Impero (θωρηκτό)
 Φωτογραφία από την καθέλκυση του Impero στις 15 Νοεμβρίου 1939. | |
| Πληροφορίες | |
|---|---|
| Τύπος και κλάση | Θωρηκτό κλάσης Littorio. |
| Ονομασίες | Ονομάστηκε «Αυτοκρατορία» (ιταλ. Impero) προς τιμήν της νεοσύστατης Ιταλικής Αυτοκρατορίας. |
| Ναυπηγείο | Ansaldo, Γένοβα |
| Έναρξη ναυπήγησης | 14 Μαΐου 1938 |
| Καθέλκυση | 15 Νοεμβρίου 1939 |
| Κατάληξη | Παρέμεινε ημιτελές, διαλύθηκε στη Βενετία για σκραπ μεταπολεμικά. |
| Γενικά χαρακτηριστικά | |
| Εκτόπισμα | πλήρες: 46215 t (45485 LT) |
| Μήκος | ολικό: 240,7 m |
| Πλάτος | 32,9 m |
| Βύθισμα | 9,6 m |
| Πρόωση | Το προωστικο σύστημα απέδιδε έως και 128000 shp. |
| Ταχύτητα | 30 kn |
| Αυτονομία | 3920 ναυτικών μιλίων με ταχύτητα πλεύσης 20 kn |
| Πλήρωμα | 1830–1950 αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και ναύτες |
| Οπλισμός | 9 πυροβόλα των 381 mm 12 πυροβόλα των 152 mm 4 πυροβόλα των 120 mm 12 πυροβόλα των 90 mm 20 πυροβόλα των 37 mm 20 πυροβόλα των 20 mm |
| Θωράκιση | Κύρια ζώνη: 350 mm Κατάστρωμα: 162 mm Πύργοι κύριων πυροβόλων: 350 mm Γέφυρα: 260 mm |
| Σημειώσεις | |
Το Impero θα μπορούσε επίσης να μεταφέρει τρία αναγνωριστικά αεροσκάφη IMAM Ro.43 ή τρία μαχητικά Reggiane Re.2000) που μπορούσαν να απονηωθούν με καταπέλτη. | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Το Impero ήταν το τέταρτο θωρηκτό κλάσης Littorio που ναυπηγήθηκε για το Ιταλικό Βασιλικό Ναυτικό (Regia Marina). Πήρε το όνομά του από την ιταλική λέξη για την «αυτοκρατορία», εν προκειμένω ως αναφορά στη νεοσύστατη Ιταλική Αυτοκρατορία που συγκροτήθηκε έπειτα από τον νικηφόρο για τους Ιταλούς Β΄ Ιταλο-Αιθιοπικό Πόλεμο στην Ανατολική Αφρική και περιελάμβανε εδάφη της Σομαλιλάνδης, της Ερυθραίας και της Αιθιοπίας. Ναυπηγήθηκε στο πλαίσιο επέκτασης του ναυτικού του 1938, μαζί με το αδελφό πλοίο Roma.
Η ναυπήγηση του Impero άρχισε τον Μάιο του 1938 και καθελκύστηκε τον Νοέμβριο του επόμενου έτους. Η είσοδος της Ιταλίας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ανάγκασε το Ναυτικό να αναθεωρήσει τους στόχους του σε ό,τι αφορούσε το ναυπηγικό του πρόγραμμα. Προτεραιότητα δόθηκε στα πλοία συνοδείας, με συνέπεια το Impero να παραμείνει ημιτελές. Έπειτα από τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας στις 8 Σεπτεμβρίου 1943, το ιταλικό ναυτικό έπλευσε στη Σαρδηνία για να παραδοθεί στους Συμμάχους. Ακόμα ημιτελές στην Τεργέστη, το Impero πέρασε στην κατοχή των γερμανικών δυνάμεων. Βυθίστηκε από συμμαχικά βομβαρδιστικά τον Φεβρουάριο του 1945, ανελκύστηκε το 1947 και διαλύθηκε για σκραπ στη Βενετία από το 1948 έως το 1950.
Ιστορικό υπόβαθρο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Μουσολίνι δεν ενέκρινε μεγάλης κλίμακας προγράμματα επανεξοπλισμού του ναυτικού μέχρι το 1933. Πρώτη απόφαση του καθεστώτος όταν αποφασίστηκε η δραστική ενίσχυση του ναυτικού ήταν η αναβάθμιση δύο παλαιών θωρηκτών κλάσης Conte di Cavour, ενώ ένα χρόνο αργότερα άρχισε η ναυπήγηση των Vittorio Veneto και Littorio. Τον Μάιο του 1935, το ιταλικό Υπουργείο Ναυτικών άρχισε να προετοιμάζεται για ένα πενταετές εξοπλιστικό πρόγραμμα που θα περιελάμβανε τέσσερα θωρηκτά, τρία αεροπλανοφόρα, τέσσερα καταδρομικά, πενήντα τέσσερα υποβρύχια και σαράντα μικρότερα πλοία. Τον Δεκέμβριο του 1935, ο ναύαρχος Ντομένικο Καβανιάρι (Domenico Cavagnari) πρότεινε μεταξύ άλλων στον Μουσολίνι να ναυπηγηθούν δύο επιπλέον θωρηκτά της κλάσης Littorio ώστε ο ιταλικός στόλος να μπορεί να αντιμετωπίσει το συνδυασμένο γαλλοβρετανικό στόλο στην περίπτωση οι δύο χώρες ένωναν τις δυνάμεις τους ενάντια στην Ιταλία. Ο Μουσολίνι δίστασε αρχικά όμως τον Ιανουάριο του 1937 ενέκρινε τη ναυπήγηση των δύο θωρηκτών. Το Δεκέμβριο του ίδιου έτους διατέθηκαν οι αναγκαίοι πόροι ενώ αποφασίστηκε ότι τα δύο πλοία θα έφεραν τα ονόματα Roma και Impero («Αυτοκρατορία»).[1][2]
Περιγραφή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Impero είχε ολικό μήκος 240,68 m, πλάτος 32,82 m και βύθισμα 9,6 m. Το εκτόπισμά του ήταν 41.650 t (40.992 LT), κατά παράβαση του ορίου των 36.000 t (35.000 LT) που επέβαλε η Ναυτική Συνθήκη της Ουάσιγκτον. Μάλιστα με πλήρες φορτίο το εκτόπισμά του έφθανε τους 46.215 t (45.485 LT). Το προωστικό σύστημα απέδιδε έως και 128.000 shp, η μέγιστη ταχύτητα πλεύσης έφθανε τους 30 kn και η ακτίνα δράσης τα 3920 ναυτικά μίλια με ταχύτητα 20 kn. Τέλος το πλήρωμά του θα έφθανε τα 1830–1950 άτομα, εφόσον ολοκληρώνονταν.[3][4]
Ο κύριος οπλισμός θα αποτελούνταν από εννέα πυροβόλα των 381 mm που θα ήταν εγκατεστημένα σε τρεις πύργους, δύο μπροστά από την κύρια υπερκατασκευή και έναν στην πρύμνη. Θα διέθετε επίσης δώδεκα πυροβόλα των 152 mm και τέσσερα παλαιά όπλα των 120 mm που έβαλαν βλήματα φωτισμού/κατάδειξης στόχων. Αντιαεροπορική κάλυψη θα παρείχαν δώδεκα πυροβόλα των 90 mm, είκοσι των 37 mm και δεκαέξι των 20 mm.[5]
Η κύρια ζώνη θωράκισης ήταν πάχους 280 mm ενώ εσωτερικά υπήρχε δευτερεύουσα θωρακισμένη ζώνη πάχους 70 mm. Η θωράκιση του καταστρώματος ανερχόταν σε 162 mm στην κεντρική περιοχή, ενώ σε λιγότερο κρίσιμες περιοχές ήταν 45 mm. Οι πύργοι των κύριων πυροβόλων είχαν θωράκιση πάχους 350 mm και των δευτερευόντων όπλων 280 mm στο εμπρόσθιο τμήμα τους.[4] Τέλος η γέφυρα είχε πλευρές πάχους 260 mm.[4]
Προκειμένου να απονηώνονται αεροσκάφη, αναγνωριστικά υδροπλάνα IMAM Ro.43 ή μαχητικά Reggiane Re.2000, είχε προβλεφθεί επίσης η εγκατάσταση καταπέλτη.[6]
Η πορεία του Impero[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η ναυπήγηση του θωρηκτού ανατέθηκε στην εταιρεία Ansaldo στην Γένοβα. Οι εργασίες άρχισαν στις 14 Μαΐου 1938 και το πλοίο καθελκύστηκε στις 15 Νοεμβρίου του επόμενου έτους.[4][7] Ονομάστηκε Impero προς τιμήν της νεοσύστατης Ιταλικής Αυτοκρατορίας.[8] Δεδομένου ότι οι Γάλλοι μπορούσαν να βομβαρδίσουν την Γένοβα καθώς και ότι το ενδεχόμενο να ξεσπάσει πόλεμος ήταν πλέον απολύτως υπαρκτό, αποφασίστηκε στις 8 Ιουνίου 1940 η μετακίνηση του πλοίου στο Μπρίντεζι. Εξετάστηκε επίσης η μεταφορά του στην Τριέστη διότι θεωρούνταν προτιμότερη τοποθεσία, όμως στο ναυπηγείο της πραγματοποιούνταν τότε εργασίες επί του αδελφού Roma και δεν υπήρχε δυνατότητα υποστήριξης δύο θωρηκτών ταυτόχρονα. Κατά την παραμονή του Impero στο Μπρίντεζι, εγκαταστάθηκαν στοιχεία του μηχανολογικού του εξοπλισμού καθώς και στοιχεία του δευτερεύοντος οπλισμού του.[7] Παρόλο που το Μπρίντεζι επιλέχθηκε ως ασφαλέστερο σημείο, δέχτηκε και αυτό αεροπορικές επιθέσεις από τους Συμμάχους χωρίς όμως να υποστεί ζημιές το Impero. Παρόλα αυτά το Ναυτικό επέλεξε να καθυστερήσει την ολοκλήρωση του θωρηκτού προκειμένου να εξοικονομηθούν πόρει και να επικεντρωθεί η ιταλική βιομηχανία στην ναυπήγηση μικρότερων πλοίων συνοδείας, απολύτως αναγκαίων για την προστασία των νηοπομπών που ανεφοδίαζαν τα στρατεύματα του Άξονα στην Βόρεια Αφρική. Οι μόνες εργασίες που πραγματοποιήθηκαν επί του Impero το επόμενο διάστημα ήταν η εγκατάσταση των μηχανών καθώς και κάποιων στοιχείων για την τοποθέτηση των πυροβόλων.[9]
Έχοντας πλέον αντιαεροπορικό και άλλον οπλισμό εγκατεστημένο, το Impero έπλευσε τον Ιανουάριο του 1942 αυτόνομα στην Βενετία. Αργότερα μετακινήθηκε εκ νέου στην Τριέστη, χωρίς όμως να συνεχισθούν οι εργασίες για την ολοκλήρωσή του.[10] Έπειτα από την συνθηκολόγηση της Ιταλίας τον Σεπτέμβριο του 1943 το ημιτελές Impero πέρασε στην κατοχή των Γερμανών[9] που σκόπευαν να το διαλύσουν για σκραπ.[11][12] Κατά την συνθηκολόγηση το κύτος του Impero ήταν ολοκληρωμένο κατά 88%, οι μηχανές και τα μηχανοστάσια κατά 76%.[12] Παρόλα αυτά συνολικά ήταν ολοκληρωμένο μόλις κατά 28% και απαιτούνταν περίπου δεκαοκτώ ακόμη μήνες εργασιών.[12]
Τα σχέδια των Γερμανών επίσης δεν πραγματώθηκαν, κάτι που αποδεικνύεται από το γεγονός πως οι συμμαχικές δυνάμεις βρήκαν το Impero μισοβυθισμένο όταν έφθασαν στην Τριέστη. Οι Γερμανοί χρησιμοποίησαν το θωρηκτό ως στόχο, ενώ επιπλέον ζημιές υπέστη εξαιτίας συμμαχικής αεροπορικής επίθεσης στις 20 Φεβρουαρίου 1945.[9][11] Επισήμως διεγράφη από τις τάξεις του Ναυτικού στις 27 Μαρτίου 1947.[13] Το ίδιο έτος ανελκύστηκε το πλοίο και ρυμουλκήθηκε στην Βενετία όπου και διαλύθηκε στα 1948-50 [10][11]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Knox, p. 20
- ↑ Garzke & Dulin, p. 404
- ↑ Garzke & Dulin, p. 435
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Gardiner & Chesneau, p. 289
- ↑ Gardiner & Chesneau, pp. 289–290
- ↑ Bagnasco and de Toro, p. 48
- ↑ 7,0 7,1 Garzke & Dulin, p. 412
- ↑ Whitley, p. 171
- ↑ 9,0 9,1 9,2 Garzke & Dulin, pp. 412–413
- ↑ 10,0 10,1 Whitley, p. 178
- ↑ 11,0 11,1 11,2 Hore, pp. 246–247
- ↑ 12,0 12,1 12,2 Baniasco & Grossman, p. 47
- ↑ Garzke & Dulin, p. 413
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Bagnasco, Erminio· de Toro, Augusto (2011). The Littorio Class: Italy's Last and Largest Battleships 1937–1948. Barnsley: Seaforth Publishing. ISBN 978-1-84832-105-2.
- Bagnasco, Erminio· Grossman, Mark M. (1986). Regia Marina: Italian Battleships of World War 2: A Pictorial History. Missoula: Pictorial Histories Publishing. ISBN 0-933126-75-1.
- Garzke, William H.· Dulin, Robert O. (1985). Battleships: Axis and Neutral Battleships in World War II. Annapolis: Naval Institute Press. ISBN 978-0-87021-101-0.
- Hore, Peter (2004). The Battleships
. London: Lorenz. ISBN 0-7548-1407-6. - Knox, MacGregor (1982). Mussolini Unleashed, 1939–1941: Politics and Strategy in Fascist Italy's Last War. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-23917-6.
- Roberts, John (1980). «Italy». Στο: Gardiner, Robert· Chesneau, Roger. Conway's All the World's Fighting Ships 1922–1946. Annapolis: Naval Institute Press. σελίδες 280–317. ISBN 978-0-85177-146-5.
- Whitley, M.J. (1998). Battleships of World War Two: An International Encyclopedia. Annapolis: Naval Institute Press. ISBN 978-1-55750-184-4.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| |||||||||||
