Έλβα (νήσος)

Έλβα

Isola d'Elba
Η δυτική ακτή.
Γεωγραφία
Τοποθεσία	Τυρρηνική Θάλασσα
Αρχιπέλαγος	Τοσκανικό αρχιπέλαγος
Έκταση	224 km²
Υψόμετρο	1.018 μ
Υψηλότερη κορυφή	Όρος Καπάνε
Χώρα
Ιταλία
Περιφέρεια	Τοσκάνη
Επαρχία	Λιβόρνο
Πρωτεύουσα	Πορτοφερράιο (πληθ. 12.136)
Δημογραφικά
Πληθυσμός	31.572 (απογραφής 2009)
Πυκνότητα	140 /χλμ2
Σχετικά πολυμέσα

Η νήσος Έλβα (ιταλ. Elba, λατ. Ilva, αρχ. ελλ. Αιθαλίς ή Αιθαλία) είναι το μεγαλύτερο νησί του Τοσκανικού αρχιπελάγους και το τρίτο μεγαλύτερο στην Ιταλία μετά τη Σικελία και τη Σαρδηνία.

Το νησί έχει πληθυσμό 31.572, έκταση 224 τ.χλμ και ακτογραμμή μήκους 147 χλμ. Το μεγαλύτερο αστικό κέντρο είναι το Μαγγατζίνι. Το τοπίο είναι άγριο με πολλούς λόφους και χαμηλά όρη. Το ψηλότερο σημείο είναι η κορυφή του όρους Καπάνε με υψόμετρο 1.018 μέτρα και βρίσκεται στη δυτική πλευρά του νησιού. Απέχει περίπου 10 χλμ. από την ηπειρωτική Ιταλία. Μπορεί κανείς να πάει στο νησί είτε με πλοίο, με ταξίδι περίπου μίας ώρας, είτε αεροπορικώς.

Ιστορία

Το νησί είναι γνωστό από την αρχαιότητα για τα πλούσια κοιτάσματα σιδήρου. Τα πρώτα ορυχεία φτιάχτηκαν από τους Ετρούσκους και αργότερα από τους Ρωμαίους. Μετά την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έπεσε θύμα επιδρομών από διάφορα βαρβαρικά φύλα και Σαρακηνούς.

Από τις αρχές του 11ου αιώνα υπήρξε υπό την κυριαρχία Βενετών και Μεδίκων. Το λιμάνι του Πορτοφερράιο υπήρξε η πρώτη έδρα του Τάγματος των Ιπποτών του Αγίου Στεφάνου που ιδρύθηκε το 1561 από τον Κόζιμο Α΄ των Μεδίκων. Το 1603 καταλήφθηκε από τον Φίλιππο Β' της Ισπανίας. Το 1802 βρέθηκε υπό γαλλική κυριαρχία και είδε μεγάλη οικονομική άνθιση.

Μετά από την αναγκαστική παραίτησή του ο Ναπολέων Α΄ Βοναπάρτης εξορίστηκε στο νησί όπου και έμεινε για 9 μήνες και 21 μέρες μέχρι την δραπέτευση του την 26 Φεβρουαρίου, 1815. Κατά την περίοδο αυτή του δόθηκε το αξίωμα του αυτοκράτορα της νήσου με προσωπική φρουρά 600 ανδρών.

Το 1860 η νήσος ενώθηκε με το Βασίλειο της Ιταλίας.

Πιο πρόσφατα έχει γίνει γνωστή για το κρασί της, επίσης είναι δημοφιλές τουριστικό θέρετρο.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Ιστορικοί χάρτες από το Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη [1]