Λέανδρος Σπαρτιώτης
| Λέανδρος Σπαρτιώτης | |
|---|---|
 Ο Λέανδρος Μ. Σπαρτιώτης (γεν. 1931) | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Λέανδρος Σπαρτιώτης (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 10 Οκτωβρίου 1931 Πρέβεζα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Ελληνικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αρχιτέκτονας διακοσμητής εσωτερικών χώρων ζωγράφος συλλέκτης |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Λέανδρος Μ. Σπαρτιώτης (Πρέβεζα, γεν. 1931) είναι Έλληνας καλλιτέχνης, αρχιτέκτων εσωτερικών χώρων και διακοσμητής, ζωγράφος και συλλέκτης έργων τέχνης.[1]
Βιογραφικό
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Λέανδρος Σπαρτιώτης, γιος του Μιχάλη και της Κλεοπάτρας, το γένος Θεοδώρου, γεννήθηκε στις 10 Οκτωβρίου του 1931 στην Πρέβεζα, όπου έζησε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια. Πνεύμα δημιουργικό και ανήσυχο, από πολύ νωρίς βρήκε διέξοδο στο σχέδιο, τη ζωγραφική, τη σκηνογραφία και τη ξυλογλυπτική. Το πρώτο επάγγελμα που άσκησε ήταν αυτό του ξυλογλύπτη.[2]
Το 1954 εγκαθίσταται στην Αθήνα. Το ενδιαφέρον του για την αισθητική και η μεγάλη του ευχέρεια στη χρήση των υλικών, του επέτρεψαν να έχει μια έντονη δραστηριότητα και δημιουργική παρουσία, για περισσότερα από πενήντα χρόνια, στην αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων και τη διακόσμηση. Οι επιδόσεις του στην ξυλογλυπτική αναγνωρίστηκαν και κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας στην Αεροπορία, με αποτέλεσμα, το 1964, να κληθεί στο Τατόι για να μετατρέψει μια βασιλική άμαξα σε ανοιχτή άμαξα για τους γάμους του τότε διαδόχου Κωνσταντίνου. Έχει υπογράψει έργα και παρεμβάσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό όπως τη “Villa Antonini” στη Τεργέστη, τα εφοπλιστικά γραφεία της “Ocean Limited” στο Λονδίνο, τα καταστήματα “Νέον” της Ομόνοιας και του Πειραιά, το “Νicopolis Club” στην Πρέβεζα, το κτήμα “Εύπολις” στην Παιανία, πολλές επαύλεις, κατοικίες αλλά και δημόσιους χώρους από την Αρεόπολη μέχρι τα Καρδάμυλα της Χίου και από την Κέρκυρα μέχρι την Κρήτη. Το έργο του έχει τύχει ευρείας αποδοχής και προβολής σε περιοδικά και τον ημερήσιο τύπο με εκτενείς δημοσιεύσεις, κριτικές και σχόλια. Η Ελένη Βλάχου, στην εφημερίδα Καθημερινή, εξήρε την εργασία αποκατάστασης του “Νέον” στην πλατεία Ομονοίας, στα εγκαίνια του οποίου, τον Φεβρουάριο του 1990, εξέφρασε τον θαυμασμό του και ο αείμνηστος Αντώνης Τρίτσης, υποψήφιος, τότε, και λίγο αργότερα δήμαρχος Αθηναίων.[1]
Η ζωγραφική του
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Σε όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του Λέανδρου Σπαρτιώτη μέχρι και σήμερα, η ζωγραφική αποτελεί το ουσιαστικότερο και κρισιμότερο πεδίο των εκφραστικών και αισθητικών αναζητήσεών του. Επηρεασμένος από τους μεγάλους ακουαρελίστες ζωγράφους της Κερκυραϊκής σχολής (Γιαλλινά, Μποκατσιάμπη, Προσαλέντη, Τριβώλη) δουλεύει με ιδιαίτερη κλίση στην υδατογραφία (ακουαρέλα), λάδι και παστέλ. Τα έργα του είναι κυρίως τοπία, μνημεία και εικόνες εμπνευσμένες από τη γενέτειρα του Πρέβεζα και τον Αμβρακικό Κόλπο. Χαρακτηριστικά είναι και τα θέματα από τη Σκύρο, γενέτειρα της συζύγου του Σοφίας, το γένος Αθερίνη, αποδίδοντας με εξαιρετικό τρόπο εικόνες από τη φύση και την καθημερινότητα των απλών ανθρώπων. Ιδιαίτερη εντύπωση γεννούν επίσης οι προσωπογραφίες του. Έχει παρουσιάσει έργα του σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις. Το 1977 στο ατελιέ του στην Αθήνα. Το 1978 στη γκαλερί “Συλλογή” των Αθηνών. Το 1979 στο Εργατικό Κέντρο της Πρέβεζας. Το 1980 στην Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδος στην Αθήνα. Το 2003 στην Ομαδική έκθεση Ελλήνων και ξένων ζωγράφων στην Πρέβεζα. Το 2010 στην ατομική του έκθεση στην Πινακοθήκη του στην Πρέβεζα, κ.ά. Η πιο πρόσφατη ζωγραφική δουλειά του είναι η εικαστική απεικόνιση των επτά αρχαίων θεάτρων της Ηπείρου, σε μελάνι και μολύβι, η οποία εκτέθηκε στον εκθεσιακό χώρο της Εθνικής Ασφαλιστικής στοart Κοραή στην Αθήνα και τμήμα της εκδόθηκε με τη μορφή φόλιο από το Ίδρυμα Ακτία Νικόπολις.[3]
Συλλογή έργων τέχνης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
στήθηκε για δεύτερη φορά στην Πρέβεζα, το 2017.
Το πάθος του Λέανδρου Σπαρτιώτη για τη ζωγραφική τον ώθησε, παράλληλα με τη δημιουργία, και στη συλλογή έργων τέχνης. Στη διάρκεια των τελευταίων σαράντα χρόνων έχει συγκεντρώσει έναν σημαντικό αριθμό έργων που συγκροτούν μια αξιόλογη, μικρή πινακοθήκη. Στη συλλογή του υπάρχουν έργα των Γιαλλινά, Μποκατσιάμπη, Τριβώλη, Προσαλέντη, Γερμενή, Κανά, Πολυκανδριώτη, Σγούρου και άλλων νεώτερων ζωγράφων. Το όραμα του για τη στέγαση αυτής της συλλογής στη γενέθλια πόλη του ολοκληρώθηκε με την εξασφάλιση και προετοιμασία, από τον ίδιο, χώρου έκθεσής της στο προάστιο του Αγίου Θωμά της Πρέβεζας, έργο στο οποίο έχει αφοσιωθεί τα τελευταία χρόνια. Στον χώρο αυτό, φιλοδοξεί να ολοκληρώσει την προσωπική καλλιτεχνική του πορεία μέσα από νέα έργα.
Ο Λέανδρος Σπαρτιώτης έχει αποδείξει την αγάπη του για την Πρέβεζα συμβάλλοντας ανελλιπώς, με τον τρόπο του, στα καλλιτεχνικά και πολιτιστικά δρώμενα της γενέτειρας πόλης, πρόθυμος πάντα και ακούραστος σε ό,τι μικρό ή μεγαλύτερο του ζητηθεί. Τα καλοκαίρια του 2016 και 2017 δημιούργησε στην παραλία της Πρέβεζας την «Όπερα του Νερού και του Ονείρου», κατασκευασμένη από 30.000 περίπου χρησιμοποιημένα αλουμινένια κουτάκια αναψυκτικών.[4]
Βιβλιογραφικές παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 Βλ. Ανώνυμος, 2009, σελ. 6.
- ↑ Βλ. Νίκος Δ. Καράμπελας, 2016, σελ. 12.
- ↑ Βλ. Νίκος Δ. Καράμπελας, 2019, σελ. [36].
- ↑ Βλ. Ανώνυμος, 2017, καθώς και τη δημοσίευση με τίτλο: Δεν θα κοσμήσει την Πρέβεζα φέτος η δημιουργία του Λέανδρου Σπαρτιώτη «Όπερα του Νερού και του Ονείρου» (ανάκτηση: 29 Μαΐου 2021).