3-φθοροβουταδιένιο-1,2

3-φθοροβουταδιένιο-1,2
Γενικά
Όνομα IUPAC	3-φθοροβουταδιένιο-1,2; 3-φθοροβουταδιένιο-1,2
Άλλες ονομασίες	1-μεθυλο-1-φθοροαλλένιο
Χημικά αναγνωριστικά
Χημικός τύπος	C4H5F
Σύντομος; συντακτικός τύπος	CH3CF=C=CH2
SMILES	CC(F)=C=C
Ισομέρεια
Ισομερή θέσης	16
Φυσικές ιδιότητες
Χημικές ιδιότητες
	Εκτός αν σημειώνεται διαφορετικά, τα δεδομένα αφορούν υλικά υπό κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος (25°C, 100 kPa).

Το βουταδιεν-1,2-υλοφθορίδιο-3 ή 3-φθοροβουταδιένιο-1,2 ή 1-μεθυλο-1-φθοροαλλένιο είναι η χημική ένωση με χημικό τύπο C₄H₅F και σύντομο συντακτικό CH₃CF=C=CH₂. Ανήκει στα αλκαδιενυλοαλογονίδια, δηλαδή στα άκυκλα με δύο (2) διπλούς δεσμούς, οργανομονοαλογονίδια. Τα δυο (3) άτομα άνθρακα του αλλενικού δεσμού^[1] βρίσκονται σε υβριδισμό sp²-sp-sp². Έχει τα ακόλουθα δεκαέξι (16) ισομερή θέσης:

Βουταδιεν-1,2-υλοφθορίδιο-1 ή 1-φθοροβουταδιένιο-1,2.
Βουταδιεν-1,2-υλοφθορίδιο-4 ή 4-φθοροβουταδιένιο-1,2.
Βουταδιεν-1,3-υλοφθορίδιο-1 ή 1-φθοροβουταδιένιο-1,3.
Βουταδιεν-1,3-υλοφθορίδιο-2 ή 2-φθοροβουταδιένιο-1,3.
Κυκλοβουτενυλοφθορίδιο-1 ή 1-φθοροκυκλοβουτένιο.
Κυκλοβουτενυλοφθορίδιο-3 ή 3-φθοροκυκλοβουτένιο.
(2-μεθυλοκυκλοπροπυλενο)φθορίδιο-1 ή 2-μεθυλο-1-φθοροκυκλοπροπένιο.
(3-μεθυλοκυκλοπροπυλενο)φθορίδιο-1 ή 3-μεθυλο-1-φθοροκυκλοπροπένιο.
(1-μεθυλοκυκλοπροπυλενο)φθορίδιο-3 ή 1-μεθυλο-3-φθοροκυκλοπροπένιο.
(3-μεθυλοκυκλοπροπυλενο)φθορίδιο-3 ή 3-μεθυλο-3-φθοροκυκλοπροπένιο.
(Κυκλοπροπεν-1-υλομεθυλο)φθορίδιο ή 1-(φθορομεθυλο)κυκλοπροπένιο.
(Κυκλοπροπεν-2-υλομεθυλο)φθορίδιο ή 3-(φθορομεθυλο)κυκλοπροπένιο.
1-μεθυλενο-2-φθοροκυκλοπροπάνιο
(Φθορομεθυλενο)κυκλοπροπάνιο
1-φθοροδικυκλοβουτάνιο
2-φθοροδικυκλοβουτάνιο

Μοριακή δομή

Δεσμός	τύπος δεσμού	ηλεκτρονική δομή	Μήκος δεσμού	Ιονισμός
Δεσμοί
C₁-H	σ	2sp²-1s	99 pm	3% C^- H⁺
C₄-H	σ	2sp³-1s	109 pm	3% C^- H⁺
C=C	σ	2sp²-2sp	127 pm
	π	2p_y-2p_y
	π	2p_z-2p_z
C₄-C₃	σ	2sp³-2sp²	144 pm
C-F	σ	2sp²-2sp³	129 pm	43% C⁺ F^-

Παραγωγή

Με απόσπαση υδραλογόνου

Με απόσπαση δύο μορίων υδραλογόνου (HX) από 1,3-διαλο-3-φθοροβουτάνιο παράγεται βουταδιεν-1,2-υλοφθορίδιο-3. Καλύτερα αποτελέσματα αν τα άλλα αλογονίδια (X) να μην είναι φθόριο.:^[2]

$\mathrm {CH_{3}CFXCH_{2}CH_{2}X+2NaOH{\xrightarrow[{\triangle }]{ROH}}CH_{3}CF=C=CH_{2}+2NaX+2H_{2}O}$

Με απόσπαση αλογόνου

Με απόσπαση δύο μορίων αλογόνου (X₂) από 1,2,2,3-τετρααλο-1-φθοροβουτάνιο παράγεται βουταδιεν-1,2-υλοφθορίδιο-1. Καλύτερα αποτελέσματα αν τα άλλα αλογονίδια (X) να μην είναι φθόριο.:^[3]

$\mathrm {CH_{3}CFXCX_{2}CH_{2}X+2Zn{\xrightarrow {}}CH_{3}CF=C=CH_{2}+2ZnX_{2}}$

Με υποκατάσταση σε βουταδιεν-1,2-υλοχλωρίδιο-3

Με επίδραση φθοριούχου υφυδραργύρου (Hg₂F₂) σε βουταδιεν-1,2-υλοχλωρίδιο-3 (CH₃CCl=C=CH₂):^[4]

$\mathrm {2CH_{3}CCl=C=CH_{2}+Hg_{2}F_{2}{\xrightarrow {}}2CH_{3}CF=C=CH_{2}+Hg_{2}Cl_{2}\downarrow }$

Χημικές ιδιότητες και παράγωγα

Επειδή έχει δύο (2) διπλούς δεσμούς, υπάρχει η δυνατότητα για δύο (2) αντιδράσεις προσθήκης. Λόγω της παρουσίας του ηλεκτραρνητικού φθορίου, η πρώτη προσθήκη γίνεται στο δεσμό #2 και η δεύτερη στο #1.
Δίνει επίσης αντιδράσεις υποκατάστασης με το αλογόνο του, αν και το συγκεκριμένο αλογόνο είναι το χειρότερο για τέτοιες αντιδράσεις.
Τέλος υπάρχει και η δυνατότητα απόσπασης υδροφθορίου και παραγωγής βουτατριενίου.

Αντιδράσεις προσθήκης

Ενυδάτωση

1. Επίδραση θειικού οξέος και στη συνέχεια νερού (ενυδάτωση). Παράγεται αρχικά 2-φθοροβουτεν-3-όλη-2, γιατί το ηλεκτραρνητικό υδροξύλιο έλκεται από το μερικό θετικό φορτίο του άνθρακα #3. Όμως οι αλκοόλες με αλογόνο στο ίδιο άτομο άνθρακα με το υδροξύλιο είναι ασταθείς και γι' αυτό η 2-φθοροβουτεν-3-όλη-2 αφυδροφθοριώνεται σχηματίζοντας βουτενόνη. Τέλος, με προσθήκη από το υδροφθόριο που παράγεται προκύπτει 2-φθοροβουτανόνη, γιατί, στο διπλό δεσμό που απέμεινε, το #3 άτομο άνθρακα, που δεν έχει αρνητικό ηλεκτρικό φορτίο, όπως το #4:^[5]

$\mathrm {CH_{3}CF=C=CH_{2}+H_{2}O{\xrightarrow {\pi .H_{2}SO_{4}}}CH_{3}C(F)(OH)CH=CH_{2}{\xrightarrow {}}CH_{3}COCH=CH_{2}+HF{\xrightarrow {}}CH_{3}COCHFCH_{3}}$

2. Υδροβορίωση και στη συνέχεια επίδραση με υπεροξείδιο του υδρογόνου. Παράγεται τρι(1-(1'-φθοροαιθυλο)βινυλο)βοράνιο, μετά 3-φθοροοβουτεν-1-όλη-2, γιατί το βοράνιο ενεργεί στην προσθήκη με τη μορφή BH₂ ^δ+-H^δ- και άρα το ηλεκτραρνητικό H^δ- έλκεται από το μερικό θετικό φορτίο του άνθρακα #3. Όμως οι αλκοόλες με υδροξύλιο σε άτομο άνθρακα με διπλό δεσμό είναι ασταθείς και ισομερειώνονται σε αλδεΰδες ή κετόνες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η 3-φθοροοβουτεν-1-όλη-2 ισομερειώνεται προς 3-φθοροβουτανόνη:^[6]

$\mathrm {3CH_{3}CF=C=CH_{2}+BH_{3}{\xrightarrow {}}[CH_{2}=C(CHFCH_{3})]_{3}B{\xrightarrow[{-H_{3}BO_{3}}]{+3H_{2}O_{2}}}3CH_{3}CHFC(OH)=CH_{2}{\xrightarrow {}}3CH_{3}CHFCOCH_{3}}$

Προσθήκη διβορανίου έχει το ίδιο αποτέλεσμα.

3. Αντίδραση με οξικό υδράργυρο και έπειτα αναγωγή. Παράγεται τελικά 2-φθοροβουτανόνη. όμοια με την περίπτωση #1.

$\mathrm {CH_{3}CF=C=CH_{2}+(CH_{3}COO)_{2}Hg+H_{2}O{\xrightarrow[{-CH_{3}COOH}]{Et_{2}O}}CH_{3}C(F)(OH)C(HgOOCCH_{3})=CH_{2}{\xrightarrow {+NaBH_{4}+NaOH}}CH_{3}COCHFCH_{3}+Hg+CH_{3}COONa+Na[BH_{3}OH]}$

4. Υπάρχει ακόμη η δυνατότητα αλλυλικής υδροξυλίωσης κατά Prins με επίδραση αλδευδών ή κετονών σε βουτταδιεν-1,2-υλοφθορίδιο-3 απουσία νερού. Π.χ. με μεθανάλη προκύπτει 4-φθοροπενταδιεν-2,3-όλη-1:

$\mathrm {CH_{3}CF=C=CH_{2}+HCHO{\xrightarrow {H_{2}SO_{4}}}CH_{3}CF=C=CHCH_{2}OH}$

Προσθήκη υποαλογονώδους οξέως

Με επίδραση (προσθήκη) υποαλογονώδους οξέος (HOX) σε βουταδιεν-1,2-υλοφθορίδιο-3 παράγεται αρχικά 3-αλο-2-φθοροβουτεν-3-όλη-2, γιατί τα υποαλογονώδη οξέα δρουν στις προσθήκες με τη μορφή X^δ+OH^δ- [εφόσον το αλογόνο (X) δεν είναι φθόριο] και το ηλεκτραρνητικότερο υδροξύλιο έλεκται από το μερικώς θετικά φορτισμένο άτομο άνθρακα #3. Όμως οι αλκοόλες με αλογόνο στο ίδιο άτομο άνθρακα με το υδροξύλιο είναι ασταθείς και γι' αυτό η 3-αλο-2-φθοροβουτεν-3-όλη-2 αφυδροφθοριώνεται σχηματίζοντας 3-αλοβουτεν-3-όνη. Τέλος, με προσθήκη από το υδροφθόριο που παράγεται προκύπτει 3-αλο-3-φθοροβουτανόνη, γιατί, στο διπλό δεσμό που απέμεινε, το άτομο άνθρακα #3 έχει μερικό θετικό φορτίο, από την παρουσία του αλογόνου (X) και άρα έλκει το ηλεκτραρνητικό φθόριο:^[7]

$\mathrm {CH_{3}CF=C=CH_{2}+HOX{\xrightarrow {}}CH_{3}CF(OH)CX=CH_{2}{\xrightarrow {}}CH_{3}COCX=CH_{2}+HF{\xrightarrow {}}CH_{3}COCFXCH_{3}}$

Το HOX παράγεται συνήθως επιτόπου με την αντίδραση:

$\mathrm {2H_{2}O+X_{2}{\xrightarrow {}}2HOX}$

Αν το Χ είναι φθόριο, τότε η προσθήκη του υποφθοριώδους οξέος γίνεται με τη μορφή F^δ-OH^δ+, γιατί το φθόριο είναι ηλεκτραρνητικότερο από το οξυγόνο. Άρα, παράγεται αρχικά 3,3-διφθοροβουτεν-1-όλη-2 που ισομερειώνεται σε 3,3-διφθοροβουτανόνη:

$\mathrm {CH_{3}CF=C=CH_{2}+HOF{\xrightarrow {}}CH_{3}CF_{2}C(OH)=CH_{2}{\xrightarrow {}}CH_{3}CF_{2}COCH_{3}}$

Καταλυτική υδρογόνωση

Με καταλυτική υδρογόνωση βουταδιεν-1,2-υλοφθορίδιου-3 σχηματίζεται αρχικά βουεν-1-υλοφθορίδιο-3 και στη συνέχεια (με περίσσεια υδρογόνου) βουτυλοφθορίδιο-2:^[8]

$\mathrm {CH_{3}CF=C=CH_{2}+H_{2}{\xrightarrow {Ni\;{\acute {\eta }}\;Pd\;{\acute {\eta }}\;Pt}}CH_{3}CHFCH=CH_{2}{\xrightarrow[{+H_{2}}]{Ni\;{\acute {\eta }}\;Pd\;{\acute {\eta }}\;Pt}}CH_{3}CH_{2}CHFCH_{3}}$

Αλογόνωση

Με προσθήκη αλογόνου (X₂) (αλογόνωση) σε βουταδιεν-1,2-υλοφθορίδιο-3 έχουμε προσθήκη στους διπλούς δεσμούς. Παράγεται αρχικά 2,3-διαλο-3-φθοροβουτένιο-1 και στη συνέχεια, με περίσσεια αλογόνου, 1,2,2,3-τετρααλο-3-φθοροβουτάνιο. Π.χ.:^[9]

$\mathrm {CH_{3}CF=C=CH_{2}+X_{2}{\xrightarrow {CCl_{4}}}CH_{3}CFXCX=CH_{2}{\xrightarrow[{+X_{2}}]{CCl_{4}}}CH_{3}CFXCX_{2}CH_{2}X}$

Υδραλογόνωση

Με προσθήκη υδραλογόνων (HX) (υδραλογόνωση) σε βουταδιεν-1,2-υλοφθορίδιο-3 παράγεται αρχικά 3-αλο-3-φθοροβουτένιο-1, γιατί το ηλεκτραρνητικό αλογόνο έλκεται από το μερικό θετικό ηλεκτρικό φορτίο του ατόμου άνθρακα #3, και στη συνέχεια, με περίσσεια υδραλογόνου, 2,3-διαλο-2-φθοροβουτάνιο, γιατί τo άτομο #1 του διπλού δεσμού που απέμεινε έχει μερικό αρνητικό ηλεκτρικό φορτίο και απωθεί το ηλεκτραρνητικό φθόριο:^[10]

$\mathrm {CH_{3}CF=C=CH_{2}+HX{\xrightarrow {}}CH_{3}CFXCH=CH_{2}{\xrightarrow {+HX}}CH_{3}CFXCXCH_{3}}$

Υδροκυάνωση

Με προσθήκη υδροκυανίου (HCN) (υδροκυάνωση) σε βουταδιεν-1,2-υλοφθορίδιο-3 παράγεται αρχικά 2-μεθυλο-2-φθοροβουτεν-3-νιτρίλιο, γιατί το υδροκυάνιο μετέχει σε αντιδράσεις προσθήκης με τη μορφή H^δ+CN^δ- και άρα η κυανοομάδα έλεκται από το μερικό θετικό ηλεκτρικό φορίο του ατόμου άνθρακα #3. Στη συνέχεια, με περίσσεια υδροκυανίου παράγεται 2,3-διμεθυλο-2-φθοροβουτανοδινιτρίλιο, γιατί τo άτομο #4 του διπλού δεσμού που απέμεινε έχει μερικό αρνητικό ηλεκτρικό φορτίο και απωθεί την ηλεκτραρνητικότερη κυανομάδα (CN).

$\mathrm {CH_{3}CF=C=CH_{2}+HCN{\xrightarrow {}}CH_{2}=CHCF(CH_{3})CN{\xrightarrow {+HCN}}NCCH(CH_{3})CF(CH_{3})CN}$

Καταλυτική φορμυλίωση

Με προσθήκη μεθανάλης (CO + H₂) σε βουταδιεν-1,2-υλοφθορίδιο-3 παράγεται κανονικά αρχικά 2-μεθυλο-2-φθοροβουτεν-3-άλη, γιστί η μεθανάλη (HCHO), που παράγεται από το μονοξείδιο του άνθρακα και το υδρογόνο, μετέχει στις αντιδράσεις προσθήκης με τη μορφή H^δ+CHO^δ-, οπότε η ομάδα CHO έλκεται το άτομο άνθρακα #3, που έχει μερικό θετικό φορτίο από τη σύνδεσή του με το πολύ ηλεκτραρνητερο φθόριο. Στη συνέχεια, με περίσσεια υδραερίου (CO + H₂) παράγεται 2,3-διμεθυλο-2-φθοροβουτανοδιάλη, γιατί τo άτομο #4 του διπλού δεσμού που απέμεινε έχει μερικό αρνητικό ηλεκτρικό φορτίο και απωθεί την ηλεκτραρνητικότερη φορμυλομάδα (CHO).

$\mathrm {CH_{3}CF=C=CH_{2}+CO+H_{2}{\xrightarrow[{10-100\;atm,40^{o}C-100^{o}C}]{Co\;{\acute {\eta }}\;Rh}}CH_{2}=CHCF(CH_{3})CHO{\xrightarrow {+CO+H_{2}}}HCOCH(CH_{3})CF(CH_{3})CHO}$

Τα παραπάνω μέταλλα που αναφέρονται στη θέση του καταλύτη χρησιμοποιούνται με τη μορφή συμπλόκων τους και όχι σε μεταλλική μορφή.

Διυδροξυλίωση

Η διυδροξυλίωση βουταδιεν-1,2-υλοφθορίδιου-3, αντιστοιχεί σε προσθήκη H₂O₂:^[11]

1. Επίδραση αραιού διαλύματος υπερμαγγανικού καλίου. Παράγει βουτανοδιόνη:

$\mathrm {5CH_{3}CF=C=CH_{2}+4KMnO_{4}+2H_{2}SO_{4}{\xrightarrow {}}5CH_{3}COCOCH_{3}+4MnO+2K_{2}SO_{4}+2H_{2}O+5HF}$

2. Επίδραση καρβονικού οξέος και υπεροξείδιου του υδρογόνου. Παράγει βουτανοδιόνη:

$\mathrm {CH_{3}CF=C=CH_{2}+H_{2}O_{2}{\xrightarrow {RCOOH}}CH_{3}C(F)(OH)C(OH)=CH_{2}{\xrightarrow {}}CH_{3}COCOCH_{3}+HF}$

3. Μέθοδος Sharpless. Παράγει βουτανοδιόνη:

$\mathrm {CH_{3}CF=C=CH_{2}+OsO_{4}+2H_{2}O+2KOH{\xrightarrow {}}CH_{3}COCOCH_{3}+HF+K_{2}[OsO_{2}(OH)_{4}]}$

4. Μέθοδος Woodward. Παράγει βουτανοδιόνη:

$\mathrm {CH_{3}CF=C=CH_{2}+2RCOOAg+I_{2}{\xrightarrow {}}CH_{3}COCOCH_{3}+HF+2AgI+2RCOOH}$

Ενδιάμεσα των μεθόδων 1-4 παράγεται 2-φθοροβουτεν-3-διόλη-2,3 (ασταθής ενόλη) που αφυδροφθοριώνεται και ισομερειώνεται σε βουτανοδιόνη.

5. Υπάρχει ακόμη δυνατότητα για 1,3-διυδροξυλίωση με επίδραση αλδευδών ή κετονών σε αιθένιο, παρουσία νερού. Αντίδραση Prins. Π.χ. με μεθανάλη παράγεται 3-μεθυλο-4-υδροξυ-3-φθοροβουτανόνη:

$\mathrm {CH_{3}CF=C=CH_{2}+HCHO+H_{2}O{\xrightarrow {H_{2}SO_{4}}}HOCH_{2}C(F)(CH_{3})C(OH)=CH_{2}{\xrightarrow {}}HOCH_{2}C(F)(CH_{3})COCH_{3}}$

Ενδιάμεσα παράγεται 2-μεθυλο-2-φθοροβουτεν-3-διόλη-1,3 (ασταθής ενόλη) που ισομερειώνεται σε 3-μεθυλο-4-υδροξυ-3-φθοροβουτανόνη.

Οζονόλυση

Με επίδραση όζοντος (οζονόλυση) σε βουταδιεν-1,2-υλοφθορίδιο-3 , παράγεται ασταθές οζονίδιο που τελικά διασπάται σε μεθανάλη, αιθανοϋλόφθορίδιο και διοξείδιο του άνθρακα:^[12]

$\mathrm {CH_{3}CF=C=CH_{2}+{\frac {4}{3}}O_{3}{\xrightarrow[{Zn}]{H_{2}O}}HCHO+CO_{2}+CH_{3}COF}$

Επίδραση πυκνού υπερμαγγανικού καλίου

Με επίδραση πυκνού διαλύματος υπερμαγγανικού καλίου (KMnO₄) παράγεται τελικά διοξείδιο του άνθρακα και αιθανοϋλοφθορίδιο:^[13]

$\mathrm {CH_{3}CF=C=CH_{2}+4KMnO_{4}+2H_{2}SO_{4}{\xrightarrow {}}2CO_{2}+CH_{3}COF+4MnO_{2}+2K_{2}SO_{4}+2H_{2}O}$

Ενδιάμεσα παράγεται και μεθανικό οξύ:

$\mathrm {CH_{3}CF=C=CH_{2}+2KMnO_{4}+H_{2}SO_{4}{\xrightarrow {}}HCOOH+CH_{3}COF+CO_{2}+2MnO_{2}+K_{2}SO_{4}+H_{2}O}$

Αντιδράσεις υποκατάστασης

Υποκατάσταση από υδροξύλιο

Υδρόλυση με αραιό διάλυμα υδροξειδίου του αργύρου (AgOH) αρχικά προς βουταδιεν-2,3-όλη-2 και τελικά προς βουτενόνη:^[14]

$\mathrm {CH_{3}CF=C=CH_{2}+AgOH{\xrightarrow {-AgF}}CH_{3}C(OH)=C=CH_{2}{\xrightarrow {}}CH_{2}=CHCOCH_{3}}$

Παραγωγή αιθέρα

Με αλκοολικά άλατα (RONa) προς αλκυλο(1-μεθυλοπροπαδιενυλο)αιθέρα:^[14]

$\mathrm {CH_{3}CF=C=CH_{2}+RONa{\xrightarrow {}}CH_{2}=C=C(CH_{3})OR+NaF}$

Παραγωγή αλκαδιενίνιου

Με αλκινικά άλατα (RC?CNa) προς αλκαδιενίνιο. Π.χ.:^[14]

$\mathrm {CH_{3}CF=C=CH_{2}+RC\equiv CNa{\xrightarrow {}}RC\equiv CC(CH_{3})=C=CH_{2}+NaF}$

Παραγωγή εστέρα

Με καρβονικά άλατα (RCOONa) προς καρβονικό (1'-μεθυλοπροπαδιενυλο)εστέρα:^[14]

$\mathrm {CH_{3}CF=C=CH_{2}+RCOONa{\xrightarrow {}}RCOOC(CH_{3})=C=CH_{2}+NaF}$

Παραγωγή νιτριλίου

Με κυανιούχο νάτριο (NaCN) προς μεθυλοβουταδιενονιτρίλιο:^[14]

$\mathrm {CH_{3}CF=C=CH_{2}+NaCN{\xrightarrow {}}CH_{2}=C=C(CH_{3})CN+NaF}$

Παραγωγή αλκαδιένιου

Με αλκυλολίθιο (RLi) προς αλκάνιο:^[14]

$\mathrm {CH_{3}CF=C=CH_{2}+RLi{\xrightarrow {}}RC(CH_{3})=C=CH_{2}+LiF}$

Παραγωγή θειόνης

Με όξινο θειούχο νάτριο (NaSH) αρχικά προς βουταδιεν-2,3-θειόλη-2 και τελικά προς βουτενοθειόνη:^[14]

$\mathrm {CH_{3}CF=C=CH_{2}+NaSH{\xrightarrow {-NaF}}CH_{3}C(SH)=C=CH_{2}{\xrightarrow {}}CH_{2}=CHCSCH_{3}}$

Παραγωγή θειαιθέρα

Με θειολικό νάτριο (RSNa) προς αλκυλο(1-μεθυλοπροπαδιενυλο)θειαιθέρα:^[14]

$\mathrm {CH_{3}CF=C=CH_{2}+RSNa{\xrightarrow {}}CH_{2}=C=C(CH_{3})SR+NaF}$

Παραγωγή νιτροπαραγώγων

Με νιτρώδη άργυρο (AgNO₂) προς 3-νιτροβουταδιένιο-1,2:^[15]

$\mathrm {CH_{3}CF=C=CH_{2}+AgNO_{2}{\xrightarrow {}}CH_{3}C(NO_{2})=C=CH_{2}+AgF}$

Παραγωγή οργανομεταλλικών ενώσεων

1. Με λίθιο (Li). Παράγεται (1-μεθυλοπροπαδιενυλο)λίθιο:

$\mathrm {CH_{3}CF=C=CH_{2}+2Li{\xrightarrow {|Et_{2}O|}}CH_{3}CLi=C=CH_{2}+LiI}$

2. Με μαγνήσιο (Mg) (αντιδραστήριο Grignard):^[16]

$\mathrm {CH_{3}CF=C=CH_{2}+Mg{\xrightarrow {|Et_{2}O|}}CH_{3}C(MgI)=C=CH_{2}}$

Παραγωγή φαινυλοπροπαδιενίου

Με (1-μεθυλοπροπαδιενυλ)ίωση κατά Friedel-Crafts βενζολίου παράγεται 3-φαινυλοβουταδιένιο-1,2:

$\mathrm {PhH+CH_{3}CF=C=CH_{2}{\xrightarrow {AlF_{3}}}PhC(CH_{3})=C=CH_{2}+HF}$

Αντιδράσεις απόσπασης

Υπάρχει και η δυνατότητα απόσπασης υδροφθορίου για την παραγωγή βουτατριένιου(CH₂=C=C=CH₂):^[14]

$\mathrm {CH_{3}CF=C=CH_{2}+NaOH{\xrightarrow[{\triangle }]{ROH}}CH_{2}=C=C=CH_{2}+NaF+H_{2}O}$

Πηγές

Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία, Αθήνα 1972
Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991
SCHAUM'S OUTLINE SERIES, ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999
Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982

Αναφορές και παρατηρήσεις

↑ Δύο συνεχόμενοι διπλοί δεσμοί
↑ Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ.153, §6.3.1α.
↑ Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ.153, §6.3.1β.
↑ Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ. 185, §7.2.8.
↑ Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ. 156, §6.8.3. και §6.8.1.
↑ Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ. 156, §6.8.5.
↑ Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ. 156, §6.8.4. και §6.8.1.
↑ Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ. 156, §6.8.6.
↑ Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ. 156, §6.8.2.
↑ Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ. 156, §6.8.1.
↑ Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ. 157, §6.8.9.
↑ Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ. 157, §6.8.10.
↑ Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ. 158, §6.9.8.
↑ ^14,0 ^14,1 ^14,2 ^14,3 ^14,4 ^14,5 ^14,6 ^14,7 ^14,8 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ. 186, §7.3.1.
↑ Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ. 244, §10.3.Α, R = CH₂=C=CH, X = I.
↑ Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ. 187, §7.3.5, R = CH₂=C=C(CH₃), X = F.

[1] Δύο συνεχόμενοι διπλοί δεσμοί

[2] Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ.153, §6.3.1α.

[3] Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ.153, §6.3.1β.

[4] Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ. 185, §7.2.8.

[5] Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ. 156, §6.8.3. και §6.8.1.

[6] Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ. 156, §6.8.5.

[7] Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ. 156, §6.8.4. και §6.8.1.

[8] Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ. 156, §6.8.6.

[9] Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ. 156, §6.8.2.

[10] Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ. 156, §6.8.1.

[11] Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ. 157, §6.8.9.

[12] Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ. 157, §6.8.10.

[13] Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ. 158, §6.9.8.

[Pet186-14] 14,0 ^14,1 ^14,2 ^14,3 ^14,4 ^14,5 ^14,6 ^14,7 ^14,8 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ. 186, §7.3.1.

[15] Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ. 244, §10.3.Α, R = CH₂=C=CH, X = I.

[16] Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ. 187, §7.3.5, R = CH₂=C=C(CH₃), X = F.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

π σ ε Αλκαδιενυλοαλογονίδια
Αλκαδιένυλοφθορίδια	Φθοροπροπαδιένιο · 1-φθοροβουταδιένιο-1,2 · 3-φθοροβουταδιένιο-1,2
Αλκαδιενυλοχλωρίδια	Χλωροπροπαδιένιο
Αλκαδιενυλοβρωμίδια	Βρωμοπροπαδιένιο
Αλκαδιενυλοϊωδίδια	Ιωδοπροπαδιένιο