Ελισάβετ της Έσσης και του Ρήνου (1895-1903)

Ελισάβετ της Έσσης και του Ρήνου
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	11 Μαρτίου 1895; Ντάρμστατ
Θάνατος	16 Νοεμβρίου 1903; Σκιερνιεβίτσε
Αιτία θανάτου	τυφοειδής πυρετός
Συνθήκες θανάτου	φυσικά αίτια
Χώρα πολιτογράφησης	Γερμανική Αυτοκρατορία
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	μαθήτρια
Οικογένεια
Γονείς	Ερνέστος Λουδοβίκος της Έσσης και Βικτώρια Μελίτα της Σαξονίας-Κόμπουργκ και Γκότα
Αδέλφια	stillborn son von Hessen-Darmstadt (νεότερος αδερφός); Γεώργιος Δονάτος της Έσσης (ετεροθαλής αδελφός από πατέρα και νεότερος αδερφός); Λουδοβίκος τιτουλάριος μέγας δούκας της Έσσης και παρά τω Ρήνω (ετεροθαλής αδελφός από πατέρα και νεότερος αδερφός); Μεγάλη Δούκισσα Μαρία Κυρίλλοβνα της Ρωσίας (ετεροθαλής αδελφή από μητέρα και νεότερη αδελφή); Κύρα Κυρίλλοβνα της Ρωσίας (ετεροθαλής αδελφή από μητέρα και νεότερη αδελφή); Βλαδίμηρος Κυρίλλοβιτς της Ρωσίας (ετεροθαλής αδελφός από μητέρα και νεότερος αδερφός)
Οικογένεια	Landgraviate of Hesse-Darmstadt
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα

Η Ελισάβετ της Έσσης και του Ρήνου (11 Μαρτίου 1895 - 16 Νοεμβρίου 1903) ήταν η μοναδική κόρη του Ερνέστου Λουδοβίκου της Έσσης και της πρώτης συζύγου του, Βικτωρίας Μελίτας. Ονομάστηκε από την εκ πατρός προγιαγιά της, Ελισάβετ της Πρωσίας. Η θεία της είχε το ίδιο όνομα και είχε επίσης το παρατσούκλι "Έλλα". Ο πρώιμος θάνατος της Ελισάβετ φημολογείται ότι ήταν αποτέλεσμα δηλητηριασμού που είχε ετοιμαστεί για τον θείο της, Νικόλαο Β΄ της Ρωσίας αλλά ο βασιλικός γιατρός δήλωσε ότι πέθανε από τυφοειδή πυρετό, που προκλήθηκε πιθανώς επειδή ήπιε μολυσμένο νερό.^[3]

Γέννηση και παιδική ηλικία

Η Ελισάβετ Μαρία Αλίκη Βικτώρια γεννήθηκε στις 11 Μαρτίου 1895. Οι γονείς της, με τα παρατσούκλια «Έρνι» και «Ντάκυ», ήταν πρώτα ξαδέλφια που παντρεύτηκαν με την υπόδειξη της κοινής γιαγιάς τους, Βασίλισσας Βικτώριας. Ο γάμος τους ήταν δυστυχισμένος από την αρχή.^[4] Η Βικτωρία Μελίτα ήταν δεκαοκτώ κατά τη γέννηση της Ελισάβετ. Αγαπούσε την Ελισάβετ, αλλά δυσκολεύτηκε να ανταγωνιστεί την αφοσίωση του Ερνέστου στην κόρη τους.^[5] Η Μαργκαρέττα Ήγκαρ, παιδαγωγός για τις κόρες του Νικολάου Β΄ της Ρωσίας, περιέγραψε την Ελισάβετ ως "ένα γλυκό και όμορφο παιδί, με μεγάλα γκριζογάλανα μάτια και σκούρα μαλλιά. Μοιάζει πολύ με τη μητέρα της όχι μόνο στο πρόσωπο αλλά και στους τρόπους". Η τετράχρονη Ελισάβετ ήθελε μια μικρή αδελφή και προσπάθησε να πείσει τη θεία και τον θείο της να αφήσουν τους γονείς της να υιοθετήσουν μια από τις ξαδέρφες της, την Τατιάνα ή τη Μαρία^[6]. Οι γονείς της έκαναν μόνο ένα ακόμη παιδί μαζί, έναν θνησιγενή γιο, το 1900.

Ήταν η αγαπημένη της προγιαγιάς της, της Βασίλισσας Βικτωρίας, που αποκαλούσε το μικρό κορίτσι "πολύτιμο". Η Βασίλισσα Βικτωρία αρνήθηκε να επιτρέψει να δοθεί ένα τέλος στον δυστυχισμένο γάμο του Ερνέστου και της Βικτωρίας Μελίτας για χάρη της Ελισάβετ.^[7] Το 1899, όταν το παιδί άκουσε το πόννυ της Βασίλισσας Βικτωρίας να πλησιάζει στο δρόμο κάτω από το Κάστρο του Ουίνσδορ, η τετράχρονη Ελισάβετ έτρεξε στο μπαλκόνι, κουνώντας το χέρι της και φωνάζοντας: "Γιαγιά, είμαι εδώ!" Η παιχνιδιάρικη Ελισάβετ έκανε τη βασίλισσα να γελάσει δυνατά.^[8]

Η γιαγιά της Ελισάβετ, Μαρία, Δούκισσα του Εδιμβούργου, έφερε την πεντάχρονη Ελισάβετ να δει τη Βασίλισσα Βικτωρία στο νεκροκρέβατο στις 22 Ιανουαρίου 1901. Μετά τον θάνατο της βασίλισσας, το παιδί οδηγήθηκε για να δει το σώμα της και της είπαν ότι η προγιαγιά της είχε φύγει για να είναι με τους αγγέλους. «Μα δεν βλέπω τα φτερά», ψιθύρισε η Ελισάβετ.^[9]

Στα απομνημονεύματά του, που γράφτηκαν περισσότερα από τριάντα χρόνια μετά το θάνατό της, ο πατέρας της έγραψε για την "βαθιά ευαισθησία" της Ελισάβετ και την "πολύ μεγάλη καρδιά". Έγραψε ότι «ποτέ δεν γνώρισα ένα παιδί που είχε τόσο μεγάλη επιρροή στους ενήλικες. Η εσωτερική της προσωπικότητα ήταν πολύ δυνατή και είχε φυσική ποιότητα που την προστατεύει από το να κακομάθει».^[10] Τον Οκτώβριο του 1901, μετά το θάνατο της Βασίλισσας Βικτωρίας, οι γονείς της Ελισάβετ τελικά χώρισαν. Η μητέρα της είχε ξαναρχίσει μια παλαιότερη σχέση με έναν άλλο ξάδελφό της, τον μελλοντικό της σύζυγο, τον Κύριλλο Βλαντιμήροβιτς της Ρωσίας. Ο πατέρας της, σύμφωνα με τις επιστολές της μητέρας της, είχε πιασθεί με υπηρέτριές τους^[11]^[12]. Η Ελισάβετ ήταν αρχικά δύσπιστη με τη μητέρα της και απέρριψε το διαζύγιο, αν και η Βικτωρία Μελίτα έκανε το καλύτερο της για να φτιάξει τη σχέση της με την κόρη της κατά την επίσκεψή της στην Ελισάβετ την άνοιξη του 1902. Ήταν εν μέρει επιτυχής^[13], μαθαίνοντας την κόρη της να κάνει ιππασία εξαιρετικά.^[6]

Στα απομνημονεύματά του, ο Ερνέστος ανέφερε ότι δυσκολεύτηκε να πείσει την Ελισάβετ να επισκεφθεί τη μητέρα της. Πριν από μια επίσκεψη, βρήκε το παιδί "να κλαίει κάτω από έναν καναπέ, γεμάτο απελπισία". Διαβεβαίωσε την Ελισάβετ ότι και η μητέρα της την αγαπούσε. "Η μαμά λέει ότι με αγαπά, αλλά εσύ με αγαπάς", απάντησε η Ελισάβετ.^[14] Η Μαργκαρέττα Ήγκαρ έλεγε ότι τα μάτια του παιδιού ήταν τα πιο λυπητερά που είχε δει ποτέ. «Κοιτάζοντάς την, αναρωτιόμουν τι είδαν τα μεγάλα γκριζογάλανα μάτια, για να φέρουν μια τέτοια θλίψη στο παιδικό πρόσωπο», έγραψε. Η Ήγκαρ αναρωτήθηκε αν η Ελισάβετ είχε αίσθηση για το δικό της θάνατο, γιατί συχνά έλεγε στην εξαδέλφη της, τη Μεγάλη Δούκισσα Όλγα Νικολάγιεβνα της Ρωσίας, ότι «δεν θα το δω ποτέ ξανά». Ωστόσο, παρά τα λυπητερά μάτια της Ελισάβετ, ήταν γενικά ένα γλυκό, ευτυχισμένο παιδί που ήταν ειρηνοποιός όταν οι ξαδέλφες της τσακωνόντουσαν^[6].

Θάνατος

Στις 6 Οκτωβρίου 1903, ο Ερνέστος φιλοξένησε μια μεγάλη οικογενειακή συγκέντρωση στο Ντάρμστατ για το γάμο της ανιψιάς του, Αλίκης του Μπάττενμπεργκ, με τον Ανδρέα της Ελλάδας. Λίγες εβδομάδες αργότερα πήρε την Ελισάβετ για να μείνει με την μικρότερη αδερφή του, την Αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα Φιόντοροβνα, τον σύζυγό της, τον Νικόλαο Β΄ της Ρωσίας, και την οικογένειά τους. Στο σπίτι της αυτοκρατορικής οικογένειας στο Σκιερνιεβίτσε της Πολωνίας, η Ελισάβετ πήγε για μεγάλους περιπάτους και έκαναν πικ νικ στο δάσος με τα ξαδέλφια της.^[15]

Ένα πρωί, το οκτάχρονο κορίτσι ξύπνησε με πονόλαιμο και πόνους στο στήθος του, τα οποία ο βασιλικός γιατρός απέδωσε επειδή είχε ενθουσιαστεί πολύ με τα ξαδέρφια της την προηγούμενη μέρα. Ο πυρετός της άρχισε να ανεβαίνει. Κανείς δεν πίστευε ότι η ασθένειά της ήταν σοβαρή και συνέχισαν με τα σχέδιά της για κείνη την ημέρα και παρακολούθησε το θέατρο όπως είχε προγραμματιστεί. Το βράδυ η Ελισάβετ έπεφτε σε ακόμα πιο έντονο πόνο και άρχισε να αναπνέει με δυσκολία. Ένας ειδικός κλήθηκε από τη Βαρσοβία. Ο ειδικός έδωσε της χορήγησε καφεΐνη και καμφορά για να τονώσει την καρδιά της, αλλά χωρίς επιτυχία.^[6]

«Ξαφνικά ανακάθισε στο κρεβάτι της και μας κοίταξε με μεγάλα, φοβισμένα μάτια», έγραψε η Έγκαρ. "Φώναξε ξαφνικά, "Πεθαίνω! Πεθαίνω!" Το παιδί στράφηκε προς μένα και είπε με άγχος: "Στείλτε ένα τηλεγράφημα στη μαμά". ... Συνεχίσαμε να ανεβάζουμε την αχνή σπίθα της ζωής, αλλά από στιγμή σε στιγμή μειώθηκε. Άρχισε να μιλάει με τις ξαδέλφες της και φαινόταν να φαντάζεται ότι έπαιζε μαζί τους. Ζήτησε λίγο την Αναστασία και την έφερα στο δωμάτιο. Η Αναστασία είπε: "Καημένη ξαδέρφη Έλλα! Φτωχή Πριγκίπισσα Ελισάβετ!" Έβγαλα το μωρό έξω από το δωμάτιο». Οι γιατροί είπαν στην Αλεξάνδρα ότι η μητέρα του παιδιού θα πρέπει να ειδοποιηθεί, αλλά το τηλεγράφημα δεν έφτασε μέχρι το επόμενο πρωί, όταν η Ελισάβετ είχε ήδη πεθάνει^[6]. Μια εξέταση μετά το θάνατό της επιβεβαίωσε ότι είχε πεθάνει από μολυσματικό τυφοειδή πυρετό, αν και φημολογήθηκε ότι είχε φάει από δηλητηριασμένο πιάτο, προοριζόμενο για τον Τσάρο^[16].

Κηδεία και μύθος

Το σώμα της Ελισάβετ τοποθετήθηκε σε ένα ασημένιο φέρετρο, δώρο από τον Νικόλαο Β΄, για το ταξίδι πίσω στο Ντάρμστατ. Ο πατέρας της κανόνισε μια λευκή κηδεία, με λευκά αντί για μαύρα, λευκά λουλούδια και άσπρα άλογα για την πομπή. Βγήκαν χιλιάδες για να δουν την κηδεία της και «κλαίγανε δυνατά, ώστε να το ακούω», έγραψε ο Ερνέστος.^[17] Ένας ξάδερφος, ο Γουλιέλμος Β΄ της Γερμανίας, εξέφρασε το σοκ του για θάνατο του παιδιού σε επιστολή προς τον Νικόλαο Β' στις 7 Νοεμβρίου 1903. "Πόσο χαρούμενη και ευτυχισμένη ήταν εκείνη την ημέρα στο Βόλφσγκαρτεν, όταν ήμουν εκεί, τόσο γεμάτη ζωή και διασκέδαση και υγεία ... Τι φοβερό για τον φτωχό Έρνι, ο οποίος λάτρευε εκείνο το μικρό κοριτσάκι!»^[18] Η Ελισάβετ θάφτηκε στη Rosenhöhe μαζί με άλλα μέλη της οικογένειας των μεγάλων ηγετών της Έσσης. Ένας μαρμάρινος άγγελος εγκαταστάθηκε αργότερα για να κοιτάει τον τάφο της.^[19] Σε μια τελική χειρονομία προς την Ελισάβετ και τον Ερνέστο, η Βικτωρία Μελίτα έβαλε το σήμα της Τάξης της Έσσης, που της χορηγήθηκε κατά το γάμο της, στο φέρετρο της Ελισάβετ.^[20] Ο Ερνέστος ήταν συντετριμμένος για τον θάνατο της κόρης του τριάντα χρόνια αργότερα. «Η μικρή μου Ελισάβετ», έγραψε στα απομνημονεύματά του, «ήταν ο ήλιος της ζωής μου».^[21]

Παραπομπές

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 p10427.htm#i104261.
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
↑ Sullivan, Michael John, A Fatal Passion: The Story of the Uncrowned Last Empress of Russia, pp. 223–225.
↑ Sullivan, p. 136
↑ Sullivan, pp. 142–143
↑ ^6,0 ^6,1 ^6,2 ^6,3 ^6,4 Eagar, Margaret (1906). "Six Years at the Russian Court". alexanderpalace.org. Retrieved 10 December 2006.
↑ Sullivan, p. 190
↑ Sullivan, p. 196
↑ Sullivan, p. 204
↑ Sullivan, p. 217
↑ Terence Elsberry, Marie of Romania, St. Martin's Press, 1972, p.62
↑ Sullivan, p. 182
↑ Sullivan, pp. 217–218
↑ Sullivan, p. 218
↑ Van Der Kiste, John, Princess Victoria Melita, p. 65.
↑ Van Der Kiste, p. 65.
↑ Sullivan, p. 224
↑ Andrei Maylunas and Sergei Mironenko, editors; Darya Galy, translator, A Lifelong Passion: Nicholas and Alexandra: Their Own Story, p. 231.
↑ Sullivan, p. 225.
↑ Sullivan, p. 225
↑ Van der Kiste, p. 64

Βιβλιογραφία

Margaret Eagar, Six Years at the Russian Court, 1906.
Andrei Maylunas and Sergei Mironenko, editors; Darya Galy, translator, A Lifelong Passion: Nicholas and Alexandra: Their Own Story, Weindenfeld and Nicolson, 1997, (ISBN 0-297-81520-2)
Michael John Sullivan, A Fatal Passion: The Story of the Uncrowned Last Empress of Russia, Random House, 1997, (ISBN 0-679-42400-8)
John Van Der Kiste, Princess Victoria Melita, Sutton Publishing Ltd., 2003, ASIN B000K2IRNU

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Commons logo

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα
Ελισάβετ της Έσσης και του Ρήνου (1895-1903)

The Royal Half, by Phyllis Tuchman, an article in Artnet Magazine.

[9f3face134d59d85e4b366b1850ba71b5538fc81-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 p10427.htm#i104261.

[3913844e06e055e8cd81608f22bad0e604d89d2d-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.

[3] Sullivan, Michael John, A Fatal Passion: The Story of the Uncrowned Last Empress of Russia, pp. 223–225.

[4] Sullivan, p. 136

[5] Sullivan, pp. 142–143

[Eagar,_Margaret_1906-6] 6,0 ^6,1 ^6,2 ^6,3 ^6,4 Eagar, Margaret (1906). "Six Years at the Russian Court". alexanderpalace.org. Retrieved 10 December 2006.

[7] Sullivan, p. 190

[8] Sullivan, p. 196

[9] Sullivan, p. 204

[10] Sullivan, p. 217

[11] Terence Elsberry, Marie of Romania, St. Martin's Press, 1972, p.62

[12] Sullivan, p. 182

[13] Sullivan, pp. 217–218

[14] Sullivan, p. 218

[15] Van Der Kiste, John, Princess Victoria Melita, p. 65.

[16] Van Der Kiste, p. 65.

[17] Sullivan, p. 224

[18] Andrei Maylunas and Sergei Mironenko, editors; Darya Galy, translator, A Lifelong Passion: Nicholas and Alexandra: Their Own Story, p. 231.

[19] Sullivan, p. 225.

[20] Sullivan, p. 225

[21] Van der Kiste, p. 64

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]