Καρλ Γιάκομπ Ίκεν

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Καρλ Γιάκομπ Ίκεν
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση1789
Θάνατος1841
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΓερμανικά
Πληροφορίες ασχολίας

Ο Καρλ Γιάκομπ Λούντβιχ Ίκεν (γερμανικά: Karl Jakob Ludwig Iken[1], Βρέμη 1789 - Φλωρεντία 1841) ήταν Γερμανός λόγιος, μεταφραστής, λαογράφος και Φιλέλληνας που άκμασε κατά το πρώτο μισό του 19ου αιώνα[2][3][4].

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρώτα χρόνια και σπουδές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου του 1789 στη Βρέμη, ήταν γιος του νομικού Γιάκομπ Ίκεν και καταγόταν από σημαντική οικογένεια της Βόρειας Γερμανίας που ανέδειξε διάφορους εμπόρους και επιστήμονες και οι ρίζες της οποίας ανάγονται στον 16ο αιώνα[2]. Πέρασε τα μαθητικά του χρόνια στο παιδαγωγείο της γενέτειράς του (όπου διδάχτηκε μεταξύ άλλων λατινικά, αρχαία ελληνικά, καλλιτεχνικά, μαθηματικά και ιατρική) και στην ιδιωτική σχολή του μουσικού Κρίστιαν Βίλχελμ Μίλλερ, μαθαίνοντας διάφορα μουσικά όργανα όπως φλογέρα, βιολί και κυρίως πιάνο στο οποίο έδειχνε ιδιαίτερη κλίση. Το 1808, ικανοποιώντας τη θέληση του πατέρα του, ξεκίνησε σπουδές στην ιατρική, τις οποίες ωστόσο εγκατάλειψε έναν χρόνο αργότερα, μεταπηδώντας στον κλάδο της φιλολογίας και της φιλοσοφίας, καθώς έκρινε πως η ιατρική δεν του ταίριαζε[3].

Στη συνέχεια σπούδασε πρώτα στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν και κατόπιν στο αντίστοιχο του Βερολίνου μέχρι και το 1812. Στα συγκεκριμένα εκπαιδευτικά ιδρύματα είχε ως καθηγητές τους Φίχτε, Βολφ, Ντίσεν, Σλάιερμαχερ κ.ά., οι οποίοι αναφέρονται ως άτομα που άσκησαν επιρροή στη μεθοδολογία του, ενώ συνδέθηκε φιλικά με τον Άρθουρ Σοπενχάουερ[3].

Συγγραφική δραστηριότητα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατόπιν εργάστηκε ως καθηγητής σε διάφορα σχολεία, ενώ συνέχισε τις σπουδές πλάι στον Χάινριχ Λούντεν. Απέκτησε το διδακτορικό του δίπλωμα το 1817 με την εκπόνηση διατριβής γραµµένης στη λατινική γλώσσα, υπό το τίτλο De statu Graeciae hodierno deque Neohellenum seu Romaicorum historia tam politica quam literaria (ελληνικά: «Περί της κατάστασης της σύγχρονης Ελλάδας και της Ιστορίας των Νεοελλήνων ή Ρωµιών από άποψη πολιτική και λογοτεχνική»)[5]. Η συγκεκριμένη διατριβή, παρά τα κενά και τις αδυναμίες της, κατάσταση την οποία αναγνώριζε και ο ίδιος ο Ίκεν, αποτελεί το πρώτο γερµανικό επιστηµονικό κείμενο µε θέμα τη νεοελληνική λογοτεχνία και ιστορία[3].

Τα επόμενα χρόνια ακολούθησαν το Hellenion[6] (ελλ: «Ελλήνιον») κατά το 1822, μια μετάφραση των Προλεγόµενων του Κοραή στον Αριστοτέλη (1823), το δίτομο έργο Leukothea (Λειψία, 1825) και η τρίτοµη Eunomia που εκδόθηκε το 1827 και αποτελεί ανθολογία κειμένων της νεοελληνικής λογοτεχνίας[5]. Ακόμη συνέταξε κατάλογο με τους περιηγητές που επισκέφθηκαν τον ελλαδικό χώρο[2] από την περίοδο της Άλωσης της Κωνσταντινουπόλεως μέχρι το 1818 και μετέφρασε περσικά παραμύθια στη γερμανική γλώσσα[2][3].

Για τις ανάγκες των μελετών του ο Ίκεν είχε επαφές μέσω αλληλογραφίας ή δια ζώσης με Έλληνες λόγιους και διανοούμενους της εποχής του όπως οι Α. Κοραής, Θ. Φαρμακίδης, Α. Νέγρης, Σ. Κανέλλος κ.ά[3]. Παράλληλα, διατηρούσε επαφές με τον Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε[4].

Απεβίωσε στη Φλωρεντία, την 23η Απριλίου[2] του 1841.

Εργογραφία (ενδεικτική)[2][Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Hellenion (1822)
  • Leukothea (δύο τόμοι, Λειψία 1825)
  • Eunomia (τρεις τόμοι, 1827)

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Το όνομά του απαντάται στη βιβλιογραφία και ως Carl.
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 «Iken, Karl». deutsche-biographie.de (στα Γερμανικά). Deutsche Biographie. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2019. 
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 Διαµαντοπούλου, Λίλια. «Ο Φιλέλληνας Carl Jakob Iken (1789-1841) και ο ρόλος του στις Νεοελληνικές Σπουδές» (PDF). eens.org. Ευρωπαϊκή Εταιρεία Νεοελληνικών Σπουδών. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2019. 
  4. 4,0 4,1 von Goethe, J. W. (2008) [1994]. Faust. Part Two. Translation: David Luke. Oxford University Press. σελ. 287. 
  5. 5,0 5,1 Διαμαντοπούλου, Λίλα. «Ο φιλέλληνας Carl Jakob Iken (1789-1841) και ο πρωτοποριακός του ρόλος για τις Νεοελληνικές Σπουδές». academia.edu. Academia. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2019. 
  6. Καρολίδου, Παύλου (1917). Ο Γερμανικός Φιλελληνισμός. Εν Αθήναις. σελ. 31. 

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]