Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ραούλ Τζούλια

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ραούλ Τζούλια
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Raul Julia (Ισπανικά)
Γέννηση9  Μαρτίου 1940[1][2]
Σαν Χουάν
Θάνατος24  Οκτωβρίου 1994[3][4]
Manhasset
Αιτία θανάτουεγκεφαλικό επεισόδιο
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Τόπος ταφήςΠουέρτο Ρίκο
Χώρα πολιτογράφησηςΠουέρτο Ρίκο
Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
ΣπουδέςColegio San Ignacio de Loyola
Ιδιότηταηθοποιός τηλεόρασης, ηθοποιός ταινιών, ηθοποιός θεάτρου και ηθοποιός
ΒραβεύσειςΒραβείο Έμμυ Ζώνης Υψηλής Τηλεθέασης Καλύτερου Α' ανδρικού ρόλου σε μίνι σειρά ή τηλεταινία (1995), Χρυσές Σφαίρες (1994), Βραβεία Έμμυ Ζώνης Υψηλής Τηλεθέασης (1994) και Βραβεία Σωματείου Ηθοποιών (1994)
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Ραούλ Ραφαέλ Τζούλια (Raúl Rafael Juliá y Arcelay, ισπαν. προφορά Ραούλ Χούλια, 9 Μαρτίου 1940 – 24 Οκτωβρίου 1994) ήταν Πορτορικανός ηθοποιός. Ενδιαφερόμενος από μαθητής για την ηθοποιία, έπαιξε αρχικά στο Πουέρτο Ρίκο και στη συνέχεια πείσθηκε να εργασθεί στη Νέα Υόρκη. Από τους λίγους γνήσιους δίγλωσσους ηθοποιούς (αγγλικά-ισπανικά), ο Τζούλια έπαιξε πρώτα στο θέατρο, μετά, αφού έγινε γνωστός, σε τηλεοπτικές σειρές (ανάμεσά τους και το Σουσάμι άνοιξε), και τέλος στον κινηματογράφο. Με τη χαρακτηριστική φυσιογνωμία του και το φυσικό ταλέντο του, πέτυχε να υπηρετήσει αποτελεσματικά μία ευρεία ποικιλία ρόλων, τόσο κωμικών όσο και δραματικών, από τον ρόλο του αρχιεπισκόπου Ρομέρο μέχρι τον αντιστασιακό-φυλακισμένο δικτατορίας (Το φιλί της Γυναίκας-αράχνης), και από τον ρόλο του οικολόγου-ακτιβιστή Τσίκο Μέντες μέχρι αυτούς του Ωνάση, του Δράκουλα και του πατέρα στην Οικογένεια Άνταμς.

Για τον ρόλο του Τσίκο Μέντες στην τηλεταινία The Burning Season, ο Τζούλια έγινε ένας από τους ελάχιστους ηθοποιούς που τιμήθηκαν μετά τον θάνατό τους τόσο με Βραβείο Χρυσής Σφαίρας, όσο και με Βραβείο Έμμυ.

Τα πρώτα χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ραούλ Ραφαέλ Τζούλια γεννήθηκε στο Φλόραλ Παρκ, συνοικία του Σαν Χουάν, της πρωτεύουσας του Πουέρτο Ρίκο. Γονείς του ήταν οι Ολγα Αρσελάυ και Ραούλ Τζούλια, που μετά τον πρωτότοκο Ραούλ απέκτησαν άλλα 4 παιδιά[5]. Η μητέρα ήταν μεσόφωνος κλασική τραγουδίστρια που τραγουδούσε σε εκκλησιαστική χορωδία πριν τον γάμο της. Ο πατέρας ήταν ηλεκτρολόγος μηχανικός. Κάποιοι συγγενείς ήταν επίσης μουσικοί, όπως μία θεία, η Μαρία Γκονσάλες, την οποία ο ηθοποιός ανέφερε ως την έμπνευση για τη δική του καλλιτεχνική σταδιοδρομία[6]. Επιπλέον, ο πατέρας ήταν ο ιδρυτής του «La Cueva del Chicken Inn», ενός εστιατορίου στο Σαν Χουάν[7], ισχυριζόταν μάλιστα ότι ήταν ο πρώτος που έφερε την πίτσα στο Πουέρτο Ρίκο.

Από την πρώτη τάξη του δημοτικού ο Ρ.Ρ. Τζούλια φοίτησε στο Colegio Espíritu Santo, ένα ρωμαιοκαθολικό ιδιωτικό σχολείο[8], όπου οι περισσότεροι από το προσωπικό μιλούσαν μόνο αγγλικά. Εκεί, ήδη στην Α΄ Δημοτικού έλαβε μέρος στο πρώτο του θεατρικό έργο, παίζοντας τον διάβολο, μία ερμηνεία που στάθηκε αρκετή για να του εξασφαλίσει συμμετοχή σε όλες τις σχολικές παραστάσεις από τότε[9]. Αφού παρακολούθησε και τον Έρολ Φλιν στον ρόλο του Ρομπέν των Δασών, αποκρυσταλλώθηκε μέσα του η απόφαση να ακολουθήσει σταδιοδρομία ηθοποιού. Από τη Β΄ τάξη ενδιαφέρθηκε για τα έργα του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Τελείωσε το λύκειο στο Colegio San Ignacio de Loyola, όπου πλέον οργάνωνε ο ίδιος παραστάσεις του Ιουλίου Καίσαρα, του Άμλετ, του Βασιλιά Ληρ και της Τρικυμίας[10]. Θέλοντας να ευχαριστήσει και τους γονείς του, συνέχισε τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο, για ένα έτος στο ρωμαιοκαθολικό Πανεπιστήμιο Φόρνταμ της Νέας Υόρκης και στη συνέχεια στο Πανεπιστήμιο του Πουέρτο Ρίκο, σπουδάζοντας φιλολογία. Σε όλη αυτή την περίοδο, ο Τζούλια συνέχισε να παίζει σε τοπικές παραστάσεις, ακόμα και σε νυκτερινά κέντρα[10]. Τελικά συνειδητοποίησε ότι δεν τον ενδιέφερε μία σταδιοδρομία νομικού, όπως προτιμούσαν οι γονείς του, επιλέγοντας να βιοπορισθεί από την ηθοποιία, παρότι είχε και ο ίδιος αμφιβολίες αν θα μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες του από αυτή[10].

Σταδιοδρομία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Τζούλια στον ρόλο του Δράκουλα το 1977

Μετά από συμμετοχές σε κλασικά έργα στο Σαν Χουάν, ο Τζούλια έπιασε δουλειά στο ξενοδοχείο El Convento[11]. Τότε ο Αμερικανός `Ορσον Μπην, που βρισκόταν σε διακοπές στο Πουέρτο Ρίκο, του έδωσε πληροφορίες για επαφές στη Νέα Υόρκη, λέγοντάς του ότι θα ήθελε να τον φέρει στη μεγαλούπολη. Οι γονείς του αιφνιδιάσθηκαν από την πρόταση αυτή, αλλά τελικώς συμφώνησαν να στηρίξουν την απόφασή του. Η αναχώρησή του αναβλήθηκε εξαιτίας του θανάτου του μικρότερου αδελφού του, Ραφαέλ, σε τροχαίο δυστύχημα, και οι γονείς του βρήκαν την ευκαιρία να τον αρραβωνιάσουν με τη Μάγδα Βασάλο Μολινέλι[12].

Το 1964 ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη και, αφού νοίκιασε ένα διαμέρισμα στο Μανχάταν, χρειάσθηκε να κάνει διάφορες μικροδουλειές για να καλύψει τα έξοδά του. Για να βελτιώσει την ηθοποιία του, πήρε μαθήματα από τον Wynn Handman, που τού τον είχε συστήσει ο Μπην. Ο πρώτος του ρόλος ήταν αυτός του Αστόλφο στο «Η ζωή είναι ένα όνειρο» του Πέδρο Καλντερόν δε λα Μπάρκα και ακολούθησαν συμμετοχές στο μιούζικαλ Bye Bye Birdie, που του εξασφάλισε μία οικονομική αυτοδυναμια, και στο «κινούμενο θέατρο» της Φοίβης Μπραντ, που παρουσίαζε έργα σε φτωχογειτονιές της Νέας Υόρκης. Το 1965 έγινε ο γάμος του με τη Βασάλο Μολινέλι.

Το 1967 ο ιδρυτής του Σαιξπηρικού Φεστιβάλ Νέας Υόρκης (NYSF), Τζόζεφ Παπ, παρακολούθησε μία παράσταση στην οποία ο Τζούλια διάβαζε πατριωτική πορτορικανική ποίηση[13] και του προσέφερε τον ρόλο του Δημητρίου στον Τίτο Ανδρόνικο.

Τον Σεπτέμβριο 1968 ο Τζούλια εμφανίσθηκε για πρώτη φορά σε θέατρο του Μπρόντγουεϊ, στον ρόλο του Τσαν στο The Cuban Thing[14]. Το 1970 πήρε τον ρόλο του Πάκο Μοντόγια στο The Castro Complex, δεχόμενος θετικές κριτικές[14]. Καθώς γινόταν πιο γνωστός στο Μπρόντγουεϊ, ήρθαν ρόλοι σε δύο τηλεοπτικές σειρές, τη σαπουνόπερα Love of Life και την παιδική σειρά Σουσάμι άνοιξε. Ο ρόλος του στη σαπουνόπερα δεν του άρεσε και εμφανίσθηκε σε αυτή μόνο για λίγο καιρό[15]. Ο ρόλος του στο Σουσάμι, αυτός του Πορτορικανού Ραφαέλ, του πήγαινε καλύτερα. Το 1971 και το 1972 έπαιξε για πρώτη φορά σε κινηματογραφικές ταινίες, τις The Organization και Πανικός στο Νηντλ Παρκ[15]. Ενώ έπαιζε στο Σουσάμι, ο Τζόζεφ Παπ του προσέφερε τον ρόλο του Πρωτέα στην προσαρμογή σε μιούζικαλ του σαιξπηρικού Οι Δύο Άρχοντες από τη Βερόνα. Για την ερμηνεία του σε αυτό το έργο, ο Τζούλια κέρδισε την πρώτη υποψηφιότητά του για Βραβείο Τόνυ και κέρδισε το Drama Desk Award ερμηνείας του 1972[15]. Το 1973 έπαιξε τον Εδμόνδο στον Βασιλιά Ληρ. Το 1974 του δόθηκε για πρώτη φορά ο πρωταγωνιστικός ρόλος σε ένα έργο, στο μιούζικαλ Where's Charley?. Ο Τζούλια τιμήθηκε και για αυτό τον ρόλο με μία ακόμα υποψηφιότητα για «Τόνυ». Το 1976 έπαιξε τον ρόλο του Μακίθ (Μακ ο Μαχαιροβγάλτης) στην `Οπερα της πεντάρας, ερμηνεύοντας τα λόγια του με έντονη βρετανική προφορά[16] και αποσπώντας την τρίτη υποψηφιότητά του για Βραβείο Τόνυ. Τον ρόλο αυτό διαδέχθηκε μια αλλαγή κλίματος, με τον Τζούλια να υποδύεται τον Ιταλό ραλίστα Φράνκο Μπερτολίνι στο έργο The Gumball Rally.

Το 1978 ο Τζούλια αποδέχθηκε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο θεατρικό έργο Δράκουλας, παίρνοντας καλές κριτικές[17]. Ταυτόχρονα με τον Δράκουλα, έπαιζε και τον Πετρούτσιο στο Ημέρωμα της στρίγγλας. Εκεί, η σχέση του με τη συμπρωταγωνίστρια Μέριλ Στριπ ήταν αρχικά τεταμένη, προτού εξελιχθεί σε μία φιλία[17]. Στη συνέχεια, ο Τζούλια δέχθηκε ένα ρόλο στην κινηματογραφική εκδοχή της Τρικυμίας, περνώντας αρκετούς μήνες στην Ιταλία και εξερευνώντας τον πολιτισμό της.

Στον κινηματογράφο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Τρικυμία του σκηνοθέτη Πωλ Μαζέρσκι σημείωσε τη στροφή του Τζούλια προς τον κινηματογράφο, που επιβεβαιώθηκε με τον ρόλο του Ρέυ στο κινηματογραφικό μιούζικαλ Μια μέρα, ένας έρωτας του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Θεωρώντας ότι το σενάριο της ταινίας Το φιλί της Γυναίκας-αράχνης ήταν μοναδικό, συμφώνησε να αρχίσει το γύρισμα πριν συμφωνηθεί η αμοιβή του και ταξίδεψε στη Νότιο Αμερική, όπου μίλησε με επαναστάτες και πρώην φυλακισμένους για να εξοικειωθεί με τις εμπειρίες και τις ιδέες τους[18]. Εκτός από εμπορική επιτυχία, η ταινία του απέφερε μία υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα. Το επόμενο έτος εμφανίσθηκε στην πρώτη πορτορικάνικη ταινία του (La Gran Fiesta), με ένα μονόλογο προς το τέλος της. Για τον ρόλο του κομμωτή στην ταινία Το Επόμενο Πρωινό του Σίντνεϊ Λουμέτ με τους Τζέιν Φόντα και Τζεφ Μπρίτζες, ο Τζούλια πήρε μαθήματα κομμωτικής και εργάσθηκε σε κομμωτήριο για λίγο καιρό[19].

Το 1988 έπαιξε μαζί με τον Άντονι Κουίν στη βιογραφική ταινία για τον Αριστοτέλη Ωνάση και ταυτόχρονα υποδύθηκε τον δολοφονηθέντα αρχιεπίσκοπο του Ελ Σαλβαδόρ Όσκαρ Ρομέρο στην ομώνυμη ταινία, η οποία απαγορεύθηκε στη χώρα αυτή από την κυβέρνησή της[20]. Για τη δραστηριότητά του κατά τα έτη 1987-1989, ο Τζούλια τοποθετήθηκε στην κορυφή του καταλόγου των «Πιο πολυάσχολων ηθοποιών του Χόλυγουντ» από το περιοδικό Variety. Στη συνέχεια επανέλαβε και στον κινηματογράφο τον ρόλο του Μακ του Μαχαιροβγάλτη στην `Οπερα της πεντάρας, η οποία στην Αμερική προβλήθηκε με τον ομώνυμο τίτλο, Mack the Knife.

Το 1991, όταν απεβίωσε ο Παπ, ο Τζούλια είπε ότι ο σκηνοθέτης αυτός ήταν υπεύθυνος για το ότι έβρισκε ρόλους πέρα από τους «στερεότυπους ισπανόφωνους» ή αυτούς του «Λατίνου εραστή»[21]. Το 1992 επέστρεψε στο θέατρο για τον `Ανθρωπο από τη Μάντσα, μία προσαρμογή του Δον Κιχώτη, όπου ο Τζούλια έπαιζε τον Δον Κιχώτη 8 φορές την εβδομάδα.

Ασθένεια και θάνατος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις αρχές του 1994, ενώ γύριζε την τηλεταινία The Burning Season στο Μεξικό, ο Τζούλια έπαθε τροφική δηλητηρίαση από σούσι.[22] Επειδή είχε χειρουργηθεί λίγους μήνες νωρίτερα για κάτι που, κατά τα θρυλούμενα, ήταν καρκίνος του στομάχου, ο Τζούλια μεταφέρθηκε αεροπορικώς στο Λος `Αντζελες για θεραπεία. Συνήλθε και επέστρεψε στο Μεξικό για να συνεχίσει, αλλά είχε χάσει αρκετά κιλά και ήταν σωματικά εξασθενημένος[23] Παρά την κατάστασή του, κατόρθωσε να ολοκληρώσει την ταινία και ανυπομονούσε να παίξει τον M. Bison στην ταινία Street Fighter, βασισμένη στο ομώνυμο βιντεοπαιχνίδι. Τα παιδιά του ήταν λάτρεις του παιχνιδιού και τον βοήθησαν στην προετοιμασία του για τον ρόλο[24]. Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν στην Αυστραλία.

Στις 16 Οκτωβρίου 1994, αφού είχε παρακολουθήσει με τη σύζυγό του μία παράσταση στη Μετροπόλιταν Όπερα της Νέας Υόρκης και είχε προγραμματίσει να συναντηθεί το ίδιο βράδι με τον Πορτορικανό σκηνοθέτη Μάρκος Ζουρινάγκα, ο Τζούλια αισθάνθηκε έντονο πόνο στο στομάχι μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο στο North Shore University Hospital στο Λονγκ Άιλαντ. Ο ίδιος δεν ανησύχησε ιδιαίτερα, μελετώντας το σενάριο για τον ρόλο που σκεπτόταν να ερμηνεύσει στην ταινία Ντεσπεράντο από το κρεβάτι του νοσοκομείου, αλλά η κατάστασή του χειροτέρευσε. Αργότερα την ίδια νύκτα υπέστη ένα απροσδόκητο εγκεφαλικό επεισόδιο. Στις 20 Οκτωβρίου έπεσε σε κώμα και 4 ημέρες αργότερα απεβίωσε εξαιτίας επιπλοκών από το εγκεφαλικό επεισόδιο.

Σύμφωνα με την επθυμία του, η σορός του μεταφέρθηκε αμέσως στο Πουέρτο Ρίκο, όπου έγινε όχι μόνο η ταφή, αλλά και η κηδεία του, στο Institute of Puerto Rican Culture στο Σαν Χουάν, στις 27 Οκτωβρίου 1994. Τη νεκρώσιμη ακολουθία και τη νεκρική πομπή παρακολούθησαν χιλιάδες Πορτορικανοί, με την Borinqueña να άδεται στο ενδιάμεσο[25]. Στο κοιμητήριο Μπουσέντα, ο γερουσιαστής και πρόεδρος του Κόμματος Ανεξαρτησίας του Πουέρτο Ρίκο Ρούμπεν Μπέριος μίλησε στον τελευταίο αποχαιρετισμό. Καθώς το φέρετρο τοποθετείτο στον τάφο, ένα φορτίο από γαρίφαλα έπεσαν από ένα υπεριπτάμενο ελικόπτερο, ενώ το πλήθος κραύγαζε «¡Viva Puerto Rico Libre!»[26]. Ο Τζούλια ήταν σε όλη του τη ζωή υποστηρικτής του κινήματος ανεξαρτησίας του Πουέρτο Ρίκο.

Για την ερμηνεία του δολοφονηθέντος Βραζιλιάνου οικολόγου-ακτιβιστή Τσίκο Μέντες στην ταινία The Burning Season, ο Τζούλια τιμήθηκε μεταθανατίως με 4 βραβεία: Χρυσής Σφαίρας, Screen Actors Guild Award, Cable Ace Award και Βραβείο Έμμυ. Ηθοποιοί όπως η Έλεν Χαντ και ο Τζίμυ Σμιτς τον έχουν αναφέρει ως πηγή εμπνεύσεως[27][28]. Το 1996 ο Τζούλια εισάχθηκε στο Theatre Hall of Fame του Μπρόντγουεϊ[29].

Κοινωνική προσφορά και προσωπική ζωή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ραούλ Τζούλια συνέχισε το φιλανθρωπικό έργο στο οποίο επιδίδονταν και οι γονείς του, συνεργαζόμενος σε κοινωνικές και εκπαιδευτικές δραστηριότητες. Για το έργο αυτό, διορίσθηκε στο New York Council for the Humanities.[30] Ανησυχώντας για την αυξανόμενη βία των εφήβων, χρηματοδότησε τη συγγραφή σεναρίων από μαθητές γυμνασίου[27]. Για να προωθήσει Λατινοαμερικανούς ηθοποιούς, ο Τζούλια υποστήριξε ενεργά τον Hispanic Organization of Latin Actors (HOLA), ενώ υπήρξε συνιδρυτής του Visiones Luminosas, μιας ακόμα πρωτοβουλίας για την προαγωγή των σεναριογράφων[31]. Συνέχισε να εργάζεται στο NYSF, παίζοντας χωρίς να πληρώνεται[29]. Παρόμοια, συνεργαζόταν με ανεξάρτητους κινηματογραφιστές στο Πουέρτο Ρίκο παίζοντας στις παραγωγές τους δωρεάν ή με πολύ χαμηλές αμοιβές[30]. Η συνεχής στήριξη της λατινοαμερικανικής κοινότητας του απέφερε ένα μεταθανάτιο «Βραβείο Ισπανόφωνης Κληρονομιάς» (Hispanic Heritage Award)[32].

Ως μέρος της συνεισφοράς του στον οργανισμό για την καταπολέμηση της παγκόσμιας πείνας The Hunger Project, ο Τζούλια δώριζε τρόφιμα μία φορά τον μήνα σε μία τράπεζα τροφίμων, διαφήμιζε τον οργανισμό στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο, και έκανε τον αφηγητή σε δίγλωσσες παρουσιάσεις του. Το The Hunger Project τον αντάμειψε με το «Βραβείο του Παγκόσμιου Πολίτη». Επίσης, στις 24 Μαρτίου 1992 τιμήθηκε με το «Βραβείο για το συνειδησιακό θάρρος» (Courage of Conscience Award)[33].

Μετά τον γάμο του με τη Μάγδα Βασάλο Μολινέλι, από την οποία πήρε διαζύγιο το 1969, ο Ραούλ Τζούλια νυμφεύθηκε το 1976 την Αμερικανοεβραία Μέρελ Πόλογουεϊ (Merel Poloway), με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά: τον Ραούλ Ζίγκμουντ, που γεννήθηκε το 1983, και τον Μπέντζαμιν Ραφαέλ Τζούλια, που γεννήθηκε το 1987.

Ονομάσθηκαν προς τιμή του

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Το Raul Julia Micro Society, ένα δημόσιο σχολείο ανεξάρτητου προγράμματος (charter school) στη συνοικία Τρεμόντ του Μπρονξ
  • Η μονάδα για την εκπαίδευση ηθοποιών (Raul Julia Training Unit) του «Πορτορικανικού Περιοδεύοντος Θεάτρου» (Puerto Rican Traveling Theatre), η οποία παρέχει δωρεάν μαθήματα ηθοποιίας σε νεαρούς ηθοποιούς.
  • Το «Βραβείο Αριστείας Ραούλ Τζούλια» (Raúl Juliá Award for Excellence) του National Hispanic Foundation for the Arts (NHFA), που δίνεται ετήσια σε εξέχουσες προσωπικότητες του χώρου που έχουν συνεισφέρει στην ανάπτυξη του ρόλου των ισπανόφωνων των ΗΠΑ στις τέχνες και στα media. Το 2002 απονεμήθηκε στην ηθοποιό Σάντρα Μπούλοκ.
  • Το 2000 ο Οργανισμός Λατίνων Ηθοποιών (Hispanic Organization of Latin Actors, HOLA) μετονόμασε το βραβείο του σε Raúl Juliá HOLA Founders Award.
  • Το Πορτορικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο δημιούργησε το 1997 το Ταμείο Υποτροφιών Ραούλ Τζούλια για την ενίσχυση των πανεπιστημιακών σπουδών πτωχών Πορτορικανών[34].

Φιλμογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κινηματογράφος και τηλεταινίες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Χρονιά Τίτλος Ρόλος Σχόλια
1969 Stiletto καλεσμένος σε πάρτι μη αναγραφόμενος
1971 The Organization Χουάν Μεντόζα
1971 Been Down So Long It Looks Like Up to Me Χουάν Κάρλος Ρόζενμπλουμ
1971 Πανικός στο Νηντλ Παρκ Μάρκο με τον Αλ Πατσίνο, με τον οποίο είχαν διαφορά ηλικίας μόλις 47 ημερών
1975 Death Scream ντετέκτιβ Νικ Ροντρίγκες τηλεταινία
1976 The Gumball Rally Φράνκο Μπερτολίνι
1978 Τα μάτια της Λώρα Μαρς Μάικλ Ράισλερ
1979 A Life of Sin Πάουλο
1981 Δραστικό φάρμακο άγνωστος ρόλος τηλεταινία
1982 Η τρικυμία Καλιμπάνος Υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα Β΄ Ανδρικού Ρόλου
1982 The Escape Artist Στου Κινιόνες (Stu Quiñones)
1982 Μια μέρα, ένας έρωτας Ρέυ
1983 Overdrawn at the Memory Bank Αράμ Φινγκάλ τηλεταινία
1985 Compromising Positions Ντέιβιντ Σουάρες με τη Σούζαν Σαράντον
1985 Το φιλί της Γυναίκας-αράχνης Βαλεντίν Αρεχούι Βραβείο καλύτερου ηθοποιού του National Board of Review of Motion Pictures
Υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα Α΄ Ανδρικού Ρόλου σε δραματική ταινία
1985 Mussolini: The Untold Story κόμης Γκαλεάτσο Τσιάνο τηλεταινία
1985 La Gran Fiesta
1986 Το Επόμενο Πρωινό Χοακίν Μανέρο με τους Τζέιν Φόντα και Τζεφ Μπρίτζες
1986 Florida Straits Κάρλος Τζέυν[35]
1987 Trading Hearts Βίνι Ιακόνα
1987 The Alamo: 13 Days To Glory Αντόνιο δε Σάντα Άννα τηλεταινία
1988 Τεκίλα Σάνραϊζ Κομαντάντε Χαβιέ Εσκαλάντε/Κάρλος
1988 Onassis: The Richest Man in the World Αριστοτέλης Ωνάσης τηλεταινία
1988 Το φεγγάρι σταμάτησε στο Πάραντορ Ρομπέρτο Στράουσμαν Υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα Β΄ Ανδρικού Ρόλου
1988 The Penitent Ραμόν Χουερόλα
1989 Ρομέρο Όσκαρ Ρομέρο
1989 Tango Bar Ρικάρντο Πάντιν
1990 Αβάνα Αρτούρο Ντουράν μη αναγραφόμενος
1990 The Rookie Στρομ
1990 Frankenstein Unbound Βίκτωρ Φράνκενστάιν
1990 Αθώος Μέχρι Αποδείξεως του Εναντίου Σάντυ Στερν
1990 Mack the Knife Μακχήθ
1991 Η Οικογένεια Άνταμς Γκόμεζ `Ανταμς Υποψήφιος για Saturn Award καλύτερου ηθοποιού
1992 La Peste (The Plague) Κόταρντ
1993 Addams Family Values Γκόμεζ `Ανταμς
1994 The Burning Season Τσίκο Μέντες τηλεταινία
Βραβεία Έμμυ για πρωταγωνιστικό ρόλο σε μίνι-σειρά ή τηλεταινία,
Χρυσής Σφαίρας για καλύτερο ηθοποιό σε μίνι-σειρά ή τηλεταινία,
Screen Actors Guild Award για εξέχουσα ανδρική ερμηνεία σε μίνι-σειρά ή τηλεταινία
1994 Street Fighter Στρατηγός M. Bison Υποψήφιος για Saturn Award καλύτερου ηθοποιού σε β΄ ρόλο
1995 Down Came a Blackbird Τόμας Ραμίρες τηλεταινία, με τη Βανέσα Ρεντγκρέιβ

Τηλεόραση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Χρονιά Τίτλος Ρόλος Σχόλια
1971-1972 Σουσάμι άνοιξε Ραφαέλ 4 επεισόδια
1974 The Bob Newhart Show Γκρέγκορυ Ρόμπινσον Επεισόδιο: «Oh, Brother»
1974 Μεγάλες παραστάσεις Εδμόνδος Επεισόδιο: «Βασιλιάς Ληρ»
1984 American Playhouse Αράμ Φινγκάλ / Ρικ Μπλέιν Επεισόδιο: «Overdrawn at the Memory Bank»

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 27  Απριλίου 2014.
  2. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb139688653. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  3. ↑ (Αγγλικά) Find A Grave. Ανακτήθηκε στις 29  Αυγούστου 2019.
  4. ↑ www.nytimes.com/1994/10/25/obituaries/raul-julia-broadway-and-hollywood-actor-is-dead-at-54.html.
  5. ↑ Cruz et al., σελ. 13
  6. ↑ Cruz et al., σελ. 18
  7. ↑ Cruz et al., σελ. 16
  8. ↑ Raúl Juliá, un actor innato Αρχειοθετήθηκε 2014-04-13 στο Wayback Machine. στην εφημ. El Nuevo Día, άρθρο του Pérez, Jorge L. (16/11/2011)
  9. ↑ Cruz et al., σελ. 20
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 Cruz et al., σελ. 23
  11. ↑ Cruz et al., p. 26
  12. ↑ Cruz et al., σελ. 40
  13. ↑ Cruz et al., σελ. 35
  14. ↑ 14,0 14,1 Cruz et al., σελ. 42
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 Cruz et al., σελ. 45
  16. ↑ Cruz et al., σελ. 51
  17. ↑ 17,0 17,1 Cruz et al., σελ. 54
  18. ↑ Cruz et al., p. 60
  19. ↑ Cruz et al., p. 64
  20. ↑ Cruz et al., σελ. 68
  21. ↑ Cruz et al., σελ. 71
  22. ↑ Cruz et al., σελ. 79
  23. ↑ Cruz et al., σελ. 81
  24. ↑ Cruz et al., p. 83
  25. ↑ Cruz et al., σελ. 88
  26. ↑ Cruz et al., σελ. 90
  27. ↑ 27,0 27,1 Cruz et al., σελ. 98
  28. ↑ «Jimmy Smits asegura que el actor Raúl Juliá fue su inspiración» (στα Ισπανικά). Terra.com. 5 Ιουνίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Οκτωβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 1 Νοεμβρίου 2009. 
  29. ↑ 29,0 29,1 Cruz et al., σελ. 103
  30. ↑ 30,0 30,1 Cruz et al., σελ. 104
  31. ↑ Cruz et al., σελ. 100
  32. ↑ Cruz et al., σελ. 105
  33. ↑ «The Peace Abbey Courage of Conscience Recipients». The Peace Abbey Multi-Faith Retreat Center. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Φεβρουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 1 Νοεμβρίου 2009. 
  34. ↑ Cruz et al., σελ. 106
  35. ↑ John J. O'Connor (4 Νοεμβρίου 1986). «TV Review; HBO's Florida Straits' with Raul Julia as star». The New York Times. Ανακτήθηκε στις 1 Νοεμβρίου 2009. 

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ραούλ_Τζούλια&oldid=9752770"