Λιβυκός Εμφύλιος Πόλεμος (2014-2020)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Δεύτερος Λιβυκός Εμφύλιος Πόλεμος (2014-2020)
Χρονολογία16 Μαΐου 2014 – 23 Οκτωβρίου 2020
ΤόποςΛιβύη
ΚατάστασηΑνακωχή
Εν αναμονή για τη διεξαγωγή των εκλογών τον Δεκέμβριο του 2021
Αντιμαχόμενοι

Βουλή των Αντιπροσώπων (στο Τομπρούκ)[1][2]

Δυνάμεις του Καντάφι[6]

Κίνημα Δικαιοσύνης και Ισότητας του Σουδάν[10] (από το 2016)
Κίνημα Απελευθέρωσης του Σουδάν/Στρατός[11][12]
Ομάδα Βάγκνερ[13][14][15]

Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας της Λιβύης (στην Τρίπολη) (από το 2016)

Κίνημα για την Αλλαγή και την Ενότητα στο Τσαντ[37]
Στρατιωτικό και Διοικητικό Συμβούλιο για την Σωτηρία στο Τσαντ[37]
Ένωση Αντιστασιακών Στρατευμάτων[38]
Ενωτικός Στρατός για την Δημοκρατία και την Ανάπτυξη[38]
Συριακή αντιπολίτευση (από το 2019)[39]

Εθνική Κυβέρνηση Σωτηρίας
(2014-17)[47][48]

Συμβούλιο Επαναστατών της Βεγγάζης[55][56]
Αλ Κάιντα[57]

Συμβούλιο του Μουτζαχεντίν (2014–18)

Αμυντικές Ταξιαρχίες στην Βεγγάζη[59][60]

Συμβούλιο Επαναστατών Αγνταμπίγια (2015–16)[61]
Δυνάμεις Προστασίας της Ντέρνα

Ισλαμικό Κράτος[62]

[65] [65]

Ηγετικά πρόσωπα
Σαΐφ αλ Ισλάμ Καντάφι
(Μεταβατικός ηγέτης και υποψήφιος πρόεδρος της Λιβύης)
Αγκίλα Σαλέχ Ίσα
(Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων)
Αμπντουλάχ αλ Θινί
(Πρωθυπουργός)[69]
Χαλίφα Χαφτάρ
(Στρατηγός του Λιβυκού Εθνικού Στρατού)
Βανίς Αμπού Χαμάντα
(Στρατηγός των Λιβυκών Ειδικών Δυνάμεων)
Σακρ Γκερουσί
(Αρχηγός του Επιτελείου της Λιβυκής Πολεμικής Αεροπορίας)
Αμπντέλ Ραζέκ αλ Ναζούρι (Λιβυκές Ειδικές Δυνάμεις)
Αλί Κανά (Αρχηγός στη Φεζζάν)[70][71]

Φαγιέζ αλ Σαράζ
(Αρχηγός του Προεδρικού Συμβουλίου και Πρωθυπουργός)
Αλ Μπαχντί αλ Μπαργκάθι
(Υπουργός Άμυνας)
Ρίντα Ίσα[29]
(Στρατηγός Λιβυκού Ναυτικού)

Νούρι Μπουσαχμάιν (2014–16)
(Πρόεδρος του Γενικού Εθνικού Κογκρέσου (GNC))
Χαλίφα αλ Γκάουι (2015–17)
(Πρωθυπουργός)[72]
Σαντίγκ αλ Γκαριανί
(Μέγας Μουφτής)

Αμπού Χαλίντ αλ Μαντάνι †
(Αρχηγός Ανσάρ αλ Σαρία)[73]
Μουχτάρ Μπελμοχτάρ
(Στρατηγός του Αλ Μουραμπιτούν, πιστεύεται νεκρός)[74]
Μούσα Αμπού Νταβού † (Στρατηγός της Νότιας Ζώνης στην Αλ Κάιντα στο Μαγκρέμπ)[57]
Μοχάμεντ αλ Ζαχάουι †[75]
(Πρώην αρχηγός της Ανσάρ αλ Σαρία)
Ατεγιάχ αλ Σαχάαρι (Αρχηγός του Συμβούλιου του Μουτζαχεντίν και των Δυνάμεων Προστασίας της Ντέρνα)
Βίσαμ Μπεν Χαμίντ †[76]
(Στρατηγός Λιβυκής Ασπίδας)
Σαλίμ Ντέρμπι †
(Στρατηγός της Ταξιαρχίας Αμπού Σαλίμ)[77]

Αμπού Νάμπιλ αλ Ανμπάρι † (ο κορυφαίος αρχηγός του Ισλαμικού Κράτους στη Λιβύη)[78][79]
Αμπού Χουντχαϊφάχ αλ Μουχαγίρ[80]
(Κυβερνήτης του Ισλαμικού Κράτους στην Τριπολιτάνια)
Απώλειες
Συνολικές απώλειες του πολέμου:
8,788 σκοτώθηκαν[81][82][83][84]
20,000 τραυματίστηκαν (από τον Μάιο του 2015)[85]

Ο Δεύτερος Λιβυκός Εμφύλιος Πόλεμος[86] ήταν μια εμφύλια σύγκρουση ανάμεσα σε αντίπαλες δυνάμεις οι οποίες επιδιώκουν τον έλεγχο της επικράτειας και του πετρελαίου της Λιβύης. Η αρχική σύγκρουση διεξήχθη ανάμεσα στην κυβέρνηση (Βουλή των Αντιπροσώπων), η οποία εξελέγη το 2014 και είναι επίσης γνωστή ως "κυβέρνηση του Τομπρούκ", καθώς και την αντίπαλη κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας η οποία εδρεύει στην Τρίπολη και ιδρύθηκε μετά την επιχείρηση Οδύσσεια Αυγή και το αποτυχημένο πραξικόπημα.

Ο στρατηγός Χαλίφα Χαφτάρ του Λιβυκού Εθνικού Στρατού έχει δηλώσει πίστη στην Βουλή των Αντιπροσώπων, η οποία ελέγχει την ανατολική και κεντρική Λιβύη, καθώς και τμήμα της δυτικής Λιβύης. Έχει υποστηριχθεί με αεροπορικές επιδρομές από την Αίγυπτο και τα ΗΑΕ.[87] Η Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας, η οποία εδρεύει στην δυτική Λιβύη και υποστηρίζεται από διάφορες παραστρατιωτικές δυνάμεις (κυρίως την Λιβυκή Αυγή στα δυτικά και την Ασπίδα της Λιβύης ή Λιβυκή Ασπίδα στα ανατολικά), με μερική υποστήριξη από το Σουδάν, την Ιταλία, την Τουρκία και το Κατάρ,[87][88][89][90] η οποία αρχικά αποδέχθηκε τα αποτελέσματα των εκλογών του 2014 αλλά τις απέρριψε όταν το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο ακύρωσε μια συμφωνία για την μετάβαση της Λιβύης και τις εκλογές της Βουλής. Λόγω της διαμάχης για τις συνταγματικές τροποποιήσεις, η Βουλή των Αντιπροσώπων αρνήθηκε να παραδοθεί στην κυβέρνηση εθνικής συμφωνίας στην Τρίπολη,[91] πόλη η οποία ελεγχόταν από δυνατές παραστρατιωτικές δυνάμεις στην Μισράτα. Η Βουλή εγκατέστησε το κοινοβούλιο της στο Τομπρούκ, το οποίο ελέγχεται από τις δυνάμεις του στρατηγού Χαφτάρ.

Τον Δεκέμβριο του 2015 υπεγράφη η Λιβυκή Πολιτική Συμφωνία[92] μετά από πολυήμερες διαπραγματεύσεις στο Σχιράτ. Η Συμφωνία ήταν αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων ανάμεσα σε αντίπαλα στρατόπεδα στην Τρίπολη, το Τομπρούκ και αλλού, τα οποία συμφώνησαν να σχηματίσουν την Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας. Στις 30 Μαρτίου 2016, ο Φαγιέζ αλ Σάραζ (επικεφαλής της Κυβέρνησης Εθνικής Συμφωνίας) έφτασε στην Τρίπολη και άρχισε να εργάζεται από εκεί παρά την αντίθεση από την Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας.[93]

Μολονότι η Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας της Λιβύης είναι επί του παρόντος η μόνη διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση της χώρας, η εξουσία της δεν αναγνωρίζεται ακόμη από την Βουλή των Αντιπροσώπων, καθώς μερικές λεπτομέρειες οι οποίες θα είναι κοινά αποδεκτές και από τα δύο στρατόπεδα δεν έχουν συμφωνηθεί, ειδικά όσον αφορά το μέλλον του Χαφτάρ.

Εκτός από αυτά τα τρία αντίπαλα στρατόπεδα, υπάρχουν και άλλες μικρότερες ομάδες οι οποίες συμμετέχουν στο πόλεμο: το Συμβούλιο των Επαναστατών της Βεγγάζης (υπό την ηγεσία της Ανσάρ αλ-Σαρία), το οποίο είχε την ηγεσία της Κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας και ηττήθηκε στη Βεγγάζη το 2017,[94][95][96] το λιβυκό παρακλάδι του Ισλαμικού Κράτους,[97] το Συμβούλιο Μουτζαχεντίν της Ντέρνα, το οποίο έδιωξε το Ισλαμικό Κράτος από την Ντέρνα τον Ιούλιο του 2015 και ηττήθηκε στη Ντέρνα από την κυβέρνηση Τομπρούκ το 2018,[98] καθώς και άλλες μικρότερες δυνάμεις και στρατοί οι οποίοι συχνά αλλάζουν στρατόπεδα.[99]

Τον Μάιο του 2016, η Εθνική Κυβέρνηση Σωτηρίας και η Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας της Λιβύης ξεκίνησαν κοινή επίθεση, γύρω και μέσα στη Σύρτη, ας ώστε να εκδιώξουν τις δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους και του Συμβουλίου Επαναστατών της Βεγγάζης και το κατάφεραν ύστερα από αρκετές μάχες.[100][101] Αργότερα το 2016, δυνάμεις πιστές στον Χαλίφα αλ-Γκαβίλ έκαναν απόπειρα πραξικοπήματος ενάντια στον Φαγέζ αλ Σάραζ και το Προεδρικό Συμβούλιο της Κυβέρνησης Εθνικής Συμφωνίας.[102]

Μολονότι η Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας της Λιβύης είναι επί του παρόντος η μόνη διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση της χώρας, η εξουσία της δεν αναγνωρίζεται ακόμη από την Βουλή των Αντιπροσώπων. Εκτός από αυτές υπάρχουν και άλλες μικρότερες ομάδες που βρίσκονται κυρίως στη νότια Λιβύη. Τον Μάιο του 2016, η Εθνική Κυβέρνηση Σωτηρίας και η Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας της Λιβύης ξεκίνησαν κοινή επίθεση, γύρω και μέσα στη Σύρτη, ας ώστε να εκδιώξουν τις δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους και του Συμβουλίου Επαναστατών της Βεγγάζης και το κατάφεραν ύστερα από αρκετές μάχες. Κατά το διάστημα 2017 με 2018, ο Λιβυκός Εθνικός Στρατός της Βουλής των Αντιπροσώπων κατέλαβε τη Βεγγάζη και τη Ντέρνα (βόρεια στη Λιβύη).

Στις 28 Νοεμβρίου 2019, η κυβέρνηση του Φαγιέζ αλ Σαράτζ υπέγραψε[103] σύμφωνο στρατιωτικής συμμαχίας με την Τουρκία. Το σύμφωνο προκάλεσε την αρνητική αντίδραση της Ελλάδας.[104] Λόγω της συμφωνίας ο Τούρκος πρέσβης στην Αθήνα Μπουράκ Οζουγκεργκίν εκλήθη στο Υπουργείο Εξωτερικών για εξηγήσεις[104]. Παράλληλα, δόθηκε προθεσμία επτά ημερών στον Λίβυο πρέσβη Μοχάμεντ Γιουνίς αμπ Μενφί να αποκαλύψει την συμφωνία, ωστόσο αρνήθηκε και απελάθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2019.[105] Η συμφωνία έχει αναγνωριστεί από ελάχιστες χώρες, ενώ οι υπόλοιπες χώρες, μαζί με τον Ο.Η.Ε., δεν αναγνωρίζουν τη συμφωνία. Οι δυνάμεις του Χαλίφα Χαφτάρ βρίσκονται στα περίχωρα της Τρίπολης με σκοπό την κατάκτησή της. Στις 7 Ιανουαρίου 2020, ο Λιβυκός Εθνικός Στρατός του Χαλίφα Χαφτάρ κατέλαβε την περιοχή της Σύρτης, την οποία αρχικά κατείχε το Ισλαμικό Κράτος και ύστερα οι δυνάμεις του Φαγέζ αλ Σαράζ. Κατά τη διάρκεια του Μαϊου 2020 το ΝΑΤΟ στρέφεται υπέρ της Κυβέρνησης του Σάρατζ ο οποίος με τον στρατό του θωρακίζει πλήρως την Τρίπολη και καταλαμβάνει στρατιωτικές θέσεις του Λιβυκού Εθνικού Στρατού, που βρίσκεται σε συνεχή σύγκρουση με τουρκικές δυνάμεις και Σύριους μισθοφόρους. Ο στρατός του Χαλίφα Χαφτάρ και η Βουλή των Αντιπροσώπων αρχίσει να χάνει εδάφη όπως τη Δυτική Λιβύη.

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ «Rival Libyan factions sign UN-backed peace deal». Al Jazeera. 17 December 2015. http://www.aljazeera.com/news/2015/12/libya-rival-parliaments-sign-backed-deal-151217131709056.html. Ανακτήθηκε στις 17 December 2015. 
  2. ↑ «Libya's rival factions sign UN peace deal, despite resistance». Times of Malta. 17 December 2015. http://www.timesofmalta.com/articles/view/20151217/world/libyan-factions-meet-to-sign-un-peace-deal.596042. Ανακτήθηκε στις 17 December 2015. 
  3. ↑ Mohamed, Esam; Michael, Maggie (20 May 2014). «2 Ranking Libyan Officials Side With Rogue General». ABC News. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 May 2014. https://web.archive.org/web/20140526020155/http://abcnews.go.com/International/wireStory/libyan-lawmakers-meet-secret-amid-standoff-23798123. Ανακτήθηκε στις 21 May 2014. 
  4. ↑ al-Warfalli, Ayman; Laessing, Ulf (19 May 2014). «Libyan special forces commander says his forces join renegade general». Reuters. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 May 2014. https://web.archive.org/web/20140521071351/https://www.reuters.com/article/2014/05/19/us-libya-violence-idUSBREA4G04A20140519. Ανακτήθηκε στις 22 May 2014. 
  5. ↑ 5,0 5,1 Abdul-Wahab, Ashraf (5 August 2014). «Warshefana take Camp 27 from Libya Shield». Libya Herald. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 August 2014. https://web.archive.org/web/20140808101117/http://www.libyaherald.com/2014/08/05/warshefana-take-camp-27-from-libya-shield/. Ανακτήθηκε στις 7 August 2014. 
  6. ↑ «Gaddafi loyalists join West in battle to push Islamic State from Libya». The Daily Telegraph. 7 May 2016. https://www.telegraph.co.uk/news/2016/05/07/gaddafi-loyalists-join-west-in-battle-to-push-islamic-state-from/. 
  7. ↑ «After six years in jail, Gaddafi's son Saif plots return to Libya's turbulent politics». The Guardian. 6 December 2017. https://www.theguardian.com/world/2017/dec/06/saif-gaddafi-libya-politics-son-muammar. «The Warshefana tribal militia, Gaddafi loyalists who controlled some of the area around Tripoli, were routed last month by rival forces from Zintan» 
  8. ↑ 8,0 8,1 «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Ιουνίου 2019. Ανακτήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 2020.  Σφάλμα αναφοράς: Μη έγκυρη ετικέτα <ref> • όνομα " libyanexpress.com " ορίζεται πολλές φορές με διαφορετικό περιεχόμενο
  9. ↑ «Exclusive: Russian private security firm says it had armed men in east Libya». Reuters. 13 Μαρτίου 2017. 
  10. ↑ «Sudanese rebel group acknowledges fighting for Khalifa Haftar's forces in Libya». Libya Observer. 10 Οκτωβρίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Φεβρουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 2020. 
  11. ↑ Safa Alharath (17 June 2018). «Sudanese rebels are fighting alongside Dignity Operation in Libya’s Derna». Libya Observer. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2018-12-28. https://web.archive.org/web/20181228130851/https://www.libyaobserver.ly/inbrief/sudanese-rebels-are-fighting-alongside-dignity-operation-libya%E2%80%99s-derna. Ανακτήθηκε στις 29 December 2018. 
  12. ↑ Jamal Adel (19 Ιανουαρίου 2019). «Terror suspects killed in large LNA operation in south Libya». Libya Herald. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2019. 
  13. ↑ https://www.nytimes.com/2019/11/05/world/middleeast/russia-libya-mercenaries.html?searchResultPosition=1
  14. ↑ https://www.libyanexpress.com/number-of-russian-mercenaries-fighting-for-haftar-in-libya-rises-to-1400-report-says/
  15. ↑ https://www.middleeasteye.net/news/wherever-wagner-goes-destruction-happens-libyan-govt-slams-russian-role-conflict
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 16,3 Kirkpatrick, David D; Schmitt, Eric (25 August 2014). «Egypt and United Arab Emirates Said to Have Secretly Carried Out Libya Airstrikes». The New York Times. https://www.nytimes.com/2014/08/26/world/africa/egypt-and-united-arab-emirates-said-to-have-secretly-carried-out-libya-airstrikes.html. Ανακτήθηκε στις 25 August 2014. 
  17. ↑ «UAE restates support for Hafter and LNA». Libya Herald. 10 Απριλίου 2017. 
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 «France confirms three soldiers killed in Libya». Al Jazeera. Ανακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 2016. 
  19. ↑ «Macron Takes Aim at Libya Standoff With Paris Talks». Bloomberg. 25 July 2017. https://www.bloomberg.com/news/articles/2017-07-24/macron-grasps-initiative-in-libyan-standoff-calling-paris-talks. 
  20. ↑ «Putin Promotes Libyan Strongman as New Ally After Syria Victory». Bloomberg. December 21, 2016. https://www.bloomberg.com/news/articles/2016-12-21/putin-promotes-libyan-strongman-as-new-ally-after-syria-victory. 
  21. ↑ Bachir, Malek (30 January 2017). «Russia's secret plan to back Haftar in Libya». Middle East Eye. http://www.middleeasteye.net/news/exclusive-russias-secret-plan-libya-2129027228. Ανακτήθηκε στις 3 April 2017. 
  22. ↑ «UAE, Saudi Arabia aiding Libya eastern forces, blacklisting Qatar for alleged support for other Libyans». The Libya Observer. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουνίου 2017. 
  23. ↑ «Khalifa Haftar says Egypt and Chad are his top supporters». Libyan Express. September 6, 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2017-08-05. https://web.archive.org/web/20170805222512/http://www.libyanexpress.com/khalifa-haftar-says-egypt-and-chad-are-his-top-supporters/. Ανακτήθηκε στις 2020-01-16. 
  24. ↑ «Jordan pledges support for Libya in talks with General Haftar». Al Arabiya. 13 Απριλίου 2015. 
  25. ↑ 25,0 25,1 «King renews support for Libya's national concord». The Jordan Times. 20 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 25 Αυγούστου 2017. 
  26. ↑ Ltd, Allied Newspapers. «Libya needs international maritime force to help stop illicit oil, weapons – UN experts». Times of Malta. Ανακτήθηκε στις 18 Μαΐου 2019. 
  27. ↑ Беларусь увайшла ў спіс найбуйнейшых сусветных экспарцёраў зброі Αρχειοθετήθηκε 2020-02-09 στο Wayback Machine. — Tut.by, 21 лютага 2018
  28. ↑ Greece’s Foreign Minister Nikos Dendias Visits Libya
  29. ↑ 29,0 29,1 «Libyan Navy asserts control over ISIL-controlled Sirte». Al-Masdar News. 10 Ιουνίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Οκτωβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2016. 
  30. ↑ «Presidential Guard established». Libya Herald. 9 May 2016. https://www.libyaherald.com/2016/05/09/presidential-guard-established/. Ανακτήθηκε στις 9 May 2016. 
  31. ↑ «Misrata brigades and municipality form security chamber to enable GNA to operate from Tripoli». Libyan Express. 28 March 2016. http://www.libyanexpress.com/misrata-brigades-and-municipality-form-security-chamber-to-enable-gna-to-operate-from-tripoli/. Ανακτήθηκε στις 29 March 2016. 
  32. ↑ «Sabratha revolutionary brigades announce full support for GNA». Libyan Express. 21 March 2016. http://www.libyanexpress.com/sabratha-revolutionary-brigades-announce-full-support-for-gna/. Ανακτήθηκε στις 29 March 2016. 
  33. ↑ «Unity government at last». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Απριλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2017. CS1 maint: BOT: original-url status unknown (link)
  34. ↑ «Clashes in south Libya intensify between pro-Haftar forces and Third Force». Libyan Express. 2 Ιανουαρίου 2017. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Μαΐου 2018. Ανακτήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 2020. 
  35. ↑ 35,0 35,1 «Tabu and Tuareg announce their support for GNA». Libyaprospect. 4 April 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2017-04-20. https://web.archive.org/web/20170420192511/http://libyaprospect.com/index.php/2016/04/04/tabu-and-tuareg-announce-their-support-for-gna/. Ανακτήθηκε στις 24 April 2016. 
  36. ↑ «Amazigh towns threaten to withdraw recognition of Presidency Council - Source». The Libya Observer. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2017. 
  37. ↑ 37,0 37,1 Andrew McGregor (7 Σεπτεμβρίου 2017). «Rebel or Mercenary? A Profile of Chad's General Mahamat Mahdi Ali». Aberfoyle International Security. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2019. 
  38. ↑ 38,0 38,1 «Rebel Incursion Exposes Chad's Weaknesses». Crisis Group. 13 Φεβρουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2019. 
  39. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Δεκεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 2020. 
  40. ↑ Patrick Wintour (16 Μαΐου 2016). «World powers prepared to arm UN-backed Libyan government». The Guardian. Ανακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 2016. 
  41. ↑ «Britain and other world powers say ready to arm Libya in fight against Isil». Telegraph. 16 Μαΐου 2016. Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2017. 
  42. ↑ «Italy Reportedly Sends Special Forces to Libya». 
  43. ↑ «Al-Serraj and Mogherini discuss more EU support for GNA». Libya Express. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Απριλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 2020. 
  44. ↑ 44,0 44,1 «Abdulrahman Sewehli thanks Qatari Emir for his support». 13 Μαρτίου 2017. Ανακτήθηκε στις 11 Αυγούστου 2017. 
  45. ↑ 45,0 45,1 «Libya, Turkey agree on resuming signed security training programs». 25 Μαΐου 2017. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Ιανουαρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 11 Αυγούστου 2017. 
  46. ↑ 46,0 46,1 «Sudan reiterates support for Presidency Council but concerned about Darfuri rebels in Libya». Libya Herald. 1 May 2017. https://www.libyaherald.com/2017/05/01/sudan-reiterates-support-for-presidency-council-but-concerned-about-darfuri-rebels-in-libya/. Ανακτήθηκε στις 11 August 2017. 
  47. ↑ «Libya's self-declared National Salvation government stepping down». 
  48. ↑ Mikhail, George (15 Φεβρουαρίου 2018). «Can Cairo talks succeed in uniting Libya's divided armed forces?». Al Monitor. 
  49. ↑ 49,0 49,1 «Libyan Dawn: Map of allies and enemies». Al Arabiya. 25 Αυγούστου 2014. Ανακτήθηκε στις 25 Αυγούστου 2014. 
  50. ↑ «LNA targets Tripoli and Zuwara but pulls back troops in Aziziya area». Libya Herald. 21 Μαρτίου 2015. Ανακτήθηκε στις 22 Μαρτίου 2015. 
  51. ↑ «Libya Observer». Libya Observer. 10 Μαρτίου 2015. Ανακτήθηκε στις 22 Μαρτίου 2015. 
  52. ↑ «Ghwell's Libyan National Guard militia joining fighting in south». Libya Herald. 16 Απριλίου 2017. 
  53. ↑ «Sudan militarily backs Libyan rebels: Bashir to Youm7». The Cairo Post. 23 March 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 June 2015. https://web.archive.org/web/20150615142541/http://www.thecairopost.com/news/143075/news/sudan-militarily-backs-libyan-rebels-bashir-to-youm7. Ανακτήθηκε στις 24 March 2015. 
  54. ↑ «LNA's Mismari accuses Sudan, Qatar and Iran of backing terrorism in Libya». Libya Herald. 22 June 2017. https://www.libyaherald.com/2017/06/22/lnas-mismari-accuses-sudan-qatar-and-iran-of-backing-terrorism-in-libya/. 
  55. ↑ «٢٨ قتيلا من قوات الصاعقة ببنغازى منذ بدء الاشتباكات مع أنصار الشريعة» [Twenty-eight Al-Saiqa fighters killed in Benghazi since the beginning of clashes with Ansar al-Sharia]. Youm7. 29 Ιουλίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Αυγούστου 2014. Ανακτήθηκε στις 26 Αυγούστου 2014. 
  56. ↑ «تدهور الوضع الأمني في بنغازي وطرابلس نذير حرب جديدة» [Worsening of security in Benghazi and Tripoli as new war approaches]. Al-Arab. 27 Ιουλίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Αυγούστου 2014. Ανακτήθηκε στις 26 Αυγούστου 2014. 
  57. ↑ 57,0 57,1 Bill Roggio and Alexandra Gutowski (28 Μαρτίου 2018). «American forces kill senior al Qaeda leader in Libya». Long War Journal. 28 March 2018. 
  58. ↑ «Libyan Islamist group Ansar al-Sharia says it is dissolving». Reuters. 27 Μαΐου 2017. Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2017. 
  59. ↑ «Libyan revolutionary factions form Defend Benghazi Brigades». The Libya Observer. 2 Ιουνίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Αυγούστου 2016. 
  60. ↑ «Benghazi Defense Brigades advance toward Benghazi». Libyan Express. 16 Ιουλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Αυγούστου 2016. 
  61. ↑ «Al Qaeda in the Islamic Maghreb says Mokhtar Belmokhtar is 'alive and well'». The Long War Journal. 19 Ιουνίου 2015. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουλίου 2015. 
  62. ↑ «Libyan city declares itself part of Islamic State caliphate». CP24. Ανακτήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 2015. 
  63. ↑ «Islamic State Expanding into North Africa». Der Spiegel. Hamburg, DE. 18 Νοεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2014. 
  64. ↑ «ISIS comes to Libya». CNN. 18 November 2014. http://www.cnn.com/2014/11/18/world/isis-libya/. Ανακτήθηκε στις 20 November 2014. 
  65. ↑ 65,0 65,1 Schmitt, Eric; Kirkpatrick, David D. (14 February 2015). «Islamic State Sprouting Limbs Beyond Its Base». The New York Times. https://www.nytimes.com/2015/02/15/world/middleeast/islamic-state-sprouting-limbs-beyond-mideast.html?_r=1. Ανακτήθηκε στις 13 March 2015. 
  66. ↑ «Al Qaeda in the Islamic Maghreb». Stanford University. 1 Ιουλίου 2016. 
  67. ↑ «Al-Qaeda in Islamic Maghreb backs ISIS». Al Monitor. 2 Ιουλίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Μαρτίου 2017. Ανακτήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 2017. 
  68. ↑ «ISIS, Al Qaeda In Africa: US Commander Warns Of Collaboration Between AQIM And Islamic State Group». International Business Times. 12 February 2016. http://www.ibtimes.com/isis-al-qaeda-africa-us-commander-warns-collaboration-between-aqim-islamic-state-2304240. 
  69. ↑ Libya Prime Minister
  70. ↑ «Saif Qaddafi says Italian deployment is attempt at recolonisation: report». Libya Herald. 5 August 2017. https://www.libyaherald.com/2017/08/06/saif-qaddafi-says-italian-deployment-is-attempt-at-recolonisation-report/. 
  71. ↑ «The 'Third Force': Gaddafi's Supporters Making Political Comeback in Libya». Sputnik. 1 June 2017. https://sputniknews.com/politics/201706011054210842-gaddafi-libya-comeback/. 
  72. ↑ «Hassi changes his mind, hands over to Ghwell». Libya Herald. 2 Απριλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2015. 
  73. ↑ «Ansar al Sharia Libya fights on under new leader». The Long War Journal. 30 Ιουνίου 2015. Ανακτήθηκε στις 2 Ιουλίου 2015. 
  74. ↑ «Al Qaeda in the Islamic Maghreb says Mokhtar Belmokhtar is 'alive and well'». The Long War Journal. 19 Ιουνίου 2015. Ανακτήθηκε στις 2 Ιουλίου 2015. 
  75. ↑ «Leader of Libyan Islamists Ansar al-Sharia dies of wounds». Reuters. 23 January 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2015-09-24. https://web.archive.org/web/20150924212741/http://www.reuters.com/article/2015/01/23/us-libya-security-idUSKBN0KW1MU20150123. Ανακτήθηκε στις 23 January 2015. 
  76. ↑ «Wissam Ben Hamid dead says arrested Ansar spokesman; 13 militants reported to have blown themselves up». Libyan Herald. 6 Ιανουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2017. 
  77. ↑ «Islamists clash in Derna, Abu Sleem leader reported killed». Libya Herald. 10 June 2015. http://www.libyaherald.com/2015/06/10/islamists-clash-in-derna-abu-sleem-commander-wounded-possibly-killed/#axzz3ckcj48tF. Ανακτήθηκε στις 11 June 2015. 
  78. ↑ «Islamic State leadership in Libya». TheMagrebiNote. 22 Απριλίου 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Ιουλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 2 Ιουλίου 2015. 
  79. ↑ «Statement from Pentagon Press Secretary Peter Cook on Nov. 13 airstrike in Libya > U.S. DEPARTMENT OF DEFENSE > News Release View». Defense.gov. Ανακτήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 2015. 
  80. ↑ Joscelyn, Thomas (7 Δεκεμβρίου 2016). «Pentagon: Islamic State has lost its safe haven in Sirte, Libya». Long War Journal. Ανακτήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου 2016. 
  81. ↑ Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα Body Count.
  82. ↑ «Death toll in Libya last year was 433». Middle East Monitor. 2 Ιανουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 18 Μαΐου 2019. 
  83. ↑ «Human Rights Solidarity: About 4000 people were victims of armed fighting in Libya in 2018». Libya Observer. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 2019. 
  84. ↑ «Death toll of fighting in Libyan capital rises to 1,093: WHO». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Αυγούστου 2020. Ανακτήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 2020. 
  85. ↑ «LIBYA 2015/2016». Amnesty International. 
  86. ↑ «Libya's Second Civil War: How did it come to this?». Conflict News. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Μαρτίου 2015. Ανακτήθηκε στις 22 Μαρτίου 2015. National Post View (24 Φεβρουαρίου 2015). «National Post View: Stabilizing Libya may be the best way to keep Europe safe». National Post. Ανακτήθηκε στις 22 Μαρτίου 2015. 
  87. ↑ 87,0 87,1 Stephen, Chris (29 August 2014). «War in Libya - the Guardian briefing». The Guardian. https://www.theguardian.com/world/2014/aug/29/-sp-briefing-war-in-libya. Ανακτήθηκε στις 19 February 2015. 
  88. ↑ «Libya's Legitimacy Crisis». Carnegie Endowment for International Peace. 20 Αυγούστου 2014. Ανακτήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 2015. 
  89. ↑ «That it should come to this». The Economist. 10 January 2015. https://www.economist.com/news/briefing/21638123-four-year-descent-arab-spring-factional-chaos-it-should-come. 
  90. ↑ «Bashir says Sudan to work with UAE to control fighting in Libya». Al-Ahram Online. 23 February 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2018-07-13. https://web.archive.org/web/20180713164909/http://english.ahram.org.eg/NewsContent/2/8/123755/World/Region/Bashir-says-Sudan-to-work-with-UAE-to-control-figh.aspx. Ανακτήθηκε στις 24 March 2015. 
  91. ↑ «Libyan Unity Government Extends Control Over Tripoli Ministries». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Μαρτίου 2018. 
  92. ↑ «UN welcomes 'historic' signing of Libyan Political Agreement». UN. 
  93. ↑ Stephen, Chris (30 Μαρτίου 2016). «Chief of Libya's new UN-backed government arrives in Tripoli». The Guardian. Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2018. 
  94. ↑ «Ansar Al-Sharia Claims Control Of Benghazi, Declares Islamic Emirate In Libya». The International Business Times. 1 August 2014. http://www.ibtimes.com/ansar-al-sharia-claims-control-benghazi-declares-islamic-emirate-libya-1645328. «Libyan army says recaptures four barracks in Benghazi». The Star. 31 October 2014. http://www.thestar.com.my/News/World/2014/10/31/Libyan-army-says-recaptures-four-barracks-in-Benghazi/. 
  95. ↑ «Libyan army takes over remaining militant stronghold in Benghazi». Xinhua News Agency. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2019-08-18. https://web.archive.org/web/20190818134829/http://www.xinhuanet.com/english/2017-12/29/c_136858201.htm. Ανακτήθηκε στις 2020-01-12. 
  96. ↑ «Omar Al-Hassi in "beautiful" Ansar row while "100" GNC members meet». Libya Herald. 18 Νοεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2015. 
  97. ↑ «Why Picking Sides in Libya won't work». Foreign Policy. 6 Μαρτίου 2015.  "One is the internationally recognized government based in the eastern city of Tobruk and its military wing, Operation Dignity, led by General Khalifa Haftar. The other is the Tripoli government installed by the Libya Dawn coalition, which combines Islamist militias with armed groups from the city of Misrata. The Islamic State has recently established itself as a third force"
  98. ↑ «Isis in Libya: Islamic State driven out of Derna stronghold by al-Qaeda-linked militia». International Business Times UK. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2015. 
  99. ↑ Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα guardianbriefing2.
  100. ↑ «Attack on Sirte "imminent" says Presidency Council's new Operations Room». Libya Herald. 7 May 2016. https://www.libyaherald.com/2016/05/07/attack-in-sirte-imminent-says-presidency-councils-new-operations-room/. Ανακτήθηκε στις 7 May 2016. «Central Region Joint Operations Room announces all-out war on ISIS in Sirte». Libyan Express. 7 May 2016. http://www.libyanexpress.com/central-region-joint-operations-room-announces-all-out-war-isis-in-sirte/. Ανακτήθηκε στις 7 May 2016. 
  101. ↑ «Misratans report they have recaptured Abu Grain from IS». Libya Herald. 16 Μαΐου 2016. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2016. «Freed Gaddafi loyalists found dead in Libya's Tripoli». Al Jazeera. 12 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2016. «Libyan security forces pushing Islamic State back from vicinity of oil terminals». Reuters. 31 Μαΐου 2016. Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2016. «Al-Bunyan Al-Marsoos captures Harawa district, says will free Sirte in two days». The Libya Observer. 9 Ιουνίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Ιουνίου 2018. Ανακτήθηκε στις 7 Δεκεμβρίου 2016. «Libyan forces clear last Islamic State hold-out in Sirte». Reuters. Ανακτήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2016. «Libyan forces seize last Daesh positions in Sirte». Daily Sabah. 6 Δεκεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2016. 
  102. ↑ «US concerned about GNC coup on legitimate government in Libya». Libyan Express. 16 Οκτωβρίου 2016. 
  103. ↑ «Συμφωνία Τουρκίας - Λιβύης για τα θαλάσσια συνόρα στη Μεσόγειο». kathimerini.gr. 28 Νοεμβρίου 2019. https://www.kathimerini.gr/1053876/article/epikairothta/politikh/symfwnia-toyrkias---livyhs-gia-ta-8alassia-synora-sth-mesogeio. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2020. 
  104. ↑ 104,0 104,1 «Η συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης και η αντίδραση της Ελλάδας». 29 Νοεμβρίου 2019. http://pelop.gr/?page=article&DocID=551137. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2020. 
  105. ↑ «Απελάθηκε ο πρέσβης της Λιβύης». Η Καθημερινή: σελ. kathimerini.gr. 6 Δεκεμβρίου 2019. https://www.kathimerini.gr/1055003/article/epikairothta/politikh/apela8hke-o-presvhs-ths-livyhs. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2020. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Λιβυκός_Εμφύλιος_Πόλεμος_(2014-2020)&oldid=10197725"