Μεροβαύδης (μάγιστρος του πεζικού)
| Μεροβαύδης (μάγιστρος του πεζικού) | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 4ος αιώνας |
| Θάνατος | 388 Τριρ |
| Συνθήκες θανάτου | αυτοκτονία |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αρχαία Ρώμη |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | λατινική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | Στρατηγός/Ρωμαϊκός στρατός |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Ύπατος στην αρχαία Ρώμη Ρωμαίος συγκλητικός |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Φλάβιος Μεροβαύδης, λατιν.: Flavius Merobaudes (απεβ. το 383 ή 388) ήταν αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού, φραγκικής καταγωγής. Διορίστηκε μάγιστρος του πεζικού (magister peditum) γύρω στο 375, και ύπατος δύο φορές, το 377 και το 383. Οι αρχαίες πηγές αναφέρουν ότι θανατώθηκε εκείνη τη χρονιά για την υποστήριξή του στον αυτοκράτορα σφετεριστή Μάγνο Μάξιμο, αλλά μια επιγραφή αναφέρει ότι έγινε ύπατος για τρίτη φορά το 388.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Mεροβαύδης ήταν αξιωματούχος του Αυτοκράτορα Ιουλιανού (βασ. 361–363 ). Του ανατέθηκε η μεταφορά του πτώματος του Αυτοκράτορα, όταν ο Ιουλιανός απεβίωσε κατά τη στρατιωτική του εκστρατεία κατά των Σασσανιδών.
Γύρω στο 375 ο Αυτοκράτορας Βαλεντινιανός Α' διόρισε τον Mεροβαύδη μάγιστρο του πεζικού (magister peditum). [1] Μετά το τέλος του Βαλεντινιανού Α' την ίδια χρονιά, ο Μεροβαύδης δήλωσε ότι μπορούσε να ελέγξει τον στρατό, μόνο εάν ο γιος του Βαλεντινιανού Α΄, ο Βαλεντιανός Β', διοριζόταν Αυτοκράτορας. Ο Βαλεντινιανός Β' κυβέρνησε μαζί με τον αδελφό του Γρατιανό και ο Μεροβαύδης επηρέαζε και τους δύο.
Ο Μεροβαύδης ήταν δύο φορές ύπατος, το 377 με τον Γρατιανό και το 383 με τον Σατουρνίνο. Αυτό ήταν σημάδι μεγάλης τιμής, αφού η κατοχή πολλαπλών υπατειών είχε περιοριστεί για μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας από την εποχή του Κωνσταντίνου Α' . Ο Mεροβαύδης ήταν πιθανότατα σταθερός υποστηρικτής του κόμη Ρωμανού, του ανθυπάτου της Αφρικής. Ο Μεροβαύδης υποστήριξε τον Ρωμανό εναντίον του κόμη Θεοδόσιου σε δύο δικαστικές υποθέσεις, που έληξαν με την αθώωση του Ρωμανού και την εκτέλεση του Θεοδόσιου. [2]
Το 378 ο Γρατιανός διέταξε τον Mεροβαύδη να αποσύρει τα στρατεύματά του προς τα ανατολικά, για να ενισχύσει τον Ανατολικό Αυτοκράτορα Βάλη στην προγραμματισμένη επίθεσή του στους Γότθους, οι οποίοι είχαν αρχίσει να επαναστατούν, μετά τη μετεγκατάστασή τους στο ρωμαϊκό έδαφος, όταν είχαν εκτοπιστεί από την εισβολή Ούννων. Ο Mεροβαύδης αποφάσισε να αφήσει πίσω του στρατεύματα στη Γαλατία, αποτρέποντας έτσι μια καταστροφή όταν οι Αλαμαννοί αποφάσισαν να εισβάλουν, αφού έμαθαν για την προγραμματισμένη αποχώρηση των Ρωμαίων. Αυτά οδήγησαν σε μια τεράστια νίκη του στρατού του Γρατιανού στην Αργεντία, σκοτώνοντας 30.000 Αλαμαννούς. [3] Ωστόσο αυτή η καθυστέρηση οδήγησε στον θάνατο του Βάλη και στην καταστροφή τού μεγαλύτερου μέρους τού ανατολικού στρατού του στη μάχη της Αδριανούπολης, όταν ο Βάλης αποφάσισε να επιτεθεί, χωρίς να περιμένει την ενίσχυση τού Γρατιανού (πιθανόν για να αποφύγει να μοιραστεί τη νίκη με τον δυτικό αντίπαλό του).
Σύμφωνα με αρχαίες πηγές, το 383 ο Μεροβοαύδης υποστήριξε τον σφετεριστή Μάγνο Μάξιμο και θανατώθηκε από τον Αυτοκράτορα. Οι σύγχρονοι ιστορικοί, ωστόσο, υποβαθμίζουν τον ρόλο του Mεροβαύδη στον σφετερισμό του Μαξίμου. Ακόμη και το τέλος του το 383 τίθεται υπό αμφισβήτηση, καθώς μια επιγραφή αναφέρει μία τρίτη υπατεία του το 388, ακόμα και αν ένας πανηγυρικός του Πακάτου καταγράφει το τέλος του, πιθανότατα αυτοκτονία. Μάλλον τάφηκε στο Τρηρ.
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Jones, Arnold Hugh Martin, John Robert Martindale, John Morris, Prosopography of the Later Roman Empire, τόμος 1, Cambridge University Press, 1992,(ISBN 0-521-07233-6)
- Helmut Reimitz, "Merobaudes", Reallexikon der germanischen Altertumskunde, τόμος 19, 2001, σελ. 572f.
Βιβλιογραφικές αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Jones, Martindale and Morris, pg. 598
- ↑ Hebblewhite M. (2020) Theodosius and the Limits of Empire pg. 21-22 argues that Merobaudes almost certainly organised the execution of Theodosius the Elder
- ↑ Ammianus 31.10.1-19; Aurelius Victor 47.2; Paulus Orosius, Adversus paganos historiarum libri septem, 7.33 in CSEL 5, ed. Z. Zangemeister (Vienna, 1882); Prosper Tiro, Epitoma chronicon, no. 1160, in MGH AA 9, ed. T. Mommsen (Berlin, 1861, repr. Berlin, 1961)