Αλεξάντρ Ντούγκιν

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 Αυτό το λήμμα χρειάζεται επιμέλεια ώστε να ανταποκρίνεται σε υψηλότερες προδιαγραφές ορθογραφικής και συντακτικής ποιότητας ή μορφοποίησης.
Αίτιο: γλώσσα, μορφή, σύνδεσμοι
Για περαιτέρω βοήθεια, δείτε τα λήμματα πώς να επεξεργαστείτε μια σελίδα και τον οδηγό μορφοποίησης λημμάτων.
Αλεξάντρ Ντούγκιν
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Александр Гельевич Дугин (Ρωσικά)
Γέννηση7  Ιανουαρίου 1962
Μόσχα
ΥπηκοότηταΡωσία και Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών
ΣπουδέςΙνστιτούτο Αεροπορίας της Μόσχας και Novocherkassk State Academy of Melioration
Γνωστός γιαΕυρασιατισμό, Παραδοσιοκρατία, Εθνικομπολσεβικισμό, Τέταρτη Πολιτική Θεωρία, Θεωρία της Πολυπολικότητας
ΣύζυγοςEvgenia Debryanskaya
ΤέκναΝτάρια Ντούγκινα
Ιστοσελίδα
http://dugin.tv/
Αλεξάντρ Ντούγκιν στην IMDb
Επιστημονική σταδιοδρομία
Ερευνητικός τομέαςπροπαγάνδα, Γεωπολιτική, κοινωνιολογία, πολιτική επιστήμη, φιλοσοφία, διεθνείς σχέσεις και πολιτική φιλοσοφία
Ιδιότηταπροπαγανδιστής, φιλόσοφος, Γεωπολιτικός, πολιτικός επιστήμονας, καθηγητής πανεπιστημίου, κοινωνιολόγος, συγγραφέας, πολιτικός, τραγουδιστής-τραγουδοποιός, τραγουδιστής, τραγουδοποιός και δημοσιογράφος άποψης
Διδακτορικός καθηγητήςViktor Vereshchagin
Ακαδημαϊκός τίτλοςΔιδάκτωρ των Επιστημών στην Κοινωνιολογία, Δόκτωρ των Επιστημών στις Πολιτικές Επιστήμες και PhD στις Φιλοσοφικές Επιστήμες
Φοιτητές τουΑλεξέι Γκίντοβτ, Vladimir Karpets και Valery Korovin
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Αλεξάντρ Γκέλιεβιτς Ντούγκιν (ρωσικά: Александр Гельевич Дугин‎‎, γενν. 7 Ιανουαρίου 1962, Μόσχα, ΕΣΣΔ) είναι Ρώσος γεωπολιτικός, παραδοσιοκράτης, και ένας εκ των δημοφιλέστερων θεωρητικών της Ευρασιατικής Ένωσης.[1] [2] [3][4] [5] Είναι ευρύτερα γνωστός για το βιβλίο "Τα θεμέλια της Γεωπολιτικής: Το Γεωπολιτικό Μέλλον της Ρωσίας" (1996), το οποίο είχε μεγάλη επίδραση εντός των ελίτ του ρωσικού κράτους επάνω σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, έχοντας καταστεί εγχειρίδιο σε πολλά πανεπιστήμια.[εκκρεμεί παραπομπή] Είναι επίσης πολύ γνωστός για την έλξη του προς ριζοσπαστικά αριστερά και δεξιά ιδεώδη μέσα από τα οποία, ανασυνθέτοντας τα, δημιουργεί την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία, εναλλακτική προς τον Φιλελευθερισμό.

Ο καθηγητής Αλεξάντρ Ντούγκιν είναι, επί του παρόντος, επικεφαλής της έδρας Κοινωνιολογίας των Διεθνών Σχέσεων του τμήματος Κοινωνιολογίας[6] στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας, καθώς και του Κέντρου Συντηρητικών Μελετών του εν λόγω τμήματος. Έχει στενούς δεσμούς με το Κρεμλίνο και τον ρωσικό στρατό, [7] καθώς υπηρέτησε ως σύμβουλος του εκπροσώπου τύπου της Κρατικής Δούμας (και πρόσωπο κλειδί του κυβερνώντος κόμματος Ενωμένη Ρωσία) Σεργκέι Ναρίσκιν. [8]

Εκπόνησε μελέτες, όπως "Η Εξέλιξη των Παραδειγματικών Θεμελίων της Επιστήμης" [9] στο Επιστημονικό Κέντρο Ανωτέρας Σχολής του Βορείου Καυκάσου, λαμβάνοντας μεταπτυχιακό τίτλο το 2000, "Ο Μετασχηματισμός των Πολιτικών Δομών και Θεσμών στην Διαδικασία Εκσυγχρονισμού των Παραδοσιακών Κοινωνιών" [10] στο Νομικό Ινστιτούτο του Ροστόφ επί του Ντον, γενόμενος Διδάκτωρ Πολιτικής το 2004, "Ο Μετασχηματισμός των Κοινωνικών Δομών στο Πλαίσιο της Κοινωνιολογίας της Φαντασίας"[11] στο Νότιο Ομοσπονδιακό Πανεπιστήμιο της Ρωσίας, γινόμενος Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας το 2011. Μιλά εννέα γλώσσες, είναι νυμφευμένος με δύο παιδιά. Η κόρη του, Ντάρια, πέθανε από έκρηξη στο αυτοκίνητο που οδηγούσε, το 2022.[12] Τα βιβλία του κυκλοφορούν στα Αγγλικά, Γαλλικά, Πορτογαλικά, Ισπανικά, Ιταλικά, Τούρκικα, Αραβικά, Γεωργιανά, Ρουμάνικα, Γερμανικά, Ελληνικά κ.α. Άρθρα του, επίσης, έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες.

Σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • 1988 - ιδρύει τον εκδοτικό οίκο "Αιών"
  • 1989 - δημοσιεύει την πρώτη του μονογραφία "Οι δρόμοι του Απολύτου"
  • 1990 - εκδίδει το παραδοσιακό περιοδικό "Αγαπητός Άγγελος"
  • 1992 - γίνεται αρχισυντάκτης των "Στοιχείων" , ενός πολιτικού και κοινωνιολογικού περιοδικού. Διδάσκει Γεωπολιτική στην Ρωσική Στρατιωτική Ακαδημία του Γενικού Επιτελείου
  • 1992/1997 - δημοσιεύει τα βιβλία: "Συνωμοσιολογία", "Μυστήρια της Ευρασίας", "Υπερβόρεια Θεωρία", "Συντηρητική Επανάσταση", "Μεταφυσική των Ευαγγελίων", "Η Κατεύθυνσή Μας", το εγχειρίδιο "Θεμέλια της Γεωπολιτικής" ( 4 εκδόσεις ), "Ναΐτες Ιππότες του Προλεταριάτου", "Ρώσικο Αντικείμενο" ( δίτομο ), "Στόχοι και Επιδιώξεις της Επανάστασής Μας", "Τέλεια Μητρώα Γη". Δημοσιεύει εργασίες σχολιασμού ευρασιατιστών στοχαστών - Ν. Troubezkoy, P. Savicky, N. Alexeev, J. Bromberg, E. Hara-Davan.
  • To 1993 δημιουργεί, μαζί με τον συγγραφέα Εντ. Λιμόνωφ, το Εθνικομπολσεβίκικο Κόμμα, το οποίο εγκαταλείπει το 1997.
  • 1996 - δημιουργία της φιλοσοφικής διαδικτυακής πύλης "Αρκτογαία". Αναλαμβάνει υπεύθυνος του μουσικο-φιλοσοφικού ραδιοπρογράμματος "FINIS MUNDI", στα FM, στον σταθμό "101" της Μόσχας και εργάζεται ως γεωπολιτικός αναλυτής στον ραδιοσταθμό "Ελεύθερη Ρωσία" ( πρόγραμμα μίας ώρας, εβδομαδιαίως ).
  • 1997-1999 - καθίσταται αρχισυντάκτης της εφημερίδας "Εισβολή"
  • από το 1998 ως το 2004, διετέλεσε σύμβουλος του Προέδρου του Ρωσικού Κοινοβουλίου (Δούμα) επάνω σε στρατηγικά και γεωπολιτικά ζητήματα.
  • 2000 - δημιουργεί το Πανρωσικό Κίνημα "Ευρασία".
  • 2001 - δημιουργεί το πολιτικό κόμμα "Ευρασία". Εκδίδει την εφημερίδα "Ευρασιατικός Παρατηρητής".
  • 2000/2003 - δημοσιεύει τα βιβλία: "Η Φιλοσοφία της Παραδοσιοκρατίας" [ΣτΜ. "Τραντισιοναλισμού"], "Θεμέλιο του Ευρασιατισμού" (συλλογική μονογραφία), "Ευρασιατική Κατεύθυνση", "Ευρασιατική Παρουσία", "Γεωπολιτική της Τρομοκρατίας" (συλλογική μονογραφία), "Η Ισλαμική Απειλή ή η Απειλή για το Ισλάμ;" (πρακτικά από την διεθνή συνδιάσκεψη στο ξενοδοχείο "President" της Μόσχας), "Η Ρώσικη Ορθόδοξη Εκκλησία στον χώρο της Ευρασίας" (συλλογική μονογραφία), "Η Εξέλιξη των Θεμελίων Παραδείγματος της Επιστήμης", "Φιλοσοφία της Πολιτικής". Από το 2002, τελεί συντάκτης στις ρώσικες εφημερίδες "Izvestia", "Liternaturnaya Gazeta", "Vremya Novostey". Γίνεται μέλος του "Expert Club" του τηλεσταθμού "Κανάλι 1" και του "Civil Forum Analytical Club".
  • 2002 - δημιουργεί την ιστοπύλη πολιτικής ανάλυσης "Ευρασία".
  • 2003 - το πολιτικό κόμμα "Ευρασία" μετασχηματίζεται σε Διεθνές Ευρασιατικό Κίνημα.
  • 2004 - περατώνει το δεύτερο διδακτορικό του στο Ρόστωφ του Ντον. Λαμβάνει τον τίτλο του Επίτιμου Καθηγητή του Εθνικού Ευρασιατικού Πανεπιστημίου της Αστάνα (Καζακχστάν). Δημοσιεύει τα βιβλία, "Σχέδιο Ευρασία", "Η Ευρασιατική Αποστολή του Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ", "Η Φιλοσοφία του Πολέμου", "Ευρασιατική Αποστολή" (πρόγραμμα του Διεθνούς Ευρασιατικού Κινήματος).
  • 2005 - συντελεί στην δημιουργία της Νεολαίας Ευρασιατικού Κινήματος.
  • από το 2006 μέχρι τώρα, έχει δημιουργήσει, και συνεργαστεί με, διάφορους πολιτικούς ιστότοπους: http://evrazia.info , http://evrazia.org , http://www.geopolitica.ru .
  • 2005/2007 - τελεί αρχισυντάκτης του ορθόδοξου χριστιανικού καναλιού "SPAS".
  • 2006 - επισκέπτεται την Ουάσινγκτον. Έχει συναντήσεις με τους, Ζμπ. Μπζρεζίνσκι, Φρ. Φουκουγιάμα, Φ. Σταρρ και, ακόμα, προσκαλείται από το State Department, το αμερικάνικο Υπουργείο Εξωτερικών, να δώσει διάλεξη σε ζητήματα Ρωσίας και Ευρασιατισμού.
  • από το 2007 μέχρι τώρα, είναι καθηγητής στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας.
  • 2008 - εκλέγεται επικεφαλής της έδρας Κοινωνιολογίας των Διεθνών Σχέσεων στο ίδιο τμήμα. Γίνεται διευθυντής του Κέντρου Συντηρητικών Μελετών.
  • από το 2008 ως τώρα, δίδει μαθήματα Εθνοκοινωνιολογίας, Γεωπολιτικής, Κοινωνιολογίας των Διεθνών Σχέσεων, Κοινωνιολογίας της Φαντασίας και Γεωπολιτικής Ιστορίας της Ρωσίας.
  • 2008 - δημοσιεύει δύο σημαντικά φιλοσοφικά βιβλία: "Μεταφιλοσοφία" και "Το Ριζοσπαστικό Υποκείμενο και η διττότητά του".
  • 2009 - δημοσιεύει το βιβλίο "Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία"
  • 2010 - δημοσιεύει τέσσερα νέα βιβλία: "Η Κοινωνιολογία της Φαντασίας", " Ο Λόγος και Μύθος" [ΣτΜ. ελληνικά στο πρωτότυπο], "Το Τέλος της Οικονομίας", "Μάρτιν Χάιντεγκερ και μια Νέα Αρχή της Φιλοσοφίας".
  • 2011 - δημοσιεύει πέντε καινούρια βιβλία: "Η Κοινωνιολογία της Ρώσικης Κοινωνίας", "Μάρτιν Χάιντεγκερ: Η δυνατότητα της Ρωσικής Φιλοσοφίας", "Αρχαιονεωτερικό", "Γεωπολιτική" και "Εθνοκοινωνιολογία".

Οι φιλοσοφικές απόψεις του Αλεξάντρ Ντούγκιν[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι φιλοσοφικές απόψεις του είναι μερικώς παραδοσιοκρατικές (τραντισιοναλιστικές), συντηρητικές και αντινεωτερικές, υπολοίπως μετανεωτερικές[ασαφές], ριζοσπαστικές και καινοτόμες. Απορρίπτει τον ρατσισμό σε κάθε του μορφή, προωθώντας την πολυμέρεια κοινωνιών, πολιτισμών, εθνισμών και θρησκειών. Υποστηρίζει ότι οι τρεις κύριες πολιτικές ιδεολογίες της Νεωτερικότητας (Φιλελευθερισμός, Κομμουνισμός, Φασισμός) είναι πλέον ξεπερασμένες και αγωνίζεται χάρη της δημιουργίας μίας πλήρως νέας πολιτικής θεωρίας - της Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας[13]. Πολιτικά, είναι ριζικά ενάντιος στον αμερικάνικο ηγεμονισμό και την παγκόσμια κυριαρχία. Εναντιώνεται στην Παγκοσμιοποίηση και αντιτάσσει το δόγμα της πολυπολικότητας. Έχει στενές επαφές με την ευρωπαϊκή Νέα Δεξιά του Αλαίν ντε Μπενουά. Το γαλλικό περιοδικό "Actuel" έχει ήδη, από το 1995, τον Ντούγκιν ως "με την μεγαλύτερη επίδραση, Ρώσο στοχαστή της μετασοβιετικής εποχής".

Έργο του Αλεξάντρ Ντούγκιν στα Ελληνικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι πρώτες μεταφραστικές προσπάθειες μέρους του έργου του Αλεξάντρ Ντούγκιν, εν Ελλάδι, μπορούν να αναζητηθούν σε τεύχη του, εθνικομπολσεβίκικης κατεύθυνσης, περιοδικού "Γαμμάδιον" (οποίου συνεργάτες συνετέλεσαν στην δημιουργία του, ανενεργού πλέον, ιστολογίου, Εθνικομπολσεβίκοι Ελλάδας) του οποίου η παρουσία δεν μακροημέρευσε και στο οποίο εξετίθεντο άρθρα γνώμης και μεταφράσεις από διανοητές της, εν Γερμανία, Συντηρητικής Επανάστασης, του Ιουλίου Έβολα κ.α.

Υπήρχαν, βέβαια, σποραδικές αναφορές στο έργο του, επάνω σε ζητήματα Ευρασιατισμού και Εθνικομπολσεβικισμού, και σε άλλα έντυπα, όπως το βραχείας κυκλοφορίας περιοδικό "Γεωπολιτική", περί το 2000, το περιοδικό "Τρίτο Μάτι", όπου, επί χρόνια, αρθρογραφεί ο καθηγητής Δημήτρης Κιτσίκης, καθώς και ομώνυμο άρθρο στο περιοδικό "Ζενίθ" (το οποίο ιδεολογικά ήταν μάλλον προσκείμενο στην "άλλη πλευρά" ) από τον Δρα. Ησ. Κωνσταντινίδη.

Σημαντική αναφορά, επάνω στις γεωπολιτικές θέσεις του Αλεξάντρ Ντούγκιν, γίνεται, επίσης, στο περιοδικό "Ab Aeterno" (στα Αγγλικά) του ιστορικού Δημήτρη Μιχαλόπουλου, καθώς και στην δημοσιευθείσα το 2008, διδακτορική διατριβή του Θρασύβουλου Ν. Μαρκέτου[14]. Δυστυχώς, όμως, ουδέποτε υπήρξε μια ευρύτερη, σε συστηματική βάση, απόδοση του έργου του στα Ελληνικά.

Η παρουσία του Αλεξάντρ Ντούγκιν στην Ελλάδα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα βιβλία του Αλεξάντρ Ντούγκιν στα Ελληνικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

"Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία", μετάφραση - Δημήτρης Ευαγγελόπουλος. - 1η έκδ. - Αθήνα : Έσοπτρον, 2013. - 296σ. · 21x14εκ. ISBN 960-6765-76-8

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Shekhovtsov, Anton (2008). «The Palingenetic Thrust of Russian Neo-Eurasianism: Ideas of Rebirth in Aleksandr Dugin's Worldview». Totalitarian Movements and Political Religions 9 (4): 491–506. http://northampton.academia.edu/AntonShekhovtsov/Papers/114767/The_Palingenetic_Thrust_of_Russian_Neo-Eurasianism_Ideas_of_Rebirth_in_Aleksandr_Dugins_Worldview. 
  2. ↑ Shekhovtsov, Anton (2009). «Aleksandr Dugin's Neo-Eurasianism: The New Right à la Russe». Religion Compass: Political Religions 3 (4): 697–716. http://northampton.academia.edu/AntonShekhovtsov/Papers/120422/Aleksandr_Dugins_Neo-Eurasianism_The_New_Right_a_la_Russe. 
  3. ↑ Ingram, Alan (2001). «Alexander Dugin: Geopolitics and Neo-Fascism in Post-Soviet Russia». Political Geography 20 (8): 1029–51. http://dx.doi.org/10.1016/S0962-6298(01)00043-9. 
  4. ↑ Shenfield, Stephen (2001). Russian Fascism: Traditions, Tendencies, Movements. Armonk: ME Sharpe, σελ. 195. ISBN 0765606348. 
  5. ↑ Кургинян об оккультном фашисте Дугине [Kurginyan about occult fascist Dugin] στο YouTube
  6. ↑ http://www.socio.msu.ru/?s=main&p=chair-g
  7. ↑ John Dunlop (January 2004). «Aleksandr Dugin's Foundations of Geopolitics». Demokratizatsiya 12 (1): 41. http://connection.ebscohost.com/c/articles/12596047/aleksandr-dugins-foundations-geopolitics. 
  8. ↑ Shaun Walker (23 March 2014). «Ukraine and Crimea: what is Putin thinking?». The Guardian. http://www.theguardian.com/world/2014/mar/23/ukraine-crimea-what-putin-thinking-russia. 
  9. ↑ http://science.dugin.ru/disser-1.html
  10. ↑ http://science.dugin.ru/disser-2.html
  11. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Νοεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2013. 
  12. ↑ «Ρωσία: Νεκρή σε βομβιστική επίθεση η κόρη του Αλεξάντερ Ντούγκιν, του εθνικιστικού "εγκεφάλου" του Πούτιν». www.thetoc.gr. Ανακτήθηκε στις 21 Αυγούστου 2022. 
  13. ↑ Alexander Dugin, "Να Ζεί κανείς ή να μη Ζεί". Απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου Τέταρτη Πολιτική Θεωρία. The Fourth Political Theory.
  14. ↑ Θρασύβουλος Ν. Μαρκέτος, Η γεωπολιτική πρακτική της Ρωσίας στη μετασοβιετική Κεντρική Ασία (Σύλλογος προς Διάδοσιν Ωφελίμων Βιβλίων, 2008). ISBN 978-960-8351-41-7.
  15. ↑ «Διάλεξη στο Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων με θέμα: "Η Γεωπολιτική της Ρωσίας"». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Ιουνίου 2013. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2013. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αλεξάντρ_Ντούγκιν&oldid=10273826"