Μετάβαση στο περιεχόμενο

Έθελμπαλντ της Μερκίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Έθελμπαλντ της Μερκίας
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση7ος αιώνας (πιθανώς)
Θάνατος757
Seckington
Συνθήκες θανάτουανθρωποκτονία
Τόπος ταφήςRepton Abbey
Χώρα πολιτογράφησηςΜερκία
ΘρησκείαΡωμαιοκαθολική Εκκλησία
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταμονάρχης
Οικογένεια
ΓονείςAlwith[1]
ΑδέλφιαHeardberht
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαβασιλιάς της Μερκίας (716–757)
βασιλιάς της Μερκίας (716–757)[2]
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα
Η Αγγλία τον 8ο αιώνα με την τοποθέτηση του βασιλείου της Μερκίας

Ο Έθελμπαλντ της Μερκίας (?thelbald, πέθανε το 757) βασιλιάς της Μερκίας (716 – 757) ήταν γιος του Αλβέο, εγγονός του Εόβα της Μερκίας αδελφού του Πέντα της Μερκίας. Διαδέχθηκε στον θρόνο της Μερκίας τον ξάδελφο του Κέολρεντ της Μερκίας από τον οποίο είχε οδηγηθεί ο ίδιος ο Εθελμπάλντ στην εξορία την εποχή του η Μερκία έγινε το ισχυρότερο βασίλειο της Αγγλίας αποκτώντας την ισχύ που είχε την περίοδο 628 - 675 την εποχή του Πέντα και του Γούλφχερ της Μερκίας. Την εποχή που ο Έθελμπαλντ ανέβηκε στον θρόνο της Μερκίας το Κεντ και το Ουέσσεξ ήταν τα ισχυρότερα βασίλεια στην Αγγλία αλλά μέσα σε 15 χρόνια όπως αναφέρει ο Βέδας ο Έθελμπαλντ είχε αποκτήσει την εξουσία σε ολόκληρη την περιοχή νότια του Χάμπερ. Το Αγγλοσαξωνικό χρονικό δεν αναφέρει τον Έθελμπαλντ σαν αυτοκρατορικό βασιλιά της Αγγλίας πιθανότατα λόγω της εχθρότητας που υπήρχε ανάμεσα στο Ουέσσεξ και τη Μερκία. Ο Άγιος Βονιφάτιος κατηγορεί τον Έθελμπαλντ σε επιστολή του για ανήθικες πράξεις του (745). Στο Συμβούλιο του Κλοβεσό που ακολούθησε (747) και σε διάταγμα που εκδόθηκε στο Γκάμλει (749) ο βασιλιάς σαν απάντηση στην επιστολή απελευθέρωσε την εκκλησία από τις υποχρεώσεις της. Ο Εθελμπάλντ δολοφονήθηκε από τους σωματοφύλακες του (757), τον διαδέχθηκε ο Μπέορνρεντ της Μερκίας για τον οποίο λίγα είναι γνωστά, τον επόμενο χρόνο ο Όφα της Μερκίας εγγονός του Έανγουλφ ξαδέλφου του Εθελμπάλντ κατέλαβε τον χρόνο ύστερα από έναν σύντομο εμφύλιο πόλεμο. Η Μερκία την εποχή της βασιλείας του Όφα έφτασε στο μέγιστο της ακμής και της δόξας της.

Εξορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Έθελμπαλντ ανέβηκε στον θρόνο της Μερκίας αν και ο πατέρας του δεν ήταν βασιλιάς, ο παππούς του Εόβα είχε μοιραστεί τον θρόνο της Μερκίας με τον αδελφό του Πέντα. Το Αγγλοσαξωνικό χρονικό δεν αναφέρει τον Εόβα αλλά χρονολογεί τη βασιλεία του Πέντα 30 χρόνια την περίοδο 626 - 656 μέχρι τη δολοφονία του στη μάχη του Βινβάεντ, οι πιο σύγχρονες πηγές όπως η Βρετανική Ιστορία και τα Χρονικά του Καμπραί αναφέρουν και τον Εόβα σαν βασιλιά. Τα Χρονικά του Καμπραί η βασική πηγή πληροφοριών τοποθετούν τον θάνατο του Εόβα στη μάχη του Μάζερφιλντ (644) στην οποία ο Πέντα νίκησε κι σκότωσε τον Όσβαλντ της Νορθουμβρίας. Οι πληροφορίες σχετικά με τη βασιλεία του Εόβα είναι φτωχές πιθανότατα ήταν συμβασιλέας με τον Πέντα ή είχαν μοιράσει τη Μερκία μεταξύ τους με τον Εόβα να είναι βασιλιάς στη βόρεια Μερκία και ο ίδιος ο Πέντα βασιλιάς στη νότια Μερκία. Ο γιος του Πέντα Πεάντα της Μερκίας έγινε βασιλιάς της Νότιας Μερκίας όταν ο Οσουί της Νορθουμβρίας νίκησε και σκότωσε στη μάχη του Βινβάεντ τον πατέρα του Πέντα (656), στη μάχη του Μάζερφιλντ ο Εόβα πολέμησε εναντίον του αδελφού του στο πλευρό του Όσβαλντ.[3] Την εποχή που ο Έθελμπαλντ ήταν νέος στον θρόνο την περίοδο 709 - 716 βρισκόταν ο Κέολρεντ της Μερκίας εγγονός του Πέντα και δεύτερος ξάδελφος του Εθελμπάλντ.[4] Η "Ζωή του Αγίου Γκούθλακ" γραμμένη από τον μοναχό Φελίξ αναφέρει ότι την εποχή που ήταν βασιλιάς ο Κέολρεντ ο Εθελμπάλντ οδηγήθηκε στην εξορία.[5] Ο Γκουθλάκ ένας σκληρός πολεμιστής εγκατέλειψε την πολεμική σταδιοδρομία για να γίνει μοναχός στο Ρεπτόν, αργοτερα έγινε ερημίτης σε έναν αχυρώνα στο Κρόουνλαντ στην Ανατολική Αγγλία.[6] Την περίοδο της εξορίας του ο Έθελμπαλντ και οι άντρες του κατέφυγαν στη Φενς και επισκέφτηκαν τον Γκουθλάκ.[5] Ο Γκουθλάκ είδε πολύ θετικά τον Έθελμπαλντ λόγω της προστριβής που είχε με το Κέολρεντ για τα μοναστήρια.[7] Άλλος ένας σημαντικός επισκέπτης στον Γκουθλάκ ήταν ο επίσκοπος Χάεντε του Λίχφιλντ ένας επιφανής Μερκιανός ο οποίος κέρδισε την υπόσχεση του να βοηθήσει με όλες του τις δυνάμεις τον Έθελμπαλντ να ανακτήσει τον θρόνο της Μερκίας. Μετά τον θάνατο του Γκουθλάκ ο Έθελμπαλντ είδε στον ύπνο του τον Γκουθλάκ να προφητεύει γι'αυτόν σπουδαία πράγματα, ο Έθελμπαλντ όταν έγινε βασιλιάς αφιέρωσε στον Γκουθλάκ σαν ανταμοιβή ένα ιερό.[5][8]

Άνοδος στον θρόνο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η βραχογραφία του Ρέπτον που απεικονίζει τον Έθελμπαλντ της Μερκίας

Όταν ο Κέολρεντ πέθανε αιφνίδια στη διάρκεια ενός γεύματος ο Έθελμπαλντ επέστρεψε στη Μερκία και ανέλαβε τον θρόνο.[9] Είναι πολύ πιθανό ένας άλλος βασιλιάς ο Κέολβαλντ της Μερκίας να βασίλευσε την ίδια χρονιά ανάμεσα στον Κέολρεντ και τον Έθελμπαλντ, ο Κέολβαντ αναφέρεται σαν αδελφός του Κέολρεντ και ο τελευταίος απόγονος της οικογένειας του Πέντα.[5][10] Τον Έθελμπαλντ της Μερκίας διαδέχτηκε μετά από λίγο ο κορυφαίος βασιλιάς Όφα της Μερκίας ένας άλλος απόγονος του Εόβα.[4] Ο πατέρας του Έθελμπαλντ Αλβέο δεν αναφέρεται σε κανένα διάταγμα αλλά αναφέρεται ο Χίρντμπερτ σαν αδελφός του Έθελμπαλντ.[11] Την εποχή του Έθελμπαλντ η Μερκία είχε ηγεμονικό ρόλο σε όλα τα βασίλεια της νότιας Αγγλίας μέχρι τα τέλη του 8ου αιώνα.[12] Με εξαίρεση τη σύντομη βασιλεία του Μπέορνρεντ της Μερκίας που διαδέχτηκε τον Έθελμπαλντ σε λιγότερο από έναν χρόνο η Μερκία 18 χρόνια κυβερνήθηκε από τους δυο ισχυρότερους βασιλείς του Οίκου του Ικέλ τον Έθελμπαλντ και τον Όφα της Μερκίας.[13] Οι μακρόχρονες βασιλείες ήταν ασυνήθιστες τότε στη Μερκία, την ίδια περίοδο στη Νορθουμβρία κυβέρνησαν 11 βασιλείς οι περισσότεροι από τους οποίους βρήκαν βίαιο θάνατο.[14] Από το 753 ο Έθελμπαλντ είχε όλους τους βασιλείς νότια του Χάμπερ υπό την κηδεμονία του αλλά δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες για τις σχέσεις με τους υποτελείς βασιλείς του.[15] Ένας υποτελής βασιλιάς αναμφισβήτητα θα μπορούσε να θεωρηθεί ανεξάρτητος και να αναλάβει μόνος του πρωτοβουλίες, τα διατάγματα είναι η σημαντικότερη πηγή για τις σχέσεις τους, σε αυτά ο βασιλιάς δωρίζει γη στους οπαδούς του ή την εκκλησία και καταγράφονται τα ονόματα των βασιλέων που είχαν την εξουσία να δωρίσουν τη γη.[16][17] Στα διατάγματα εμφανίζονται τα ονόματα του κυρίαρχου βασιλιά και των υποτελών του οι οποίοι αναφέρονται ονομαστικά με την ιδιότητα τους.

Κυρίαρχος στη νότια Αγγλία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έχουν διασωθεί πολλές πληροφορίες σχετικά με την ηγεμονία του Έθελμπαλντ στα νότια βασίλεια του Ουέσσεξ και του Κέντ. Στην αρχή της βασιλείας του τα δυο βασίλεια κυβερνούσαν δυο ισχυρότατοι άντρες ο Γουίτρεντ και ο Ίνε του Ουέσσεξ, ο Γουίτρεντ του Κεντ πέθανε (725) και ο Ίνε του Ουέσσεξ ένας από τους ισχυρότερους βασιλείς παραιτήθηκε για να αναχωρήσει σε προσκύνημα στη Ρώμη (726). Το Αγγλοσαξωνικό χρονικό περιγράφει ότι ο διάδοχος του Ίνε Έθελχερντ του Ουέσσεξ πολέμησε για τη διαδοχή με τον κόμη Όσβαλντ ο οποίος ισχυριζόταν ότι κατάγεται από τον Κιούλιν του Ουέσσεξ τον γενάρχη του Οίκου του Ουέσσεξ.[18] Ο Έθελχερντ κέρδισε τη διαμάχη αλλά από τότε βασίλευσε υπό την κηδεμονία της Μερκίας, ο Έθελμπαλντ είχε βοηθήσει σημαντικά την άνοδο στον θρόνο τόσο του Έθελχερντ όσο και του αδελφού και διαδόχου του Κάθριντ του Ουέσσεξ (739).[19] Υπάρχουν πολλές αποδείξεις ότι οι Νότιοι Σάξονες δεν ήταν υπό την κυριαρχία των Δυτικών Σαξόνων στις αρχές της δεκαετίας του 720 και ο Έθελμπαντ είχε αυξήσει σημαντικά τις εξουσίες του σε αυτούς, μερικοί ιστορικοί αναφέρουν ότι το Κεντ περισσότερο στάθηκε η αιτία να εξασθενήσει ο έλεγχος των Δυτικών Σαξόνων στην περιοχή.[20] Στην περίπτωση του Κεντ υπάρχουν πολλές ενδείξεις από διατάγματα του Κεντ που εμφανίζουν τον Έθελμπαλντ να έχει υπό την εξουσία του τις εκκλησίες της χώρας.[21] Δεν υπάρχουν ωστόσο διατάγματα τα εμφανίζουν περισσότερες αποδείξεις σχετικά με τη συγκατάθεση του Έθελμπαντ για τις δωρές εδαφών του Κέντ ούτε διατάγματα που να εμφανίζουν τους βασιλείς Έθελμπερχτ του Κεντ ή Έαντμπερχτ του Κεντ να δωρίζουν γη χωρίς τη συγκατάθεση του Έθελμπαλντ.[22] Υπήρξαν διατάγματα τα οποία εμφάνιζαν την ηγεμονία του Έθελμπαλντ στο Κεντ αλλά δεν έχουν διασωθεί και οι ιστορικοί δεν έχουν ισχυρές αποδείξεις σχετικά με αυτό το θέμα.

Λιγότερες πηγές υπάρχουν για το Έσσεξ αλλά εκείνη την εποχή το Λονδίνο είχε περάσει από το Έσσεξ στη Μερκία. Οι τρεις από τους προκατόχους του Έθελμπαντ οι Έθελρεντ, Κοένρεντ και Κέολρεντ παραχωρούν σε διατάγματα των Ανατολικών Σαξόνων το Τουίκενχαμ στον Βάλντχιρ, τον επίσκοπο του Λονδίνου. Στα διατάγματα του Κεντ φαίνεται ότι η Μερκία είχε υπό τον έλεγχο της το Λονδίνο από την εποχή του Έθελμπαλντ, σε ένα από πρώτα διατάγματα του Όφα στο οποίο παραχωρεί γη στο Χάροου δεν εμφανίζεται καθόλου ο βασιλιάς του Έσσεξ στον κατάλογο.[7][21] Για τους νότιους Σάξονες έχουν διασωθεί ελάχιστα διατάγματα αλλά δεν φαίνεται πουθενά να συναινεί ο Έθελμπαλντ σε παραχωρήσεις εδαφών.[22] Ο Βέδας συνοψίζοντας την κατάσταση στη νότια Αγγλία το 731, απαρίθμησε όλους τους επισκόπους νότια του Χάμπερ και στο τέλος τόνισε "όλες οι επαρχίες νότια του ποταμού Χάμπερ και οι βασιλείς τους είναι υποταγμένοι στον Έθελμπαλντ, τον βασιλιά της Μερκίας".[15]

Συγκρούσεις με το βασίλειο του Ουέσσεξ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Διάταγμα του Έθελμπαλντ στον Κίνεμπερ (736)

Ο Έθελμπαλντ σχεδίαζε πολέμους για να διατηρήσει την κυριαρχία του, έκανε εκστρατεία εναντίον του Ουέσσεξ και πολιόρκησε τη βασιλική κατοικία στο Σάμερσετ (733). Το Αγγλοσαξωνικό χρονικό λέει ότι ο Κάθριντ που διαδέχθηκε τον Έθελρεντ στον θρόνο του Ουέσσεξ (740) "βρέθηκε σε σκληρό πόλεμο με τον βασιλιά της Μερκίας".[23] Σε τρία χρόνια ο Κάθριντ πολέμησε με τον Έθελμπαλντ εναντίον των Ουαλών, αυτό ήταν μάλλον υποχρέωση του Κάθριντ απέναντι στη Μερκία όπως παλιότεροι βασιλείς του Ουέσσεξ τον 7ο αιώνα που είχαν στηρίξει τον Πέντα και τον Γούλφχερ.[19] Αργότερα (752) ο Έθελμπαλντ και ο Κάθριντ βρέθηκαν ξανά σε σύγκρουση μεταξύ τους στο Μπάντφορντ.[24] Ο Έθελμπαλντ είχε ανακτήσει πάλι την εξουσία του απέναντι στους Δυτικούς Σάξονες την εποχή του θανάτου του, αργότερα άλλος ένας Σάξονας βασιλιάς ο Κίνεγουλφ του Ουέσσεξ μαρτυρείται σε διάταγμα του Έθελμπαλντ στην αρχή της βασιλείας του (757).[25] Το 740 ξέσπασε ξανά πόλεμος ανάμεσα στους Πίκτους και τους Νορθουμβρίους, ο Έθελμπαλντ συμμάχησε με τον βασιλιά των Πίκτων Άνγκους, εκμεταλλεύτηκε την απουσία του Ίντμπερχτ από τη Νορθουμβρία για να λεηλατήσει τη γη τους και να κάψει τη Γιορκ.[26]

Ο Βέδας στην "Εκκλησιαστική Ιστορία" του Αγγλικού λαού αναφέρει 7 αυτοκρατορικούς βασιλείς που είχαν την εξουσία σε όλους τους λαούς της νότιας Αγγλίας την περίοδο μεταξύ 5ου - 7ου αιώνα. Το Αγγλοσαξωνικό χρονικό που γράφτηκε στη βασιλική αυλή του Ουέσσεξ στα τέλη του 9ου αιώνα αναφέρει άλλους 7 αυτοκρατορικούς βασιλείς τους οποίους ονομάζει "βασιλείς της Βρετανίας".[27] Το χρονικό ονομάζει πρώτο από αυτούς τους βασιλείς τον Εγβέρτο του Ουέσσεξ που βασίλευσε τον 9ο αιώνα αλλά παραλείπει προκλητικά σημαντικούς βασιλείς της Μερκίας, όπως τον Έθελμπαλντ και τον Όφα επειδή ο ανώνυμος συγγραφέας έγραφε υπό την επίδραση της τοπικιστικής του υπερηφάνειας.[28][29] Οι βασιλείς αυτοί βρίσκονται σήμερα στο στάδιο της Ακαδημαϊκής μελέτης, ο Βέδας ο οποίος έγραφε την εποχή του Έθελμπαλντ προφανώς αναφερόταν και σε βασιλείς της Μερκίας που είχαν την κυριαρχία σε ολόκληρη την Αγγλία νότια του Χάμπερ.[30] Περισσότερες πηγές σχετικά με τις εξουσίες του Έθελμπαλντ αποκαλύπτονται σε ένα διάταγμα (736) το οποίο σώζεται σήμερα με κάποιο αντίγραφο του. Περιγράφει τον Έθελμπαλντ σαν βασιλιά "ο οποίος κυβερνούσε όχι μονάχα τη Μερκία αλλά όλες τις επαρχίες στη νότια Αγγλία" με τον τίτλο "βασιλιάς όλων των Βρετανών" ή "Ρέξ Μπρετάνικα".[31][32] Ένας ιστορικός αναφέρει ότι ο "τίτλος ήταν Λατινική απόδοση του Αγγλικού βασιλικού τίτλου", παρόμοιοι τίτλοι έχουν αναφερθεί από τη δεκαετία του 730 και σε άλλα έγγραφα πέρα από το Γούστερ.[33]

Σύγκρουση με την εκκλησία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η βραχογραφία του Ρέπτον με την απεικόνιση του Έθελμπαλντ στο Μουσείο του Ντέρμπι

Την περίοδο 745 - 746 ο Άγιος Βονιφάτιος Αγγλοσάξονας ιεραπόστολος στη Γερμανία μαζί με άλλος 7 επισκόπους έστειλε επιστολή στον Έθελμπαλντ με την οποία τον κατηγόρησε για πολλά θανάσιμα αμαρτήματα του, την κλοπή εκκλησιαστικών εξόδων, την παραβίαση εκκλησιαστικών προνομίων, την επιβολή καταναγκαστικής εργασίας στον κλήρο και την πορνεία του με μοναχές. Τον προσκάλεσε να παντρευτεί μια νόμιμη σύζυγο και να εγκαταλείψει την αμαρτωλή ζωή, συγκεκριμένα γράφει :

"Σε παρακαλούμε αγαπητέ μας γιε με τη χάρη του Θεού και της επερχόμενης βασιλείας του να διακόψετε την αμαρτωλή ζωή, να κάνετε κάθαρση από τις αμαρτίες σας και να αλλάξτε την εικόνα του θεού που βρίσκονται μέσα στον εαυτό σας διώχνοντας τους κακούς δαίμονες. Θυμηθείτε ότι είστε βασιλιάς και κυβερνήτης ενός ολόκληρου λαού με τη χάρη του θεού, είναι επιβεβλημένο να διώξτε όλα τα κακά πνεύματα από μέσα σας"

Ο Βονιφάτιος έστειλε το γράμμα πρώτα στον Έκγκμπερτ, τον αρχιεπίσκοπο της Γιορκ για να διορθώσει τυχόν λάθη ή παραλείψεις και στη συνέχεια να το παραδώσει σε έναν ιερέα τον Χέρεφριθ ο οποίος θα το διάβαζε και θα το εξηγούσε στον βασιλιά.[34] Το γράμμα αν και ήταν συνταγμένο υπό μορφή θρησκευτικής συμβουλής περιείχε έντονα επικριτικά στοιχεία απέναντι στον ίδιο τον βασιλιά.[32] Ο λόγος όπως αναφέρεται ήταν σύμφωνα με έναν κατάλογο δωρεών που βρέθηκε τον 9ο αιώνα στο αβαείο του Γκλόστερ ότι η θανάτωση κάποιου συγγενούς μιας ηγουμένης από τη Μερκία είχε αμαυρώσει σε μεγάλο βαθμό τη φήμη του.[35] Ο Έθελμπαλντ είχε σημαντική επίδραση στον διορισμό των νέων αρχιεπισκόπων του Καντέρμπερι όπως του Τάτουιν, του Νοθέλμ και του Κάθμπερτ, ο τελευταίος ήταν πρώην επίσκοπος του Χέρεφορντ, παρά τη σκληρή κριτική του Αγίου Βονιφάτιου ο Έθελμπαλντ έδειξε έντονο ενδιαφέρον στα εκκλησιαστικά θέματα. Ένα γράμμα του Βονιφάτιου, στον Κάθμπερτ αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπερι παρέχει επαρκείς πληροφορίες σχετικά με τις συνόδους των Φράγκων όπως αυτή που συνεκλήθη το 747 και τα αποτελέσματα της αναφέρονται στο γράμμα του Βονιφάτιου. Ο Βονιφάτιος δεν αναφερόταν ονομαστικά στον επίσκοπο Κάθμπερτ αλλά φαίνεται καθαρά ότι σε αυτόν απευθυνόταν.[36] Σε ένα συμβούλιο το οποίο συνεκλήθη στη συνέχεια στο Κλοσέβο υπό την ηγεσία του Έθελμπαλντ καθορίστηκαν οι σχέσεις μεταξύ του κλήρου και των λαϊκών, στο συμβούλιο αυτό καταδικάστηκαν πολλές υπερβολές των κληρικών.[37] Το συμβούλιο περιόρισε τις σχέσεις μεταξύ των κληρικών και των μοναχών, απαγόρευσε στους κληρικοπυς να μετέχουν σε κοσμικές δραστηριότητες και να ψέλνουν κοσμικά τραγούδια τα οποία χαρακτήριζαν ως "γελοία".

Δυο χρόνια αργότερα στη Σύνοδο του Γκάμλει (749) ο Έθελμπαλντ εξέδωσε ένα διάταγμα με το οποίο απελευθέρωσε τα εκκλησιαστικά εδάφη από τις υποχρεώσεις τους με μοναδική εξαίρεση την κατασκευή κάστρων και γεφυρών υποχρέωση την οποία μπορούσε να έχει ο καθένας σε περίπτωση ανάγκης. Σε αυτό το διάταγμα υπάρχει μαρτυρία επισκόπων από τη Μερκία και δεν εφαρμόστηκε έξω από τη χώρα, πιθανότατα ήταν τμήμα ενός μεταρρυθμιστικού προγράμματος το οποίο εμπνεύστηκε από τον Άγιο Βονιφάτιο και προτάθηκε στη Σύνοδο του Κλοβεσό.[38][39]

Θάνατος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η κρύπτη του Ρέπτον τόπος ταφής του Έθελμπαλντ τον 19ο αιώνα

Ό Έθελμπαλντ σκοτώθηκε στο Γουόρικσερ στη θέση Τάμγουορθ (757), σύμφωνα με την "Εκκλησιαστική Ιστορία" του Βέδα προδόθηκε από τους σωματοφύλακες του, η αιτία παραμένει άγνωστη, τον διαδέχθηκε για σύντομο χρονικό διάστημα ο Μπέορνρεντ της Μερκίας.[40] Τάφηκε στο Ρέπτον σε μια μυστική κρύπτη, ένας σύγχρονος συγγραφέας αναφέρει ότι είδε ένα όραμα που τον παρουσίαζε στην κόλαση γεγονός που επιβεβαιώνει την άσχημη φήμη που είχε στην εκκλησία.[41] Το μοναστήρι το οποίο οικοδομήθηκε στέγασε το βασιλικό μαυσωλείο, άλλες ταφές σε αυτό ήταν του Γουίγκσταν.[32][42][43]

Θρύλοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ένα θραύσμα σταυρού το οποίο βρέθηκε στο Ρέπτον με τη σκαλιστή εικόνα ενός άντρα φαίνεται να είναι αφιέρωμα στον Έθελμπαλντ, ο άντρας ήταν αρματωμένος, κρατούσε δόρυ και ασπίδα και φορούσε διάδημα γύρω από το κεφάλι του, η εικόνα προφανώς ήταν η πραγματική παράσταση Άγγλων βασιλέων εκείνης της εποχής.[44] Σε μια ιστορία που καταγράφηκε από τον συγγραφέα Τζον Λίλαντ (1503 - 1552) συμπληρώνοντας ένα χαμένο βιβλίο των κομητών του Ράτλαντ στο κάστρο του Μπελβουάρ υπήρχε κάποιος βασιλιάς με το όνομα Αλφρέδος Γ΄ της Μερκίας ο οποίος βασίλευσε τη δεκαετία του 730.[45] Δεν υπάρχει βασιλιάς της Μερκίας με το όνομα Αλφρέδος αλλά επειδή η πληροφορία έχει ιστορική βάση το όνομα αυτό ταυτίζεται με τον Έθελμπαλντ. Ο μύθος αναφέρει ότι ο Έθελμπαλντ βρήκε την ευκαιρία να επισκεφτεί τον Γουλιέλμο του Αλβανάκ κόμη του Ρουτλάντ στο κάστρο του κοντά στο Γκράνθαμ, εκεί συνάντησε τις τρεις υπέροχες κόρες του. Δήλωσε ο Αλφρέδος ότι πρόθεση του ήταν να πάρει μια από τις κόρες του σαν ερωμένη αλλά ο Γουλιέλμος τον απείλησε ότι σκότωνε όποια από τις κόρες του διάλεγε να πάρει μαζί του. Ο Αλφρέδος του απάντησε "σκοπεύω να την πάρω ως σύζυγο", διάλεξε την Έθελντριντ επειδή είχε λιπαρά αρώματα, μαζί της απέκτησε τον Αλουρέντ τον πρώτο μονάρχη ολόκληρης της Αγγλίας. Η εικόνα απεικονίζεται σε μια παράσταση η οποία δημιουργήθηκε ύστερα από παραγγελία του δούκα του Ρούτλαντ (1778) και καταστράφηκε από φωτιά (1816).

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  2. ↑ Ανακτήθηκε στις 22  Μαρτίου 2020.
  3. ↑ Kirby, Earliest English Kings, p. 91.
  4. ↑ 4,0 4,1 See the genealogy in figure 8 of the appendix, in Kirby, Earliest English Kings, p. 227.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 Kirby, Earliest English Kings, p. 129.
  6. ↑ Campbell, The Anglo-Saxons, p. 82.
  7. ↑ 7,0 7,1 Stenton, Anglo-Saxon England, p. 203–205.
  8. ↑ Campbell, The Anglo-Saxons, p. 94.
  9. ↑ Whitelock, Dorothy (1968). English Historical Documents: Vol. 1 c500–1042. Oxford University Press. p. 755.
  10. ↑ Yorke, Barbara (1990). Kings and Kingdoms of Early Anglo-Saxon England. Seaby. p. 111.
  11. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2017. 
  12. ↑ Hunter Blair, Roman Britain, p. 168.
  13. ↑ Beornrad was "put to flight" by Offa in one version of the Anglo-Saxon Chronicle; according to another, he held the kingdom for "a little while, and unhappily". Swanton, The Anglo-Saxon Chronicle, pp. 46–50.
  14. ↑ Hunter Blair, An Introduction, p. 755.
  15. ↑ 15,0 15,1 Bede, p. 324, translated by Leo Sherley-Price.
  16. ↑ Hunter Blair, Roman Britain, pp. 14–15.
  17. ↑ Campbell, The Anglo-Saxons, pp. 95–98.
  18. ↑ Swanton, The Anglo-Saxon Chronicle, pp. 42–43.
  19. ↑ 19,0 19,1 Kirby, Earliest English Kings, p. 133.
  20. ↑ Kirby, Earliest English Kings, p. 131.
  21. ↑ 21,0 21,1 Campbell, The Anglo-Saxons, p. 95.
  22. ↑ 22,0 22,1 Kirby, Earliest English Kings, p.132.
  23. ↑ Swanton, The Anglo-Saxon Chronicle, pp 44–45.
  24. ↑ Swanton, The Anglo-Saxon Chronicle, 46–47.
  25. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Σεπτεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2017. 
  26. ↑ Anderson, Scottish Annals, pp. 55–56.
  27. ↑ The different versions of the title, "bretwalda" and "brytenwalda", are in the A and E texts of the Anglo-Saxon Chronicle, in the entry for 827. Swanton, The Anglo-Saxon Chronicle, pp. 60–61.
  28. ↑ See comment and footnote 2 in Keynes, Simon; Lapidge, Michael (2004). Alfred the Great: Asser's Life of King Alfred and other contemporary sources. Penguin Classics. pp. 11, 210.
  29. ↑ Hunter Blair, An Introduction, p. 201
  30. ↑ Kirby, Earliest English Kings, p. 19.
  31. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Ιανουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2017. 
  32. ↑ 32,0 32,1 32,2 Fletcher, Who's Who, pp. 98–100.
  33. ↑ Kirby, Earliest English Kings, p.130.
  34. ↑ Kirby, Earliest English Kings, p. 135; Emerton, Letters, pp. 108–109
  35. ↑ Kirby (Earliest English Kings, p.134) cites two documents: Birch CS 535 (Sawyer 209), and Sawyer 1782. The CS 535 text can be seen in the original Latin at "Anglo-Saxons.net: S 209". Retrieved 28 April 2007.. See also: F.M (1970). Anglo-Saxon England. Oxford University Press; 3Rev Ed edition, 205.
  36. ↑ Kirby, Earliest English Kings, p. 135–136.
  37. ↑ Richard Fletcher (Who's Who, p. 100) says that Archbishop Cuthbert of Canterbury presided, though he adds that the council could not have been convened without royal sanction; James Campbell (The Anglo-Saxons, p. 78) says that Aethelbald presided.
  38. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Απριλίου 2023. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2017. 
  39. ↑ Campbell, The Anglo-Saxons, p. 100.
  40. ↑ The "continuation of Bede" is by other hands than Bede's, though the first few entries may be by Bede himself. See "Bede's Ecclesiastical History of England: Christian Classic Ethereal Library"
  41. ↑ Kirby, Earliest English Kings, p. 134.
  42. ↑ Swanton, The Anglo-Saxon Chronicle, pp. 48–49.
  43. ↑ Fletcher, Who's Who, p. 116.
  44. ↑ Lapidge, Michael (1999). The Blackwell Encyclopedia of Anglo-Saxon England. Blackwell Publishing. p. 392.
  45. ↑ https://books.google.gr/books?id=wCPVQe8J5_MC&pg=PA300&lpg=PA300&dq=%22alfred+iii+of+mercia%22&source=web&ots=9bwT7tLe_W&sig=1LWg8AAw7CBa6_6SYzZHBkoeLMA&hl=en&sa=X&oi=book_result&ct=result&redir_esc=y#v=onepage&q=%22alfred%20iii%20of%20mercia%22&f=false

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Anderson, Alan Orr (1908). Scottish Annals from English Chroniclers A.D. 500–1286. London: D. Nutt.
  • Bede, Ecclesiastical History of the English People. Translated by Leo Sherley-Price, revised R.E. Latham, ed. D.H. Farmer. London: Penguin, 1990.
  • Emerton, Ephraim (2000) [1940]. Noble, Thomas F.X, ed. 'The Letters of St.Boniface: With a New Introduction and Bibliography. New York: Columbia University Press.
  • Swanton, Michael (1996). The Anglo-Saxon Chronicle. New York: Routledge.
  • Hunter Blair, Peter (1960). An Introduction to Anglo-Saxon England. Cambridge: Cambridge University Press.
  • Hunter Blair, Peter (1966). Roman Britain and Early England: 55 B.C. – A.D. 871. W.W. Norton & Company.
  • Campbell, James; John, Eric; Wormald, Patrick (1991). The Anglo-Saxons. London: Penguin Books.
  • Fletcher, Richard (1989). Who's Who in Roman Britain and Anglo-Saxon England. London: Shepheard-Walwyn.
  • Hill, David; Margaret Worthington (2005). Aethelbald and Offa: two eighth-century kings of Mercia. British Archaeological Reports, British series, 383. Oxford: Archaeopress.
  • Kirby, D.P. (1992). The Earliest English Kings. London: Routledge.
  • Stenton, Frank M. (1971). Anglo-Saxon England. Oxford: Clarendon Press.

Εξωτερικοί συνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Έθελμπαλντ της Μερκίας
 Θάνατος: 757
Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος
Κέολβαλντ της Μερκίας 		Βασιλιάς της Μερκίας

716 - 757 		Διάδοχος
Μπέορνρεντ της Μερκίας
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Έθελμπαλντ_της_Μερκίας&oldid=10721681"