 42. 24 Μαρτίου 2021. Ανακτήθηκε στις 24 Μαρτίου 2021. 
  25. ↑ «Dragan Stojkovic - International Appearances». 
  26. ↑ «Wenger wants Stojkovic to replace him at Arsenal». ESPN. 6 Φεβρουαρίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Φεβρουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 2016. 
  27. ↑ «Skoblar dernier joueur de la dream team des 110 ans». OM.net (Olympique de Marseille). 24 Απριλίου 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Σεπτεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουνίου 2016. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ντράγκαν_Στοΐκοβιτς&oldid=10739968"