Λεοπόλδο Γκαλτιέρι
| Λεοπόλδο Φορτουνάτο Γκαλτιέρι | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Leopoldo Fortunato Galtieri Castelli (Ισπανικά) |
| Γέννηση | 15 Ιουλίου 1926[1][2][3] Κασερός |
| Θάνατος | 12 Ιανουαρίου 2003[1][2][4] Μπουένος Άιρες |
| Αιτία θανάτου | καρκίνος στο πάγκρεας και έμφραγμα του μυοκαρδίου |
| Συνθήκες θανάτου | φυσικά αίτια |
| Τόπος ταφής | Κοιμητήριο Λα Τσακαρίτα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αργεντινή |
| Θρησκεία | Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ισπανικά |
| Σπουδές | Nation Military College Western Hemisphere Institute for Security Cooperation |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αξιωματικός πολιτικός |
| Περίοδος ακμής | 1943 - 18 Ιουνίου 1982 |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | ανεξάρτητος/η πολιτικός |
| Ποινική κατάσταση | |
| Κατηγορίες εγκλήματος | έγκλημα κατά της ανθρωπότητας |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | αντιστράτηγος/στρατός ξηράς της Αργεντινής |
| Πόλεμοι/μάχες | Πόλεμος των Φώκλαντ |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Πρόεδρος της Αργεντινής (1981–1982)[5] διοικητής (από 1979) Αρχηγός Γενικού Επιτελείου Στρατού της Αργεντινής (1979–1982) |
| Υπογραφή | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Λεοπόλδο Φορτουνάτο Γκαλτιέρι Καστέλλι (Leopoldo Fortunato Galtieri Castelli ισπανική προφορά: leoˈpoldo foɾtuˈnato ɣalˈtjeɾi kasˈteli; 15 Ιουλίου 1926 – 12 Ιανουαρίου 2003) ήταν Αργεντινός στρατηγός που υπηρέτησε ως Πρόεδρος της Αργεντινής από τον Δεκέμβριο του 1981 έως τον Ιούνιο του 1982. Ο Γκαλτιέρι κυβέρνησε την Αργεντινή ως στρατιωτικός ηγέτης κατά τη διάρκεια της διαδικασίας εθνικής αναδιοργάνωσης ως ηγέτης της Τρίτης Χούντας με τον Χόρχε Αναγιά και τον Μπασίλιο Λαμί Ντόσο.[6]
Ο Γκαλτιέρι ήταν επικεφαλής μηχανικός μάχης του στρατού της Αργεντινής και υποστηρικτής του στρατιωτικού πραξικοπήματος του 1976 που τον βοήθησε να γίνει αρχιστράτηγος του στρατού το 1980. Ο Γκαλτιέρι ανέτρεψε τον Ρομπέρτο Βιόλα και ανακηρύχθηκε Πρόεδρος τον Δεκέμβριο του 1981. Καθιέρωσε την Αργεντινή ως ισχυρό σύμμαχο του ΝΑΤΟ και των Ηνωμένων Πολιτειών στον Ψυχρό Πόλεμο, ενώ εισήγαγε δημοσιονομικά συντηρητικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις και αύξησε την κρυφή υποστήριξη της Αργεντινής στους αντικομμουνιστές αντάρτες Κόντρας κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στη Νικαράγουα. Στην εσωτερική πολιτική, ο στρατηγός Γκαλτιέρι συνέχισε τον βρόμικο πόλεμο με την ομάδα θανάτου του 601ου τάγματος πληροφοριών να αναφέρεται απευθείας σε αυτόν.[7]
Η φθίνουσα δημοτικότητα του Γκαλτιέρι λόγω των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του και της επιδείνωσης της οικονομικής στασιμότητας τον ανάγκασαν να διατάξει εισβολή στα Νησιά Φώκλαντ τον Απρίλιο του 1982. Ο Γκαλτιέρι απομακρύνθηκε από την εξουσία μετά την ήττα της Αργεντινής από τις βρετανικές ένοπλες δυνάμεις στον πόλεμο των Φώκλαντ τον Ιούνιο, που οδήγησε στην αποκατάσταση της δημοκρατίας και, το 1986, στην στρατιωτική δίωξη και την καταδίκη του για εγκλήματα πολέμου και άλλα αδικήματα. Ο Γκαλτιέρι έλαβε χάρη από τον Κάρλος Μενέμ το 1989 και έζησε στην αφάνεια μέχρι τη σύλληψή του για νέες κατηγορίες λίγο πριν το θάνατό του το 2003.
Πρώιμη ζωή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Λεοπόλδο Φορτουνάτο Γκαλτιέρι γεννήθηκε στις 15 Ιουλίου 1926 στο Κασέρος της επαρχίας του Μπουένος Άιρες. Οι γονείς του ήτανΙταλοαργεντινοί της εργατικής τάξης, ο Φρανσίσκο Ροσάριο Γκαλτιέρι και η Νέλιδα Βικτόρια Καστέλλι.[8] Το 1943, σε ηλικία 17 ετών, γράφτηκε στην Εθνική Στρατιωτική Ακαδημία για να σπουδάσει πολιτικός μηχανικός και η πρώιμη στρατιωτική του καριέρα ήταν αξιωματικός στον κλάδο μηχανικών του Αργεντίνικου Στρατού. Εκτός στρατού, συνέχισε τις σπουδές του στη μηχανική μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1950. Το 1949 αποφοίτησε από τη Σχολή Στρατού των ΗΠΑ στην Αμερική.[9] Το 1958 έγινε καθηγητής μηχανικής στο Κολλέγιο Πολέμου.[10]
Ο Γκαλτιέρι παντρεύτηκε την Λουσία Νοεμί Γκεντίλι και το ζεύγος απέκτησε ένα γιο και δύο κόρες.[11]
Άνοδος στην εξουσία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1975, μετά από περισσότερα από 25 χρόνια ως μηχανικός μάχης, ο Γκαλτιέρι έγινε διοικητής του σώματος μηχανικών της Αργεντινής. Υπήρξε ενθουσιώδης υποστηρικτής του πραξικοπήματος του Μαρτίου 1976 που ανέτρεψε την Πρόεδρο Ισαμπέλ Περόν και ξεκίνησε την αυτοαποκαλούμενη Διαδικασία Εθνικής Αναδιοργάνωσης, την εγκαθίδρυση μιας δεξιάς στρατιωτικής κυβέρνησης χούντας στην Αργεντινή. Αυτό τον βοήθησε να ανέβει στις τάξεις, καθώς έγινε υποστράτηγος το 1977 και αρχηγός του στρατού το 1980 με τον βαθμό του υποστράτηγου. Κατά τη διάρκεια της χούντας, το Κογκρέσο ανεστάλη, τα συνδικάτα, τα πολιτικά κόμματα και οι επαρχιακές κυβερνήσεις απαγορεύτηκαν και σε αυτό που έγινε γνωστό ως Βρώμικος Πόλεμος, μεταξύ 9.000 και 30.000 άνθρωποι που θεωρήθηκαν αριστεροί ανατρεπτικοί εξαφανίστηκαν από την κοινωνία με βασανιστήρια και μαζικές εκτελέσεις. Η οικονομία της Αργεντινής ήταν σε δεινή κατάσταση πριν από το πραξικόπημα και ανέκαμψε για σύντομο χρονικό διάστημα. Μια επικείμενη οικονομική κατάρρευση ήταν μια από τις κύριες δικαιολογίες για την ανατροπή της Περόν και της πολιτικής κυβέρνησης.
Τον Μάρτιο του 1981, ο Γκαλτιέρι επισκέφτηκε τις Ηνωμένες Πολιτείες και έγινε δεκτός θερμά, καθώς η κυβέρνηση Ρήγκαν θεωρούσε το καθεστώς ως προπύργιο κατά του κομμουνισμού . Ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Ρίτσαρντ Β. Άλεν τον περιέγραψε ως «μεγαλειώδη στρατηγό». Υποστηρίζοντας το δόγμα των «ιδεολογικών συνόρων» του στρατού της Αργεντινής από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, ο Γκαλτιέρι υποστήριξε τις αντάρτικες ομάδες των Κόντρας που αντιτίθεντο στην κυβέρνηση των Σοσιαλιστών Σαντινίστας στη Νικαράγουα κατά τη διάρκεια της Επανάστασης της Νικαράγουας. Τον Αύγουστο, έστειλε συμβούλους για να βοηθήσουν στην οργάνωση της Δημοκρατικής Δύναμης της Νικαράγουας (FDN, για ένα διάστημα η κύρια ομάδα Κόντρας), καθώς και στην εκπαίδευση των ηγετών του FDN σε βάσεις της Αργεντινής. Η υποστήριξή του σε αυτή την πρωτοβουλία επέτρεψε στον Γκαλτιέρι να απομακρύνει έναν αριθμό αντιπάλων στρατηγών.
Προεδρία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στις 22 Δεκεμβρίου 1981, ο Γκαλτιέρι ορίστηκε Πρόεδρος της Αργεντινής μία εβδομάδα μετά την εκδίωξη του στρατηγού Ρομπέρτο Βιόλα, ο οποίος βρισκόταν στην εξουσία από τον Μάρτιο. Επίσημα ο Βιόλα παραιτήθηκε λόγω προβλήματος υγείας και όρισε ως διάδοχό του τον υπουργό Εσωτερικών Οράσιο Λιέντο. Στην πραγματικότητα, ο Βιόλα απομακρύνθηκε από την εξουσία λόγω της αδυναμίας του καθεστώτος του να αντιστρέψει την οικονομική κρίση που προκάλεσε εσωτερικές διαμάχες στους στρατιώτες.
Ο Γκαλτιέρι διατήρησε τον άμεσο έλεγχο του στρατού ενώ ήταν Πρόεδρος της κυβερνώσας Στρατιωτικής Χούντας και δεν διόρισε νέο αρχιστράτηγο.[12]
Πολιτική
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Γκαλτιέρι θέσπισε περιορισμένες πολιτικές μεταρρυθμίσεις που επέτρεψαν την έκφραση διαφωνίας και οι διαδηλώσεις κατά της χούντας έγιναν σύντομα κοινές, όπως και η κινητοποίηση για επιστροφή στη δημοκρατία.[13]
Οικονομική πολιτική
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Γκαλτιέρι διόρισε τον συντηρητικό οικονομολόγο και εκδότη Ρομπέρτο Άλεμαν ως Υπουργό Οικονομίας. Ο Άλεμαν κληρονόμησε μια οικονομία σε βαθιά ύφεση στον απόηχο των οικονομικών πολιτικών του Χοσέ Αλφρέδο Μαρτίνες δε Ος στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Ο Άλεμαν μείωσε τις δαπάνες, άρχισε να ξεπουλάει κρατικές βιομηχανίες (με μικρή μόνο επιτυχία), εφάρμοσε αυστηρή νομισματική πολιτική και διέταξε πάγωμα των μισθών (εν μέσω πληθωρισμού 130%).[14]
Η εγκύκλιος 1050 της Κεντρικής Τράπεζας, η οποία συνέδεε τα επιτόκια των στεγαστικών δανείων με την αξία του δολαρίου ΗΠΑ σε τοπικό επίπεδο, διατηρήθηκε, ωστόσο, οδηγώντας σε περαιτέρω εμβάθυνση της κρίσης. Το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 5% και οι επιχειρηματικές επενδύσεις κατά 20% σε σχέση με τα αποδυναμωμένα επίπεδα του 1981.[15]
Ένας από τους στενότερους συμμάχους του Γκαλτιέρι, ο αρχηγός του Πρώτου Σώματος Στρατού, ο στρατηγός Γκιγιέρμο Σουάρες Μάσον, διορίστηκε Πρόεδρος της Yacimientos Petrolíferos Fiscales (YPF), την τότε κρατική εταιρεία πετρελαιοειδών και μεγαλύτερη εταιρεία οποιουδήποτε τύπου στην Αργεντινή. Ο ρόλος του Σουάρες Μάσον οδήγησε σε ζημιά 6 δισεκατομμυρίων δολαρίων για την εταιρεία, τη μεγαλύτερη εταιρική απώλεια που έχει καταγραφεί στον κόσμο μέχρι εκείνο το σημείο.[16]
Εξωτερική πολιτική
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Γκαλτιέρι υποστήριξε την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (CIA) στον αγώνα της κατά των Σαντινίστας στη Νικαράγουα, ενώ έτυχε θερμής υποδοχής κατά την επίσκεψή του στον Λευκό Οίκο.[17] Η υποστήριξη της Αργεντινής έγινε η κύρια πηγή κεφαλαίων και εκπαίδευσης για τους Κόντρας κατά τη διάρκεια της θητείας του Γκαλτιέρι.[18]
Η συνεργασία του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών της Αργεντινής με την κυβέρνηση Ρήγκαν έληξε το 1982, όταν η Αργεντινή κατέλαβε το βρετανικό έδαφος των Νήσων Φώκλαντ σε μια προσπάθεια να καταπνίξει τις εγχώριες και οικονομικές αναταραχές. Η κίνηση καταδικάστηκε από τη Δύση, η οποία παρείχε πληροφορίες στη βρετανική κυβέρνηση στις στρατιωτικές της επιχειρήσεις για να ανακτήσει τον κυρίαρχο έλεγχο στα Φώκλαντ.
Πόλεμος των Φώκλαντ
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μέχρι τον Απρίλιο του 1982, ο Γκαλτιέρι ήταν στην εξουσία για τέσσερις μήνες και η δημοτικότητά του ήταν χαμηλή.[19] Στις 2 Απριλίου, κατόπιν εντολής του, οι δυνάμεις της Αργεντινής εισέβαλαν στα νησιά Φώκλαντ, ένα έδαφος του Ηνωμένου Βασιλείου το οποίο διεκδικούσε επί χρόνια η Αργεντινή.
Αρχικά η εισβολή ήταν δημοφιλής στην Αργεντινή και οι διαδηλώσεις κατά της χούντας αντικαταστάθηκαν από πατριωτικές διαδηλώσεις προς υποστήριξη του Γκαλτιέρι.
Ο Γκαλτιέρι και το μεγαλύτερο μέρος της κυβέρνησής του πίστεψαν λανθασμένα ότι το Ηνωμένο Βασίλειο δεν θα απαντούσε στρατιωτικά.[20][17]
Η βρετανική κυβέρνηση με επικεφαλής την πρωθυπουργό Μάργκαρετ Θάτσερ έστειλε ναυτική δύναμη για να ανακαταλάβει στρατιωτικά τα νησιά εάν η Αργεντινή αρνούνταν να συμμορφωθεί με ψήφισμα των Ηνωμένων Εθνών που απαιτούσε άμεση αποχώρηση της Αργεντινής. Η Αργεντινή δεν συμμορφώθηκε με το ψήφισμα που είχε ως αποτέλεσμα την παράδοση στις βρετανικές δυνάμεις στις 14 Ιουνίου 1982.
Ήττα, πτώση από την εξουσία, δίκη και φυλακή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στις 14 Ιουνίου 1982, η πρωτεύουσα των Φώκλαντ, Στάνλεϊ, ανακαταλήφθηκε από τις βρετανικές δυνάμεις. Το γεγονός ότι μια στρατιωτική κυβέρνηση δεν κατάφερε να αποκρούσει τη βρετανική ένοπλη απάντηση προκάλεσε μια άνευ προηγουμένου κρίση στο εσωτερικό της Χούντας. Ο Γκαλτιέρι κατηγορήθηκε για την ήττα και απομακρύνθηκε από την εξουσία και πέρασε τους επόμενους 18 μήνες σε μια καλά προστατευμένη χώρα, ενώ η δημοκρατία αποκαταστάθηκε στην Αργεντινή. Μαζί με άλλα μέλη της πρώην χούντας, συνελήφθη στα τέλη του 1983 και κατηγορήθηκε σε στρατοδικείο για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά τη διάρκεια του βρώμικου πολέμου και για κακή διαχείριση του πολέμου των Φώκλαντ. Η εσωτερική έρευνα του Αργεντινού Στρατού, γνωστή ως έκθεση Ράτενμπαχ από τον στρατηγό που την ηγήθηκε,[21] συνέστησε να διωχθούν οι υπεύθυνοι για την κακή συμπεριφορά κατά τη διάρκεια του πολέμου σύμφωνα με τον Κώδικα Στρατιωτικής Δικαιοσύνης.[22] Το 1986 καταδικάστηκε σε δώδεκα χρόνια φυλάκιση.[23]
Ο Γκαλτιέρι απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες πολιτικών δικαιωμάτων τον Δεκέμβριο του 1985, αλλά (μαζί με τους αρχηγούς της Πολεμικής Αεροπορίας και του Ναυτικού) τον Μάιο του 1986 κρίθηκε ένοχος για κακή διαχείριση του πολέμου και καταδικάστηκε σε φυλάκιση. Και οι τρεις άσκησαν έφεση σε πολιτικό δικαστήριο και η εισαγγελία άσκησε έφεση για βαρύτερες ποινές. Τον Νοέμβριο του 1988 επιβεβαιώθηκαν οι αρχικές ποινές και αφαιρέθηκαν και οι τρεις διοικητές από τον βαθμό τους. Το 1989, ο Γκαλτιέρι και άλλοι 39 αξιωματικοί της δικτατορίας έλαβαν χάρη του Προέδρου Κάρλος Μένεμ.[24]
Ύστερη ζωή, περαιτέρω κατηγορίες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μετά την αποφυλάκισή του, μετακόμισε στο προάστιο Βίγια Ντεβότο του Μπουένος Άιρες και έζησε σεμνά με τη σύζυγό του Λουσία. Αποστασιοποιήθηκε και αρνήθηκε τα περισσότερα αιτήματα για συνεντεύξεις από δημοσιογράφους, αν και σε μια σπάνια συνέντευξη δήλωσε ότι «δεν είχε μετανιώσει» για οτιδήποτε είχε κάνει κατά τη διάρκεια του Βρώμικου Πολέμου. Ζούσε με στρατιωτική σύνταξη 9.000 πέσος το μήνα και προσπάθησε να διεκδικήσει προεδρική σύνταξη, αλλά μια δικαστής το αρνήθηκε. Στην απόφασή της, η δικαστής δήλωσε ότι η προεδρία του ήταν παράνομη επειδή δεν είχε εκλεγεί ποτέ και τον διέταξε επίσης να πληρώσει τα δικαστικά έξοδα. Τον Μάιο του 2002, προσκλήθηκε στη στρατιωτική παρέλαση του Αργεντινού Στρατού για τους εορτασμούς της Ημέρας του Αργεντινού Στρατού (Día del Ejército Argentino): η παρουσία του πρώην «προέδρου de facto» προκάλεσε τεράστια διαμάχη στην κοινή γνώμη μετά την αντιμετώπισή του και ερωτήθηκε από τον δημοσιογράφο Μαρτίν Κιτσιόλι στο τηλεοπτικό πρόγραμμα Kaos en la Ciudad .
Τον Ιούλιο του 2002, απαγγέλθηκαν νέες αστικές κατηγορίες σχετικά με την απαγωγή παιδιών και την εξαφάνιση 18 αριστερών υποστηρικτών στα τέλη της δεκαετίας του 1970 (ενώ ο Γκαλτίερι ήταν διοικητής του Δεύτερου Σώματος Στρατού) και την εξαφάνιση ή τον θάνατο τριών Ισπανών πολιτών περίπου την ίδια χρόνος. Ο Γκαλτιέρι αντιμετώπισε δίωξη με άλλους 28 αξιωματούχους, αλλά λόγω της κακής υγείας του, του επετράπη να παραμείνει στο σπίτι.[25][26]
Θάνατος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Λεοπόλδο Γκαλτιέρι υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση για καρκίνο στο πάγκρεας στις 16 Αυγούστου 2002 σε νοσοκομείο του Μπουένος Άιρες. Πέθανε εκεί από καρδιακή προσβολή στις 12 Ιανουαρίου 2003, σε ηλικία 76 ετών.[27]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 (Αγγλικά) Find A Grave. 7076024. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 (Γερμανικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπρόκχαους. galtieri-leopoldo-fortunato. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 «Proleksis enciklopedija» (Κροατικά) 3829.
- ↑ (Γερμανικά) Munzinger Personen. 00000016495. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ «Los documentos confidenciales de Malvinas: así fue la operación que encendió la chispa de la guerra».
- ↑ Dark Years: Murió Galtieri, el general que llevó al país a la guerra
- ↑ Evans, Michael. «Argentina: Secret U.S. Documents Declassified on Dirty War Atrocities». www.gwu.edu.
- ↑ Oriana Fallaci, Cambio 16, June 1982, Available Online [νεκρός σύνδεσμος] "Si, señora periodista, desciendo de italianos. Mis abuelos eran italianos. Mi abuelo de Génova y mi abuela de Calabria. Vinieron aquí con las oleadas de inmigrantes que se produjeron al comienzo de siglo. Eran obreros pobres, pronto hicieron fortuna." ("Yes, madam reporter, I'm descended from Italians. My grandparents were Italian. My grandfather came from Genoa and my grandmother Calabria. They came here with the waves of immigration that occurred at the beginning of the century. They were poor workers, soon made a fortune.")
- ↑ Kohut, David· Vilella, Olga (2016). Historical Dictionary of the Dirty Wars. Rowman & Littlefield. σελ. 180. ISBN 9781442276420.
- ↑ «Archived copy» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 3 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 3 Μαΐου 2013.
- ↑ «Archived copy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 3 Μαΐου 2013.
- ↑ «General Leopoldo Galtieri». History Learning Site.
- ↑ «grows old with his Falklands secrets", The Scotsman, 2 April 2002». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Μαΐου 2013.
- ↑ Lewis, Paul. The Crisis of Argentine Capitalism. University of North Carolina Press, 1990.
- ↑ Argentina: From Insolvency to Growth. World Bank Press, 1993.
- ↑ Poneman, Daniel. Argentina: Democracy on Trial. Paragon House, 1987.
- ↑ 17,0 17,1 Pigna, Felipe (6 Νοεμβρίου 2017). «Ronald Reagan y la guerra de Malvinas». El Historiador.
- ↑ Scott, Peter Dale; Marshall, Jonathan. Cocaine Politics. University of California Press, 1991. (ISBN# needed)
- ↑ Trueman, CN (26 Μαΐου 2015). «General Leopoldo Galtieri». The History Learning Site (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιουλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 2017.
- ↑ "Que tenía que ver con despertar el orgullo nacional y con otra cosa. La junta —Galtieri me lo dijo— nunca creyó que los británicos darían pelea. Él creía que Occidente se había corrompido. Que los británicos no tenían Dios, que Estados Unidos se había corrompido. ... Nunca lo pude convencer de que ellos no sólo iban a pelear, que además iban a ganar." ("This was neither about national pride nor anything else. The junta — Galtieri told me — never believed the British would respond. He thought the Western World was corrupt. That the British people had no God, that the U.S. was corrupt. ... I could never convince him that the British would not only fight back but also win.") La Nación/Islas Malvinas Online. «Haig: "Malvinas fue mi Waterloo"» (στα Ισπανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Σεπτεμβρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 2006.
- ↑ «Página/12 :: Contratapa :: Rattenbach». www.pagina12.com.ar.
- ↑ Millan, Antonio. «Malvinas - Encuadramiento jurídico de los responsables». www.cescem.org.ar.
- ↑ «Página no encontrada». www.clarin.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Απριλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 30 Απριλίου 2021.
- ↑ «Pardon of Argentine Officers Angers Critics of the Military». The New York Times. 9 October 1989. https://www.nytimes.com/1989/10/09/world/pardon-of-argentine-officers-angers-critics-of-the-military.html.
- ↑ Hilton, Isobel (13 January 2003). «General Leopoldo Galtieri». The Guardian (London). https://www.theguardian.com/news/2003/jan/13/guardianobituaries.argentina.
- ↑ «"Frail, pathetic Galtieri".British Profile of former Argentine President». MercoPress.
- ↑ «Former Argentine dictator Galtieri dies». BBC News. 12 January 2003. http://news.bbc.co.uk/2/hi/americas/2650815.stm. Ανακτήθηκε στις 28 February 2012.