Φελισιάνο Τσικλάνα
| Φελισιάνο Τσικλάνα | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Feliciano Antonio Chiclana (Ισπανικά) |
| Γέννηση | 9 Ιουνίου 1761 Μπουένος Άιρες |
| Θάνατος | 17 Σεπτεμβρίου 1826 Μπουένος Άιρες |
| Τόπος ταφής | Κοιμητήριο Ρεκολέτα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αργεντινή |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ισπανικά |
| Σπουδές | Εθνικό Κολέγιο του Μπουένος Άιρες Βασιλικό Πανεπιστήμιο του Σαν Φελίπε[1] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | δικηγόρος πολιτικός στρατιωτικός[2] |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Πατριώτης |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Φελισιάνο Μαριάνο Τσικλάνα |
Ο Φελισιάνο Αντόνιο Τσικλάνα (ισπανικά: Feliciano Antonio Chiclana, 9 Ιουνίου 1761, Μπουένος Άιρες – 17 Σεπτεμβρίου 1826, Μπουένος Άιρες) ήταν Αργεντινός δικηγόρος, στρατιωτικός και δικαστής.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Φελισιάνο Τσικλάνα σπούδασε στο Κολέγιο του Σαν Κάρλος και το 1783 ολοκλήρωσε τις σπουδές του με πτυχίο νομικής στο Πανεπιστήμιο της Χιλής.
Το 1791 επέστρεψε στο Μπουένος Άιρες, όπου έγινε γραμματέας του δημάρχου του Καμπίλντο του Μπουένος Άιρες. Κατά τη διάρκεια της βρετανικής εισβολής στο Ρίο ντε λα Πλάτα το 1806 πολέμησε ως λοχαγός του 1ου Συντάγματος Πεζικού των Πατρικίων. Μετά την ανακατάληψη της πόλης εντάχθηκε στο κόμμα του στρατηγού Κορνέλιο Σααβέδρα.[3]
Το 1810, βοήθησε στον σχεδιασμό της επανάστασης του Μαΐου ως νομικός σύμβουλος του Καμπίλντο. Ήταν μέλος της ομάδας των μετριοπαθών που ήθελε το Καμπίλντο να αναλάβει τη διοίκηση της κυβέρνησης κατά τη διάρκεια της ναπολεόντειας εισβολής στην Ισπανία, για να την επιστρέψει αργότερα στο ισπανικό στέμμα. Ως εκ τούτου, στις 22 Μαΐου 1810 ψήφισε υπέρ της καθαίρεσης του αντιβασιλέα.[4]
Η Πριμέρα Χούντα τον διόρισε επιθεωρητή του Βοηθητικού Στρατού του Άνω Περού με τον βαθμό του συνταγματάρχη και τον Αύγουστο του 1810 διορίστηκε κυβερνήτης της επαρχίας Σάλτα (σημερινή επαρχία Χουχούι).
Τον Νοέμβριο του 1810 έλαβε διαταγή από την κυβέρνηση Μπουένος Άιρες να εγκαταλείψει τη θέση του και να αναλάβει νέα θέση ως νέος κυβερνήτης του Ποτοσί και το 1811 επέστρεψε στο Μπουένος Άιρες και έγινε μέλος της Πρώτης Τριανδρίας, μαζί με τον Χουάν Χοσέ Πάσο και τον Μανουέλ ντε Σαρατέα. Υπήρξε μέλος της τριανδρίας μέχρι την καθαίρεσή του στις 8 Οκτωβρίου 1812.
Τον Νοέμβριο του 1812 διορίστηκε και πάλι κυβερνήτης της Σάλτα, όπου συνεργάστηκε στενά με τον Μανουέλ Μπελγράνο κατά τη διάρκεια της δεύτερης εκστρατείας στο Άνω Περού. Αναφερόταν στην κυβέρνηση του Μπουένος Άιρες, δεδομένου ότι ο λαός της Σάλτα ύψωσε τη σύγχρονη σημαία της Αργεντινής κατά τη διάρκεια του τρίτου εορτασμού της επανάστασης του Μαΐου.[5] Παρέμεινε κυβερνήτης της Σάλτα μέχρι τις 26 Οκτωβρίου 1813, όταν τον διαδέχθηκε ο Φρανσίσκο Φερνάντες ντε λα Κρους.
Μεταξύ 1814 και 1816 ήταν υπεύθυνος τροφοδοσίας του Βοηθητικού Στρατού του Άνω Περού.
Το 1817 βρέθηκε σε πολιτική αντιπαράθεση με τον ανώτατο διοικητή Χουάν Μαρτίν ντε Πουιρεδόν και εξορίστηκε στη Βαλτιμόρη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Το 1818 του επετράπη να επιστρέψει στην Αργεντινή, για να εξοριστεί και πάλι, αυτή τη φορά στη Μεντόσα, αλλά λόγω ασθένειας δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει το ταξίδι.
Τέλος, το 1819, διατηρώντας το βαθμό του συνταγματάρχη, διατάχθηκε στην τελευταία του αποστολή, να διαπραγματευτεί την ειρήνη με την ιθαγενή φυλή των Ρανκέλ. Κατάφερε να συνάψει συνθήκη ειρήνης με τη φυλή.
Αποστρατεύτηκε το 1822 και πέθανε στο Μπουένος Άιρες τον Σεπτέμβριο του 1826. Ενταφιάστηκε στο νεκροταφείο Λα Ρεκολέτα στο Μπουένος Άιρες.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Perazzo, Alberto Rubén (2006). Nuestras banderas: vexilología argentina. Argentina: Editorial Dunken. ISBN 987-02-1809-1.
- Fernández, Jorge (2006). Historia Argentina: 1810-1930. Argentina: Universidad Nacional del Litoral. ISBN 987-508-331-3.
|