Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αγκοστίνο Καρράτσι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αγκοστίνο Καρράτσι
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Agostino Carracci (Ιταλικά)
Γέννηση16  Αυγούστου 1557
Μπολόνια[1]
Θάνατος22  Μαρτίου 1602[2][3][4]
Πάρμα
Χώρα πολιτογράφησηςΠαπικά Κράτη
Ιδιότηταζωγράφος[5][6] και χαράκτης[6][5]
ΤέκναAntonio Marziale Carracci[7]
ΑδέλφιαΑννίμπαλε Καρράτσι[1]
Είδος τέχνηςέργο ιστορικής θεματολογίας και προσωπογραφία
Σημαντικά έργαAnnunciation, The Last Communion of St Jerome και Hairy Harry, Mad Peter and Tiny Amon by Agostino Carracci
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )
Αυτοπροσωπογραφία ως ωρολογοποιός

Ο Αγκοστίνο Καρράτσι (ιταλ.:Agostino Carracci ή Caracci, 16 Αυγούστου 1557 - 22 Μαρτίου 1602) ήταν Ιταλός ζωγράφος, χαράκτης, σχεδιαστής ταπισερί και δάσκαλος τέχνης. Ήταν, μαζί με τον αδελφό του, Αννίμπαλε Καρράτσι και τον εξάδελφό του, Λουντοβίκο Καρράτσι, ένας από τους ιδρυτές του Accademia degli Incamminati (Ακαδημία Προοδευτικών) στη Μπολόνια. Αυτή η Ακαδημία διδασκαλίας προώθησε τον Καρράτσι με έμφαση στο δια ζώσης σχέδιο. Προήγαγε προοδευτικές τάσεις στην τέχνη και ήταν μια αντίδραση στην παραβίαση της ανατομίας και του χώρου.[8] Η ακαδημία βοήθησε να προωθηθούν οι ζωγράφοι της Σχολής της Μπολόνια .

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μπούστο γυναίκας
Ο θρήνος

Ο Αγκοστίνο Καρράτσι γεννήθηκε στην Μπολόνια, γιος ράφτη. Ήταν ο μεγαλύτερος αδελφός του Αννίμπαλε Καρράτσι και εξάδελφος του Λουντοβίκο Καρράτσι. Αρχικά εκπαιδεύτηκε ως χρυσοχόος. Αργότερα σπούδασε ζωγραφική, πρώτα με τον Πρόσπερο Φοντάνα (Prospero Fontana), ο οποίος ήταν ο Δάσκαλος του Λουντοβίκο και αργότερα με τον Μπαρτολομένο Πασσαρόττι (Bartolomeo Passarotti). Ταξίδεψε στην Πάρμα για να μελετήσει τα έργα του Κορρέτζο. Συνοδευόμενος από τον αδερφό του Αννίμπαλε, πέρασε πολύ καιρό στη Βενετία, όπου εκπαιδεύτηκε ως χαράκτης από τον περίφημο Κορνέλις Κορτ (Cornelis Cort).[9] Ξεκινώντας από το 1574 εργάστηκε ως αναπαραγωγός χαράκτικών, αντιγράφοντας έργα δασκάλων του 16ου αιώνα, όπως οι Φεντερίκο Μπαρότσι, Τιντορέττο, Αντόνιο Κάμπι, Πάολο Βερονέζε και Κορρέτζο. Έκανε επίσης κάποιες πρωτότυπες εκτυπώσεις, συμπεριλαμβανομένων δύο οξυγραφιών .

Ταξίδεψε στη Βενετία (1582, 1587–1589) και στην Πάρμα (1586–1587). Μαζί με τον Αννίμπαλε και τον Λουντοβίκο εργάστηκε στη Μπολόνια για τους κυκλους νωπογραφιών στο Παλάτσο Φάβα ( Ιστορίες του Ιάσονα και της Μήδειας, 1584) και του Palazzo Magnani ( Ιστορίες του Ρωμύλου, 1590–1592). Το 1592 ζωγράφισε επίσης την Κοινωνία του Αγίου Ιερωνύμου, σήμερα στην Πινακοθήκη της Μπολόνια και το θεωρούσε το κορυφαίο έργο του. Το 1620, ο Τζοβάννι Λανφράνκο, μαθητής των Καρράτσι, κατηγόρησε δημόσια έναν άλλο μαθητή των Καρράτσι, τονΝτομενικίνο, για κλοπή δικαιωμάτων αυτού του πίνακα. Από το 1586 χρονολογείται το τέμπλο του Παναγία και Βρέφος με Αγίους, στην Εθνική Πινακοθήκη της Πάρμας. Το 1598 ο Καρράτσι έσμιξε με τον αδελφό του Αννίμπαλε στη Ρώμη, για να συνεργαστούν στη διακόσμηση της Πινακοθήκης στο Παλάτσο Φαρνέζε. Το 1598 έως το 1600 χρονολογείται το τριπλό πορτραίτο, σήμερα στη Νάπολη, παράδειγμα της ζωγραφικής του είδους. Το 1600 κλήθηκε στην Πάρμα από τον Δούκα Ρανούτσιο Α΄ Φαρνέζε της Πάρμας για να ξεκινήσει τη διακόσμηση του Palazzo del Giardino, αλλά πέθανε πριν την τελειώσει.

Ο γιος του Αγκοστίνο, Αντόνιο Καρράτσι, ήταν επίσης ζωγράφος και προσπάθησε να ανταγωνιστεί την Ακαδημία του πατέρα του.

Ένα χαρακτικό του Αγκοστίνο Καρράτσι, σύμφωνα με τον πίνακα «Η αγάπη στη χρυσή εποχή» από τον Φλαμανδό ζωγράφο Πάολο Φιαμμίνγκο του 16ου αιώνα ήταν η έμπνευση για το Le bonheur de vivre του Ανρί Ματίς.[10]

Εργα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Λάδι σε καμβά εκτός αν αναφέρεται διαφορετικά

  • 1573 - Pietà ( Μουσείο Τέχνης Muscarelle, Ουίλιαμσμπεργκ, Βιρτζίνια</a> [11] )
  • 1586 - Παναγία με Βρεφος και Αγίους ( Εθνική Πινακοθήκη Πάρμας)
  • περ.1586 - Θρήνος ή Pietà (Μουσείο Ερμιτάζ, Αγία Πετρούπολη [12] )
  • 1589–1595 - Reciprico Amore (χαρακτική, Μουσείο Τέχνης της Βαλτιμόρης [13] )
  • 1590 - Ευαγγελισμός (Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι [14] )
  • 1590–1595 - Πορτρέτο γυναίκας ως Ιουδήθ (ιδιωτική συλλογή)
  • ντο. 1592–1593 - Κοίμηση της Θεοτόκου (εκκλησία Ss. Salvatore, Μπολόνια)
  • 1592–1597 - Η τελευταία κοινωνία του Αγίου Ιερωνύμου (Εθνική Πινακοθήκη Μπολόνια )
  • c.1595 - Κεφαλή φαύνου σε ένα κοίλωμα (σχέδιο σε σχήμα δίσκου, Εθνική Πινακοθήκη, Ουάσινγκτον, DC)
  • 1598–1600 - Τριπλό πορτραίτο των Άρριγκο, Πιέτρο και Άμον ( Εθνικό Μουσείο Καποντιμόντε, Νάπολη)

Συνεργασίες νωπογραφιών με τους Αννίμπαλε και Λουντοβίκο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Η ζωή του Αινεία (Παλάτσο Φάβα, Μπολόνια)
  • Ζωή του Ιάσονα και της Μήδειας Παλάτσο Φάβα, Μπολόνια
  • Σκηνές από την 'ιδρυση της Ρώμης Παλάτσο Φάβα, Μπολόνια
  • Η ζωή του Ηρακλή ( Palazzo Sampieri Talon, Μπολόνια)

Αχρονολόγητα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Μετανοούσα Μαγδαληνή (ιδιωτική συλλογή)
  • Ερωτικά έργα του Καρράτσι (εκτυπώσεις χαρακτικών)

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Ellis Waterhouse: «Italian Baroque Painting» Phaidon Press. Λονδίνο. 1962. σελ. 85.
  2. ↑ (Ολλανδικά) RKDartists. 15557. Ανακτήθηκε στις 23  Αυγούστου 2017.
  3. ↑ «Agostino Carracci» (Αγγλικά) Oxford University Press. 2006. B00032648. ISBN-13 978-0-19-977378-7.
  4. ↑ (Αγγλικά) SNAC. w6990xtn. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  5. ↑ 5,0 5,1 BeWeB. 1556. Ανακτήθηκε στις 14  Φεβρουαρίου 2021.
  6. ↑ 6,0 6,1 The Fine Art Archive. 28978. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  7. ↑ (Αγγλικά) Union List of Artist Names. 2  Μαρτίου 2019. 500115349. Ανακτήθηκε στις 22  Μαΐου 2021.
  8. ↑ Agostino Carracci at Getty
  9. ↑ Carracci at the Catholic Encyclopedia
  10. ↑ Thomas Puttfarken, "Mutual Love and Golden Age: Matisse and 'gli Amori de' Carracci", The Burlington Magazine, 124 (Apr. 1982): 203–208.
  11. ↑ «Pietà, (engraving)». In the Light of Caravaggio: Dutch and Flemish Paintings from Southeastern Museums. Muscarelle Museum of Art. 2018. Ανακτήθηκε στις 20 Ιουνίου 2018. [νεκρός σύνδεσμος]
  12. ↑ Agostino Caracci, The Lamentation in the Hermitage
  13. ↑ Cuno, James B. (July 1980). «Matisse and Agostino Carracci: A Source for the 'Bonheur de Vivre'». The Burlington Magazine 122 (928): 503–505. 
  14. ↑ «Louvre Museum Official Website». louvre.fr. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Agostino Carracci στο Wikimedia Commons
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αγκοστίνο_Καρράτσι&oldid=10842393"