Ντουαί

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ντουαί

Έμβλημα
Τοποθεσία στο χάρτη
Τοποθεσία στο χάρτη
Ντουαί
50°22′15″N 3°4′45″E
ΧώραΓαλλία
Διοικητική υπαγωγήcommunauté d'agglomération du Douaisis
Διοίκηση
 • Mayor of DouaiFrédéric Chéreau (από 2014)[1][2]
Έκταση16,88 km²[3]
Υψόμετρο38 μέτρα
Πληθυσμός39.648 (1  Ιανουαρίου 2021)[4]
Ταχ. κωδ.59500[5]
Ζώνη ώραςUTC+01:00 (επίσημη ώρα)
UTC+02:00 (θερινή ώρα)
ΙστότοποςΕπίσημος ιστότοπος
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Η Ντουαί (γαλλικά: Douai) είναι πόλη στο διαμέρισμα Νορ του νομού Νορ της περιοχής Ω-ντε-Φρανς, στο νότιο τμήμα της γαλλικής Φλάνδρας. Είναι το κέντρο της αστικής περιοχής Ντουαί - Λανς, που περιλαμβάνει 801 κωμοπόλεις και χωριά με σύνολο 542.918 κατοίκων (2010). Με τη Λιλ και τις πόλεις της περιοχής των παλαιών ανθρακωρυχείων του Νορ-Πα-ντε-Καλαί, περιλαμβάνεται στον ευρύτερο αστικό ιστό που σήμερα ονομάζεται "μητροπολιτική περιοχή της Λιλ" και έχει περί τα 3,8 εκατομμύρια κατοίκους.

Οι κάτοικοι της Ντουαί ονομάζονται Ντουαινέ(ζ), ενώ η ευρύτερη περιοχή γύρω από την πόλη ονομάζεται Ντουαιζί (Douaisis). Το προσωνύμιο των κατοίκων της είναι "ventres d'osier" (κοιλιές από λυγαριά) λόγω του υλικού από το οποίο κατασκευάζονται οι τοπικοί "γίγαντες" (σύμφωνα με τη λαογραφία της οικογένειας Gayant) που αποτελούν το "σύμβολο" της πόλης.

Γεωγραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μερική άποψη της Ντουαί από το κωδωνοστάσιο.

Η Ντουαί είναι πολύ κοντά στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, όπως οι Βρυξέλλες (140 χιλιόμετρα, και 1 ώρα και 40 λεπτά με το αυτοκίνητο), το Παρίσι (190 χιλιόμετρα, συνδέεται σε λιγότερο από μία ώρα με το TGV) ή το Λονδίνο (290 χιλιόμετρα). Η πόλη βρίσκεται σε απόσταση περίπου 38 χιλιομέτρων από τη Λιλ (37 λεπτά) μεταξύ του Αράς, του Καμπραί και της Βαλανσιέν. Οι γύρω κοινότητες είναι οι: Lambres-lez-Douai Waziers, Sin-le-Noble, Dechy, Cuincy, Auby, Lauwin-Planque, Flers-en-Escrebieux.

Το οικιστικό συγκρότημα της Ντουαί διασχίζεται από τον ποταμό Σκαρπ, παραπόταμο στην αριστερή όχθη του Εσκώ, ενώ στην περιοχή Ντορινί (Dorignies) υπάρχει λιμάνι για τις εσωτερικές πλωτές μεταφορές.

Η πόλη είναι ένα πλήρως αστικοποιημένη. Αποτελείται από κατοικημένες περιοχές προερχόμενες από διαφορετικές εποχές. Έτσι, συνυπάρχουν οι συνοικίες των ευγενών και της μεσαίας τάξης του δεκάτου ογδόου αιώνα με τις δημοφιλείς συνοικίες της εποχής του άνθρακα. Το πολιτικό κέντρο της πόλης βρίσκεται στο παλαιό της τμήμα. Το δημαρχείο και το καμπαναριό αποτελούν τα σύμβολά της πόλης. Από τη δημιουργία του αστικού συγκροτήματος (CAD), οι αποφάσεις λαμβάνονται από κοινού με 35 άλλους δήμους της μητροπολιτικής περιοχής.

Οι γραμμές επικοινωνίας είναι πολλές στη Ντουαί, κάνοντάς την έτσι συγκοινωνιακό κόμβο. Ο σιδηροδρομικός σταθμός παίζει σημαντικό ρόλο στην οργάνωση αυτή, καθώς αυτός αποτελεί τον τόπο διασύνδεσης με το δίκτυο του τραμ και των λοιπών αστικών μεταφορών (SMTD).

Ονομασία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το όνομα της πόλης συναντάται με τις μορφές Doac (νόμισμα της μεροβιγγιανής δυναστείας), Doacense (χωριό) το 975 Duacı (γενική) το 1024, Duuaicum, Duuuaicum κατά το 1040, Duacum το 1035-1047, Duacum το 1051, Duacum το 1076 και το 1080 - 1085, Duachum το 1108 Duai το 1194, Doai το 1204, ενώ το σημερινό όνομα, Douai, εμφανίζεται για πρώτη φορά το 1223[6]

Στα ολλανδικά η πόλη ονομάζεται Dowaai.[7] Douai ήταν ίσως το όνομα Γαλλορωμαϊκού καταυλισμού και, όπως επιβεβαιώθηκε από τις αρχαιολογικές ανασκαφές στο ιστορικό κέντρο της πόλης (πλατεία Saint-Ame, Πλατεία du Marché au Poisson), η Douai προέρχεται από την ένωση των δύο χωριών και στις δύο πλευρές του Σκαρπ σε Γαλλο-ρωμαϊκό φρούριο κατά τον τέταρτο αιώνα.

Το τοπωνύμιο είναι γνωστό μόνο από μεσαιωνικές του μορφές. Είναι, ωστόσο, τοπωνύμιο γαλατικό ή Γαλλο-Ρωμαϊκό με κατάληξη -acum, που σηματοδοτεί την τοποθεσία ή την ιδιοκτησία. Το πρώτο συνθετικό Do-, Du- πρέπει να αντιπροσωπεύει το όνομα του ατόμου γαλατικό Dous[8] και είναι καλά τεκμηριωμένο. Η ρίζα dous- σημαίνει βραχίονας, χέρι.[9]

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μεσαιωνικοί χρόνοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πρώτη αναφορά της Ντουαί γίνεται με το όνομα Castellum Duacum, ιδιοκτησίας των κομήτων της Φλάνδρας και χρονολογείται από το 930. Ο Κόμης Αρνούλφος Α΄ ανήγειρε, το 950, τον πρώτο συλλογικό τόπο λατρείας, τον ναό του Σαιν Αμέ (Saint-Amé).

Μετά τη νορμανδική κατάκτηση της Αγγλίας από τον Γουλιέλμο τον Κατακτητή, η πόλη Μπριτζγουότερ στην Αγγλία πήρε το όνομα του πρίγκιπα Walter (Gautier, ή Walscin) Douai.

Η πρώτη χάρτα της πόλης χρονολογείται πριν το 1188. Ως το 1789 διοικήθηκε από το δημοτικό της συμβούλιο. Μεταξύ των χαρακτηριστικών της πόλης, είναι ότι τα σπίτια έχουν οχυρωμένα "flégards" (στη μεσαιωνική διάλεκτο της Πικαρδίας περάσματα ή διόδους κατάβασης στο ποτάμι[10]) για να μπορούν οι κάτοικοι να φέρνουν νερό εύκολα από το ποτάμι, διευκολύνοντας έτσι την κατάσβεση τυχόν πυρκαγιών.[11] Η πόλη προμηθεύτηκε επίσης και σκάλες των 5 και των 8 μ. για τον ίδιο λόγο.[12] Τέλος, δώδεκα "wettes" (φύλακες που είχαν επιφορτιστεί με τη διασφάλιση της διατήρησης των σιτηρών και τη φόρτωση και εκφόρτωσή τους[13]) είχαν επιφορτιστεί με την, όσο το δυνατόν ταχύτερο, εντοπισμό τυχόν πυρκαγιών, κάτι που δεν εμπόδισε ασφαλώς τις μεγάλες καταστροφές, αλλά, σύμφωνα με τον Ζαν-Πιερ Λεγκύ (Jean-Pierre Leguay), περιόρισε τον αριθμό των μεγάλης διάρκειας πυρκαγιών[14] Μια άλλη ενέργεια του δήμου ήταν να προσλάβει άτομα που θανάτωναν τους αδέσποτους σκύλους (tuekin, σε ελεύθερη απόδοση "μπόγιας"). Ορισμένες χρονιές ο αριθμός των αδέσποτων σκύλων που συλλαμβάνονταν ξεπερνούσε τους 100 ανά μήνα.[15]

Κατά τους επόμενους αιώνες η πόλη ήταν διεκδικούμενη μεταξύ του βασιλέα της Γαλλίας και του κόμητος της Φλάνδρας μέχρι το 1369, όταν τελικά περιήλθε στους κόμητες της Φλάνδρας και ακολούθησε τις τύχες της κομητείας υπό την κυριαρχία του δουκάτου της Βουργουνδίας.

Η ευημερία της πόλης βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στο εμπόριο σίτου μέσω της πλωτής διαδρομής: Η ξηρασία του 1458 αποτέλεσε για την πόλη καταστροφή γιατί προκάλεσε την πτώση της στάθμης του ποταμού Σκαρπ και κατέστησε κάθε μεταφορά μέσω αυτού αδύνατη.[16] Το Πάσχα του 1471, το κωδωνοστάσιο (belfort), ύψους 14 μ., και το δημαρχείο καταστράφηκαν από πυρκαγιά[17]

Υπό ισπανική κυριαρχία - Ίδρυση Πανεπιστημίου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1562 ο βασιλέας Φίλιππος Β΄ της Ισπανίας ίδρυσε το Πανεπιστήμιο της Ντουαί, ώστε να αντιταχτεί στην προτεσταντική Μεταρρύθμιση και η Ντουαί γίνεται το προπύργιο των Καθολικών. Η Βίβλος της Ντουαί μεταφράζεται στα αγγλικά, στα πλαίσια της Αντιμεταρρύθμισης. Σε αντίγραφο της επιλεγόμενης Βίβλου της Ντουαί ορκίστηκε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζων Φ. Κένεντι όταν ξεκίνησε την προεδρική του θητεία.

Πόλη της Γαλλίας: Από τον Λουδοβίκο ΙΔ΄ ως σήμερα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ντουαί ήταν πόλη πλούσια και διάσημη για τη βιομηχανία μαλλιού της. Το 1667, ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΔ΄ της Γαλλίας εισέβαλε στη Φλάνδρα. Η Ντουαί πολιορκείται και καταλαμβάνεται μέσα σε τρεις ημέρες, (από τις 23 - 26 Ιουλίου 1667) από τον Σεμπαστιάν Βωμπάν,[18] ο οποίος ταυτόχρονα πολιορκούσε και τη Λιλ.[19] Η Συνθήκη του Αιξ-λα-Σαπέλ, που έθεσε τέλος στον Πόλεμο της Ισπανικής Διαδοχής (1668) προσαρτά τη Φλάνδρα στη Γαλλία, και, εξαιρουμένων των δύο παγκοσμίων πολέμων, η πόλη παρέμεινε γαλλική από τότε. Το 1716, το Κοινοβούλιο της Φλάνδρας, του οποίου οι αρμοδιότητες ήταν ουσιαστικά δικαστικές, είχε εγκατασταθεί στη Ντουαί.

Το 1718 εγκρίθηκε πολεοδομικός κανονισμός από Κοινοβούλιο της Φλάνδρας με κανόνες για τις κατασκευές κατοικιών στην πόλη, η οποία ανοικοδομείται μετά από δυο πολιορκίες. Το ύψος των σπιτιών είναι περιορισμένο, η εμφάνιση των προσόψεων είναι ομοιογενής και η πόλη γίνεται πολεοδομικό συγκρότημα με σαφή στοιχεία γαλλικού οικιστικού ύφους.

Μεταξύ 1790 και 1794, η Ντουαί συγχωνεύεται με τη Βανιονβίλ (Wagnonville) τμήμα της οποίας (ο αποκαλούμενος "βάλτος της Βανιονβίλ" Marais de Wagnonville), έχει χαρακτηριστεί ως διατηρητέο φυσικό μνημείο (Nature Reserve).

Μετά τη Γαλλική Επανάσταση, το Κοινοβούλιο και το Πανεπιστήμιο καταργούνται. Πρωτεύουσα του νέου διαμερίσματος Νορ (département du Nord) ορίζεται η Ντουαί, το 1790, πριν οριστεί πρωτεύουσά του, το 1803, η Λιλ.

Το 1802, το Προξενείο ενέκρινε τη δημιουργία του Λυκείου της Ντουαί, το οποίο σήμερα ονομάζεται Λύκειο Αλμπέρ Σατλέ (Albert Chatelet), ένα από τα επτά πρώτης γενεάς Λύκεια που δημιουργήθηκαν σε Μπορντώ, Μασσαλία, Λυών, Μουλέν, Βρυξέλλες και Μάιντς.

Η βιομηχανική επανάσταση ξεκίνησε με την κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής Παρίσι-Νορ μέχρι τη Λιλ (1846), στην οποία η Ντουαί ήταν σημαντικός κόμβος. Το 1878, ξεκίνησε να λειτουργεί σχολή εκπαίδευσης ανθρακωρύχων, η οποία εξελίχθηκε στη σημερινή σχολή μεταλλειολόγων "Ecole des Mines de Douai".

Η κατεδάφιση των τειχών της πόλης αποφασίστηκε το 1891. Αποτελεί την αφορμή για μεγάλες αστικές εξελίξεις, συμπεριλαμβανομένης της δημιουργίας της Place du Barlet στην παλιά πλατεία της αγοράς ζώων (place du marché aux bêtes) και την έναρξη λειτουργίας δικτύου τραμ. Με δημιουργία ιπποδρόμου[20] οι άξονες δημιουργίας νέων χώρων θα φθάσουν στα ανατολικά του πάρκου Σαρλ Μπερτέν (Charles Bertin) εκτεινόμενοι ως τις ανασκαφές των παλαιότερων αμυντικών έργων. Το 1895 διανοίγεται το κανάλι προς τον ποταμό Σκαρπ, γεγονός που φέρνει τη Ντουαί στη δεύτερη θέση των ποτάμιων κόμβων, ύστερα από την Κονφλάνς-Σαιντ-Ονορίν (Conflans-Sainte-Honorine).

  • Η Ντουαί κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
  • Η rue de Paris γύρω στα 1918, πυρπολημένη από τα γερμανικά στρατεύματα.
    Η rue de Paris γύρω στα 1918, πυρπολημένη από τα γερμανικά στρατεύματα.
  • Εκκένωση της πόλης στις 2 Οκτωβρίου 1916, με πρόσχημα τον επικείμενο συμμαχικό βομβαρδισμό (φωτ. γερμανικού ομοσπονδιακού αρχείου).
    Εκκένωση της πόλης στις 2 Οκτωβρίου 1916, με πρόσχημα τον επικείμενο συμμαχικό βομβαρδισμό (φωτ. γερμανικού ομοσπονδιακού αρχείου).
  • Καταστροφή μιας από τις χριστιανικές σχολές της πόλης, 2 Οκτωβρίου 1917 (8 νεκροί), προπαγανδιστική φωτογραφία για να κατηγορηθούν οι Σύμμαχοι.
    Καταστροφή μιας από τις χριστιανικές σχολές της πόλης, 2 Οκτωβρίου 1917 (8 νεκροί), προπαγανδιστική φωτογραφία για να κατηγορηθούν οι Σύμμαχοι.
  • Η Place d'Armes (φωτ. γερμανικού ομοσπονδιακού αρχείου).
    Η Place d'Armes (φωτ. γερμανικού ομοσπονδιακού αρχείου).

Η Ντουαί υπέστη σημαντικές καταστροφές και στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους. Ο σιδηροδρομικός σταθμός και η πέριξ αυτού περιοχή καταστράφηκαν ολοσχερώς τον Μάιο του 1940. Στις 11 Αυγούστου 1944 μεγάλος βομβαρδισμός από τους Συμμάχους, που επίσης στόχευε τον σιδηροδρομικό σταθμό, κατέστρεψε μεγάλο μέρος της πόλης, προκαλώντας 279 θανάτους.[21]

Το παλαιό τραμ καταργήθηκε το 1950.

Ο Αλεξάντρ Μινιάκ (Alexander Miniac), σχεδιαστής αστικών χώρων, προσλήφθηκε από την κρατική Γραμματεία Ανασυγκρότησης για να αναλάβει την ανασυγκρότηση της πόλης, η οποία του οφείλει το σχέδιο ανασυγκρότησης και ανάπτυξής της μετά τις καταστροφές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το σχέδιό του διατηρείται στα δημοτικά αρχεία της πόλης[22] και εκτέθηκε στο Μουσείο Σαρτρέζ το 1999. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τα ανθρακωρυχεία εθνικοποιήθηκαν και η πόλη έγινε έδρα των ανθρακωρυχείων της λεκάνης του Νορ-Πα-ντε-Καλαί, παραμένοντας ως την αναστολή των εργασιών εξόρυξης άνθρακα τη δεκαετία του 1980. Η Ντουαί είχε εκμεταλλευτεί την ανάπτυξη της βιομηχανίας που σχετιζόταν με την εξόρυξη άνθρακα, αλλά είχε υποστεί ναι τις συνέπειές της, αφού η λειτουργία της απαιτούσε τη συνεχή απάντληση υδάτων, ώστε να μη πλημμυρίσει η πόλη.

Οικονομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην πόλη υπάρχουν δύο ιστορικές υαλουργίες:

  • Υαλουργία Μπακεέμ (Verrerie de Bacquehem), η οποία ιδρύθηκε από τον Σαρλ-Αλεξάντρ Ζοζέφ Μπακεέμ (Charles-Alexandre Joseph Bacquehem) το 1788 σήμερα ονομάζεται Υαλουργία Σαρτιέ (Verrerie Chartier), ιδιοκτησίας του Προσπέρ Σαρτιέ.
  • Υαλουργία Chappuy, ιδρύθηκε το 1842.

Από τη στιγμή που ανεστάλησαν οι εργασίες των ανθρακωρυχείων της λεκάνης του Νορ-πα-ντε Καλαί, η πόλη χρειάστηκε να αναδιοργανώσει τον βιομηχανικό της ιστό. Στη δεκαετία του 1980 εγκαταστάθηκαν εκεί ένα εργοστάσιο της αυτοκινητοβιομηχανίας Ρενώ και το Γαλλικό Εθνικό Τυπογραφείο.

  • Εργοστάσιο Georges Besse της Ρενώ, στο Κινσί (Cuincy): Εργοστάσιο συναρμολόγησης οχημάτων, ειδικευμένο στην παραγωγή του μοντέλου Renault Scenic 3ης γενεάς, ενώ η γραμμή παραγωγής του μοντέλου Renault Mégane μεταφέρθηκε στην Ισπανία.
  • Εργοστάσιο μεταλλουργίας (εγχάραξη σε μεταλλικά μέρη αυτοκινήτων): Χρησιμοποιεί τις παλαιές εγκαταστάσεις της Etablissements Arbel, που μετονομάστηκε αρχικά σε Oxford Automotive και στη συνέχεια Wagon Automotive. Το εργοστάσιο εδρεύει κοντά στη λεωφόρο Faidherbes.
  • Οι παλαιές εγκαταστάσεις Arbel Etablissements μετονομάστηκαν σε Arbel Fauvet Rail το 2010 και ασχολούνται με την κατασκευή σιδηροδρομικών οχημάτων. Σήμερα αποτελεί θυγατρική του ινδικού ομίλου εταιριών "Titagarh Wagons Limited".
  • Εγκαταστάσεις του Εθνικού Τυπογραφείου. Από το 1974 μεταφέρθηκαν στον δήμο του Φλερ-ντεζ-Εσκρεμπιέ (Flers-en-Escrebieux).
  • Εργοστάσια χημικών προϊόντων.

Στην πόλη βρίσκεται εγκατεστημένη η επίγεια κεραία του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου της ευρύτερης Λιλ, μέσω της οποίας γίνεται η διαχείριση του ποτάμιου λιμένα.

Το 2006 η εγκατάσταση τηλεφωνικού κέντρου κοντά στην Gayant Expo, στο οποίο απασχολούνται περισσότερα από 300 άτομα, επέτρεψε στην πόλη να εισέλθει στον τομέα παροχής υπηρεσιών. Η εγκατάσταση αυτή αποτελεί τμήμα ενός πολιτικού προγράμματος, με τη συνδρομή της εταιρείας Vivendi, για τη δημιουργία 300 νέων θέσεων εργασίας στην πόλη. Η συμφωνία συνάφθηκε μεταξύ της εταιρείας και του τότε υπουργού Οικονομικών Νικολά Σαρκοζύ, ο οποίος επισκέφθηκε την πόλη στην προεκλογική εκστρατεία του το 2007.

Αξιοθέατα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το κωδωνοστάσιο της πόλης στεγάζει εντυπωσιακό "καριγιόν".

Η Ντουαί έχει καταταγεί ως "πόλη τέχνης και ιστορίας" (ville d'art et d'histoire) από το γαλλικό κράτος.

Διατηρεί τα ίχνη του στρατιωτικού παρελθόντος της με τις οχυρώσεις (πύλες Βαλανσιέν, Αρράς, πύλη των Κυριών (porte des Dames) καθώς και το παλαιό οπλοστάσιο, το χυτήριο κανονιών και τα στρατιωτικά κτίσματα.

  • Το κωδωνοστάσιο (beffroi de Douai): Κτίσμα ύψους 54 μ. Η κατασκευή του άρχισε τον 14ο αιώνα και στεγάζει εντυπωσιακό μηχανισμό καριγιόν με 62 καμπάνες. Αποτελεί ένα από τα 22 κωδωνοστάσια του Νορ-πα-ντε-Καλαί, της Πικαρδίας και του Βελγίου που η ΟΥΝΕΣΚΟ κατέταξε στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Με την ίδια απόφαση της ΟΥΝΕΣΚΟ οι "γιγαντες" της πόλης (οικογένεια Gayant, δείτε πιο κάτω) κατετάγησαν ως Μνημείο προφορικής και άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της ανθρωπότητας.
  • Οι οχυρώσεις: Γενική άποψη των οχυρώσεων μπορεί να δει ο επισκέπτης στον ανάγλυφο χάρτη που υπάρχει στο Μουσείο Σαρτρέζ. Σήμερα ελάχιστες απομένουν ύστερα από την κατεδάφιση των τειχών που αποφασίστηκε το 1891.
    • Πύλη της Βαλανσιέν (Porte de Valenciennes): Η πύλη αυτή, που παλαιότερα ονομαζόταν porte Notre-Dame (πύλη της Παναγίας) κατασκευάστηκε από ψαμμίτη το 1453. Όπως και το Δικαστικό Μέγαρο, είναι κτισμένη σε γοτθικό στυλ από τη μία της πλευρά και σε κλασικό στυλ (16ου αιώνα) από την άλλη, κάτι που συνηθιζόταν την εποχή εκείνη.
    • Πύλη του Αρράς (Porte d'Arras): Χρονολογούμενη από τις αρχές του 14ου αιώνα, αποτελείται από μικρό κάστρο με δύο στρογγυλούς πύργους να πλαισιώνουν το πέρασμα από ψαμμίτη.
    • Ο πύργος των Κυριών' (La Tour des Dames): Στρογγυλός πύργος, τμήμα των οχυρώσεων του 13ου αιώνα. Χρονολογείται από το 1425 και είναι φτιαγμένος από ψαμμίτη. Βρίσκεται στο ομώνυμο πάρκο, το οποίο διαθέτει επίσης και μικρή λίμνη.
  • Οχυρώσεις που δεν υπάρχουν πλέον:
    • Πύλη Σαιντ-Ελοΐ (Saint-Eloy) ή των Παρισίων
    • Πύλη d'Esquerchin ή πύλη της Μπετούν (porte de Béthune)
    • Πύλη της Ώχρας (La porte d'Ocre) ή του Οκ (d'Ocq)
    • Πύλη της Λιλ (La porte de Lille) ή Πύλη Μορέλ (porte Morel)
    • Το έργο εισόδου - εξόδου των υδάτων του Σκαρπ
  • Μουσείο Σαρτρέζ (Musée de la Chartreuse): Κατασκευασμένο από τον Ζαν Αμπανκούρ (Jacques Abancourt) σε αναγεννησιακό ρυθμό από πέτρα και τούβλα, στη θέση του οικήματος "Colombier", το μέγαρο Αμπανκούρ (1559) με τον στρογγυλό του πύργο επεκτάθηκε το 1608 από τον Ζαν ντε Μονμορανσύ (Jean de Montmorency) το 1608 με τετράγωνο κτίσμα στον ίδιο ρυθμό και τετράγωνο πύργο. Το 1623 αγοράστηκε από τους μοναχούς του τάγματος των Prémontrés της Φυρν (Furnes, φλαμανδόφωνη πόλη στο σημερινό Βέλγιο) και ολοκληρώθηκε με την εγκατάσταση των μοναχών του τάγματος των Καρτουσιανών (ή τάγματος των Σαρτρέ, Chartreux) με την ανέγερση Ηγουμενείου, μικρής μονής (1663), τραπεζαρίας (1687), κτίριο - κατοικία του ηγουμένου (1690) και τέλος, η μεγαλύτερη μονή και τα κελιά κατεδαφίστηκαν τον 19ο αιώνα, ενώ η το σε ιησουιτικό ρυθμό παρεκκλήσιο δεν έχει αναστηλωθεί. Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης μετατράπηκε σε στρατιωτικό οίκημα, ενώ το 1944 υπέστη καταστροφές από τους βομβαρδισμούς. Το 1951 το συγκρότημα αγοράστηκε από το δημοτικό συμβούλιο της πόλης και, από το 1958, στέγασε το Μουσείο Καλών Τεχνών με τα παλαιότερα κτίρια και το γειτνιάζον Λύκειο Αρρένων να έχουν καταστραφεί. Το σημερινό μουσείο αποτελείται από μερικά κτίσματα χρονολογούμενα από τον 17ο και τον 18ο αιώνα. Στην αριστερή πτέρυγα υπάρχει το οίκημα Αμπανκούρ - Μονμορανσύ, κτισμένο μεταξύ 1559 και 1608 σε φλαμανδικό αναγεννησιακό ρυθμό. Κτισμένη σε κλασικό ρυθμό των αρχών του 18ου αιώνα, ο ναός των Καρτουσιανών αποτελείται από πλατύ χοροστάσιο και πέντε παρακείμενα παρεκκλήσια. Ύστερα από εκστρατεία αναστηλώσεων, που διήρκεσε έξι χρόνια, ο Καρτουσιανός ναός άνοιξε τις πύλες του εκθέτοντας τις συλλογές του από γλυπτά και αντικείμενα τέχνης. Ο κύριος ναός στεγάζει τη συλλογή γλυπτών του 19ου αιώνα, ενώ τα πέντε παρεκκλήσια στεγάζουν αντικείμενα τέχνης, όπως αντικείμενα χρυσοχοΐας του Μεσαίωνα, μια σειρά μπρούτζινων και από τερρακότα έργων του Τζανμπολόνια, ο οποίος είχε γεννηθεί στην Ντουαί. Το Μουσείο διοργανώνει πρόσκαιρες εκθέσεις, όπως αυτή του 1999, στην οποία παρουσιάστηκαν τα οικιστικά σχέδια των Μινιάκ και Πτί για την οικιστική ανασυγκρότηση της πόλης.
  • Δημοτική Βιβλιοθήκη (bibliothèque municipale de Douai): Ιδρύθηκε το 1767 από τον Λουδοβίκο ΙΕ'. Ήταν σχεδιασμένη ώστε να εξυπηρετεί τόσο τους ερευνητές όσο και τους φοιτητές. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου η βιβλιοθήκη καταστράφηκε από βομβαρδισμούς, εκείνη την εποχή βρισκόταν πολύ κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό. Μετά την καταστροφή μεταφέρθηκε, το 1955, στην οδό ντε λα Φοντερί (rue de la Fonderie). Στη βιβλιοθήκη υπάρχει τμήμα σπανίων χειρογράφων, τα περισσότερα των οποίων προέρχονται από κατασχέσεις. Τα χειρόγραφα αυτά μπορεί κανείς να τα δει και στο Διαδίκτυο στον ιστότοπο της Βιβλιοθήκης. Η Βιβλιοθήκη πραγματοποιεί, επίσης, εκθέσεις.
  • Άλλα Μουσεία:
    • Μουσείο Φυσικών Επιστημών και Αρχαιολογίας (Musée des sciences naturelles et d'archéologie): Περιλαμβάνει δύο αίθουσες με πτηνά, 21 αίθουσες με τροπικά ενυδρεία και μια αίθουσα με πεταλούδες.
    • Αρχαιολογικό Μουσείο Arkéos (Musée archéologique Arkéos): Βρίσκεται στη δεξιά όχθη του Σκαρπ και διαθέτει 1.500 εκθέματα από αρχαιολογικές συλλογές από την εποχή που η Ντουαί ήταν πρωτεύουσα της περιοχής καθώς και από ανασκαφές που έγιναν στην πέριξ ευρύτερη περιοχή. Άρχισε να λειτουργεί το 2014.

Στην πόλη υπάρχουν, επίσης, ιστορικοί ιεροί ναοί και ένας αριθμός πάρκων.

Λαογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι εορτές Γκαγιάν[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Γίγαντες της Ντουαί: Ο κύριος και η κυρία Γκαγιάν.

Οι εορτές Γκαγιάν (Les fêtes de Gayant) της Ντουαί παραδοσιακά γίνονται το πρώτο Σαββατοκύριακο μετά τις 5 Ιουλίου και διαρκούν από το Σάββατο ως τη Δευτέρα. Οι εορτές αυτές αντιπροσωπεύουν την ετήσια έξοδο των "γιγάντων" της πόλης: Αυτοί είναι ο κύριος Γκαγιάν, η κυρία Γκαγιάν (γνωστή και ως Marie Cagenon) και τα τρία τους παιδιά, Ζακό, Φιγιόν και Μπενμπέν (Jacquot, Fillon και Binbin). Ο κ. Γκαγιάν έχει ύψος 6,25 μ. και ζυγίζει 250 κιλά και μεταφέρεται από έξι άνδρες. Ο Ζακό έχει ύψος 3 μ. και μεταφέρεται από έναν άνδρα, και, αντίστοιχα, ο Φιγιόν έχει ύψος 2,80 μ. και ο Μπενμπέν 2,20 μ. Η πομπή των Γκαγιάν συνοδεύεται από φεστιβάλ μουσικών συγκροτημάτων, ορχηστρών χάλκινων πνευστών και εκτελεστών του δρόμου (street performers). Με την ευκαιρία διεξάγεται εμποροπανήγυρη, η οποία έχει ζωή εκατό ετών, στην πλατεία Μπαρλέ (Place du Barlet). Για πολλές εταιρείες, η αποκαλούμενη "Δευτέρα των Γκαγιάν" (lundi de Gayant) είναι αργία.

Οι Γκαγιάν είναι από τους παλαιότερους "γίγαντες", καθώς η εμφάνισή τους χρονολογείται από το 1530. Τα παιδιά τους εμφανίζονται αργότερα, στις αρχές του 17ου αιώνα. Οι εορτασμοί απαγορεύτηκαν από την Εκκλησία το 1770, αλλά επανεμφανίζονται το 1801. Το 2005 οι Γκαγιάν κερδίζουν την παγκόσμια αναγνώριση: Η ΟΥΝΕΣΚΟ τους κατατάσσει στα αριστουργήματα της Προφορικής και Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας ανάμεσα στις πομπές Γιγάντων και Δράκων στη Γαλλία και στο Βέλγιο. Η ΟΥΝΕΣΚΟ αναφέρει ότι οι παραδοσιακές πομπές ομοιωμάτων γιγάντων, ζώων και δράκων εμπεριέχουν αρχέτυπο σύνολο εορταστικών εκδηλώσεων και τελετουργικών παραστάσεων. Εμφανίστηκαν τον 14ο αιώνα σε θρησκευτικές πομπές πολλών ευρωπαϊκών πόλεων και έχουν διατηρήσει μια αίσθηση ταυτότητας για ορισμένες πόλεις του Βελγίου, όπως οι Ατ, Βρυξέλλες, Ντεντερμόντ, Μέχελεν και Μονς και της Γαλλίας, όπως οι Κασσέλ, Ντουαί, Πεζενά (Pézenas) και Ταρασκόν, όπου διατηρούνται ζωντανές ως παραδόσεις.

Το Πανεπιστήμιο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθολικές σπουδές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πανεπιστήμιο της Ντουαί (από το Album du Duc Charles de Croy.

Το Πανεπιστήμιο ιδρύθηκε υπό την προστασία του Φιλίππου Β΄, όταν ακόμη η Ντουαί βρισκόταν υπό την ισπανική κυριαρχία στις Κάτω Χώρες. Ήταν διακεκριμένο Πανεπιστήμιο από τη δεκαετία του 1560 ως τη Γαλλική Επανάσταση, ως μορφωτικό κέντρο των αγγλόφωνων Καθολικών που κατάφεραν να ξεφύγουν από τις διώξεις της θρησκευτικής μεταρρύθμισης στην Αγγλία. Σχέση με το Πανεπιστήμιο δεν είχε μόνο το Αγγλικό Κολλέγιο της Ντουαί, που ιδρύθηκε από τον ισπανόφιλο Άγγλο Καρδινάλιο Γουίλιαμ Άλλεν (William Allen), αλλά και το Ιρλανδικό και το Σκωτικό Κολλέγιο, καθώς και τα ιδρύματα των Βενεδικτίνων, των Φραγκισκανών και των Ιησουιτών μοναχών.

Η Μονή των Βενεδικτίνων του Αγίου Γρηγορίου του Μεγάλου ιδρύθηκε από τον Ουαλό μοναχό και ιερέα Άγιο Τζων Ρόμπερτς (Saint John Roberts) το 1605 για να "στεγάσει" μερικούς Άγγλους μοναχούς που είχαν καταφύγει σε μονές στην Ισπανία. Η κοινότητα της Μονής εκδιώχθηκε κατά τη Γαλλική Επανάσταση το 1793 και, ύστερα από αρκετά έτη περιπλανήσεων, τελικά εγκαταστάθηκε στο Αββαείο του Νταουνσάιντ (Downside Abbey) στο Σόμερσετ το 1814.

Μια ακόμη μονή Άγγλων Βενεδικτίνων, η Μονή του Αγίου Εντμούντ, η οποί είχε ιδρυθεί στο Παρίσι το 1615 από τον αιδεσιμότατο Γκάμπριελ Γκίφφορντ (Gabriel Gifford), κατοπινό Επίσκοπο της Ρεμς και Πριμάτο της Γαλλίας, εκδιώχθηκε από το Παρίσι κατά την Επανάσταση και εγκαταστάθηκε στα κενά κτίσματα της παλαιάς μονής του Αγίου Γρηγορίου το 1818. Αργότερα, ακολουθώντας τη νομοθεσία που θέσπισε ο Πιέρ Βαλντέκ-Ρουσσώ (Pierre Waldeck-Rousseau) το 1901, η μονή αυτή επανήλθε στην Αγγλία και εγκαταστάθηκε στη μονή της Ντουαί κοντά στο Ρίντινγκ. Η Σχολή της Ντουαί συνέχισε να λειτουργεί ως εκπαιδευτικό ίδρυμα αρρένων ως το 1999.

Το 1609 το Αγγλικό Κολλέγιο εξέδωσε μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης, η οποία, μαζί με την Καινή Διαθήκη, που είχε εκδοθεί στη Ρεμς 27 χρόνια νωρίτερα, αποτέλεσαν τη Βίβλο της Ντουαί-Ρεμς, η οποία χρησιμοποιήθηκε από τους αγγλόφωνους καθολικούς σχεδόν αποκλειστικά επί περισσότερα από 300 χρόνια.

Το σύγχρονο Πανεπιστήμιο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ιδρυμένο ως Πανεπιστήμιο της Ντουαί το 1562, το κρατικό πανεπιστήμιο της βόρειας Γαλλίας μετονομάστηκε σε Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο της Ντουαί - Λιλ (Université impériale de Douai-Lille) το 1808 και στη συνέχεια σε Πανεπιστήμιο της Λιλ με επέκταση των εγκαταστάσεών του στη Λιλ από τα μέσα του 19ου αιώνα και μετά. Σήμερα οι πανεπιστημιακές σχολές είναι οι εξής:

  • Πανεπιστήμιο της Λιλ - Βόρειας Γαλλίας - Αρτουά (Université Lille Nord de France-Artois)
  • Εμπορική Σχολή της Ντουαί, ιδρύθηκε το 1991
  • Σχολή Μεταλλειολόγων της Ντουαί
  • Σχολή Νοσοκόμων

Συγκοινωνίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σιδηροδρομικές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πόλη διαθέτει σιδηροδρομικό σταθμό των Γαλλικών Σιδηροδρόμων (SNCF) που συνδέει το Παρίσι σε μία ώρα με το TGV (8 δρομολόγια μετ' επιστροφής ημερησίως από Βαλανσιέν), αλλά υπάρχουν και απευθείας συνδέσεις με Λυών, Μασσαλία, Μπορντώ, Ρεν, Ναντ, Κιμπέρ, Βρέστη, Λα Ροσέλ (μόνο το καλοκαίρι, Σάββατο), Στρασβούργο, Βρυξέλλες (Βέλγιο), Χεντάγιε και Ιρούν (Ισπανία), Άλπεις και κατά τη διάρκεια της χειμερινής περιόδου, στο Bourg-Saint-Maurice, την κοιλάδα του Αρβ (Saint-Gervais-en-Bains) και Μωριέν. Η γραμμή προς Bourg-Saint-Maurice λειτουργεί και το καλοκαίρι, αλλά μόνον το Σάββατο.

Η Λιλ απέχει μόνον είκοσι λεπτά με τον TER (Transport express régional, τοπικό ταχύ σιδηρόδρομο).

Τραμ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το τραμ της Ντουαί είναι στην πραγματικότητα ένα σύστημα οχημάτων που χρησιμοποιούν δικό τους δρόμο που αποκαλείται "διαδρομή τραμ" χωρίς στην πραγματικότητα να διαθέτει ράγες. Η "Syndicat mixte des transports du Douaisis" (μικτή ένωση συγκοινωνιών της Ντουαιζί, SMTD) υλοποιεί ένα πρόγραμμα σύμφωνα με το οποίο ένα σύστημα από μαγνητικά "μαξιλάρια", εμφυτευμένα στο μπετόν του "δρόμου" σε απόσταση 4 μέτρων μεταξύ τους και προστατευόμενα από ειδική ρητίνη, εκπέμπουν σήματα τα οποία "διαβάζει" ο υπολογιστής που υπάρχει στο όχημα, το οποίο με αυτό τον τρόπο δεν ξεφεύγει από την προκαθορισμένη διαδρομή. Έχουν, επίσης, υλοποιηθεί νέες υποδομές για την υποστήριξη του συστήματος, όπως διανομή νέων εισιτηρίων (αντικαθιστούν τα παλαιά) και έξυπνες κάρτες που επίσης θα αντικαταστήσουν το παλαιό σύστημα. Η γραμμή Α μήκους 12 χιλιομέτρων, εξυπηρετεί 21 απομακρυσμένους σταθμούς που απέχουν 400 μέτρα ο ένας από τον άλλο. Με συχνότητα δρομολογίων ανά 10 λεπτά κατά τη διάρκεια της ώρας αιχμής, μεταφέρονται 900 επιβάτες ανά ώρα. Δέκα συρμοί οχημάτων των 18 μέτρων μήκους και δύο των 24 μέτρων βρίσκονται σε λειτουργία. Είναι προσβάσιμοι σε άτομα με μειωμένη κινητικότητα, χάρη στο χαμηλό πάτωμα ενώ στους σταθμούς υπάρχει ρύθμιση καθ' ύψος, αλλά και σε άτομα με μειωμένη όραση. Η προώθηση των συρμών γίνεται είτε με κινητήρες αερίου είτε με υβριδικό σύστημα, χωρίς να υπάρχουν εναέριες γραμμές (σύρματα). Το ύψος της επένδυσης ανέρχεται σε 110.000.000 ευρώ (προ φόρων). Προβλέπεται επίσης η κατασκευή της γραμμής Β για το 2011 και των γραμμών Γ και Δ μέχρι το 2020, ενώ προβλέπονται και δύο φάσεις επέκτασης της γραμμής Α.

Αδελφοποιημένες πόλεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ντουαί είναι αδελφοποιημένη πόλη με τις εξής:

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Frédéric Chéreau a officiellement pris ses fonctions dimanche 6 avril. Malgré son appartenance politique, le maire de Douai s’inscrit dans la continuité et le respect républicain L'Observateur du Douaisis. 10  Απριλίου 2014. σελ. 6-7.
  2. ↑ «Municipales : la nouvelle carte politique du Douaisis». (Γαλλικά) d:Q97496871. 30  Ιουνίου 2020. σελ. 10.
  3. ↑ 3,0 3,1 répertoire géographique des communes. Institut national de l'information géographique et forestière. Ανακτήθηκε στις 26  Οκτωβρίου 2015.
  4. ↑ «Populations légales 2021» Εθνικό Ινστιτούτο Στατιστικής και Οικονομικών Μελετών. 28  Δεκεμβρίου 2023.
  5. ↑ «Base officielle des codes postaux» La Poste. 1  Οκτωβρίου 2018.
  6. ↑ Maurits Gysseling, Toponymisch Woordenboek van België, Nederland, Luxemburg, Noord-Frankrijk en West-Duitsland (vóór 1226), Tongres, Belgisch Interuniversitair Centrum voor Neerlandistiek,‎ 1960 (στα ολλανδικά)
  7. ↑ «Centre de Recherche généalogique Flandre-Artois». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Ιουνίου 2015. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2016. 
  8. ↑ Albert Dauzat et Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des noms de lieu en France, Paris, Librairie Guénégaud,‎ 1979 (ISBN 2-85023-076-6), σελ. 252
  9. ↑ Xavier Delamarre, Dictionnaire de la langue gauloise. Une approche linguistique du vieux-celtique continental, Paris, éditions Errance, 2003 (ISBN 2-87772-237-6).
  10. ↑ Centre National de Ressources Textuelles et Lexivales
  11. ↑ Leguay (2005), ό.π., σελ. 110.
  12. ↑ Leguay (2005), ό.π., σελ. 110.
  13. ↑ Centre National de Ressources Textuelles et Lexivales
  14. ↑ Leguay (2005), ό.π., σελ. 113.
  15. ↑ Leguay (2005), ό.π., σελ. 57-58
  16. ↑ Leguay (2005), ό.π., σελ.
  17. ↑ Leguay (2005) ό.π., σελ. 205.
  18. ↑ Martin Barros, Nicole Salat et Thierry Sarmant. Vauban - L’intelligence du territoire. Éditions Nicolas Chaudun et Service historique de l'armée, Paris, 2006. Préface de Jean Nouvel. 175 σ., ISBN 2-35039-028-4, σελ. 166
  19. ↑ Barros et alii, σελ. 45
  20. ↑ « L'hippodrome de Douai » [archive, base Mérimée, ministère français de la Culture]
  21. ↑ «L' Observateur du Douaisis». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2016. 
  22. ↑ Catalogue de l'exposition "Douai, d'une commune à l'autre, XIIe-XXe siècles" au musée de la Chartreuse (Douai) du 23 janvier au 22 mars 1999, par Jean-Yves Clisant et Vincent Doom.
  23. ↑ «British towns twinned with French towns [via WaybackMachine.com]». Archant Community Media Ltd. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιουλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 20 Ιουλίου 2013. 

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • «Bibliothèque douaisienne. Nouveau guide de l'étranger dans Douai... augmenté d'une biographie et d'une bibliographie douaisienne. Orné de vignettes et d'un plan de Douai», Europeana (consulté le 13 février 2015).
  • Dechristé, Louis, « Souv'nirs d'un homme d'Douai de l'paroisse des Wios Saint-Albin, aveuc des bellés z'images. Tome 2 / . Croquis historique en patois douaisien, par L. D. », Europeana (consulté le 13 février 2015).
  • Guy-Gosselin, L'Âge d'or de la vie musicale à Douai. 1800-1850. Liège, [1994].
  • Les Beffrois de Belgique et de France inscrits au Patrimoine Mondial de l'Humanité de l'Unesco ; Éditions J. et L. Denière (ISBN 978-2-911327-26-1).

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ντουαί&oldid=10181708"