Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αρχιεπισκοπή Φλωρεντίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο Καθεδρικός ναός της Φλωρεντίας, έδρα της Αρχιεπισκοπής Φλωρεντίας

Η Αρχιεπισκοπή Φλωρεντίας (λατ. Archidioecesis Florentina) είναι μητρόπολη της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στην Ιταλία.[1][2] Κατά την παράδοση ιδρύθηκε τον 1ο ήδη αιώνα μ.Χ.. Η επισκοπή υπαγόταν απευθείας στην Αγία Έδρα[3] μέχρι το 1420. Αρχικώς απλή επισκοπή, αναβαθμίσθηκε σε αρχιεπισκοπή στις 10 Μαΐου 1419 από τον Πάπα Μαρτίνο Ε΄.[4]

Η εκκλησιαστική επαρχία της Φλωρεντίας περιλαμβάνει τις επισκοπές του Αρέτσο-Κορτόνα-Σανσεπόλκρο, του Φιέζολε, της Πιστόια, του Πράτο και του Σαν Μινιάτο. Με τα σημερινά της όρια καλύπτει έκταση 2.205 τ.χλμ. και πληθυσμό 830.580 Ρωμαιοκαθολικών (98,7% επί του συνόλου των κατοίκων) το 2017. Περιλαμβάνει 296 ενορίες και στο δυναμικό της υπάγονται 575 ιερείς και 69 διάκονοι (το 2017).

Η έδρα του εκάστοτε αρχιεπισκόπου Φλωρεντίας είναι ο Καθεδρικός ναός της Φλωρεντίας (Βασιλική της Σάντα Μαρία ντελ Φιόρε) στη Φλωρεντία. Αρχιεπίσκοπος από τον Σεπτέμβριο του 2008 μέχρι σήμερα είναι ο Καρδινάλιος Τζουζέππε Μπετόρι.

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά την παράδοση η Επισκοπή Φλωρεντίας ιδρύθηκε τον 1ο αιώνα μ.Χ., σύμφωνα με τον χρονικογράφο του 14ου αιώνα Τζοβάννι Βιλλάνι, που τοποθετεί εδώ τον «Άγιο Φροντίνο», υποτίθεται έναν από τους Εβδομήκοντα Αποστόλους του Χριστού και ακόλουθο του Πέτρου, κατά τη βασιλεία του Νέρωνα.

Στις 29 Ιουλίου 1322 ο Πάπας Ιωάννης ΚΒ΄ εκχώρησε στον εκάστοτε Πάπα το δικαίωμα να ορίζει και να επιβεβαιώνει τους επισκόπους της Φλωρεντίας.[5]

Τον 14ο αιώνα η Φλωρεντία κτυπήθηκε σκληρά, πρώτα από λιμό το 1347 (οπότε περίπου 4.000 άνθρωποι πέθαναν από την πείνα)[6] και μετά από λοιμό το 1348-1349, με την πανούκλα να αφήνει περίπου εκατό χιλιάδες νεκρούς.[7] Στην εισαγωγή του στο Δεκαήμερο, ο Βοκάκιος παρέχει λεπτομέρειες του πώς οι άνθρωποι έτρεχαν στις εκκλησιές για βοήθεια από τον Θεό και κολλούσαν έτσι την αρρώστια, όπως και σχετικά με την κατάρρευση του κοινωνικού ιστού και την αλλοίωση των ανθρώπινων συναισθημάτων.[8]

Η Σύνοδος της Φλωρεντίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1438 η εκκλησιαστική Σύνοδος της Βασιλείας διασπάσθηκε σε δύο μέρη: το πρώτο παρέμεινε στη Βασιλεία και εξέλεξε τον δικό του Πάπα (τον Φήλικα Ε΄), ενώ το δεύτερο μετακόμισε στη Φερράρα, από όπου όμως αναγκάσθηκε να φύγει σύντομα εξαιτίας εμφανίσεως της πανούκλας. Οι συμμετέχοντες συγκλήθηκαν και πάλι τον Ιανουάριο του 1439 στη Φλωρεντία από τον Πάπα Ευγένιο Δ΄ και έμειναν έτσι στην Ιστορία ως η Σύνοδος της Φλωρεντίας, η οποία πάντως μετεγκαταστάθηκε και πάλι το 1443, αυτή τη φορά στη Ρώμη.[9]

Κατάλογος επισκόπων και αρχιεπισκόπων Φλωρεντίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πριν το 1200

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
...
...
Μαυρίκιος (έως το 550), θανατωθείς κατά την παράδοση από τον Τωτίλα τον Ούννο[12]
...
  • Ρεπαράτος (αναφ. 679, 684)[13]
...
  • Σπεκιόσος (αναφ. 716, 724)[14]
...
  • Θωμάς (αναφ. 743), συμμετέσχε στη Σύνοδο της Ρώμης του Πάπα Ζαχαρία[15]
...
  • Αλιπράνδος (αναφ. 826, 833), συμμετέσχε στη Σύνοδο της Ρώμης του Πάπα Ευγενίου Β΄[16]
...
  • Ροδίνγος (αναφ. 852)[17]
  • Γεράρδος (αναφ. 853, 855)[18]
  • Πέτρος (αναφ. 861), συμμετέσχε στη Σύνοδο της Ρώμης του Πάπα Νικολάου Α΄[19]
  • 'Ανδρέας (αναφ. 873, 876, 890)[20]
...
...
...
  • Ραϊμβάλδος (αναφ. 941, 964)[23]
  • Σιχέλμος (αναφ. 966, 972)[24]
...
  • Πόδιος (αναφ. 987-999)[25]
  • Γουίδων (αναφ. 1004–1007)[26]
  • Ιλδεβράνδος (αναφ. 1008–1024)[27]
  • Λαμβέρτος (αναφ. 1025, 1028, 1032), είχε διατελέσει εφημέριος του Αγίου Απολλιναρίου στη Ραβέννα[28]
  • Άκτιος (αναφ. 1036, 1037)[29]
  • Γεράρδος ντε Μπουργκόν, μετέπειτα Πάπας Νικόλαος Β΄ (1045–1058). Στις 6 Δεκεμβρίου 1058, σε μη κανονική εκλογή που έγινε στη Σιενα, εξελέγη Πάπας, ενώ υπήρχε ήδη εκλεγμένος Πάπας στη Ρώμη, ο Βενέδικτος Ι΄ (Ιωάννης του Βελλέτρι). Το σχίσμα που ακολούθησε ταλαιπώρησε τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία επί 40 χρόνια.[30]
  • Πέτρος Μετσαμπάρμπα (αναφ. 1065-1068), από την Πάβια
Κενή έδρα (1068-1071)[31]
Ροδούλφος, Επίσκοπος Τόντι, τοποτηρητής[32]
  • Ραϊνέριος (αναφ. 1071–1113), απεβίωσε στις 12 Ιουλίου 1113.[33]
  • Γοδεφρείδος (περ. 1114-1146), γιος του Κόμη Αλβέρτου του Πράτο.[34]
  • Άκτιος (1143-1154)[35]
  • Αμβρόσιος (1155-1158), υπήρξε Βαλλομβροσιανός μοναχός και ηγούμενος, απεβίωσε στις 20 Μαΐου 1158[36]
  • Ιούλιος (αναφ. 1158-1182)[37]
  • Βερνάρδος (1182-1187)[38]
  • Παγάνος (1087-1090)[39]
  • Πέτρος (1190-1205)[40]

Από το 1200 έως το 1411

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Ιωάννης ντε Βελλέτρι (1205-1230)
  • Αρδίνγος Τρόττι (1231-1247)[41]
  • Φίλιππος Φοντάνα (1250-1251)
  • Ιωάννης ντε Μαντζαντόρι (1251 έως μετά το 1275)[42]
  • Ιάκωβος (Καστελμπουόνο), O.P. (1286): Μια εκλογή στον καθεδρικό ναό της Φλωρεντίας έφερε αμφισβητούμενο αποτέλεσμα: μερικοί υπεστήριξαν τον Sciatta degli Ubaldini της Μπολόνια και οι υπόλοιποι τον Λοθάριο della Tosa. Το ζήτημα παραπέμφθηκε στον Πάπα Ονώριο Δ΄, ο οποίος επέλεξε ένα τρίτο πρόσωπο, τον Ιάκωβο της Περούτζ(ι)α, ως τότε ιερέα στην Αγία Σαβίνα της Ρώμης. Ο Ιάκωβος διορίσθηκε στις 28 Μαΐου 1286, εγκαταστάθηκε επισήμως στη Φλωρεντία στις 29 Ιουνίου, αλλά απεβίωσε[43] στις 16 Αυγούστου 1286.
  • Ανδρέας ντε Μότσι (1286-1295). Στις 13 Σεπτεμβρίου 1295 μεταφέρθηκε στην Επισκοπή της Βιτσέντσα από τον Πάπα Βονιφάτιο Η΄ και απεβίωσε στις 28 Απριλίου 1296.[44]
  • Φραγκίσκος ντε Μοναλντέσκι (1295-1302)[45]
  • Λοθάριος ντελλά Τόζα (1303-1309)
  • Αντώνιος Όρσο (1310-1321)
  • Φραγκίσκος Σιλβέστρι (1323-1341)[42]
  • Άγγελος Ατσαγιόλι, O.P. (1342-1355), πρώην Επίσκοπος Άκουιλα (1328-1342). Στις 18 Μαρτίου 1355 διορίσθηκε Επίσκοπος Μόντε Κασσίνο από τον Πάπα Ιννοκέντιο ΣΤ΄ και απεβίωσε στις 4 Οκτωβρίου 1357.[46]
  • Φραγκίσκος ντελι Άττι (1355-1356), ανακηρύχθηκε Καρδινάλιος στις 23 Δεκεμβρίου 1356 από τον Πάπα Ιννοκέντιο ΣΤ΄ και απεβίωσε από την πανούκλα στην Αβινιόν στις 25 Αυγούστου ή στις 4 Σεπτεμβρίου 1361.[47]
  • Φίλιππος dell'Antella (1357-1363)
  • Πέτρος Κορσίνι (1363-1370)
  • Άγγελος Ρικαζόλι (1370-1383), πρώην Επίσκοπος Αβέρσα. Μεταφέρθηκε στην Επισκοπή Φαέντσα στις 9 Φεβρουαρίου 1383 και στην Επισκοπή Αρέτσο το 1391.[48]
  • Άγγελος Ατσαγιόλι (1383-1385), απεβίωσε στην Πίζα στις 31 Μαΐου 1408.[49]
  • Βαρθολομαίος Ουλιάρι, O.Min. (1385-1389)[42]
  • Ονούφριος Βισντομίνι, O.E.S.A. (1390-1400)[42]
  • Αλαμάνος Αντιμάρι (1400-1401), διορίσθηκε Αρχιεπίσκοπος Τάραντος στις 16 Νοεμβρίου 1401.[42]
  • Ιάκωβος Παλλαντίνι (1401-1410), γεννημένος στο Τεράμο, πρώην Επίσκοπος Μονοπόλι (1391-1401) και αρχιεπίσκοπος Ταραντος (Μάρτιος 1401 - Νοέμβριος 1401). Μεταφέρθηκε στην Επισκοπή Σπολέτο στις 18 Ιουλίου 1410 από τον Αντίπαπα Ιωάννη ΚΓ΄ και απεβίωσε το 1417.[50]
  • Φραγκίσκος Τζαμπαρέλλα (1410-1411). Ανακηρύχθηκε Καρδινάλιος στις 6 Ιουνίου 1411 και παραιτήθηκε από επίσκοπος Φλωρεντίας 11 ημέρες αργότερα. Απεβίωσε στις 26 Σεπτεμβρίου 1417, ενώ παρακολουθούσε τη Σύνοδο της Κωνσταντίας.[51]

Από το 1411 έως το 1700

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Αμέριγκο Κορσίνι (1411-1434), απεβίωσε στις 18 Μαρτίου 1434.[52]
  • Ιωάννης Βιτελλέσκι (1435-1437), είχε προηγουμένως τον τίτλο του «Πατριάρχη Αλεξανδρείας». Ανακηρύχθηκε Καρδινάλιος στις 9 Αυγούστου 1437, οπότε διορίσθηκε διοικών του Trogir, ανταλλάσσοντας μητροπόλεις με τον Λουδοβίκο Σκαράμπι. Απεβίωσε στις 2 Απριλίου 1440.[53]
  • Λουδοβίκος του Τρεβίζο (Σκαράμπι Μετσαρότα, 1437-1439), Στις 18 Δεκεμβρίου 1439 διορίσθηκε «Πατριάρχης Ακουιληίας» από τον Πάπα Ευγένιο Δ΄ και απεβίωσε στις 22 Μαρτίου 1465.[54]
  • Βαρθολομαίος Τζαμπαρέλλα (1439-1445) «Αποστολικός Πρωτονοτάριος», πρώην προϊστάμενος του Καθεδρικού Ναού της Πάδοβας και αρχιεπίσκοπος Σπαλάτου (Σπλιτ Δαλματίας, 1428-1439). Απεβίωσε στις 21 Δεκεμβρίου 1445.[55]
  • Αντωνίνος Φορτσιλιόνι, O.P. (1446-1459 ), παρέμεινε στην έδρα μέχρι την ημέρα του θανάτου του[56]
  • Ορλάνδος Μπονάρλι (1459-1461), παρέμεινε στην έδρα μέχρι την ημέρα του θανάτου του[56]
  • Ιωάννης Νερόνι Ντιοτισάλβι (1462-1473)[56]
  • Πέτρος Ριάριο, O.F.M. (1473-1474)[56]
  • Ρινάλδος Ορσίνι (1474-1508)[57]
  • Κόζιμος ντε Πάτσι (1508-1513)[58]
  • Ιούλιος των Μεδίκων (1513-1523), ο μετέπειτα Πάπας Κλήμης Ζ΄[59]
  • Νικόλαος Ριντόλφι (1524-1532)[60]
  • Ανδρέας Μπουοντελμόντι (1532-1542)[60]
  • Νικόλαος Ριντόλφι (δεύτερη θητεία, 1543-1548)[60]
  • Αντώνιος Αλτοβίτι (1548-1573), παρέμεινε στην έδρα μέχρι την ημέρα του θανάτου του[60]
  • Αλέξανδρος Οκταβιανός των Μεδίκων (1574-1605), ο μετέπειτα Πάπας Λέων ΙΑ΄[60]
  • Αλέξανδρος Μάρτσι των Μεδίκων (1605-1630), πρώην Επίσκοπος Φιεζόλε (1596-1605), απεβίωσε στις 13 Αυγούστου 1630.[61]
  • Κόζιμος ντεϊ Μπάρντι (1630-1631), παρέμεινε στην έδρα μέχρι την ημέρα του θανάτου του[62]
  • Πέτρος Νικκολίνι (1632-1651), παρέμεινε στην έδρα μέχρι την ημέρα του θανάτου του[62]
  • Φραγκίσκος Νέρλι ο πρεσβύτερος (1652-1670), παρέμεινε στην έδρα μέχρι την ημέρα του θανάτου του[63]
  • Φραγκίσκος Νέρλι ο νεότερος (1670-1682), παραιτήθηκε[64]
  • Ιάκωβος Αντώνιος Μορίτζια, Βαρν. (1683-1699), παραιτήθηκε[65]

Από το 1700 μέχρι σήμερα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «Archdiocese of Firenze {Florence}» Catholic-Hierarchy.org. David M. Cheney. Retrieved 7 October 2016.
  2. ↑ "Metropolitan Archdiocese of Firenze" GCatholic.org. Gabriel Chow. Retrieved October 7, 2016.
  3. ↑ Kehr: Italia pontificia III, σελ. 7
  4. ↑ Cappelletti: Le chiese d'Italia XVI, σελ. 568
  5. ↑ Cappelletti, σελ. 551. G. Mollat, Jean XXII: Lettres communes Tome quatrième, Fontemoing Παρίσι 1904, σελ. 165, no. 16165.
  6. ↑ Jean-Charles-Léonard Simonde Sismondi (1840). Histoire des républiques italiennes du moyen âge (στα Γαλλικά). Tome IV (nouvelle έκδοση). Παρίσι: Furne et ce. σελίδες 86–90. 
  7. ↑ Francis Aidan Gasquet (1908). The Black Death of 1348 and 1349 (second έκδοση). London: G. Bell. σελίδες 23–29. 
  8. ↑ Giovanni Boccaccio (1855). The Decameron: Or Ten Days' Entertainment of Boccaccio. Λονδίνο: H.G. Bohn. σελίδες 1–6. 
  9. ↑ Carl Joseph Hefele: Histoire des conciles, τόμος VII, μέρος β΄, εκδ. Letouzey, Παρίσι 1916, σσ. 987-1105
  10. ↑ J.D. Mansi (επιμ.): Sacrorum Conciliorum nova et amplissima collectio, editio novissima, Tomus II, εκδ. A. Zatta, Φλωρεντία 1759, σελ. 437. Richa, σελ. 167. Lanzoni, σελ. 578.
  11. ↑ Ο βίος του, γραμμένος από τον Επίσκοπο Λαυρέντιο του Αμάλφι (1040-1048), έχει τυπωθεί από τον Ughelli στο Italia sacra, τόμος III, σσ. 11-18.
  12. ↑ Ughelli, σσ. 19-20. Lanzoni, σσ. 580-581.
  13. ↑ Ughelli, σελ. 20. Cappelletti, σελ. 447. J.P. Migne: Patrologiae Latinae Tomus LXXXVII, Παρίσι 1863, σελ. 1240.
  14. ↑ Speciosus: Gams, σελ. 747.
  15. ↑ J. D. Mansi (ed.), Sacrorum Conciliorum nova et amplissima collectio, editio novissima, Tomus XII, εκδ. A. Zatta, Φλωρεντία 1766, σελ. 384c. Ughelli, σσ. 21-22.
  16. ↑ Ughelli, σελ. 25. J.D. Mansi (επιμ.): Sacrorum Conciliorum nova et amplissima collectio, editio novissima, Tomus XIV, A. Zatta, Βενετία 1761, σελ. 999.
  17. ↑ Ughelli, σσ. 25-26. Cappelletti, σσ. 452-453.
  18. ↑ J.D. Mansi (επιμ.): Sacrorum Conciliorum nova et amplissima collectio, editio novissima, Tomus XV, A. Zatta, Βενετία 1770, σελ. 34.
  19. ↑ Mansi (επιμ.): Tomus XV, σελ. 603
  20. ↑ Andreas: Ughelli, σσ. 26-27. Cappelletti, σελ. 460
  21. ↑ J.D. Mansi (επιμ.), Sacrorum Conciliorum nova et amplissima collectio, editio novissima, Tomus XVIII, A. Zatta, Βενετία 1773), p. 241. Ughelli, pp. 27-28. Cappelletti, XVI, p. 460.
  22. ↑ Cappelletti, σσ. 460-461.
  23. ↑ Ughelli, σελ. 28. Schwartz, σελ. 207.
  24. ↑ Ughelli, σσ. 28-29. Schwartz, σελ. 207.
  25. ↑ Schwartz, σσ. 207-208.
  26. ↑ Ughelli, σελ. 43. Schwartz, σσ. 207-208.
  27. ↑ Ughelli, σσ. 45-50. Lami, σσ. 42-43. Schwartz, σελ. 209.
  28. ↑ Ughelli, σσ. 50-53. Lami, I, σελ. 46. Schwartz, σελ. 209.
  29. ↑ Acto, Hacto, Atho. Ughelli, σσ. 53-62. Lami, I, σελ. 48. Schwartz, σελ. 209.
  30. ↑ Schwartz, σσ. 209-210.
  31. ↑ Kehr, σελ. 8, no. 6, σημ., και no. 7.
  32. ↑ Cappelletti, pp. 505-506.
  33. ↑ Ughelli, σσ. 77-89. Schwartz, σελ. 210.
  34. ↑ Lami, σελ. 74. Ughelli, σσ. 89-95. Lami, I, σσ. 73-74. Schwartz, σελ. 210.
  35. ↑ Ughelli, σσ. 94-95. Cappelletti, σελ. 517.
  36. ↑ Lami II, σελ. 763. Ughelli, σσ. 95-97. Cappelletti, σελ. 517.
  37. ↑ Lami II, σελ. 854, Lami I, σελ. 168, Lami II, σελ. 823. Kehr, σελ. 11 no. 22.
  38. ↑ Lami II, σελ. 763. Ughelli, σσ. 101-103. Cappelletti, σελ. 518.
  39. ↑ Cappelletti, σελ. 518.
  40. ↑ Ughelli, σσ. 103-105. Cappelletti, σελ. 518. Eubel, Hierarchia catholica I, σελ. 250 και σημείωση 1.
  41. ↑ Lami II, σελ. 721
  42. ↑ 42,0 42,1 42,2 42,3 42,4 Eubel I, σελ. 250
  43. ↑ Ughelli, σελ. 127. Cappelletti, σσ. 534-540. Eubel I, σελ. 250.
  44. ↑ Eubel I, σσ. 250, 526
  45. ↑ Lami I, σελ. 168
  46. ↑ Eubel I, σσ. 98, 169, 250
  47. ↑ Cappelletti, σσ. 557-558. Eubel I, σσ. 19 no. 3, σελ. 250.
  48. ↑ Eubel I, σσ. 246, 250
  49. ↑ Eubel I, σσ. 24, no. 36, σελ. 250
  50. ↑ Eubel I, σσ. 251, 347, 461, 473
  51. ↑ Eubel I, σσ. 33, no. 15, σελ. 251
  52. ↑ Eubel I, σελ. 251 και σημείωση 12
  53. ↑ Eubel: Hierarchia catholica II, σσ. 7 no. 3, σσ. 154, 253
  54. ↑ Eubel II, σσ. 92, 154, 253
  55. ↑ Eubel I, σελ. 460, II, σελ. 154
  56. ↑ 56,0 56,1 56,2 56,3 Eubel II, σσ. 154
  57. ↑ Eubel II, σελ. 154, III, σελ. 197
  58. ↑ Eubel: Hierarchia catholica III, σελ. 197
  59. ↑ Eubel III, σσ. 18 με τις σημειώσεις 1-3, σελ. 197 με τη σημ. 3
  60. ↑ 60,0 60,1 60,2 60,3 60,4 Eubel III, σελ. 197
  61. ↑ Gauchat: Hierarchia catholica IV, σσ. 187, 188
  62. ↑ 62,0 62,1 Gauchat, σελ. 188
  63. ↑ Gauchat, σελ. 188. Ritzler-Sefrin: Hierarchia catholica V, σελ. 203, σημ. 2.
  64. ↑ Ritzler-Sefrin: Hierarchia catholica V, σελ. 203 και σημ. 3
  65. ↑ Ritzler-Sefrin: V, σελ. 203 και σημ. 4
  66. ↑ Ritzler-Sefrin: Hierarchia catholica V, σελ. 203 με σημείωση 5
  67. ↑ Ritzler-Sefrin, σελ. 203 με σημ. 6
  68. ↑ Ritzler-Sefrin, σελ. 203 και σημ. 7
  69. ↑ Ritzler-Sefrin: Hierarchia catholica VI, σελ. 217 και σημ. 2
  70. ↑ Ritzler-Sefrin: Hierarchia catholica VI, σελ. 217 και σημ. 3

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχιεπισκοπή_Φλωρεντίας&oldid=10612351"