Ιάκωβος Β΄ Μπαρότσι
| Ιάκωβος Β΄ Μπαρότσι | |
|---|---|
Πρύτανης Χανιά | |
| Περίοδος | 1290 |
βάιλου του Nεγκροπόντε | |
| Περίοδος | 1295-1297 |
Δούκας της Κάντιας | |
| Περίοδος | 1301-1303 |
πρίγκιπας της Σαντορίνης | |
| Περίοδος | 1301-1308 |
| Διάδοχος | Ανδρέας Β΄ Μπαρότσι |
| Θάνατος | 1308 Κάντια |
| Επίγονοι | Ανδρέας Β΄ Μπαρότσι |
| Πατέρας | Ανδρέας Μπαρότσι |
| δεδομένα () | |
Ο Ιάκωβος Β΄ Μπαρότσι, εξελληνισμένα Βαρότσης, ιταλ.: Iacopo ή Jacopo ΙΙ Barozzi (απεβ. το 1308), από την Οικογένεια Μπαρότσι ήταν Βενετός ευγενής και ο πρώτος κύριος της Σαντορίνης στις Κυκλάδες. [1] Κατέλαβε επίσης αρκετές υψηλές αποικιακές θέσεις για τη Βενετική Δημοκρατία.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Aνδρέα [2] αξιωματούχου της Βενετίας. Ξεκινώντας με τον Καρλ Χοπφ τον 19ο αι., αρκετοί σύγχρονοι ιστορικοί υποστήριξαν, ότι η οικογένειά του είχε κυβερνήσει το νησί της Σαντορίνης ως φέουδο μετά την Δ΄ Σταυροφορία, πράγμα που σημαίνει ότι ο Ιάκωβος Β΄ ήταν κληρονόμος της κυριαρχίας του, αλλά αυτό διαψεύστηκε στο δεύτερο μισό του 20ου αι., όταν αποδείχθηκε ότι η κυριαρχία των Μπαρότσι στη Σαντορίνη μπορεί να τεκμηριωθεί μόνο από τις αρχές του 14ου αι. και μετά. [3] [4]
Η πρώιμη σταδιοδρομία του Ιακώβου Β΄ ξεκίνησε ως αποικιακού διαχειριστή της Βενετικής Δημοκρατίας στο Αιγαίο: στις αρχές της δεκαετίας του 1290 υπηρέτησε ως επόπτης (rector) των Χανίων στη Βενετική αποικία της Κρήτης, στη συνέχεια ως βάιλος του Νεγροπόντε από τον Αύγουστο του 1295 έως το 1297 και τέλος ως δούκας της Κάντιας στην Κρήτη από το 1301 έως το 1303 [2]
Ταυτόχρονα, ένα συμβούλιο αποφάσισε να οπλίσει έναν στόλο δεκαοκτώ γαλέρες δίνοντας τη διοίκηση στον Ιακώβου Β, κατά τη διάρκεια μιας μάχης Modone και Corone.[5]
Αρκετά νησιά (συμπεριλαμβανομένης της Σαντορίνης) είχαν αποσπαστεί από τους Λατίνους άρχοντές τους και ανακτηθεί από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία στη δεκαετία του 1270 στον απόηχο των εκστρατειών του Λικάριου. Αυτή η πορεία άλλαξε στις αρχές του 14ου αι., όταν διάφοροι Λατίνοι ηγέτες βρήκαν την ευκαιρία να δημιουργήσουν νέες κυριαρχίες στα νησιά, με συχνό επακόλουθο συγκρούσεις με την οικογένεια Σανούδων του δουκάτου της Νάξου. [6]
Το 1301 ο Γουλιέλμος Α΄ Σανούδος δούκας της Νάξου, που θεωρούσε τον εαυτό του φεουδάρχη της Σανορίνης, ετοίμαζε εκστρατεία για την ανάκτηση της νήσου. Η τύχη της επιχείρησης είναι ασαφής, αλλά σε συνθήκη που συνήφθη μεταξύ της Βενετίας και του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Ανδρόνικου Β΄ Παλαιολόγου το 1302, αναγνωρίστηκε η Βενετική κατοχή του νησιού. [2] Σε αυτή, ο Ιάκωβος Β΄ ονομαζόταν κύριος της Σαντορίνης και της Θηρασίας (dominator insularum Sancte Erini et Thyrasie), αλλά αναγνώριζε απευθείας τη Βενετία, όχι τον δούκα της Νάξου, ως φεουδαρχικό επικυρίαρχό του. Ως αποτέλεσμα, ο τελευταίος κατέλαβε τον Ιάκωβο Β΄ καθώς εκείνος περνούσε από τις επικράτειές του στο τέλος της θητείας του ως δούκας της Κάντιας. Το Μέγα Συμβούλιο της Βενετίας παρενέβη αμέσως και διέταξε την απελευθέρωση του Ιακώβου. [2] Σε αντίθεση με τους προηγούμενους λογίους, ο Ιάκωβος Β΄ ήταν -σύμφωνα με τους νεότερους ερευνητές- ο πρώτος κύριος της Σαντορίνης από την οικογένεια Μπαρότσι. [1]
Ο Ιάκωβος Β΄ το 1306 κατείχε προσωρινά το νησί της Νίσυρος.[7] Το 1308 αποσύρθηκε στην Κάντια όπου πέθανε.[8]
Βιβλιογραφικές αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 Koumanoudi 2005, σελ. 262.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Borsari 1964.
- ↑ Borsari 1966.
- ↑ Robbert 1985, σελ. 432.
- ↑ Vianoli 1680, σελ. 347.
- ↑ Loenertz 1975.
- ↑ Ανώνυμος 1876, σελ. 90.
- ↑ Borsari 1876.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Borsari, Silvano (1964). "BAROZZI, Iacopo". Dizionario Biografico degli Italiani, Volume 6: Baratteri–Bartolozzi (in Italian). Rome: Istituto dell'Enciclopedia Italiana.
- Borsari, Silvano (1966). Studi sulle colonie veneziane in Romania nel XIII secolo (στα Ιταλικά). Naples: Università di Napoli.
- Koumanoudi, Marina (2005). «The Latins in the Aegean after 1204: Interdependence and Interwoven Interests». Στο: Laiou, Angeliki. Urbs Capta: The Fourth Crusade and its Consequences – La IVe Croisade et ses conséquences. Paris: Lethielleux. σελίδες 247–267. ISBN 2-283-60464-8.
- Loenertz, Raymond-Joseph (1975). Les Ghisi, dynastes vénitiens dans l'Archipel (1207-1390) (στα Γαλλικά). Florence: Olschki.
- Vianoli, Alessandro Maria (1680). Historia veneta di Alessandro Maria Vianoli nobile veneto. (Parte prima-seconda): 1 (στα Ιταλικά). σελ. 347.
- Robbert, Louise Buenger (1985). "Venice and the Crusades". In Setton, Kenneth M.; Zacour, Norman P.; Hazard, Harry W. (eds.). A History of the Crusades, Volume V: The Impact of the Crusades on the Near East. Madison and London: University of Wisconsin Press. pp. 379–451. ISBN 0-299-09140-6.
- Ανώνυμος (1876). Johanniter-Ordensblatt: amtliche Monatschrift der Balley Brandenburg. σελ. 90.