Μανουέλ Μπελγράνο

Μανουέλ Μπελγράνο
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	3  Ιουνίου 1770 Μπουένος Άιρες
Θάνατος	20  Ιουνίου 1820 Μπουένος Άιρες
Αιτία θανάτου	οίδημα
Τόπος ταφής	Santo Domingo convent
Χώρα πολιτογράφησης	Αργεντινή
Θρησκεία	political Catholicism
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Ισπανικά
Σπουδές	Πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκα Πανεπιστήμιο του Βαγιαδολίδ
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	δικηγόρος δημοσιογράφος οικονομολόγος πολιτικός στρατιωτικός νομικός
Οικογένεια
Τέκνα	Pedro Rosas y Belgrano
Αδέλφια	Francisco Belgrano Joaquín Belgrano
Συγγενείς	Manuel Belgrano Cabral (ανιψιός)
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατός	στρατηγός και στρατιώτης
Πόλεμοι/μάχες	Πόλεμος της Ανεξαρτησίας της Αργεντινής, Paraguay campaign, British invasions of the River Plate και Second Banda Oriental campaign
Υπογραφή
Θυρεός
Σχετικά πολυμέσα

Ο Μανουέλ Χοσέ Χοακίν ντελ Κορασόν ντε Χεσούς Μπελγράνο ι Γκονσάλες (Manuel José Joaquín del Corazón de Jesús Belgrano y González, 3 Ιουνίου 1770 – 20 Ιουνίου 1820), συνήθως αναφερόμενος ως Μανουέλ Μπελγράνο (Manuel Belgrano, ισπανική προφορά: mãˈnwel βelˈɣɾano), ήταν Αργεντινός δημόσιος υπάλληλος, οικονομολόγος, δικηγόρος, πολιτικός, δημοσιογράφος και στρατιωτικός ηγέτης. Πήρε μέρος στους Πολέμους της Ανεξαρτησίας της Αργεντινής και δημιούργησε τη Σημαία της Αργεντινής. Θεωρείται ως ένας από τους κύριους Ιδρυτές Πατέρες της χώρας.

Βιογραφία

Ο Μπελγράνο γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες, το τέταρτο παιδί του Ιταλού επιχειρηματία Ντομίγκο Μπελγράνο ι Πέρι και της Μαρία Χοσέφα Γκονσάλες Κασέρο. Ήρθε σε επαφή με τις ιδέες της Εποχής του Διαφωτισμού ενώ ήταν στο πανεπιστήμιο στην Ισπανία την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης. Μετά την επιστροφή του στην Αντιβασιλεία του Ρίο ντε λα Πλάτα, όπου έγινε αξιόλογο μέλος του πληθυσμού των κριόλο του Μπουένος Άιρες, προσπάθησε να προωθήσει μερικά από τα νέα πολιτικά και οικονομικά ιδανικά, αλλά βρήκε σθεναρή αντίσταση από τους τοπικούς πενινσουλάρες. Αυτή η απόρριψη τον οδήγησε να εργαστεί για μεγαλύτερη αυτονομία της χώρας του από το ισπανικό αποικιακό καθεστώς. Στην αρχή, προώθησε ανεπιτυχώς τις φιλοδοξίες της Καρλότα Χοακίνα να γίνει αντιβασιλέας ηγεμόνας της Αντιβασιλείας κατά την περίοδο που ο Ισπανός Βασιλιάς Φερδινάνδος Ζ΄ ήταν φυλακισμένος κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Χερσονήσου (1807-1814). Υποστήριξε την επανάσταση του Μάη, η οποία αφαίρεσε τον αντιβασιλέα Μπαλτάσαρ Ιδάλγο ντε Κισνέρος από την εξουσία στις 25 Μαΐου 1810. Εξελέγη ως μέλος με δικαίωμα ψήφου της Πριμέρα Χούντα που ανέλαβε την εξουσία μετά την ανατροπή.

Ως εκπρόσωπος της Χούντας, ηγήθηκε της ατυχούς εκστρατείας στην Παραγουάη. Τα στρατεύματα του Μπελγράνο ηττήθηκαν από τον Μπερνάρδο ντε Βελάσκο στις μάχες του Παραγουαρί και του Τακουαρί. Αν και ο στρατός του ηττήθηκε, η στρατιωτική εκστρατεία ξεκίνησε την αλυσίδα των γεγονότων που οδήγησαν στην Ανεξαρτησία της Παραγουάης τον Μάιο του 1811. Υποχώρησε στην περιοχή του Ροσάριο, για να το οχυρώσει ενάντια σε μια πιθανή βασιλική επίθεση από την ανατολική ζώνη του ποταμού Ουρουγουάη. Ενώ ήταν εκεί, δημιούργησε τη σημαία της Αργεντινής . Η Πρώτη Τριανδρία δεν ενέκρινε τη σημαία, αλλά λόγω αργών επικοινωνιών, ο Μπελγράνο το έμαθε πολλές εβδομάδες αργότερα, ενώ ενίσχυε τον Στρατό του Βορρά στο Χουχούι. Εκεί, γνωρίζοντας ότι βρισκόταν σε στρατηγικά μειονεκτική θέση έναντι των βασιλικών στρατών που προέρχονταν από το Άνω Περού, ο Μπελγράνο διέταξε την Έξοδο του Χουχούι, η οποία εκκένωσε ολόκληρο τον πληθυσμό της επαρχίας Χουχούι στο Σαν Μιγκέλ ντε Τουκουμάν. Η αντεπίθεσή του στη Μάχη του Τουκουμάν ήταν κύρια στρατηγική νίκη και σύντομα ακολουθήθηκε από μια πλήρη νίκη επί του βασιλικού στρατού του Πίο Τριστάν στη Μάχη της Σάλτα. Ωστόσο, οι βαθύτερες εισβολές του στο Άνω Περού τελείωσαν με τις ήττες του Βιλκαπούγιο και του Αγιοχούμα, οδηγώντας τη δεύτερη Τριανδρία να διατάξει την αντικατάστασή του ως Διοικητής του Στρατού του Βορρά από τον πρόσφατα αφιχθέντα Χοσέ ντε Σαν Μαρτίν. Μέχρι τότε, η Συνέλευση του Έτους XIII είχε εγκρίνει τη χρήση της σημαίας του Μπελγράνο ως εθνικής πολεμικής σημαίας.

Στη συνέχεια, ο Μπελγράνο πήγε σε διπλωματική αποστολή στην Ευρώπη μαζί με τον Μπερναρδίνο Ριβαδάβια για να ζητήσει υποστήριξη για την επαναστατική κυβέρνηση. Επέστρεψε εγκαίρως για να λάβει μέρος στο Συνέδριο του Τουκουμάν, το οποίο κήρυξε την Ανεξαρτησία της Αργεντινής (1816). Προώθησε το σχέδιο Ίνκας για τη δημιουργία συνταγματικής μοναρχίας με αρχηγό κράτους έναν απόγονο των Ίνκας. Αυτή η πρόταση είχε την υποστήριξη του Σαν Μαρτίν, του Μαρτίν Μιγέλ δε Γουέμες και πολλών επαρχιακών αντιπροσώπων, αλλά απορρίφθηκε από τους αντιπροσώπους του Μπουένος Άιρες. Το Κογκρέσο του Τουκουμάν ενέκρινε τη χρήση της σημαίας του ως εθνικής σημαίας. Μετά από αυτό, ο Μπελγράνο ανέλαβε και πάλι τη διοίκηση του Στρατού του Βορρά, αλλά η αποστολή του περιοριζόταν στην προστασία του Σαν Μιγκέλ ντε Τουκουμάν από τις βασιλικές προελάσεις, ενώ ο Σαν Μαρτίν προετοίμαζε τον Στρατό των Άνδεων για μια εναλλακτική επίθεση στις Άνδεις. Όταν το Μπουένος Άιρες επρόκειτο να εισβληθεί από τον Χοσέ Γερβάσιο Αρτίγας και τον Εστανισλάο Λόπες, μετακίνησε τον στρατό προς τα νότια, αλλά τα στρατεύματά του εξεγέρθηκαν τον Ιανουάριο του 1820. Ο Μπελγράνο πέθανε από υδρωπικία στις 20 Ιουνίου 1820. Τα τελευταία του λόγια φέρεται να ήταν: "Άι, Πάτρια μια!" (Ω, χώρα μου!).