Νέα Πύλη (Ιερουσαλήμ)
Συντεταγμένες: 31°46′45.5″N 35°13′34.6″E / 31.779306°N 35.226278°E
| Νέα Πύλη | |
|---|---|
 | |
 | |
| Είδος | πύλη και πύλη της πόλης |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 31°46′46″N 35°13′35″E |
| Διοικητική υπαγωγή | Ιερουσαλήμ |
| Τοποθεσία | Παλαιά Πόλη Ιεροσολύμων |
| Χώρα | Ισραήλ |
| Έναρξη κατασκευής | 1889 |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Η Νέα Πύλη (αραβικά: باب الجديد, Bab ij-Jdid) (εβραϊκά: השער החדש, HaSha'ar HeChadash) [1] είναι η βορειοδυτική από τις πύλες της Παλαιάς Πόλης της Ιερουσαλήμ, η νεότερη από αυτές. Κτίστηκε το 1889 για να παρέχει άμεση πρόσβαση μεταξύ της Χριστιανικής Συνοικίας και των νέων γειτονιών, που αναπτυσσόταν συνέχεια έξω από τα τείχη. [2] Η τοξωτή πύλη είναι καμωμένη με λιθοδομή. Η Νέα Πύλη κτίστηκε στο ψηλότερο σημείο του σημερινού τείχους, στα 790 metres (2,590 ft) επάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Ονομασία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Νέα Πύλη ήταν το όνομα που χρησιμοποιούσε η οθωμανική διοίκηση. Ήταν επίσης γνωστή ως Πύλη του σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ (Bab es Sultan Abd ul Hamid) από τους άραβες εργάτες, για τον Οθωμανό σουλτάνο Aμπντούλ Χαμίτ Β΄ που επέτρεψε την κατασκευή της. [3]
Δεν πρέπει να συγχέεται με το συγκρότημα της Νέας Πύλης του Δεύτερου Ναού, που αναφέρεται στο Βιβλίο του Ιερεμία (Jer 26:10; 36:10) [4] , που χρησίμευε ως είσοδος στην Αίθουσα των Λαξευμένων Λίθων του Μεγάλου Σανχεντρίν, [5] και προηγουμένως ονομαζόταν Πύλη του Βενιαμίν. [6]
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βυζαντινή περίοδος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατά τον 3ο και 4ο αι. το βόρειο τείχος ξαναχτίστηκε και βελτιώθηκε από τους Βυζαντινούς, χωρίς να αφήσει κάποια καταγραφή πύλης σε αυτόν τον τομέα των οχυρώσεων. Δεν υπάρχουν πληροφορίες για πύλη που να προϋπήρχε σε αυτό το σημείο του τείχους, πριν από την κατάληψη της πόλης από τους Σταυροφόρους. [7]
Σταυροφορική περίοδος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Υπάρχει μία άποψη ότι οι Σταυροφόροι είχαν μία πυλίδα (μικρή πύλη), που πήρε το όνομά της από το Τάγμα του Αγίου Λαζάρου, ακριβώς ανατολικά της οθωμανικής κατασκευής, για τη χρήση των στρατευμάτων που στάθμευαν στον Πύργο του Tανκρέδου (Πύργο του Γολιάθ). [7] Ανακαλύφθηκε κατά τη διάρκεια εργασιών αποχέτευσης ομβρίων υδάτων και υπονόμων στην περιοχή, μπορεί να χρησιμοποιήθηκε και από τους ιππότες του Τάγματος των Λεπρών, που ήταν επίσης εκεί. [8] Τα πρώτα αρχεία των Σταυροφοριών υποδηλώνουν, ότι το τείχος παραβιάστηκε μετά την πολιορκία των Σταυροφόρων με εντολή του Tανκρέδου, με τον πύργο να ονομαστεί στη συνέχεια από αυτόν. Η παραβίαση μπορεί αργότερα να μετατράπηκε σε πύλη. [8]
Η πύλη των Σταυροφόρων μπορεί να σφραγίστηκε μετά την κατάληψη της Ιερουσαλήμ από τον Σαλαντίν το 1187, επειδή δεν ήταν σύμφωνη με την αρχιτεκτονική τεχνοτροπία των οχυρώσεων, που χρησιμοποιούσαν οι μουσουλμανικοί στρατοί. Η προηγούμενη πύλη των Σταυροφόρων είχε «...μία είσοδο κυκλική, επάλξεις, και έναν πύργο που προεξείχε από τη γραμμή των οχυρώσεων».
Οθωμανική περίοδος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι παλαιότερες πύλες πιθανότατα σφραγίστηκαν από το εξωτερικό τείχος, που κτίστηκε τη δεκαετία του 1530 από τον Σουλεϊμάν Α΄ τον μεγαλοπρεπή. [9] Ωστόσο μία άλλη πύλη αναφέρθηκε τον 16ο αι., που ονομαζόταν Νέα Πύλη της Σερβικής Μονής, την οποία χρησιμοποιούσαν οι Φραγκισκανοί ενώ έκτιζαν την εκκλησία του Σωτήρος. [8]
Κτίστηκε κατόπιν αιτήματος του Γάλλου προξένου, για να παρέχει πρόσβαση προς την Παλαιά Πόλη από τον Ξενώνα της Κυρίας Ημών, που ολοκληρώθηκε το 1886, [10] και να παρέχει απευθείας στους Ρώσους χριστιανούς προσκυνητές που ζουν στο Ρωσικό συγκρότημα (εκτός των τειχών της Παλαιάς Πόλης). πρόσβαση στην εκκλησία του Παναγίου Τάφου στη Χριστιανική συνοικία. [11] Ο κάιζερ Γουλιέλμος Β' κατά την επίσκεψή του στην Ιερουσαλήμ δεν μπήκε από τη Νέα Πύλη, αλλά (σε αντίθεση με τη δημοφιλή αυτή πεποίθηση) μπήκε από την «Τρύπα στο Τείχος», που έγινε για να μην χρειαστεί να κατεβεί από την άμαξά του, για να μπει στην πόλη. [12]
Από την αρχή του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου το αρχηγείο του Ροσέν Μπέη, του ανώτερου Οθωμανού στρατιωτικού αξιωματούχου στην περιοχή της Ιερουσαλήμ, βρισκόταν στον Ξενώνα της Κυρίας Ημών απέναντι από τη Νέα Πύλη. [13]
Βρετανική Εντολή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1920 και του 1930 η Νέα Πύλη έγινε η πλησιέστερη πύλη στη σύγχρονη πόλη της Ιερουσαλήμ, με το Κολλέγιο των Χριστιανών Αδελφών να βρίσκεται ακριβώς μέσα στη δομή του στην Παλαιά Πόλη. [14] Εκείνη την εποχή η Νέα Πύλη, όπως όλες οι πύλες προς την Παλαιά Πόλη, περιελάμβανε μία σιδερένια πύλη, που φυλασσόταν από την αστυνομία [15] και έκλεισε όπως απαιτείται από τους διοικητικούς κανονισμούς. [16] Το απόγευμα της Παρασκευής 23 Αυγούστου 1929 μία απρόκλητη επίθεση οργανώθηκε από τους Άραβες από την Παλαιά Πόλη μεταξύ της Νέας Πύλης και της Πύλης Δαμασκού, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη δολοφονία αρκετών Εβραίων, αφού οι Άραβες είχαν παρακινηθεί από τα κηρύγματα κατά τις μεσημεριανές προσευχές στο Χαράμ. ες Σερίφ. [17] Από το 1946 και μέχρι την Ανεξαρτησία, η Βρετανική Διοίκηση δημιούργησε μία ζώνη ασφαλείας μεταξύ της Νέας Πύλης και της οδού Γιάφφα, που ονομάζεται ευφημιστικά Μπέβινγκραντ από τον Έρνεστ Μπέβιν, λόγω της τρομοκρατικής δραστηριότητας και από τις δύο πλευρές. [18] Στις 15 Νοεμβρίου 1945 η Συμμορία Στερν προσπάθησε να κατεδαφίσει μέρος του τείχους δίπλα στη Νέα Πύλη, χρησιμοποιώντας μία τεράστια συσκευή, που απαιτούσε δέκα άνδρες για τη μεταφορά και την τοποθέτηση. ωστόσο απέτυχε να λειτουργήσει. [19]
Πόλεμος του 1948 και περίοδος Ιορδανίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατά τη διάρκεια του αραβο-ισραηλινού πολέμου του 1948, η Ταξιαρχία Etzioni ( Hagana) του David Shaltiel απέτυχε να καταλάβει την Ανατολική Ιερουσαλήμ από τους τοπικούς Άραβες υπερασπιστές, που ενισχύθηκαν από μία ομάδα του 6ου τάγματος της Αραβικής Λεγεώνας [20] κατά τη διάρκεια της επιχείρησης Kedem. [21] Αυτό δεν συνέβη λόγω της αραβικής επιθετικής ενέργειας, η οποία συγκρατήθηκε με διαταγές του John Bagot Glubb, αλλά επειδή η εβραϊκή κατηγορία κατεδάφισης που προοριζόταν για τη σιδερένια πύλη, πυροδοτήθηκε από μία αδέσποτη οβίδα πυροβολικού, που έβαλε το αραβικό ξύλινο οδόφραγμα μπροστά από τη Νέα Πύλη στο πυρ, αναστέλλοντας την προέλαση των στρατευμάτων Stern Gang, Hagana και Irgun λίγο πριν την ανακοίνωση της κατάπαυσης του πυρός. [22] Στη συνέχεια η ιορδανική κατοχική διοίκηση σφράγισε την πύλη. [11]
Πόλεμος του 1967 και η Ισραηλινή περίοδος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η πύλη άνοιξε ξανά από τον Ισραηλινό Στρατό το 1967 και η σιδερένια πύλη αφαιρέθηκε μετά την κατάληψη της Ανατολικής Ιερουσαλήμ κατά τη διάρκεια της ιορδανικής εκστρατείας. [11] [16]
Η ίδια η πύλη διατηρείται υπό τις εντολές συντήρησης, υπό την επίβλεψη της Αρχής Αρχαιοτήτων του Ισραήλ. Η γη γύρω από τη Νέα Πύλη ανήκει σε μεγάλο βαθμό στο Λατινικό Πατριαρχείο και τη Φραγκισκανική Επιμέλεια των Αγίων Τόπων, τα οποία αρνήθηκαν να την πουλήσουν στην ισραηλινή κυβέρνηση. [23] Χρειάστηκαν πολλά χρόνια για τη μίσθωση γης από το Πατριαρχείο μεταξύ της Νέας Πύλης και της Πύλης της Δαμασκού, για ένα πάρκο.
Στην τρέχουσα αστική διάταξη της Ιερουσαλήμ, η Νέα Πύλη παρέχει την ταχύτερη διαδρομή από την Παλαιά Πόλη προς τη Δυτική Ιερουσαλήμ, μεταξύ άλλων μέσω των λεωφορείων Egged No 1 & 2, μέσω του δρόμου HaSha'ar HaKhadash (Νέα Πύλη).
Ορόσημα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Υπάρχουν πολλά αξιόλογα κτίρια κοντά στη Νέα Πύλη, τόσο μέσα στην Παλαιά Πόλη πίσω από την πύλη, όσο και έξω από το δρόμο. Μέσα στην Παλαιά Πόλη βρίσκονται το Collège de La Salle/Collège des Frères (για αγόρια), [24] [25] το ελληνορθόδοξο μοναστήρι του Αγίου Βασιλείου [26] και το Καθολικό Μοναστήρι του Σωτήρος.
Η Notre Dame de France είναι ένα καθολικό μοναστήρι και ξενώνας, που βρίσκεται απέναντι από τη Νέα Πύλη στην Οδό Ha-Tsanchanim (Οδό Αλεξιπτωτιστών), [27] όπως και το Νοσοκομείο Άγ. Λυδοβίκος.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Borg, Alexander, Some observations on the יום הששי syndrome in the Hebrew of the Dead Sea Scrolls, in T. Muraoka, John F. Elwolde, eds., Diggers at the well: proceedings of a third International Symposium on the Hebrew of the Dead Sea Scrolls and Ben Sira, BRILL, 2000, p.29
- ↑ Goldhill, Simon, Jerusalem: city of longing, Harvard University Press, 2008, p.149
- ↑ Sir Harry Luke, A guide to Jerusalem and Judea, Simpkin, Marshall, Hamilton, Kent & Co., ltd. T. Cook & Son ltd., London, 1924, p.72
- ↑ A. Graeme Auld, Margarete Laura Steiner, Jerusalem I: from the Bronze Age to the Maccabees, The Lutterworth Press, Cambridge, 1996, p.18
- ↑ Conder, C. R., Colonel, The City of Jerusalem, John Murray, London, 1909, p.59
- ↑ Lewis Bayles Paton, Jerusalem in Bible times, Ayer Publishing, 1977, p.81
- ↑ 7,0 7,1 Ben-Dov, M., Jerusalem, man and stone: an archeologist's personal view of his city, Modan, 1990, p.29
- ↑ 8,0 8,1 8,2 Har-El, Menashe, Golden Jerusalem, Gefen Publishing House Ltd, 2004, p.211
- ↑ Pringle, Denys, Secular buildings in the Crusader Kingdom of Jerusalem: an archaeological gazetteer, Cambridge University Press, 1997, p.54
- ↑ Kark, Ruth, Oren-Nordheim, Michal, Jerusalem and its environs: quarters, neighborhoods, villages, 1800-1948, Wayne State University Press, 2001, p.34
- ↑ 11,0 11,1 11,2 Eisenberg, Ronald L., The streets of Jerusalem: who, what, why, Devora Publishing, 2006, p.278
- ↑ Bard, Mitchell Geoffrey, Schwartz, Moshe, 1001 facts everyone should know about Israel, Rowman & Littlefield, 2005, p.115
- ↑ Tamari, Salim, The Great War and the Erasure of Palestine's Ottoman Past, in Camille Mansour, and Leila Fawaz, eds., Transformed landscapes: essays on Palestine and the Middle East in honor of Walid Khalidi, American University in Cairo Press, 2009, p.113
- ↑ Orfali, Jacob, An Armenian from Jerusalem, Ronin Publishing, 1987, p.48
- ↑ Deem, Ariella, Jerusalem plays hide and seek, Jewish Publication Society, 1987, p.17
- ↑ 16,0 16,1 Eckardt, Alice, Jerusalem:city of the ages, American Academic Association for Peace in the Middle East, 1987, p.310; The iron gate was removed in 1967
- ↑ Samuel, Edwin, A Lifetime in Jerusalem, Transaction Publishers, 1970, pp.106-107
- ↑ Dumper, Michael, The politics of Jerusalem since 1967, Columbia University Press, 1997, p.211
- ↑ Hart Strober, Deborah, Strober, Gerald S., Israel at sixty: a pictorial and oral history of a nation reborn, John Wiley & Sons, Inc., Hoboken, 2008, p.64
- ↑ Tal, David, War in Palestine, 1948: strategy and diplomacy, Routledge, 2004, p.213
- ↑ Bowyer Bell, J., Terror out of Zion: the fight for Israeli independence, Transaction Publishers, 1977, pp.332-334
- ↑ Hammer, Reuven, The Jerusalem anthology:a literary guide, Jewish Publication Society, 1995, p.307; see also Bowyer Bell, ibid.
- ↑ Dumper, Michael, The politics of Jerusalem since 1967, Columbia University Press, 1997, p.191
- ↑ Frère Rafael Gonzales, Les Frères des écoles chrétiennes à Jerusalem, Frères des Ecoles Chrétiennes, Proche-Orient. Accessed 15 June 2020.
- ↑ The Catholic Church Of The Holy Land, accessed 15 June 2020
- ↑ St. Basil Monastery Jerusalem, Orthodox Holy Land, accessed 15 June 2020
- ↑ Lukin, Sarabeth, Jerusalem pocket guide and atlas, MAP - Mapping and Publishing Ltd., Tel Aviv, 2001 p.9