Αλβέρτος Α΄ του Μονακό

Αλβέρτος Α΄
Πρίγκιπας του Μονακό
Περίοδος	10 Σεπτεμβρίου 1889 – 26 Ιουνίου 1922
Προκάτοχος	Κάρολος Γ΄
Διάδοχος	Λουδοβίκος Β΄
Γέννηση	13 Νοεμβρίου 1848; Παρίσι, Γαλλία
Θάνατος	26 Ιουνίου 1922 (73 ετών); Παρίσι, Γαλλία
Τόπος ταφής	Καθεδρικός Ναός του Μονακό
Σύζυγος	Μαίρη Βικτώρια Χάμιλτον; Άλις Χάινε
Επίγονοι	Λουδοβίκος Β΄
Πλήρες όνομα
Αλβέρτος Ονώριος Κάρολος Γκριμάλντι
Οίκος	Γκριμάλντι
Πατέρας	Κάρολος Γ΄ του Μονακό
Μητέρα	Αντουανέτα του Μέροντ
Θρησκεία	Ρωμαιοκαθολικισμός
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Αλβέρτος Α΄ (γαλλικά: Albert Ier de Monaco, 13 Νοεμβρίου 1848 - 26 Ιουνίου 1922) ήταν ο κυρίαρχος Πρίγκιπας του Μονακό από τις 10 Σεπτεμβρίου 1889 μέχρι το θάνατό του στις 26 Ιουνίου 1922.^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής του στην επιστήμη της ωκεανογραφίας.^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Παράλληλα προχώρησε σε μεταρρυθμίσεις σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδα, υπογράφοντας το πρώτο σύνταγμα του πριγκιπάτου το 1911.^{[εκκρεμεί παραπομπή]}

Πρώιμα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αλβέρτος Ονώριος Κάρολος γεννήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 1848 στη Γαλλία και ήταν ο γιος του Καρόλου Γ΄ (1818-1889) και της Αντωνίας του Μερόντ (1828-1864).^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Σε νεαρή ηλικία υπηρέτησε στο Ισπανικό Ναυτικό και κατά τη διάρκεια του γαλλοπρωσικού πολέμου εντάχθηκε στο Γαλλικό Ναυτικό, στο οποίο τιμήθηκε με το τάγμα της Λεγεώνας της Τιμής.^{[εκκρεμεί παραπομπή]}

Είχε ένα έντονο ενδιαφέρον για την προέλευση του ανθρώπου και λόγω αυτού ίδρυσε στο Παρίσι το "Ινστιτούτο για την Ανθρώπινη Παλαιοντολογία", που ήταν υπεύθυνο για μια σειρά από αρχαιολογικές ανασκαφές.^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Ο "Άνθρωπος Γκριμάλντι", που βρέθηκε κοντά στην Βεντιμίλια, ονομάστηκε προς τιμήν του.^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Τα πνευματικά επιτεύγματα του Αλβέρτου του έδωσαν παγκόσμια αναγνώριση και το 1909, η Βρετανική Ακαδημία Επιστημών τον έκανε μέλος της.^{[εκκρεμεί παραπομπή]}

Πρώτος γάμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 21 Σεπτεμβρίου 1869 στο Κάστρο του Μαρσαί της Γαλλίας ο Αλβέρτος παντρεύτηκε με συνοικέσιο τη Λαίδη Μαίρυ Βικτόρια Χάμιλτον (1850-1922), την οποία είχε γνωρίσει τον Αύγουστο του ίδιου έτους.^{[εκκρεμεί παραπομπή]}

Μολονότι ταίριαζαν κοινωνικά, δεν μπόρεσαν να ευτυχήσουν σαν ζεύγος. Μέσα σε έναν χρόνο από τον γάμο τους γεννήθηκε ο γιος τους Λουδοβίκος, όμως η Μαίρυ αντιπαθούσε το Μονακό και τα μεσογειακά του χαρακτηριστικά.^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Την περίοδο που ο Αλβέρτος βρισκόταν στις μάχες του Γαλλο-Πρωσικού Πολέμου, εκείνη εγκατέλειψε το Μονακό μαζί με τον γιο της. Ο γάμος τους ακυρώθηκε από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στις 3 Ιανουαρίου 1880 και από τον Κάρολο Γ΄ στις 28 Ιουλίου 1880.^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Τον ίδιο χρόνο η Μαίρυ ξαναπαντρεύτηκε στη Φλωρεντία, έναν Ούγγρο αριστοκράτη, τον πρίγκιπα Τασίλο Φέστετιτς.^{[εκκρεμεί παραπομπή]}

Άνοδος στο θρόνο και δεύτερος γάμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 10 Σεπτεμβρίου 1889, μετά το θάνατο του πατέρα του, ο Αλβέρτος ανέβηκε στο θρόνο του Μονακό.^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Την ίδια χρονιά, στις 30 Οκτωβρίου, παντρεύτηκε στο Παρίσι τη χήρα Δούκισσα Άλις Χάινε (1858-1925).^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Ο γάμος αυτός αποδείχθηκε κερδοφόρους τόσο για τον Αλβέρτο όσο και για το πριγκιπάτο του Μονακό, καθώς η Άλις είχε μια ισχυρή επιχειρηματική οξυδέρκεια. Αφού βοήθησε να μπει το πριγκιπάτο σε μια υγιή οικονομική βάση, εστίασε τις προσπάθειές της για να το κάνει ένα από τα μεγαλύτερα πολιτιστικά κέντρα της Ευρώπης, με όπερα, θέατρο και ένα μπαλέτο υπό τη διεύθυνση του διάσημου Ρώσου ιμπρεσάριου Σεργκέι Ντιαγκίλεφ.^{[εκκρεμεί παραπομπή]}

Παρά την αρχική επιτυχία του γάμου τους, το ζευγάρι χώρισε το 1902, χωρίς να έχει αποκτήσει απογόνους.^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Σύμφωνα με το βιβλίο της Ανν Έντουαρντς "Οι Γκριμάλντι του Μονακό", ο χωρισμός τους οφειλόταν στη φιλία της πριγκίπισσας με τον συνθέτη Ισιντόρ ντε Λαρά. Η ιερόδουλη Καρολίνα Οτέρο, που βρισκόταν στην υπηρεσία του Αλβέρτου μεταξύ των ετών 1893 ως 1897, τον περιγράφει στα απομνημονεύματά της ως ένα μη αρρενωπό άντρα με προβλήματα στύσης.^{[εκκρεμεί παραπομπή]}

Ωκεανογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αλβέρτος αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του στη μελέτη της θάλασσας και των ωκεανών.^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Σε ηλικία μόλις 22 ετών άρχισε την σταδιοδρομία του στην τότε σχετικά νέα επιστήμη της ωκεανογραφίας.^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Κατανοώντας τη σημασία της σχέσης μεταξύ των ζωντανών οργανισμών και του περιβάλλοντός τους, επινόησε διάφορες τεχνικές και όργανα για μετρήσεις και εξερεύνηση των ωκεανών. Το 1906 ίδρυσε το "Ωκεανογραφικό Ινστιτούτο Αλβέρτος Α΄".^{[εκκρεμεί παραπομπή]}

Κατείχε τέσσερα εντυπωσιακά ερευνητικά σκάφη, το Ιροντέλ (Hirondelle), το Πριγκίπισσα Αλίκη (Princesse Alice), το Πριγκίπισσα Αλίκη 2 (Princesse Alice II) και το Ιροντέλ 2 (Hirondelle II).^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Συνοδευόμενος από μερικούς από τους πιο σημαντικούς θαλάσσιους επιστήμονες, ταξίδεψε σε μεγάλο μέρος της Μεσογείου Θάλασσας, κάνοντας πολλές ωκεανογραφικές μελέτες χάρτες και διαγράμματα.^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Το 1896, σε μια ωκεανογραφική εξερεύνηση στις Αζόρες, ανακάλυψε τον ύφαλο Πριγκίπισσα Αλίκη .^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Κατά τα έτη 1898–1907 πραγματοποίησε τέσσερα επιστημονικά ταξίδια στο Σβάλμπαρντ για ωκεανογραφική και ζωολογική αναγνώριση.^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Οι προσπάθειές του τιμήθηκαν αργότερα με το όνομά του σε περιοχή της Σπιτσβέργης.^{[εκκρεμεί παραπομπή]}

Το 1918 η αμερικανική Εθνική Ακαδημία Επιστημών βράβευσε τον Πρίγκιπα Αλβέρτο με το Μετάλλιο του Αλεξάντερ Αγκασίζ για τα επιτεύγματά του.^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Επίσης, η Λέσχη Εξερευνητών τον εξέλεξε ως επίτιμο μέλος της το 1921.^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Βραβεύτηκε ακόμα με το Γεωγραφικό Μετάλλιο Κόλουμ από την Αμερικανική Γεωγραφική Κοινωνία.^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Πολλά χρόνια αργότερα, ο Πρίγκιπας Ρενιέ Γ΄ και η Διεθνής Ένωση Φυσικών Επιστημών των Ωκεανών καθιέρωσαν το Μετάλλιο Αλβέρτος Α΄ προς τιμήν του.^{[εκκρεμεί παραπομπή]}

Φιλοτελισμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αλβέρτος κατείχε μια συλλογή από γραμματόσημα, την οποία συνέχισε ο Λουδοβίκος Β΄ και σήμερα αποτελεί μέρος του ταχυδρομικού μουσείου Ρενιέ Γ΄, που δημιουργήθηκε το 1950.^{[εκκρεμεί παραπομπή]}

Τελευταία χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Μάρτιο του 1910, ξέσπασαν μαζικές διαμαρτυρίες ενάντια στη διακυβέρνηση του Αλβέρτου.^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Οι Μονεγάσκοι απαιτούσαν σύνταγμα και κοινοβούλιο προκειμένου να τερματιστεί η απόλυτη μοναρχία και απειλούσαν με εκθρόνισή του και ανακήρυξη αβασίλευτου πολιτεύματος σε περίπτωση άρνησής του. Υπήρχε, επίσης, δυσαρέσκεια για τη γαλλική επιρροή στο πριγκιπάτο, καθώς και για την πολιτική και οικονομική κατάσταση. Στις 5 Ιανουαρίου 1911 ο Αλβέρτος χορήγησε σύνταγμα, το οποίο όμως συνέχιζε να δίνει τις περισσότερες εξουσίες στον Πρίγκιπα, ενώ σύντομα ανεστάλη όταν ξέσπασε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος.^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Την ίδια χρονιά ο Αλβέρτος καθιέρωσε το Ράλλυ του Μόντε Κάρλο, με σκοπό να προσελκύσει τουρίστες στο Μονακό.^{[εκκρεμεί παραπομπή]}

Παρά τη στρατιωτική του υπηρεσία, ή ίσως εξαιτίας της, έγινε ειρηνιστής, ιδρύοντας το Διεθνές Ινστιτούτο Ειρήνης στο Μονακό ως μέσο ανάπτυξης ειρηνευτικών διαδικασιών. Κατά την ταραγμένη περίοδο που οδήγησε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Αλβέρτος έκανε πολυάριθμες προσπάθειες να αποτρέψει τον Γουλιέλμο Β΄ της Γερμανίας από τον πόλεμο. Σε ένα περιστατικό του πολέμου έγραψε προσωπικά στον Αυτοκράτορα σε μια προσπάθεια να περιορίσει την οργή του Καρλ φον Μπύλοβ. Χωρίς την επέμβαση του Πρίγκιπα, τα γαλλικά χωριά Σισσόν και Μαρσαί θα είχαν καταστραφεί.^[1] Κατά τη διάρκεια του Πολέμου, το Μονακό διακήρυξε την ουδετερότητά του, όμως παρείχε στις δυνάμεις της Αντάντ νοσοκομεία, αναρρωτήρια και στρατιώτες, συμπεριλαμβανομένου του γιου του Αλβέρτου, του Λουδοβίκου.^{[εκκρεμεί παραπομπή]}

Ο Πρίγκιπας Αλβέρτος Α΄ πέθανε στις 26 Ιουνίου 1922 στο Παρίσι και τον διαδέχτηκε στο θρόνο ο γιος του.^{[εκκρεμεί παραπομπή]}