Ανθρακοφόρος λεκάνη του Νορ-Πα-ντε-Καλέ

Ανθρακοφόρος λεκάνη του Νορ-Πα-ντε-Καλέ
	; Έμβλημα
	; Έμβλημα
Χώρα	Γαλλία
Διοικητική υπαγωγή	Νορ και Πα-ντε-Καλαί
Έκταση	3.943 εκτάριο και 18.804 εκτάριο
	Ανθρακοφόρος λεκάνη του Νορ-Πα-ντε-Καλέ 50°27′45″N 3°32′46″E
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα

Συντεταγμένες: 50°27′46″N 3°32′31″E / 50.46278°N 3.54194°E / 50.46278; 3.54194

Η Ανθρακοφόρος λεκάνη του Νορ-Πα-ντε-Καλέ (Γαλλικά: Le bassin minier du Nord-Pas-de-Calais) είναι περιοχή στη βορειοανατολική Γαλλία, στους νομούς Νορ και Πα-ντε-Καλέ της περιοχής Ω-ντε-Φρανς, που χαρακτηρίζεται οικονομικά, κοινωνικά, οικολογικά και πολιτιστικά από την εντατική εκμετάλλευση, από το τέλος του 17ου έως το τέλος του 20ού αιώνα, του λιθάνθρακα που υπάρχει στο υπέδαφος. Πρόκειται για το δυτικό τμήμα μεγάλης περιοχής ορυχείων που εκτείνεται και πέρα από τα γαλλο-βελγικά σύνορα.^[2]

Η περιοχή έχει καταχωρηθεί στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO από το 2012 και παρουσιάζει μια σημαντική περίοδο στην ιστορία της εκβιομηχάνισης στην Ευρώπη.^[3]

Η περιοχή

Η περιοχή εξόρυξης καλύπτει 1.200 τετραγωνικά χιλιόμετρα στους νομούς Νορ και Πα-ντε-Καλαί, ή 9,5% της επιφάνειας της παλιάς γαλλικής περιοχής Νορ-Πα-ντε-Καλαί (σήμερα, τμήμα της περιοχής Ω-ντε-Φρανς).

Καταλαμβάνει τις ευρύτερες περιοχές των κοινοτήτων Βαλανσιέν, Ντουαί, Λανς και Μπετύν και περιλαμβάνει 87 κοινότητες.^[4] Στο τέλος του 19ου αιώνα, όταν η ανθρακοφόρος λεκάνη έφτασε στο αποκορύφωμά της, εκτείνονταν σε μήκος 120 χιλιομέτρων και πλάτος 12 χιλιομέτρων.^[5]

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ο πληθυσμός της περιοχής ανέρχονταν σε 1,2 εκατομμύρια κατοίκους, ή 31% του περιφερειακού πληθυσμού. Σε διάστημα τριακοσίων ετών, στην περιοχή δημιουργήθηκαν 100.000 χιλιόμετρα στοές, περισσότερο από δύο φορές η περιφέρεια της Γης,^[6] και 885 πηγάδια.

Ιστορικό

Γύρω στο 1660, ανακαλύφθηκαν τα πρώτα κοιτάσματα άνθρακα στο Μπουλοναί, την περιοχή ανάμεσα στη Βουλώνη και το Καλαί. Από το 1720 άρχισαν να ανακαλύπτονται κοιτάσματα και στις γειτονικές περιοχές και να δημιουργούνται τα ορυχεία. Η Εταιρεία Ορυχείων του Ανζέν ιδρύθηκε το 1757 και γρήγορα κέρδισε δυναμική. Ταυτόχρονα, κατά τον 18ο αιώνα δημιουργήθηκαν ερευνητικές εταιρείες.

Οι αρχές του 19ου αιώνα χαρακτηρίστηκαν από τεχνολογικές εξελίξεις. Στις δεκαετίες του 1830 και του 1840 κατά τη βιομηχανική επανάσταση, οι νέες βιομηχανίες είχαν τεράστια ζήτηση για άνθρακα, γεγονός που δημιούργησε μια περίοδο αύξησης των τιμών άνθρακα στο βορρά της Γαλλίας και τη δημιουργία μεγάλου αριθμού εταιρειών εξόρυξης και έρευνας. Κατά συνέπεια, η περιοχή αναπτύχθηκε θεαματικά: Τα ορυχεία άνοιγαν το ένα μετά το άλλο, οι σωροί σκωρίας υψώνονταν και εμφανίστηκαν οι οικισμοί ανθρακωρύχων. Αυτή η εξέλιξη πραγματοποιήθηκε καθ 'όλη τη διάρκεια του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα και την πρώτη δεκαετία του 1900. Το έτος 1906 σηματοδοτήθηκε από την καταστροφική έκρηξη στα ορυχεία της Κουριέρ που έγινε στις 10 Μαρτίου και είχε 1.099 θύματα. Ακολούθησαν μακρές απεργίες και η ασφάλεια στα ορυχεία βελτιώθηκε.

Η περιοχή εξόρυξης επλήγη σκληρά κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και η ανοικοδόμηση διήρκεσε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1920. Αυτή η περίοδος χαρακτηρίστηκε από την άφιξη εργατών κυρίως από την Πολωνία και την Ιταλία. Οι αρχές της δεκαετίας του 1930 σηματοδοτήθηκαν από τις επιπτώσεις της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης του 1929. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η περιοχή των ορυχείων κατελήφθη από την αρχή του πολέμου. Οι ανθρακωρύχοι αντιστάθηκαν στον κατακτητή επιβραδύνοντας την παραγωγή και προκαλώντας σαμποτάζ. Πάνω από τα δύο τρίτα των ανθρακωρύχων στη λεκάνη απήργησαν τον Ιούνιο του 1941.

Οι εταιρείες εθνικοποιήθηκαν στις 17 Μαΐου 1946 με τη δημιουργία των Ανθρακορυχείων της Γαλλίας με ένα τεράστιο πρόγραμμα εκσυγχρονισμού. Η ύφεση ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1960 και τα ορυχεία άρχισαν να κλείνουν. Πολλές απεργίες ξέσπασαν στην περιοχή εξόρυξης αλλά η κατάσταση δεν είχε επιστροφή. Το τελευταίο ορυχείο έκλεισε το 1990.^[5]

Λογοτεχνία

Η ζωή και οι αγώνες των ανθρακωρύχων ενέπνευσαν πολλούς συγγραφείς, το πιο γνωστό μυθιστόρημα που αναφέρεται στην περιοχή είναι το Ζερμινάλ του Εμίλ Ζολά που εκδόθηκε το 1885 με αναφορές στη μεγάλη απεργία των ανθρακωρύχων της Ανζέν το 1884, που συγκέντρωσε 40.000 απεργούς για 56 ημέρες και είχε εθνικό αντίκτυπο.

Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς

Το 2012, η UNESCO αναγνώρισε έκταση 120.000 εκταρίων ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Περιλαμβάνει 109 διαφορετικά κτήρια μεταξύ των οποίων βρίσκονται ορυχεία, πύργοι εξόρυξης, σωροί σκωρίας, υποδομές μεταφοράς άνθρακα, σιδηροδρομικοί σταθμοί και χωριά όπου κατοικούσαν οι ανθρακωρύχοι, με σπίτια, σχολεία, εκκλησίες, διοικητικά κτήρια εταιρειών, δημαρχεία, νοσοκομεία και αθλητικές εγκαταστάσεις.^[7] Ο χώρος παρουσιάζει την προσπάθεια δημιουργίας πρότυπων πόλεων των εργαζομένων από τα μέσα του 19ου αιώνα έως τη δεκαετία του 1960 και αναδεικνύει περαιτέρω μια σημαντική περίοδο στην ιστορία της βιομηχανικής Ευρώπης, τεκμηριώνοντας τις συνθήκες διαβίωσης των εργαζομένων.