Μετάβαση στο περιεχόμενο

HMS Weymouth (1910)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Για άλλες χρήσεις, δείτε: HMS Weymouth.
HMS Weymouth
Το καταδρομικό HMS Weymouth στη Σκύρο (1915).
Πληροφορίες
Τύπος και κλάσηΕλαφρύ καταδρομικό κλάσης Town.
ΟνομασίεςΠήρε το όνομά του από την ομώνυμη πόλη του Ντόρσετ.
Έναρξη ναυπήγησης19 Ιανουαρίου 1910
Καθέλκυση18 Νοεμβρίου 1910
Ένταξη σε υπηρεσίαΟκτώβριος 1911
Δίδυμα σκάφηHMS Yarmouth, HMS Falmouth, HMS Dartmouth
Γενικά χαρακτηριστικά
Εκτόπισμακανονικό: 5.275 LT (5.360 t)
πλήρες: 5.800 LT (5.900 t)
Μήκος138,1 m (ολικό)
Πλάτος14,5 m
Βύθισμα4,7 m
Ταχύτητα25 kn
Αυτονομία5.610 ναυτικά μίλια με ταχύτητα πλεύσης 10 kn
Πλήρωμα475 αξιωματικοί και ναύτες
Οπλισμός8 πυροβόλα των 152 mm
4 πυροβόλα των 47 mm
2 τορπιλοσωλήνες των 533 mm
Θωράκισηθωρακισμένο κατάστρωμα: 19-51 mm
Γέφυρα: 102 mm
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Το HMS Weymouth ήταν ελαφρύ καταδρομικό κλάσης Town το οποίο ναυπηγήθηκε για το Βασιλικό Ναυτικό στις αρχές της δεκαετίας του 1910. Ήταν το πρώτο πλοίο της υποκλάσης που φέρει το όνομά του και γνώρισε πολεμική δράση κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πορεία του ολοκληρώθηκε το 1928 με την διάλυσή του για σκραπ.

Σε σύγκριση με την προηγούμενη υποκλάση Bristol, τα πλοία της υποκλάσης Weymouth ήταν ελαφρώς μεγαλύτερα, διέθεταν ισχυρότερο οπλισμό και ενσωμάτωναν διάφορες βελτιώσεις.[1] Είχαν ολικό μήκος 138,1 m, πλάτος 14,5 m και βύθισμα 4,7 m. Το εκτόπισμα ήταν 5.275 LT (5.360 t) με κανονικό φόρτο[2] και έφθανε τους 5.800 LT (5.900 t) με πλήρη. Δώδεκα καυστήρες Yarrow παρείχαν ατμό στους ατμοστροβίλους Parsons,[1] με τη μέγιστη ισχύ να ανέρχεται σε 22.000 shp και την προβλεπόμενη μέγιστη ταχύτητα πλεύσης σε 25 kn. Κατά τη διάρκεια των θαλάσσιων δοκιμών η μέγιστη παρεχόμενη ισχύς έφθασε στους 23.380 shp και η ταχύτητα τους 25,95 kn.[3]

Χρησιμοποιούνταν κάρβουνο (μέγιστο 1.290 LT (1.311 t)) και πετρέλαιο (μέγιστο 269 LT (273 t)) ως καύσιμα, ενώ η εμβέλεια ανέρχοταν σε 5.610 ναυτικά μίλια με ταχύτητα πλεύσης 10 kn.[2]

Ο οπλισμός αποτελούταν από οκτώ πυροβόλα των 152 mm, αντί των δέκα όπλων των 102 mm της προηγούμενης υποκλάσης, καθώς και από τέσσερα πυροβόλα των 47 mm. Επίσης υπήρχαν δύο τορπιλοσωλήνες των 533 mm.[4] Η θωράκιση είχε πάχος 51 mm στα κρισιμότερα σημεία, δηλαδή το σύστημα πρόωσης και τις αποθήκες πυρομαχικών, 25 mm στις περιοχές που προστάτευαν το σύστημα πηδαλιούχησης και 19 mm στα υπόλοιπο πλοίο. Η γέφυρα είχε θωράκιση 102 mm ενώ στα ασπίδια των πυροβόλων ήταν 76 mm.[5]

Επιχειρησιακή ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ναυπήγηση του Weymouth ξεκίνησε στις 19 Ιανουαρίου 1910 στις εγκαταστάσεις της Armstrong Whitworth στο Έλσγουικ (Elswick) και η καθέλκυσή του έλαβε χώρα στις 18 Νοεμβρίου. Εντάχθηκε σε υπηρεσία με τη 3η Μοίρα του Στόλου του Ατλαντικού τον Οκτώβριο του επόμενου έτους. Τον Ιούνιο του 1913 εντάχθηκε στη 2η Μοίρα Ελαφρών Καταδρομικών στη Μεσόγειο. Τον Αύγουστο του 1914, στα πρώιμα στάδια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στάλθηκε στον Ινδικό για να καταδιώξει το γερμανικό καταδρομικό SMS Emden που πραγματοποιούσε επιδρομές ενάντια στις γραμμές ανεφοδιασμού των Συμμάχων. Τον Φεβρουάριο του 1915 βρισκόταν στις ακτές της Ανατολικής Αφρικής όπου από κοινού με άλλα πλοία του Βασιλικού Ναυτικού αντιμετώπισαν ένα άλλο περίφημο γερμανικό επιδρομικό: το καταδρομικό Königsberg. Εν τέλει κατάφεραν να το εγκλωβίσουν στον ποταμό Ρουφίτζι όπου έπειτα από παρατεταμένες ναυτικές επιχειρήσεις το εξανάγκασαν σε αυτοβύθιση.[1]

Τον Δεκέμβριο του 1915 το Weymouth μεταφέρθηκε στην Αδριατική και τον επόμενο χρόνο εντάχθηκε στην 6η Μοίρα Ελαφρών Καταδρομικών του Μεγάλου Στόλου (αγγλικά: Grand Fleet). Το 1917 επέστρεψε στη Μεσόγειο, αυτή τη φορά αποτελώντας μέρος της 8ης Μοίρας Καταδρομικών με έδρα το Μπρίντιζι. Στις 2 Οκτωβρίου 1918 τορπιλίστηκε από το αυστροουγγρικό υποβρύχιο U-31 όμως το πλήγμα δεν ήταν καταστροφικό και το Weymouth επισκευάστηκε και παρέμεινε ενεργό μετά το τέλος του πολέμου.[1]

Η πορεία του ολοκληρώθηκε στις 2 Οκτωβρίου 1928, οπότε και πωλήθηκε για σκραπ.[6]

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 Gardiner & Gray, p. 52
  2. 2,0 2,1 Friedman, p. 383
  3. Lyon, Part 2, pp. 59–60
  4. Lyon, Part 2, pp. 55–57
  5. Lyon, Part 2, p. 59
  6. Lyon, Part 3, p. 51

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]