Ο δυτικός κανόνας (Χάρολντ Μπλουμ)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο δυτικός κανόνας (Χάρολντ Μπλουμ)
ΣυγγραφέαςΧάρολντ Μπλουμ
ΤίτλοςThe Western Canon
ΥπότιτλοςThe Books and School of the Ages
ΓλώσσαΑγγλικά
Ημερομηνία δημοσίευσης1994
ΘέμαWestern canon
LC ClassOL116496W[1]
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Δυτικός Κανόνας: Τα βιβλία και τα σχολεία των εποχών είναι βιβλίο του 1994 για τη δυτική λογοτεχνία από τον Αμερικανό κριτικό λογοτεχνίας Χάρολντ Μπλουμ, στο οποίο ο συγγραφέας υπερασπίζεται την έννοια του δυτικού κανόνα συζητώντας 26 συγγραφείς τους οποίους θεωρεί κεντρικούς στον κανόνα.

Στα Ελληνικά το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Gutenberg, 2007, σε επιμέλεια Δημήτρη Αρμάου και μετάφραση της Κατερίνας Ταβαρτζόγλου.

Περίληψη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μπλουμ τάσσεται ενάντια σε αυτό που αποκαλεί «σχολή της αγανάκτησης», που περιλαμβάνει τη φεμινιστική λογοτεχνική κριτική, τη μαρξιστική λογοτεχνική κριτική, τους λακανιστές, τον νέο ιστορικισμό, τους αποδομητές και τους σημειωτικούς. Ο Δυτικός Κανόνας περιλαμβάνει τέσσερα παραρτήματα[σημ. 1] που απαριθμούν έργα που ο Μπλουμ εκείνη την εποχή θεωρούσε κανονικά, που εκτείνονται από τις αρχαιότερες γραφές έως το θεατρικό έργο του Τόνι Κούσνερ «Άγγελοι στην Αμερική». Ο Μπλουμ αργότερα αποκήρυξε τη λίστα, λέγοντας ότι γράφτηκε με την επιμονή του εκδότη του και αποσπάστηκε από την πρόθεση του βιβλίου[3].

Ο Μπλουμ υπερασπίζεται την έννοια του δυτικού κανόνα συζητώντας 26 συγγραφείς τους οποίους θεωρεί κεντρικούς στον κανόνα[4][5]:

  1. Ουίλλιαμ Σαίξπηρ
  2. Δάντης Αλιγκέρι
  3. Τζόφρι Σώσερ
  4. Μιγκέλ ντε Θερβάντες
  5. Μισέλ ντε Μονταίν
  6. Μολιέρος
  7. Τζον Μίλτον
  8. Σάμιουελ Τζόνσον
  9. Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε
  10. Γουίλιαμ Γουόρντσγουορθ
  11. Τζέιν Όστεν
  12. Ουώλτ Ουίτμαν
  13. Έμιλι Ντίκινσον
  14. Κάρολος Ντίκενς
  15. Τζορτζ Έλιοτ
  16. Λέων Τολστόι
  17. Χένρικ Ίψεν
  18. Σίγκμουντ Φρόυντ
  19. Μαρσέλ Προυστ
  20. Τζέιμς Τζόυς
  21. Βιρτζίνια Γουλφ
  22. Φραντς Κάφκα
  23. Χόρχε Λουίς Μπόρχες
  24. Πάμπλο Νερούδα
  25. Φερνάντο Πεσσόα
  26. Σάμιουελ Μπέκετ

Κριτική υποδοχή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Νόρμαν Φρούμαν των New York Times έγραψε ότι «Ο Δυτικός Κανόνας είναι μια ηρωικά γενναία, τρομερά εμπεριστατωμένη και συχνά αφόρητα θλιβερή απάντηση στην παρούσα κατάσταση των ανθρωπιστικών επιστημών»[6], ενώ η μυθιστοριογράφος Α.Σ. Μπάιατ έγραψε ότι «Ο κανόνας του Μπλουμ είναι από πολλές απόψεις και δικός μου. Αποτελείται από αυτούς τους συγγραφείς που πρέπει να γνωρίζουν όλοι οι άλλοι συγγραφείς και αυτοί με τους οποίους μετρούν τον εαυτό τους. Ο κανόνας ενός πολιτισμού είναι μια εξελισσόμενη συναίνεση μεμονωμένων κανόνων. Οι κανονικοί συγγραφείς άλλαξαν το μέσο, ​​τη γλώσσα στην οποία δούλευαν. Οι άνθρωποι που απλώς περιγράφουν αυτό που συμβαίνει τώρα δεν έχουν διάρκεια. Ο δικός μου κανόνας περιλαμβάνει συγγραφείς που δεν μου αρέσουν απαραίτητα, όπως τον Ντ. Χ. Λώρενς, αν και τον μισώ κατά κάποιον τρόπο, και την Τζέιν Όστεν επίσης[7].»

Ο Piotr Wilczek και ο Adam Czerniawski επέκριναν τη στενή ερμηνεία του Μπλουμ για την έννοια της Δύσης, υποεκπροσωπώντας σημαντικά και ακόμη και αγνοώντας έργα από χώρες που δεν γνώριζε, όπως η Πολωνία. Ερμηνεύουν τη λίστα του ως κυριαρχούμενη από τη βρετανική και αμερικανική κουλτούρα, με μια μικρή δόση αρχαίων δυτικών κλασικών και μερικά μη αγγλικά έργα από άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Ταυτόχρονα, συμφωνούν ότι μια τέτοια ομάδα είναι αρκετά τυπική για τον δυτικό κανόνα, όπως τον κατανοούν οι περισσότεροι δυτικοευρωπαίοι μελετητές[8].

Η σχολή της αγανάκτησης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η σχολή της αγανάκτησης είναι ένας υποτιμητικός όρος που επινοήθηκε από τον Μπλουμ και αναλύθηκε στο έργο του. Χρησιμοποιείται για να περιγράψει σχετικές σχολές λογοτεχνικής κριτικής που έχουν αποκτήσει εξέχουσα θέση στον ακαδημαϊκό χώρο από τη δεκαετία του 1970 και οι οποίες όπως υποστήριξε ο Μπλουμ ασχολούνται με τον πολιτικό και κοινωνικό ακτιβισμό σε βάρος των αισθητικών αξιών[9].

Σε γενικές γραμμές, αυτό που ο Μπλουμ ονόμασε «σχολή της αγανάκτησης» συνδέεται με τη μαρξιστική κριτική θεωρία, συμπεριλαμβανομένων των αφροαμερικανικών σπουδών, της μαρξιστικής λογοτεχνικής κριτικής, της κριτικής του νέου ιστορικισμού, της φεμινιστικής κριτικής και του μεταστρουκτουραλισμού, ειδικά όπως προωθείται από τους Ζακ Λακάν, Ζακ Ντεριντά και Μισέλ Φουκώ. Η σχολή της αγανάκτησης περιλαμβάνει όλους εκείνους τους μελετητές που επιθυμούν να διευρύνουν τον Δυτικό Κανόνα προσθέτοντας σε αυτόν περισσότερα έργα συγγραφέων από μειονοτικές ομάδες χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η αισθητική αξία και/ή η επιρροή στο χρόνο ή εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ορισμένα έργα του κανόνα προωθούν σεξιστικές, ρατσιστικές ή άλλες προκατειλημμένες αξίες και ως εκ τούτου θα πρέπει να αφαιρεθούν από τον κανόνα. Ο Μπλουμ υποστήριξε ότι η σχολή της αγανάκτησης απειλεί τη φύση του ίδιου του κανόνα και μπορεί να οδηγήσει στην τελική κατάρρευσή του[8].

Ο φιλόσοφος Richard Rorty[10] συμφώνησε ότι ο Μπλουμ είναι τουλάχιστον εν μέρει ακριβής στην περιγραφή του για τη σχολή της αγανάκτησης, γράφοντας ότι αυτοί που εντόπισε ο Μπλουμ χρησιμοποιούν στην πραγματικότητα συνήθως ανατρεπτικό, αντιπολιτευτικό λόγο για να επιτεθούν στον κανόνα ειδικά και στον δυτικό πολιτισμό γενικά. Ωστόσο, «αυτό το σχολείο αξίζει να το πάρουμε στα σοβαρά – πιο σοβαρά από τον ευτελισμό του Μπλουμ ως απλή αγανάκτηση»[11].

Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Τα τέσσερα παραρτήματα είναι τα εξής: Α΄ Η θεοκρατική εποχή (2000 π.Χ. - 1321), Β΄ Η αριστοκρατική εποχή (1321 - 1832), Γ΄ Η δημοκρατική εποχή (1832 - 1900) και Δ΄ Η χαοτική εποχή (20ός αιώνας)[2].

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ archive.org/details/westerncanonbook00bloo. Ανακτήθηκε στις 3  Φεβρουαρίου 2019.
  2. ↑ Harold Bloom's canonical list
  3. ↑ Pearson, James. «Harold Bloom [Interview]». Vice Magazine. https://www.vice.com/en_us/article/4w4dk3/harold-bloom-431-v15n12. Ανακτήθηκε στις 23 September 2020. 
  4. ↑ Harold Bloom, The Western Canon, 1994, p. 2.
  5. ↑ Tucker, Ken (21 October 1994). «Book Review: 'The Western Canon: The Books and the School of the Ages'; Books». EW.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-06-25. https://web.archive.org/web/20110625030103/http://www.ew.com/ew/article/0,,304173,00.html. Ανακτήθηκε στις 2011-05-01. 
  6. ↑ Fruman, Norman (9 October 1994). «Bloom at Thermopylae». The New York Times. https://www.nytimes.com/books/98/11/01/specials/bloom-canon.html. 
  7. ↑ Lawrence, Tim; Guttridge, Peter. "Reloading the ancient canon". The Independent (London). 21 November 1994.
  8. ↑ 8,0 8,1 Wilczek, Piotr (2006). «Czy istnieje kanon literatury polskiej?». Στο: Cudak, Romuald. Literatura polska w świecie (στα Πολωνικά). Wydawnictwo Gnome. σελίδες 13–23. ISBN 978-83-87819-05-7. 
  9. ↑ Bloom, Harold (1995). The Western Canon: The Books and School of the AgesΑπαιτείται δωρεάν εγγραφή. New York: Riverhead Books. σελίδες 4, 7, 20, 22, 24, 25, 29, 50, 56, 93, 292, 491, 492. ISBN 978-1-57322-514-4. 
  10. ↑ pdf Αρχειοθετήθηκε 2017-03-20 στο Wayback Machine. [απαιτείται πλήρης παραπομπή]
  11. ↑ Shifting the Scene: Shakespeare in European Culture, edited by Ladina Bezzola Lambert.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ο_δυτικός_κανόνας_(Χάρολντ_Μπλουμ)&oldid=10449122"