Δόγμα Τρούμαν
Το Δόγμα Τρούμαν ήταν η πολιτική που διατύπωσε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν στην ομιλία που εκφώνησε[1] στις 12 Μαρτίου 1947, δηλώνοντας πως οι Ηνωμένες Πολιτείες θα υποστήριζαν την Ελλάδα και την Τουρκία οικονομικά και στρατιωτικά για να αποτρέψει την πτώση τους στη Σοβιετική σφαίρα[2]. Οι ιστορικοί συχνά τη θεωρούν ως την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου, και την έναρξη της πολιτικής της "Συγκράτησης" ("Containment"), δηλαδή της ανάσχεσης της Σοβιετικής επέκτασης.
Ο Πρόεδρος Τρούμαν ανέφερε στο Κογκρέσο πως το Δόγμα ήταν "η πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών για να υποστηρίξουν τους ελεύθερους λαούς που αντιστέκονται στην προσπάθεια υποδούλωσή τους από ένοπλες μειονότητες ή από εξωτερικές πιέσεις". Ο Τρούμαν αιτιολόγησε, επειδή αυτά τα "ολοκληρωτικά καθεστώτα" εξανάγκαζαν "τους ελεύθερους ανθρώπους", αντιπροσώπευαν μια απειλή στη διεθνή ειρήνη και την εθνική ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Τρούμαν έκανε αυτή την έκκληση στη κορύφωση της κρίσης του Ελληνικού Εμφύλιου Πολέμου. Υποστήριξε πως αν η Ελλάδα και η Τουρκία δεν λάμβαναν τη βοήθεια που χρειάζονταν επειγόντως, μοιραία θα έπεφταν στον Κομμουνισμό με σοβαρές συνέπειες στην περιοχή. Επειδή η Ελλάδα και η Τουρκία ήταν ιστορικοί αντίπαλοι, ήταν απαραίτητο να βοηθηθούν και οι δύο εξίσου, παρ' όλο που η απειλή στην Ελλάδα ήταν περισσότερο άμεση.
Για χρόνια η Μεγάλη Βρετανία υποστήριζε την Ελλάδα, αλλά τώρα βρισκόταν στο χείλος της χρεοκοπίας και αναγκάστηκε να μειώσει δραστικά την εμπλοκή της. Τον Φεβρουάριο του 1947, η Βρετανία ζήτησε επισήμως από τις Ηνωμένες Πολιτείες να πάρουν τη θέση της στην υποστήριξη της Ελληνικής κυβέρνησης.
Η πολιτική αυτή κέρδισε την υποστήριξη των Ρεπουμπλικάνων που έλεγχαν το Κογκρέσο, και περιλάμβανε την αποστολή $400 εκατομμυρίων σε Αμερικανικά λεφτά, αλλά όχι στρατιωτικές δυνάμεις στην περιοχή. Το αποτέλεσμα ήταν να τερματιστεί η Κομμουνιστική απειλή, και το 1952 και οι δύο χώρες (Ελλάδα και Τουρκία) μπήκαν στο NATO, μια στρατιωτική συμμαχία που εγγυόταν την προστασία τους.
Το Δόγμα εκτάθηκε ανεπίσημα για να γίνει η βάση της Αμερικανικής πολιτικής στον Ψυχρό Πόλεμο σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο. Μετατόπισε την Αμερικανική εξωτερική πολιτική προς τη Σοβιετική Ένωση από την détente (μια χαλάρωση της έντασης) σε μια πολιτική ανάσχεσης της Σοβιετικής επέκτασης, όπως υποστήριζε ο διπλωμάτης Τζορτζ Κένναν.
Περιφερειακή κρίση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1946-47, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σοβιετική Ένωση από πολεμικοί σύμμαχοι μετατράπηκαν σε ανταγωνιστές ενός ψυχρού πολέμου. Εκείνη την περίοδο, ο Σοβιετικός ιμπεριαλισμός στην Ανατολική Ευρώπη, η αναβληθείσα αποχώρηση των Σοβιετικών από το Ιράν, και η κατάρρευση της Συμμαχικής συνεργασίας στη Γερμανία σχημάτισε το υπόβαθρο των κλιμακούμενων εντάσεων για το Δόγμα Τρούμαν· η απάντηση των ΗΠΑ έχει συζητηθεί πολύ από τους ιστορικούς. Ο ίδιος ο Τρούμαν αρχικά είχε γίνει καχύποπτος στις διαπραγματεύσεις του με τους Σοβιετικούς στη Διάσκεψη του Πότσνταμ, η Σοβιετική απροθυμία για αποχώρηση από το Ιράν που ήταν προγραμματισμένη στις αρχές Μαρτίου του 1946, ενίσχυσε τις ανησυχίες του. Λίγες μέρες αργότερα, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ έκανε την περίφημη ομιλία του για το Σιδηρούν Παραπέτασμα, σχετικά με τις εξελίξεις στην Ευρώπη.[3]
Για τον Τρούμαν, μαζί με την αναπτυσσόμενη αναταραχή στην Ελλάδα, όλο αυτό άρχισε να φαίνεται ως μια κίνηση λαβίδας κατά των πετρελαιοφόρων περιοχών της Μέσης Ανατολής και των θερμών υδάτων της Μεσογείου. Ο Τρούμαν ήταν επικριτικός στον Υπουργό Εξωτερικών του, Byrnes, και γιατί "τον άφησε στο σκοτάδι" για τη Διάσκεψη της Μόσχας, και πως το Ιράν δεν είχε μπει στην ατζέντα. Σε μία επιστολή που ακολούθησε προς αυτόν, ο Τρούμαν έγραφε "Πιστεύω πως έχουμε καθήκον να διαμαρτυρηθούμε με κάθε σθένος... εναντίον του Ρωσικού προγράμματος στο Ιράν. ... Αν η Ρωσία δεν αντιμετωπίσει μια σιδερένια γροθιά και μια δυνατή γλώσσα τότε θα ξεσπάσει ακόμα ένας πόλεμος. Μόνο μια γλώσσα κατανοούν... Δεν πιστεύω πως πρέπει να συνεχίσουμε να παίζουμε τον συμβιβασμό... Κουράστηκα να κάνω μπέιμπυ-σίτινγκ στους Σοβιετικούς."[3] Στις 30 Ιανουαρίου 1946 το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε το Ψήφισμα 2 σχετικά με τη Σοβιετική απόσυρση από το Ιράν· τα Ψηφίσματα 3 και 5 εγκρίθηκαν κι αυτά τον Απρίλιο και τον Μάιο.
Τον Φεβρουάριο του 1946, ο Κένναν, ένας Αμερικανός διπλωμάτης στη Μόσχα, έστειλε το περίφημο "Μακρύ Τηλεγράφημα", το οποίο προέβλεπε πως οι Σοβιετικοί θα απαντούσαν μόνο σε πίεση και πως ο καλύτερος τρόπος για να τους χειριστείς θα ήταν μέσω μιας μακροπρόθεσμης στρατηγικής συγκράτησης, που να σταματά τη γεωγραφική τους επέκταση. Μετά την προειδοποίηση των Βρετανών πως δεν μπορούσαν πλέον να βοηθήσουν την Ελλάδα, και μετά την επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Τσαλδάρη στην Ουάσινγκτον τον Δεκέμβριο του 1946 για να ζητήσει την Αμερικανική βοήθεια,[4] το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ έφτιαξε ένα σχέδιο. Θα δινόταν βοήθεια και στην Ελλάδα και στην Τουρκία, για να βοηθήσουν στην αποκλιμάκωση της μακράς αντιπαράθεσης μεταξύ τους. Τον Μάρτιο του 1947, ο Πρόεδρος Τρούμαν εμφανίστηκε ενώπιον του Κογκρέσο και χρησιμοποίησε την πολιτική της Συγκράτησης του Κένναν ως τη βάση γι' αυτό που έγινε γνωστό ως το Δόγμα Τρούμαν.
Για να περάσει οποιαδήποτε νομοθεσία ο Τρούμαν χρειαζόταν την υποστήριξη των Ρεπουμπλικάνων, που έλεγχαν και τους δύο θαλάμους του Κογκρέσου. Ο εκπρόσωπος των Ρεπουμπλικάνων, Γερουσιαστής Arthur H. Vandenberg υποστήριξε σθεναρά την πρόταση του Τρούμαν, με αποτέλεσμα να ξεπεραστούν οι αμφιβολίες των απομονωτιστών όπως του Γερουσιαστή Robert A. Taft.
Οι Αμερικανοί υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής αναγνώριζαν την αστάθεια της περιοχής, και φοβούνταν πως αν η Ελλάδα έπεφτε στον κομμουνισμό, η Τουρκία δεν θα κρατούσε για πολύ. Παρομοίως, αν η Τουρκία υπέκυπτε στις Σοβιετικές απαιτήσεις, η θέση της Ελλάδας θα κινδύνευε.[5] Δηλαδή, ήταν μια απειλή ενός περιφερειακού ντόμινο που οδήγησε τους Αμερικανούς να πάρουν αυτή την απόφαση. Η Ελλάδα και η Τουρκία ήταν επίσης και στρατηγικοί σύμμαχοι των ΗΠΑ, επειδή η πτώση της Ελλάδας θα είχε ως αποτέλεσμα την πλευροκόπηση της Τουρκίας (από ανατολικά, βόρεια και δυτικά), και θα ενίσχυε τις δυνατότητες των Σοβιετικών να αποκόψουν τις συμμαχικές γραμμές εφοδιασμού σε περίπτωση πολέμου.[6]
Το Δόγμα Τρούμαν ήταν το πρώτο από μια σειρά κινήσεων περιορισμού από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ακολούθησε η οικονομική παλινόρθωση της Δυτικής Ευρώπης με το Σχέδιο Μάρσαλ και η στρατιωτική συγκράτηση με τη δημιουργία του ΝΑΤο το 1949. Ο Πρόεδρος Τρούμαν έκανε την αναγγελία σε μια ομιλία του στο Κογκρέσο στις 12 Μαρτίου του 1947, ενώ μαινόταν ο Ελληνικός Εμφύλιος. Ο Τρούμαν επέμεινε πως αν η Ελλάδα και η Τουρκία δεν έπαιρναν τη βοήθεια που χρειάζονταν, θα έπεφταν αναπόφευκτα στο Κομμουνισμό με συνέπειες σ' όλη την περιοχή.
Το 1950, ο Τρούμαν υπέγραψε το άκρως απόρρητο σχέδιο πολιτικής NSC-68, που καθόριζε την εξωτερική πολιτική από παθητική σε ενεργητική συγκράτηση. Αυτό το έγγραφο διέφερε από την αρχική ιδέα του Κένναν για συγκράτηση που είχε περιγραφεί στο άρθρο "Χ", περιέχωντας πολύ σκληρότερη αντί-κομμουνιστική ρητορική. Το NSC-68 δήλωνε ρητά πως οι Κομμουνιστές ήθελαν την παγκόσμια κυριαρχία.
Ελλάδα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το δεύτερο στάδιο του Εμφύλιου Πόλεμου τον Δεκέμβριο του 1944 (Τα Δεκεμβριανά), οι Βρετανοί βοήθησαν στην αποτροπή της κατάληψης της Αθήνα από το αριστερό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (EAM), το οποίο ελεγχόταν από το ΚΚΕ. Στην τρίτη φάση (1946–1949), αντάρτικες δυνάμεις ελεγχόμενες από το ΚΚΕ πολεμούσαν τη διεθνώς αναγνωρισμένη Ελληνική κυβέρνηση που σχηματίστηκε μετά τις εκλογές του 1946, στις οποίες το ΚΚΕ κήρυξε αποχή. Οι Βρετανοί αντιλήφθηκαν πως οι Έλληνες αριστεροί χρηματοδοτούνταν από τον Γιόζιπ Μπροζ Τίτο στη γειτονική Γιουγκοσλαβία· οι Έλληνες κομμουνιστές λάμβαναν ελάχιστη βοήθεια από τη Σοβιετική Ένωση, ενώ η Γιουγκοσλαβία τους παρείχε στήριξη και καταφύγιο, όταν η πίεση εναντίον τους από τον Ελληνικό Στρατό γινόταν αφόρητη[7]. Ως τα τέλη του 1946 η αποδυναμωμένη Βρετανική οικονομία σήμαινε πως οι Βρετανοί δεν μπορούσαν πλέον να υποστηρίξουν την Ελλάδα, και έτσι το Λονδίνο ζήτησε από τις ΗΠΑ να μπουν στο παιχνίδι[8].
Το Κογκρέσο των ΗΠΑ τον Μάιο του 1947, απαντώντας στην έκκληση του Τρούμαν, έδωσε στην Ελλάδα $400 εκατομμύρια σε στρατιωτική και οικονομική βοήθεια. Η αυξημένη αμερικανική βοήθεια συνέβαλε στην ήττα του ΚΚΕ, παρά τις αποτυχίες των κυβερνητικών δυνάμεων από το 1946 ως το 1948.
Τουρκία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στο τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, ο Στάλιν απαίτησε τον μερικό έλεγχο των Δαρδανελίων, ένα στρατηγικό πέρασμα μεταξύ της Μαύρης Θάλασσας και της Μεσογείου. Όταν η Βρετανική βοήθεια στην Τουρκία τερματίστηκε το 1947, οι ΗΠΑ έστειλε στρατιωτική βοήθεια για να εξασφαλίσουν πως η Τουρκία θα διατηρούσε τον έλεγχο των Στενών. Η Τουρκία έλαβε $100 εκατομμύρια σε οικονομική και στρατιωτική βοήθεια. Η μεταπολεμική περίοδος από το 1946 ξεκίνησε με μια "πολυκομματική περίοδο" και μια κυβέρνηση του Δημοκρατικού Κόμματος με πρωθυπουργό τον Αντνάν Μεντερές.[9]
Μακροπρόθεσμη πολιτική και αλληγορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το Δόγμα Τρούμαν υποστήριξε την Αμερικανική ψυχροπολεμική πολιτική στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο πλανήτη. Το δόγμα διατηρήθηκε επειδή απευθυνόταν σε μια ευρεία πολιτιστική ανασφάλεια σχετικά με τη μοντέρνα ζωή σ' ένα παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Αντιμετώπιζε την ανησυχία της Ουάσιγκτον για το φαινόμενο ντόμινο του κομμουνισμού, επέτρεπε μια ευαίσθητη παρουσίαση από τα ΜΜΕ του δόγματος που κέρδισε την υποστήριξη και των δύο κομμάτων, και κινητοποίησε την Αμερικανική οικονομική δύναμη να εκμοντερνίσει και να σταθεροποιήσει ασταθείς περιοχής χωρίς απευθείας στρατιωτική επέμβαση. Έφερε εθνικές κατασκευαστικές δραστηριότητας και προγράμματα εκμοντερνισμού στην εμπροσθοφυλακή της εξωτερικής πολιτικής.[10]
Το Δόγμα Τρούμαν έγινε μια αλληγορία για την έκτακτη βοήθεια να κρατηθεί ένα έθνος μακριά από την κομμουνιστική επιρροή. Ο Τρούμαν χρησιμοποίησε μεταφορές που παράπεμπαν σε ασθένεια όχι μόνο για να μεταδώσει μια αίσθηση επικείμενης καταστροφής στη διάδοση του κομμουνισμού αλλά και για να δημιουργήσει ένα "ρητορικό όραμα" του περιορισμού του, με την επέκταση μιας προστατευτικής ασπίδας γύρω από τις μη-κομμουνιστικές χώρες σε όλο τον κόσμο. Το Δόγμα απηχούσε την πολιτική της "καραντίνας του επιτιθέμενου" που ήθελε να επιβάλει ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ για να συγκρατηθεί η Γερμανική και η Ιαπωνική επέκταση το 1937 - ("καραντίνα" με τον ρόλο των αξιωματούχων της υγειονομικής υπηρεσίας στο χειρισμό μιας μολυσματικής ασθένειας). Η ιατρική μεταφορά επεκτάθηκε πέρα από τους άμεσους στόχους του Δόγματος Τρούμαν μια και στάθηκε εύκολη η μετάβαση των Ηνωμένων Πολιτειών στην απευθείας στρατιωτική σύγκρουση στα επόμενα χρόνια με τις κομμουνιστικές δυνάμεις στην Κορέα και το Βιετνάμ. Με το να παρουσιάσει ιδεολογικές διαφορές με όρους ζωής και θανάτου, ο Τρούμαν μπόρεσε να μαζέψει υποστήριξη για την πολιτική του.[11]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ ακούστε την ομιλία
- ↑ "Special Message to the Congress on Greece and Turkey: The Truman Doctrine." Truman Library Public Papers, 12 March 1947. Web. May. 2010 <http://www.Trumanlibrary.org/publicpapers/index.php?pid=2189&st=&st1= Αρχειοθετήθηκε 2011-06-06 στο Wayback Machine.>
- ↑ 3,0 3,1 Lenczowski, American Presidents and the Middle East, p.10-11, citing Harry S Truman, Memoirs, Vol. 1: Years of Decision (1955), p.523; 551-52.
- ↑ Freeland, Richard M. (1970). The Truman Doctrine and the Origins of McCarthyism. Alfred A. Knopf, Inc. σελίδες g. 90.
- ↑ Spalding, Elizabeth Edwards (2006). The First Cold Warrior: Harry Truman, Containment, and the Remaking of Liberal Internationalism. The University Press of Kentucky. σελίδες 64.
- ↑ McGhee, George (1990). The US-Turkish-NATO Middle East Connection: How the Truman Doctrine Contained the Soviets in the Middle East. St. Harry’s Press. σελίδες g. 21.
- ↑ Bærentzen, Lars, John O. Iatrides, and Ole Langwitz. Smith. Studies in the History of the Greek Civil War, 1945–1949. Copenhagen: Museum Tusculanum, 1987. 276. Google Books. Web. 28 Apr. 2010. online
- ↑ Bullock, Ernest Bevin: Foreign Secretary (1983) ch 8
- ↑ Barın Kayaoğlu, "Strategic imperatives, Democratic rhetoric: The United States and Turkey, 1945–52." Cold War History, Aug 2009, Vol. 9(3) pp. 321–345
- ↑ Dennis Merrill, "The Truman Doctrine: Containing Communism and Modernity," Presidential Studies Quarterly, March 2006, Vol. 36(1) pp. 27–37. ISSN 0360-4918 online edition Αρχειοθετήθηκε 2012-01-28 στο Wayback Machine.
- ↑ Robert L. Ivie, "Fire, Flood, and Red Fever: Motivating Metaphors of Global Emergency in the Truman Doctrine Speech." Presidential Studies Quarterly 1999 29(3). pp. 570–591.