Κοκκινόγεια Δράμας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Συντεταγμένες: 41°11′28″N 23°55′57″E / 41.19111°N 23.93250°E / 41.19111; 23.93250

Κοκκινόγεια
Η τοποθεσία στον χάρτη της Χώρας
Η τοποθεσία στον χάρτη της Χώρας
Κοκκινόγεια
Διοίκηση
ΧώραΕλλάδα
ΠεριφέρειαΑνατολικής Μακεδονίας και Θράκης
Περιφερειακή ΕνότηταΔράμας
ΔήμοςΔήμος Προσοτσάνης
Δημοτική ΕνότηταΠροσοτσάνης
Γεωγραφία και Στατιστική
Γεωγραφικό ΔιαμέρισμαΜακεδονία
Υψόμετρο143 μέτρα
Πληθυσμός533 (2011)
Ταχ. κωδ.662 00
Τηλ. κωδ.2522

Τα Κοκκινόγεια είναι ημιορεινό χωριό της Ανατολικής Μακεδονίας στην Περιφερειακή Ενότητα Δράμας.[1]

Γενικά και ιστορικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα Κοκκινόγεια βρίσκονται στους νοτιοδυτικούς πρόποδες του όρους Φαλακρό σε υψόμετρο 143 μέτρα[2], λίγο πριν ο χείμαρρος Ξηροπόταμος (περνάει ανατολικά του χωριού) καταλήξει στον ποταμό Αγγίτη (δυτικά). Απέχουν 18 χλμ. Δ.-ΒΔ. από τη Δράμα και περίπου 4 χλμ. Δ.-ΒΔ. από το Προσοτσάνη (έδρα του δήμου) ενώ ανατολικά περνάει η ΕΟ Δράμας - Ελληνοβουλγαρικά Σύνορα. Υπήρξε κεφαλοχώρι (το 1960 είχε πάνω από 2.000 κατοίκους) και γνωστό καπνοχώρι της περιοχής. Οι κάτοικοί του ασχολούνται κυρίως με την γεωργία καλλιεργώντας σε ποτιστικά κτήματα καπνά, σιτάρι, καλαμπόκι, βαμβάκι, τριφύλλι, λίγα λαχανικά και με την κτηνοτροφία (βοσκή βοοειδών, χοίρων και αμνοεριφίων). Στην ευρύτερη περιοχή υπάρχουν μεταλλεία μαρμάρου.[3] Από το 1998 δραστηριοποιείται ο Παραγωγικός Συνεταιρισμός Γυναικών Κοκκινογείων.[4]

Την περίοδο της τουρκοκρατίας θεωρείτο μικτό χωριό που κατοικείτο από βουλγαρόφωνους χριστιανούς και μουσουλμάνους ενώ η τότε ονομασία, του ήταν Κουμπάλιστα. Με την ανταλλαγή πληθυσμών οι μουσουλμάνοι μετακινήθηκαν στην Τουρκία και παράλληλα στο χωριό ήρθαν και εγκαταστάθηκαν αρχικά 219 οικογένειες προσφύγων (879 άτομα)[5] από Μικρά Ασία, Εύξεινο Πόντο, Ανατολική Θράκη καθώς και Σαρακατσάνοι ενώ οι περισσότεροι βουλγαρόφωνοι μέχρι το 1925 το εγκατέλειψαν.

Αξιοθέατα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το σημαντικότερο αξιοθέατο είναι η εκκλησία των Ταξιαρχών η οποία έχει χαρακτηριστεί "ως κτήριο που χρήζει ειδικής κρατικής προστασίας με ζώνη προστασίας τον χώρο που περικλείεται από την αυλή του ναού, επειδή: α) αποτελεί τυπικό δείγμα της μονόχωρης εκκλησίας που απαντά στην περιοχή του Νομού Δράμας κατά τον 19ο αιώνα και β) περιέχει αξιόλογα αρχιτεκτονικά μέλη, παλαιοχριστιανικών χρόνων, στον αύλειο χώρο και γ) αποτελεί τεκμήριο για την ιστορία του τόπου και της περιοχής γενικά του Νομού Δράμας τόσο στα παλιοχριστιανικά όσο και στα νεότερα μεταβυζαντινά χρόνια."[6]

Διοικητικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά την απελευθέρωση αναφέρεται επίσημα το 1919 με την ονομασία Κουμπάλιστα στο ΦΕΚ 42Α - 20/02/1920 να ορίζεται έδρα της ομώνυμης κοινότητας. Το 1927 με το ΦΕΚ 76Α - 02/05/1927 μετονομάστηκε σε Κοκκινόγεια.[7] Σύμφωνα με το Πρόγραμμα «Καλλικράτης» μαζί με τον Αγγίτη και τις Πηγές αποτελούν την τοπική κοινότητα Κοκκινογείων που υπάγεται στη δημοτική ενότητα Προσοτσάνης του Δήμου Προσοτσάνης και σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει πληθυσμό ως κοινότητα 663 κατοίκους ενώ ως οικισμός 533.[8]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Εγκυκλοπαίδεια Νέα Δομή. Αθήνα: Τεγόπουλος - Μανιατέας. 1996. σελ. 304, τομ. 17. 
  2. «ΚΟΚΚΙΝΟΓΕΙΑ (Χωριό) ΔΡΑΜΑ - GTP». www.gtp.gr. Ανακτήθηκε στις 3 Μαΐου 2021. 
  3. «Ιστοσελίδα Κοκκινόγειας Δράμας». www.kokkinogia.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 3 Μαΐου 2021. 
  4. «Παραγωγικός Συνεταιρισμός Γυναικών Κοκκινογείων». www.ellinikifoni.gr. Ανακτήθηκε στις 3 Μαΐου 2021. 
  5. «Κατάλογος προσφυγικών συνοικισμών Μακεδονίας». archive.is. 30 Ιουνίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιουνίου 2012. Ανακτήθηκε στις 3 Μαΐου 2021. CS1 maint: Unfit url (link)
  6. «Διαρκής κατάλογος των κηρυγμένων Αρχαιολογικών χώρων και Μνημείων της Ελλάδος». Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιουνίου 2022. Ανακτήθηκε στις 3 Μαΐου 2021. 
  7. «ΕΕΤΑΑ-Διοικητικές Μεταβολές των Οικισμών». www.eetaa.gr. Ανακτήθηκε στις 3 Μαΐου 2021. 
  8. «ΦΕΚ αποτελεσμάτων ΜΟΝΙΜΟΥ πληθυσμού», σελ. 10486 (σελ. 12 του pdf)