Στιλό

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Στυλό)
Μετάβαση στην πλοήγηση Πήδηση στην αναζήτηση
Στιλό πολυτελείας

Το στιλό (επίσης: στυλό[1], στιλός ή στυλός[2]) είναι κοινό εργαλείο γραφής που χρησιμοποιείται για την εφαρμογή μελανιού σε μια επιφάνεια, συνήθως χαρτί, για γραφή ή σχέδιο.[3] Ιστορικά, χρησιμοποιήθηκαν πένες γραφής, κάλαμοι και κονδυλοφόροι με τη μύτη βυθισμένη σε μελάνι. Οι πένες επιτρέπουν την ακριβή ρύθμιση του πλάτους της γραμμής και εξακολουθούν να βρίσκουν μερικές εξειδικευμένες χρήσεις, αλλά τεχνικά στιλό, όπως ο ταχυγράφος, χρησιμοποιούνται πιο συχνά. Σύγχρονη τύποι περιλαμβάνουν στιλό διαρκείας, πέννα και στιλό μαρκαδόρο.[4]

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο M. Κλάιν και ο Χένρι Γ. Γουίν έλαβαν το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας των ΗΠΑ #68445 το 1867 για ένα θάλαμο μελανιού και ένα σύστημα παράδοσης στη λαβή της πένας.

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι είχαν αναπτύξει γραφή σε παπύρους, όταν οι γραμματείς χρησιμοποιούσαν λεπτές βούρτσες καλαμιών ή κάλαμους από το Juncus maritimus ή τα θαλάσσια καλάμια. Στο βιβλίο του, A History of Writing, ο Στίβεν Ρότζερ Φίσερ προτείνει ότι με βάση τα ευρήματα στη Σακκάρα, ο κάλαμος θα μπορούσε κάλλιστα να είχε χρησιμοποιηθεί για γραφή σε περγαμηνή ήδη από την Πρώτη Δυναστεία ή περίπου το 3000 π.Χ.. Οι κάλαμοι συνέχισαν να χρησιμοποιούνται μέχρι τον Μεσαίωνα, αλλά στην πορεία αντικαταστάθηκαν από πένες από τον 7ο αιώνα περίπου. Ο κάλαμος, γενικά κατασκευασμένος από μπαμπού, εξακολουθεί να χρησιμοποιείται σε ορισμένα μέρη του Πακιστάν από νεαρούς μαθητές και χρησιμοποιείται για γραφή σε μικρές ξύλινες σανίδες.[5]

Ιστορικά στιλό

Ο κάλαμος επέζησε μέχρις ότου ο πάπυρος αντικαταστάθηκε ως επιφάνεια γραφής από δέρματα ζώων, διφθέρα και περγαμηνή. Η ομαλότερη επιφάνεια του δέρματος επέτρεπε λεπτότερη, μικρότερη γραφή με πένα γραφής, που προέρχεται από το φτερό πτηνού.[6] Η πένα γραφής χρησιμοποιήθηκε στο Κουμράν της Ιουδαίας για τη γραφή μερικών από τα χειρόγραφα της νεκρής Θάλασσας, που χρονολογούνται γύρω στο 100 π.Χ.. Οι πάπυροι γράφτηκαν σε εβραϊκές διαλέκτους με φτερά πουλιών ή πένες γραφής. Υπάρχει μια συγκεκριμένη αναφορά στις πένες γραφής στα γραπτά του Αγίου Ισιδώρου της Σεβίλλης τον 7ο αιώνα.[7] Οι πένες γραφής χρησιμοποιήθηκαν ακόμη ευρέως τον δέκατο όγδοο αιώνα και χρησιμοποιήθηκαν για τη σύνταξη και υπογραφή του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών το 1787.

Μία χάλκινη μύτη βρέθηκε στα ερείπια της Πομπηίας, δείχνοντας ότι οι μεταλλικές μύτες χρησιμοποιήθηκαν το 79 μ.Χ..[8] Υπάρχει επίσης μια αναφορά στο «ασημένιο στυλό για μεταφορά μελανιού», στο ημερολόγιο του Σάμιουελ Πιπς για τον Αύγουστο του 1663.[9] Μεταλλικά στιλό «νέας εφεύρεσης» διαφημίστηκαν στους The Times το 1792.[10] Ένα μεταλλικό στιλό κατοχυρώθηκε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το 1803, αλλά το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας δεν εκμεταλλεύτηκε εμπορικά. Ένα δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για την κατασκευή μεταλλικών στιλό διαφημίστηκε για πώληση από τον Μπράιαν Ντόνκιν το 1811.[11] Ο Τζον Μίτσελ από το Μπέρμιγχαμ άρχισε να παράγει μαζικά στιλό με μεταλλικές μύτες το 1822, και μετά από αυτό, η ποιότητα των χαλύβδινων μυτών βελτιώθηκε αρκετά, έτσι ώστε τα στιλό με μεταλλικές μύτες να χρησιμοποιούνται ευρέως.[12]

Deliciae physico-mathematicae, 1636

Το παλαιότερο ιστορικό αρχείο ενός στιλό με θάλαμο χρονολογείται από τον 10ο αιώνα μ.Χ.. Το 953, ο Αλ-Μουίζ λι-Ντιν Αλλάχ, ο Χαλίφης των Φατιμιδών της Αιγύπτου, απαίτησε ένα στιλό που δεν θα λέκιαζε τα χέρια ή τα ρούχα του, και του δόθηκε ένα στιλό που κρατούσε μελάνι σε ένα θάλαμο και το μετέφερε στη μύτη.[13] Αυτό το στιλό μπορεί να ήταν μία πένα γραφής, αλλά ο μηχανισμός του παραμένει άγνωστος και έχει βρεθεί μόνο ένα αρχείο που το αναφέρει. Ένας μεταγενέστερος θάλαμος στιλού αναπτύχθηκε το 1636. Στο Deliciae Physico-Mathematicae (1636), ο Γερμανός εφευρέτης Ντάνιελ Σφέντερ περιέγραψε ένα στιλό από δύο πένες γραφής. Η μία πένα χρησίμευσε ως θάλαμος μελανιού μέσα στην άλλη πένα. Το μελάνι σφραγιζόταν μέσα στην πένα με φελλό. Το μελάνι συμπιεζόταν μέσα από μια μικρή τρύπα στο σημείο γραφής. Το 1809, ο Μπάρθλομεου Φολς έλαβε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας στην Αγγλία για ένα στυλό με θάλαμο μελανιού.

Ένας φοιτητής στο Παρίσι, ο Ρουμάνος Πετράκε Ποενάρου, εφηύρε το στιλό, το οποίο κατοχυρώθηκε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας από τη Γαλλική Κυβέρνηση τον Μάιο του 1827. Τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας και η παραγωγή πένας γραφής αυξήθηκαν στη συνέχεια στη δεκαετία του 1850.

Το πρώτο δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για ένα στιλό διαρκείας εκδόθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1888, στον Τζον Λ. Λάουντ.[14] Το 1938, ο Λάσλο Μπίρο, Ούγγρος συντάκτης εφημερίδων, με τη βοήθεια του αδερφού του Τζορτζ, χημικού, άρχισε να σχεδιάζει νέους τύπους στιλό, συμπεριλαμβανομένου ενός με μια μικρή μπάλα στην άκρη του που ήταν ελεύθερη να γυρίσει σε μια θήκη. Καθώς η πένα κινούταν κατά μήκος του χαρτιού, η μπάλα περιστρεφόταν και μάζευε μελάνι από το μελανοδοχείο και το άφηνε στο χαρτί. Ο Μπίρο υπέβαλε βρετανικό δίπλωμα ευρεσιτεχνίας στις 15 Ιουνίου 1938. Το 1940, οι αδελφοί Μπίρο και ένας φίλος, ο Χουάν Χόρχε Μέινε, μετακόμισαν στην Αργεντινή φεύγοντας από τη ναζιστική Γερμανία. Στις 10 Ιουνίου υπέβαλαν ένα άλλο δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και δημιούργησαν το «Bíró Pens of Argentina». Μέχρι το καλοκαίρι του 1943, τα πρώτα εμπορικά μοντέλα ήταν διαθέσιμα. Τα στιλό διαρκείας που μπορούσαν να σβηστούν παρουσιάστηκαν από την Paper Mate το 1979 όταν το Erasermate κυκλοφόρησε στην αγορά.

Διαφήμιση για μολύβια μελανιού «Vulcan» το 1915.

Ο Σλαβολιούμπ Έντουαρντ Πενκάλα, ένας πολιτογραφημένος Κροάτης μηχανικός και εφευρέτης πολωνικής και ολλανδικής καταγωγής από το Βασίλειο της Κροατίας-Σλαβονίας στην Αυστροουγγαρία, έγινε γνωστός για την περαιτέρω ανάπτυξη του μηχανικού μολυβιού (1906) - που τότε ονομαζόταν «αυτόματο μολύβι» - και την πρώτη πένα στερεάς μελάνης (1907). Συνεργαζόμενος με έναν επιχειρηματία με το όνομα Έντμουντ Μόστερ, ξεκίνησε την εταιρεία Penkala-Moster και δημιούργησε ένα εργοστάσιο στιλό και μολυβιών που ήταν ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο εκείνη την εποχή. Αυτή η εταιρεία, που τώρα ονομάζεται TOZ-Penkala, εξακολουθεί να υπάρχει και σήμερα. Το «TOZ» σημαίνει «Tvornica olovaka Zagreb», που μεταφράζεται σε «Εργοστάσιο μολυβιών του Ζάγκρεμπ».

Σύγχρονοι μαρκαδόροι στιλό.

Στη δεκαετία του 1960, το στιλό μαρκαδόρος εφευρέθηκε από τον Γιουκίο Χόριε της Tokyo Stationery Company της Ιαπωνίας.[15] Το Flair της Paper Mate ήταν από τα πρώτα στιλό που είχαν επιτυχία στην αγορά των ΗΠΑ στη δεκαετία του 1960 και έκτοτε είναι ο ηγέτης. Τα στιλό μαρκαδόροι και οι μαρκαδόροι υπογράμμισης, που μοιάζουν με μαρκαδόρους, έχουν γίνει δημοφιλείς τα τελευταία χρόνια.

Τα στιλό με μπίλια κυκλοφόρησαν στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Χρησιμοποιούν μια κινητή μπίλια και υγρό μελάνι για να παράγουν μια πιο ομαλή γραμμή. Οι τεχνολογικές εξελίξεις στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990 έχουν βελτιώσει τη συνολική απόδοση της μπίλιας. Ένα στιλό μαρκαδόρος περιέχει μία μύτη κατασκευασμένη από πορώδες υλικό όπως τσόχα ή κεραμικό. Ένα υψηλής ποιότητας στιλό σχεδίασης θα έχει συνήθως ένα κεραμικό άκρο, καθώς αυτό ταιριάζει καλά και δεν διευρύνεται όταν ασκείται πίεση κατά τη γραφή.

Αν και η εφεύρεση της γραφομηχανής και του προσωπικού υπολογιστή με τη μέθοδο εισαγωγής μέσω πληκτρολογίου έχει προσφέρει έναν άλλο τρόπο γραφής, το στιλό εξακολουθεί να είναι το κύριο μέσο γραφής.[16] Πολλοί άνθρωποι επιθυμούν να χρησιμοποιούν ακριβούς τύπους και μάρκες στιλό, συμπεριλαμβανομένων στιλογράφων, και μερικές φορές θεωρούνται σύμβολο κύρους.[17]

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ «Στυλό ή στιλό;». ipaidia.gr. 19 Σεπτεμβρίου 2014. 
  2. ↑ «Λεξιστορείν: Το στυλό και το μολύβι». rodiaki.gr. 
  3. ↑ Pen. Merriam-Webster Dictionary
  4. ↑ "pen." Word Histories and Mysteries. Boston: Houghton Mifflin, 2004. Credo Reference. Web. 13 Σεπτεμβρίου 2007.
  5. ↑ «Evolution of pen - From Reed Pen to 3Doodler - Spinfold». www.spinfold.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 2017. 
  6. ↑ "pen." The Hutchinson Unabridged Encyclopedia with Atlas and Weather guide. Abington: Helicon, 2010. Credo Reference. Web. 17 Σεπτεμβρίου 2012
  7. ↑ The Etymologies of Isidore of Seville, Cambridge Catalogue. Ανακτήθηκε στις 11 Μαρτίου 2007.
  8. ↑ Arnold Wagner – Dip Pens. Retrieved March 11, 2007.
  9. ↑ 'This evening came a letter about business from Mr Coventry, and with it a silver pen to carry inke in, which is very necessary.' Diary of Samuel Pepys, 5 Αυγούστου 1663:http://www.pepysdiary.com/archive/1663/08/
  10. ↑ The advertisement implies metal nibs had been in use for some years, but had not been generally accepted due to lack of flexibility and tendency to rust. It refers to 'Ivory Handles' with 'Gold Silver or Steel Pens to each', and says that 'new pens may be fitted in at pleasure', indicating that only the nibs were metal. It also claims the pens have 'well-tempered Elasticity' and that the 'Steel Points' are treated to be rustproof, rust being 'a circumstance that has been long and universally complained of in this article'. The Times. 8 Ιουνίου 1792, σελ. 4. 
  11. ↑ He offered the patent, which had an unexpired term of 11 years, for sale together with the 'utensils peculiarly adapted to the manufacturing' of the metal pens: The Times. 15 Αυγούστου 1811, σελ. 4. 
  12. ↑ In 1832 a woman accused of stealing a silver pen from a London shop said in her defence that she had 'one of the common metal pens' with her: The Times. 15 Σεπτεμβρίου 1832, σελ. 3. 
  13. ↑ Μπόσουορθ, Κ. E. (Φθινόπωρο 1981), «A Mediaeval Islamic Prototype of the Fountain Pen?», Journal of Semitic Studies XXVI (i) 
  14. ↑ GB Patent No. 15630, October 30, 1888
  15. ↑ History of Pens & Writing Instruments, About Inventors site. Ανακτήθηκε στις 11 Μαρτίου 2007.
  16. ↑ «Losing touch with paper and pen». Rediff.com. 5 Μαΐου 2003. Ανακτήθηκε στις 3 Μαΐου 2013. 
  17. ↑ Γκίλφοϊλ, Τζον M. (17 Αυγούστου 2008) The power of the pen. Boston.com

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Στιλό&oldid=8665935"