Μετάβαση στο περιεχόμενο

Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
CNRS
Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας -CNRS
Ίδρυση19  Οκτωβρίου 1939[1][2]
ΙδρυτήςFrancis Perrin
Έδρα Γαλλία, Παρίσι, Γαλλία
Ιστότοποςwww.cnrs.fr
δεδομένα (π • σ • ε )

Το Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας (γαλλικά: Centre national de la recherche scientifique, CNRS) είναι κρατικός ερευνητικός οργανισμός της Γαλλίας[3] και είναι ο μεγαλύτερος οργανισμός θεμελιωδών επιστημών στην Ευρώπη[4].

Το 2016 απασχολούσε 31.637 υπαλλήλους, εκ των οποίων 11.137 μόνιμους ερευνητές, 13.415 μηχανικούς και τεχνικό προσωπικό και 7.085 συμβασιούχους[5]. έχει την έδρα του στο Παρίσι και διοικητικά γραφεία στις Βρυξέλλες, το Πεκίνο, το Τόκιο, τη Σιγκαπούρη, την Ουάσιγκτον, τη Βόννη, τη Μόσχα, την Τύνιδα, το Γιοχάνεσμπουργκ, το Σαντιάγο της Χιλής, το Ισραήλ και το Νέο Δελχί[6].

Το CNRS κατατάχθηκε στην 3η θέση το 2015 και στην 4η θέση το 2017 από τον δείκτη Nature Index[7], ο οποίος μετρά τους μεγαλύτερους συντελεστές σε εργασίες που δημοσιεύονται σε 82 κορυφαία περιοδικά[8][9][10]. τον Μάιο του 2021, το CNRS κατατάχθηκε στην 2η θέση του δείκτη Nature Index, πριν από την Εταιρεία Μαξ Πλανκ και το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ[11].

Οργάνωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το CNRS λειτουργεί με βάση ερευνητικές μονάδες, οι οποίες είναι δύο ειδών: Οι " καθαρές µονάδες " (UPRs) λειτουργούν αποκλειστικά από το CNRS, και οι " µικτές µονάδες " (UMRs - γαλλικά: Unité mixte de recherche)[12] λειτουργούν σε συνεργασία µε άλλα ιδρύµατα, όπως πανεπιστήµια ή το INSERM[13]. Τα μέλη των μεικτών ερευνητικών μονάδων μπορεί να είναι είτε από ερευνητές του CNRS είτε από υπαλλήλους πανεπιστημίων (λέκτορες ή καθηγητές). Κάθε ερευνητική μονάδα έχει έναν αριθμητικό κωδικό και συνήθως διευθύνεται από έναν καθηγητή πανεπιστημίου ή έναν διευθυντή έρευνας του CNRS. Μια ερευνητική μονάδα μπορεί να υποδιαιρείται σε ερευνητικές ομάδες ("équipes"). Το CNRS διαθέτει επίσης μονάδες υποστήριξης, οι οποίες μπορούν, για παράδειγμα, να παρέχουν διοικητικές, υπολογιστικές, βιβλιοθηκονομικές ή μηχανικές υπηρεσίες.

Το 2016, το CNRS διέθετε 952 µικτές ερευνητικές μονάδες, 32 καθαρές ερευνητικές μονάδες, 135 μονάδες παροχής υπηρεσιών και 36 διεθνείς μονάδες[5].

Το CNRS απαρτίζεται από 10 εθνικά ιδρύματα:[4]

  • Ίδρυμα Χημείας (INC)
  • Ίδρυμα Οικολογίας και Περιβάλλοντος (INEE)
  • Ίδρυμα Φυσικής (INP)
  • Εθνικό Ίδρυμα Πυρηνικής Φυσικής και Φυσικής των Σωματιδίων[14]
  • Ίδρυμα Βιολογικών Επιστημών (INSB)
  • Ίδρυμα Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών (INSHS)
  • Ίδρυμα Επιστημών Πληροφορικής (INS2I)
  • Ίδρυμα Επιστημών Μηχανικής και Συστημάτων (INSIS)
  • Ίδρυμα Μαθηματικών Επιστημών (INSMI)
  • Ίδρυμα Γεωεπιστημών και Αστρονομίας (INSU)

Η Εθνική Επιτροπή Επιστημονικής Έρευνας, η οποία είναι υπεύθυνη για την πρόσληψη και την αξιολόγηση των ερευνητών, χωρίζεται σε 47 τμήματα (π.χ. το τμήμα 41 αφορά τα μαθηματικά, το τμήμα 7 την επιστήμη των υπολογιστών και τον έλεγχο κ.ο.κ.)[15] Οι ερευνητικές ομάδες ανήκουν σε ένα πρωτεύον ίδρυμα και σε ένα προαιρετικό δευτερεύον ίδρυμα- οι ίδιοι οι ερευνητές ανήκουν σε ένα τμήμα. Για διοικητικούς σκοπούς, το CNRS διαιρείται σε 18 περιφερειακά τμήματα ( εκ των οποίων τέσσερα για την περιοχή του Παρισιού).

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το CNRS ιδρύθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1939 με διάταγμα του προέδρου Αλμπέρ Λεμπρέν[16]. Από το 1954, το κέντρο απονέμει κάθε χρόνο χρυσά, ασημένια και χάλκινα μετάλλια σε Γάλλους επιστήμονες και νέους ερευνητές. Το 1966, ο οργανισμός προέβη σε διαρθρωτικές αλλαγές, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία δύο εξειδικευμένων ιδρυμάτων: του Εθνικού Ιδρύματος Αστρονομίας και Γεωφυσικής το 1967 (το οποίο έγινε το Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών του Σύμπαντος το 1985) και του Εθνικού Ιδρύματος Πυρηνικής Φυσικής και Φυσικής των Σωματιδίων (IN2P3- στα αγγλικά: National Institute of Nuclear and Particle Physics) το 1971.

Η αποτελεσματικότητα των διαδικασιών πρόσληψης, αποζημίωσης, διαχείρισης της σταδιοδρομίας και αξιολόγησης του CNRS τέθηκε υπό έλεγχο. Τα κυβερνητικά σχέδια συμπεριέλαβαν τη μετατροπή του CNRS σε έναν οργανισμό που προσφέρει υποστήριξη σε ερευνητικά έργα κατά περίπτωση και την ανακατανομή των ερευνητών του CNRS στα πανεπιστήμια. Ένα άλλο αμφιλεγόμενο σχέδιο που προωθήθηκε από την κυβέρνηση προέβλεπε τη διάσπαση του CNRS σε έξι ξεχωριστά ιδρύματα. Αυτές οι τροποποιήσεις, οι οποίες προτάθηκαν και πάλι το 2021 από υπερφιλελεύθερες "δεξαμενές σκέψης" όπως το Ίδρυμα Μονταίν,[17] απορρίφθηκαν μαζικά από τους Γάλλους επιστήμονες, οδηγώντας σε πολλαπλές διαμαρτυρίες[18][19].

CNRS: επιστημονική δραστηριότητα και βραβεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το CNRS κατατάσσεται δεύτερο στον κόσμο και πρώτο στην Ευρώπη σύμφωνα με την παγκόσμια κατάταξη "Webometrics"[20][21], η οποία μετρά την προβολή των ερευνητικών ιδρυμάτων στο διαδίκτυο. Το CNRS κατέλαβε τη δεύτερη θέση παγκοσμίως το 2019[22] από το Ινστιτούτο Scimago, το οποίο περιλαμβάνει ερευνητικά ιδρύματα και πανεπιστήμια στην κατάταξή του με βάση, μεταξύ άλλων, την επιστημονική παραγωγή, τον αριθμό των αναφορών και τη διεθνή συνεργασία, χρησιμοποιώντας τη βάση δεδομένων Scopus34 με περισσότερα από 18.000 επιστημονικά περιοδικά. Ήταν ο δεύτερος μεγαλύτερος συνεισφέρων στο περιοδικό Nature το 2010[23].

Πολλοί ερευνητές που έχουν λάβει διεθνή βραβεία υπήρξαν μέλη του CNRS κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας τους ή εργάστηκαν σε εργαστήριο που συνδέεται με το CNRS. Ωστόσο, λίγοι από αυτούς ήταν μέλη του CNRS για μεγάλο χρονικό διάστημα, δεδομένου ότι πριν από το 1982, το CNRS χορηγούσε μόνο θέσεις μη δημοσίων υπαλλήλων και η εξέλιξη της σταδιοδρομίας ως καθηγητής πανεπιστημίου ήταν ο κανόνας. Επιπλέον, η εργασία σε εργαστήριο που συνδέεται με το CNRS δεν σημαίνει ότι ανήκει στο CNRS.

Βραβείο Νόμπελ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αρκετοί από τους Γάλλους νομπελίστες υπηρέτησαν στο CNRS, ιδίως στην αρχή της καριέρας τους, και οι περισσότεροι εργάστηκαν σε πανεπιστημιακά εργαστήρια που συνδέονται με το CNRS, αλλά μόνο ένας εργάστηκε στο CNRS καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του.

Μεταξύ εκείνων που ήταν υπάλληλοι σε κάποιο στάδιο της καριέρας τους:

Μετάλλιο Φιλντς

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βραβεύσεις με Μετάλλιο Φιλντς:

  • 1950: Ο Λοράν Σβαρτς, Πανεπιστήμιο του Νανσί (υπότροφος του CNRS από το 1940 έως το 1944 στο Πανεπιστήμιο της Τουλούζης),
  • 1954 : Ο Ζαν-Πιερ Σερ, Κολλέγιο της Γαλλίας (ακόλουθος, στη συνέχεια ερευνητής, στη συνέχεια ερευνητής του CNRS από το 1948 έως το 1954),
  • 1958 : Ο Ρενέ Τομ, Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου (ερευνητής του CNRS από το 1946 έως το 1953),
  • 1966: Ο Αλεξάντερ Γκρότεντικ, Πανεπιστήμιο του Παρισιού (ερευνητής του CNRS από το 1950 έως το 1953),
  • 1982 : Ο Αλέν Κον, Ινστιτούτο επιστημονικών σπουδών (ασκούμενος, στη συνέχεια ακόλουθος, στη συνέχεια ερευνητής του CNRS από το 1970 έως το 1974),
  • 1994: Ο Πιερ-Λουί Λιόν, Πανεπιστήμιο Paris-Dauphine (ερευνητής του CNRS από το 1979 έως το 1981),
  • 2002: Ο Λοράν Λαφόργκ, Ινστιτούτο επιστημονικών σπουδών (ερευνητής του CNRS από το 1990 έως το 2000 στο Παρίσι-XI),
  • 2006: Ο Ουέντελιν Βέρνερ, Πανεπιστήμιο Paris-Sud 11 (ερευνητής του CNRS από το 1991 έως το 1997 στο Paris-VI και στη συνέχεια στο ENS),
  • 2014: Ο Αρτούρ Αβίλα, Ινστιτούτο Μαθηματικών του Jussieu-Paris Rive Gauche (ερευνητής και στη συνέχεια διευθυντής έρευνας από το 2003) ,
  • 2018 : Ο Αλέσιο Φιγκάλι, ο οποίος ξεκίνησε την καριέρα του το 2007 στο εργαστήριο μαθηματικών Ζαν-Αλεξάντρ Ντιεντόνε (CNRS-UCA).

Βραβεία από το CNRS

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από το 1954, το CNRS απονέμει κάθε χρόνο τρία είδη μεταλλίων σε ερευνητές που εργάζονται στη Γαλλία: ένα χρυσό μετάλλιο CNRS στον ερευνητή που συμβάλλει σε εξαιρετικό βαθμό στον δυναμισμό και την επιρροή της γαλλικής έρευνας, περίπου 15 αργυρά μετάλλια για να διακρίνει έναν ερευνητή που βρίσκεται στην αρχή της σταδιοδρομίας του, αλλά έχει ήδη αναγνωριστεί για την ποιότητα και την πρωτοτυπία του έργου του, και περίπου 40 χάλκινα μετάλλια για να επιβραβεύσει και να ενθαρρύνει έναν νέο ερευνητή που είναι ταλαντούχος ειδικός στον τομέα του[27]. Από το 1992, το CNRS απονέμει επίσης ένα άλλο βραβείο που ονομάζεται "Κρύσταλλο CNRS" στους τεχνικούς, τους μηχανικούς και το διοικητικό προσωπικό του για την "τεχνική τους γνώση και το καινοτόμο πνεύμα". Από το 2011, το CNRS προσφέρει ένα μετάλλιο καινοτομίας για να τιμήσει την ξεχωριστή έρευνα στους τομείς της τεχνολογίας, της θεραπείας, της οικονομίας ή της κοινωνίας. Στη δεκαετία του 2010, το CNRS ένωσε τις δυνάμεις του με τη Διάσκεψη των Προέδρων των Πανεπιστημίων για τη δημιουργία του διαγωνισμού "Η διατριβή μου σε 180 δευτερόλεπτα" με σκοπό την ανάδειξη νέων ερευνητών, εστιάζοντας την προσοχή του κοινού στην τρέχουσα έρευνα.

Άλλες διακρίσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • 2003: Η Αντιπροσωπεία Επιχειρήσεων έλαβε το Ευρωπαϊκό Βραβείο Καινοτομίας για επιστημονικούς οργανισμούς,
  • 2003: Ο Ζαν-Πιερ Σερ βραβεύτηκε με το Βραβείο Άμπελ (ερευνητής στο CNRS από το 1948 έως το 1954),
  • 2007: Το Βραβείο Τούρινγκ, η υψηλότερη διάκριση στην επιστήμη των υπολογιστών, που θεωρείται το βραβείο Νόμπελ στον τομέα αυτό, απονεμήθηκε στον Ιωσήφ Σηφάκη, διευθυντή ερευνών στο CNRS στο εργαστήριο Verimag που ίδρυσε[28],[29].

Δημοσίευση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το CNRS εκδίδει διάφορα περιοδικά σε ψηφιακή και έντυπη μορφή, σύμφωνα με την αποστολή του να διαδίδει τη γνώση. Το περιοδικό CNRS Journal[30] δηµοσιοποιεί το ερευνητικό έργο των οµάδων του και φροντίζει να είναι προσιτό σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Centre pour la communication scientifique directe: «HAL : hyper articles en ligne» (Γαλλικά, Αγγλικά) Centre pour la communication scientifique directe. Βιλερμπάν. 441569. Ανακτήθηκε στις 22  Σεπτεμβρίου 2021.
  2. ↑ (Γαλλικά) Babelio. 301055. Ανακτήθηκε στις 22  Σεπτεμβρίου 2021.
  3. ↑ Dorozynski, Alexander (November 1990). «The CNRS at 50. (Centre national de la recherche scientifique) (Salute to French Technology)». R&D. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 June 2013. https://web.archive.org/web/20130610202132/http://www.highbeam.com/doc/1G1-9200384.html. 
  4. ↑ 4,0 4,1 Butler, Declan (2008). «France's research agency splits up». Nature 453 (7195): 573. doi:10.1038/453573a. PMID 18509403. Bibcode: 2008Natur.453.....B. 
  5. ↑ 5,0 5,1 CNRS (2016). «2016 activity report» (PDF). cnrs.fr. Ανακτήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου 2017. 
  6. ↑ Direction Europe de la recherche et coopération internationale. «Carte des bureaux». cnrs.fr. Ανακτήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου 2017. 
  7. ↑ «Revisions to the Nature Index». Nature Index (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2022. 
  8. ↑ «Ten institutions that dominated science in 2015». Ανακτήθηκε στις 28 Μαΐου 2019. 
  9. ↑ «10 institutions that dominated science in 2017». Ανακτήθηκε στις 28 Μαΐου 2019. 
  10. ↑ «Introduction to the Nature Index». Ανακτήθηκε στις 28 Μαΐου 2019. 
  11. ↑ «Institution outputs». Nature Index. 
  12. ↑ «INSMI – Institut national des sciences mathématiques et de leurs interactions – Joint Research Units (UMR)». CNRS. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2019. 
  13. ↑ «INSERM – France-Science» (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 2022. 
  14. ↑ «IN2P3 | Institut national de physique nucléaire et de physique des particules du CNRS». www.in2p3.cnrs.fr (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 2022. 
  15. ↑ «CoNRS - Sections - Intitulés». www.cnrs.fr. Ανακτήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 2022. 
  16. ↑ «Albert Francois Lebrun - 15th French President». World Presidents Database (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2022. 
  17. ↑ «The French Brief - Impetus for Reform: Higher Education and Research in France». Institut Montaigne. 
  18. ↑ Everts, Sarah (2 June 2008). «Latest News – Scientists Protest in France». Chemical & Engineering News 86 (22): 13. doi:10.1021/cen-v086n022.p013a. http://pubs.acs.org/cen/news/86/i22/8622notw3.html. Ανακτήθηκε στις 16 December 2011. 
  19. ↑ Stafford, Ned (5 Ιουνίου 2008). «Chemists give cautious welcome for French science reforms». Chemistry World. Ανακτήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 2011. 
  20. ↑ «Welcome to Ranking Web of Universities: Webometrics ranks 30000 institutions | Ranking Web of Universities: Webometrics ranks 30000 institutions». www.webometrics.info. Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2022. 
  21. ↑ «Europe | Ranking Web of Research Centers». research.webometrics.info. Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2022. 
  22. ↑ «SCImago releases SCImago Insitutions Rankings 2009 World Report (SJR News)». archive.wikiwix.com. Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2022. 
  23. ↑ «Nature Publishing Index: Global Top 50 (BETA)». archive.wikiwix.com. Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2022. 
  24. ↑ «Serge Haroche: Ο νομπελίστας γάλλος φυσικός, σε μια διάλεξη στο Megaron Plus». CultureNow.gr. 29 Ιανουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 2022. 
  25. ↑ «Françoise Barré-Sinoussi et Luc Montagnier lauréats du prix Nobel de médecine 2008 | CNRS - Archives des communiqués de presse». archives.cnrs.fr (στα Γαλλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Φεβρουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2022. 
  26. ↑ «The Nobel Prize in Physiology or Medicine 2008». NobelPrize.org (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2022. 
  27. ↑ «Talents | CNRS». www.cnrs.fr (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2022. 
  28. ↑ «Joseph Sifakis - A.M. Turing Award Laureate». amturing.acm.org. Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2022. 
  29. ↑ Sifakis, Joseph (2012). Rigorous System Design. now Publishers Inc. ISBN 978-1-60198-661-0. 
  30. ↑ «CNRS Le journal». CNRS Le journal (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2022. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Εθνικό_Κέντρο_Επιστημονικών_Ερευνών_της_Γαλλίας&oldid=10617527"