Νταουλαγκίρι
Συντεταγμένες: 28°41′47″N 83°29′43″E / 28.69639°N 83.49528°E
| Νταουλαγκίρι | |
|---|---|
 |
|
| Ύψος | 8.167 μ. |
| Οροσειρά | Ιμαλάια |
| Ηλικία | Παλαιοπροτεροζωική |
| Ήπειρος | Ασία |
| Χώρες | Νεπάλ |
| Τύπος | Μεταμορφικός γνευσίτης στη βάση λευκογρανίτης στην πυραμίδα της κορυφής |
| Πρώτη ανάβαση | 13 Μαΐου, 1960 από τους Κουρτ Ντιεμπέργκερ, A. Σέλμπερτ, E. Φόρερ, Ναγουάνγκ Ντόρτζε, Νιίμα Ντόρτζε (Πρώτη χειμερινή 21 Ιανουαρίου 1985 Γιέρζι Κουκούτσκα και Αντρέι Τσοκ) |
 Πολυμέσα |
|
| wikidata ( ) | |
Το Νταουλαγκίρι (Νεπάλι: धौलागिरी) είναι το έβδομο ψηλότερο βουνό στον κόσμο, με ύψος 8.167 μέτρα. Ανήκει στον ανατολικό κλάδο της οροσειράς των Ιμαλαΐων και βρίσκεται στην περιφέρεια Νταβαλαγκίρι του κεντρικού-βόρειου Νεπάλ. Βρίσκεται βορειοδυτικά της Ποκάρα, σημαντικής πόλης της περιοχής και τουριστικού κέντρου. Απέναντι από το Νταουλαγκίρι, στην άλλη πλευρά της κοιλάδας Κάλι Γκαντάκι προς τα ανατολικά βρίσκεται η κορυφή Αναπούρνα, που έχει κι αυτή ύψος πάνω από οκτώ χιλιόμετρα. Η λέξη "Νταουλαγκίρι" σημαίνει "Λευκό Βουνό".
Πίνακας περιεχομένων
Χαρακτηριστικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά το 1808, όταν έγινε γνωστό στο δυτικό κόσμο, το Νταουλαγκίρι θεωρούνταν το ψηλότερο βουνό του κόσμου, μέχρι το 1838 οπότε τη θέση του πήρε το Κανγκτσενγιούνγκα.
Όσον αφορά τη διαφορά υψομέτρου με τις γύρω περιοχές, το ανάγλυφο του Νταουλαγκίρι είναι σχεδόν μοναδικό στον κόσμο. Το βουνό φτάνει σε ύψος 7.000 μέτρων πάνω από το φαράγγι του Κάλι Γκαντάκι μόλις σε 30 χιλιόμετρα οριζόντιας απόστασης. Το ίδιο το Κάλι Γκαντάκι είναι ιδιαίτερα επιβλητικό, καθώς στις δυο πλευρές του ποταμού στέκονται το Νταουλαγκίρι και το Αναπούρνα, δυο οχτάρες κορυφές, η μια απέναντι στην άλλη στις δυο πλευρές της κοιλάδας.
Η Νότια και Δυτική πλευρά του Νταουλαγκίρι παρουσιάζουν πολύ απότομη κλίση. Καθεμιά τους υφώνεται τέσσερα χιλιόμετρα από τη βάση της, και έχουν γίνει τόπος επικών αναβάσεων.
Αναβάσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Νταουλαγκίρι κατακτήθηκε στις 13 Μαίου 1960 από τους Κουρτ Ντιμπέργκερ, Πίτερ Ντίνερ, Ερνστ Φόρερ, Άλμπιν Σέλμπερτ και τους σέρπας Νίμα Ντόρτζι και Ναγουάνγκ Ντόρτζι, μέλη μιας ελβετο-αυστριακής αποστολής. Ο αρχηγός της αποστολής ήταν ο Μαξ Άισελιν και ανέβηκαν από τη βορειοδυτική διαδρομή, που είχε ελεγχθεί ένα χρόνο πριν από μια αυστριακή αποστολή. Αυτή ήταν και η πρώτη αποστολή που υποστηριζόταν από αεροπλάνο, ένα Pilatus PC-6, που κατέπεσε κατά την προσέγγισή του στην περιοχή και εγκαταλείφθηκε πάνω στο βουνό.
Ήταν η τελευταία από τις δεκατέσσερις οχτάρες κορυφές που κατακτήθηκε. Οι περισσότερες αναβάσεις μέχρι σήμερα έχουν γίνει από την διαδρομή της πρώτης ανάβασης, αλλά έχουν επιχειρηθεί κι άλλες, σχεδόν από κάθε κατεύθυνση. Το Νταουλαγκίρι, λόγω του απότομου αναγλύφου του και του κακού καιρού που συνήθως έχει, θεωρείται δύσκολη ανάβαση και πολλοί ορειβάτες έχουν χάσει τη ζωή τους στις πλαγιές του. Το 1969 επτά μέλη μιας αμερικάνικης αποστολής, και το 1978 τέσσερα μέλη μιας γιαπωνέζικης χάθηκαν κατά την ανάβαση. Εκεί έχουν χάσει τη ζωή τους και οι γνωστές αλπινίστριες Σαντάλ Μοντύ, το 1998, και Τζινέτ Χάρρισον το 1999 από χιονοστιβάδες.
Ελληνικές αποστολές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στο Νταουλαγκίρι έχουν επιχειρήσει μέχρι σήμερα τρεις ελληνικές αποστολές.
Στην πρώτη αποστολή, οργανωμένη το 1990 από τον Ελληνικό Ορειβατικό Σύλλογο Αθηνών, έλαβαν μέρος οι Νίκος Μπρόκος, Πάνος Χλωροκώστας, Δημήτρης Καραγιάννης, με αρχηγό τον Γιάννη Κατριβάνο και "ομάδα κορυφής" τους Χρήστο Λάμπρη, Βαγγέλη Βρούτση και Δημήτρη Τιτόπουλο. Η ομάδα έφτασε κοντά στην κορυφή στις 13 Οκτωβρίου, έχοντας όμως αντιμετωπίσει πολύ χαμηλές θερμοκρασίες και κακό καιρό κατά την ανάβαση εγκατέλειψε. Γύρισε στην κατασκήνωση βάσης με σοβαρά αλλά όχι μόνιμα προβλήματα υγείας των μελών, που για μικρό διάστημα είχαν θεωρηθεί νεκροί
Η επόμενη προσπάθεια έγινε το 1998 από το Σύνδεσμο Ελλήνων Ορειβατών, με Αρχηγό τον Αντώνη Συκάρη, και τους Νίκο Παπανδρέου, Μπάμπη Τσουπρά, Κώστα Ρούτσια, Αλέξανδρο Μπουγιουκλού, Δημήτρη Κάλλο και Γιώργο Βουτηρόπουλο. που θα προσπαθούσαν για κορυφή εναλλάξ σε δυο ομάδες .Οι Παπανδρέου Τσουπράς ,Κάλλος χωρίς να αντιμετωπίσουν ιδιαίτερα προβλήματα έφτασαν εύκολα στα 7.550 μέτρα και την Πρωτομαγιά η ομάδα των τριών ξεκίνησε για κορυφή. Λίγο αργότερα όμως, προσπαθώντας να αλλάξει ένα σχοινί, ο Νίκος Παπανδρέου γλίστρησε στον πάγο και έπεσε σε χαράδρα 1.500 μέτρων.Την ίδια ημέρα οι Συκάρης ,Μπουγιουκλού ,Ρούτσιας βρίσκονταν στην διαδρομή από το camp I προς το camp II και στόχευαν για κορυφή την 3 Μαΐου -ώστε οι δυο ομάδες να μην συνυπάρξουν στην ίδια κατασκήνωση λόγω περιορισμένου χώρου και αντισκηνων -.όμως λόγω του τραγικού γεγονότος , η αποστολή διακόπηκε ενώ το πτώμα του άτυχου Νίκου Παπανδρέου δεν βρέθηκε.
Μόλις πέντε μήνες μετά ο Ορειβατικός Σύλλογος Αθηνών διοργάνωσε νέα αποστολή, τον Σεπτέμβρη-Οκτώβρη του 1998, με αρχηγό τον Γιάννη Κατριβάνο και τους Νίκο Χατζή-Παύλο Τσιαντό και Μπάμπη Τσουπρά-Παναγιώτη Κοτρωνάρο, που θα προσπαθούσαν για κορυφή εναλλάξ σε ζευγάρια. Οι Κοτρωνάρος και Τσουπράς ανέβηκαν με πολλή δυσκολία λόγω του βαθιού χιονιού στην κατασκήνωση 3 στα 7.550 μέτρα και λόγω εξάντλησης δεν μπόρεσαν να ξεκινήσουν την καθορισμένη ώρα (3 το πρωί) για την κορυφή. Ξεκίνησαν παρ'όλα αυτά με τρεις ώρες καθυστέρηση, όμως ο Κοτρωνάρος εξαντλήθηκε και γύρισε πίσω. Ο Τσουπράς αποφάσισε να συνεχίσει μόνος για την κορυφή, αν και αυτό, λόγω της καθυστέρησης των τριών ωρών, θα σήμαινε αναγκαστική διανυκτέρευση εκτός κατασκήνωσης (bivouac) σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Ο Τσουπράς πιστεύεται ότι έφτασε στην κορυφή το μεσημέρι της 2ας Οκτωβρίου, καθώς από την κατασκήνωση βάσης τον είδαν με τηλεσκόπιο να απέχει περίπου εκατό μέτρα. Στην επιστροφή του όμως συνάντησε χιονοθύελλα, και τα ίχνη του δεν ξαναβρέθηκαν, παρά τις προσπάθειες της ελληνικής ομάδας, καθώς και ισπανών, ιταλών, βάσκων και ιαπώνων που επιχειρούσαν στο βουνό. Μετά από αυτή την εξέλιξη, η αποστολή διακόπηκε.
Άλλες κορυφές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο ορεινός όγκος του Νταουλαγκίρι περιλαμβάνει τις παρακάτω κορυφές πάνω από τα 7.000 μέτρα:[1]
| Κορυφή | Ύψος (m) | Ύψος (ft) | Συντεταγμένες |
|---|---|---|---|
| Νταουλαγκίρι I | 8,167 | 26,795 | 28°41′45″N 83°29′36″E / 28.69583°N 83.49333°E |
| Νταουλαγκίρι II | 7,751 | 25,430 | 28°45′46″N 83°23′14″E / 28.76278°N 83.38722°E |
| Νταουλαγκίρι III | 7,715 | 25,311 | 28°45′16″N 83°22′46″E / 28.75444°N 83.37944°E |
| Νταουλαγκίρι IV | 7,661 | 25,135 | 28°44′10″N 83°18′55″E / 28.73611°N 83.31528°E |
| Νταουλαγκίρι V | 7,618 | 24,992 | 28°44′04″N 83°21′56″E / 28.73444°N 83.36556°E |
| Σούρεν Ιμάλ (Κύρια) | 7,385 | 24,229 | 28°44′06″N 83°12′58″E / 28.73500°N 83.21611°E |
| Σούρεν Ιμάλ (Ανατολική) | 7,371 | 24,229 | 28°44′33″N 83°13′51″E / 28.74250°N 83.23083°E |
| Σούρεν Ιμάλ (Δυτική) | 7,371 | 24,183 | 28°43′55″N 83°12′45″E / 28.73194°N 83.21250°E |
| Νταουλαγκίρι VI | 7,268 | 23,845 | 28°42′30″N 83°16′32″E / 28.70833°N 83.27556°E |
| Πούτχα | 7,246 | 23,773 | 28°44′50″N 83°08′55″E / 28.74722°N 83.14861°E |
| Γκούργια Ιμάλ | 7,193 | 23,599 | 28°40′26″N 83°16′37″E / 28.67389°N 83.27694°E |
Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Jill Neate, High Asia: An Illustrated History of the 7,000 Metre Peaks, Mountaineers Books, 1990, ISBN 0-89886-238-8
Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Koichiro Ohmori, Over the Himalaya. Cloudcap/The Mountaineers, 1994.
- American Alpine Journal, 1974, 1976, 1977, 1979, 1986, 1987, 1994, 1999, 2000.
- Himalayan Index
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Το Νταουλαγκίρι στο Peakware
- Παρουσίαση της πρώτης ανάβασης
- Παρουσίαση της ελληνικής αποστολής του 1990
- Λεύκωμα, παρουσίαση και αρχειακό υλικό από την ελληνική αποστολή της άνοιξης του 1998
- Η ελληνική αποστολή του φθινόπωρου του 1998
|
|||||
