Ζερμαίν Πιλόν

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ζερμαίν Πιλόν
Ανδριάντας του Ζερμαίν Πιλόν στο Λούβρο, ανάμεσα στους 86 Επιφανείς Άνδρες της Γαλλίας
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Germain Pilon (Γαλλικά)
Γέννηση1525[1][2][3]
Παρίσι
Θάνατος3  Φεβρουαρίου 1590[4][2][5]
Παρίσι
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία[6]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[7]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταγλύπτης
Περίοδος ακμής1540[8] - 1590[8]
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Ζερμαίν Πιλόν (γαλλικά: Germain Pilon), γεννήθηκε περίπου το 1528 στο Παρίσι και πέθανε το 1590 στην ίδια πόλη, ήταν Γάλλος γλύπτης.[9]

Με τον Ζαν Γκουζόν θεωρούνται οι σημαντικότεροι γλύπτες της Γαλλικής Αναγέννησης. Στα έργα του συγκαταλέγονται τα επιτάφια μνημεία των τελευταίων Βαλουά, συνθέσεις που κατατάσσονται στο καλλιτεχνικό ρεύμα του Μανιερισμού. [10]

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ζερμαίν Πιλόν

Ο Ζερμαίν Πιλόν γεννήθηκε στο Παρίσι το 1528 και εκπαιδεύτηκε από τον πατέρα του γλύπτη Αντρέ Πιλόν. Από τα λίγα γνωστά για τη νεανική ζωή του είναι ότι αρχικά συνεργάστηκε με τον πατέρα του σε διάφορα θρησκευτικά αγάλματα και μορφές μνημειακών τάφων. Αργότερα μαθήτευσε στον Πιέρ Μποντάν. [11]

Ο Πιλόν ειδικεύθηκε σε κατασκευές με μάρμαρο, χαλκό, ξύλο και τερακότα. Από το 1555 περίπου παρείχε μοντέλα για παρισινούς χρυσοχόους. Ήταν επίσης ειδικευμένος στο σχέδιο.

Από το 1570, γνωστός πλέον, είχε μεγάλο εργαστήριο στο Παρίσι. Το 1572, ο καλλιτέχνης έλαβε το αξίωμα του Γενικού ελεγκτή αγαλμάτων. Αυτή την εποχή φιλοτέχνησε αρκετούς ανδριάντες, μια σειρά μενταγιόν με μορφές των μελών της βασιλικής οικογένειας, καθώς και διάφορες μαρμάρινες και χάλκινες προτομές, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν αυτή του Καρόλου Θ΄, του Ερρίκου Γ', του Ζαν ντε Μορβιλιέ και άλλων αριστοκρατών. Τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής του είχε μεγάλη πελατεία από τη γαλλική αριστοκρατία: λόγω της αφθονίας των παραγγελιών και τη φιλοτέχνηση των 380 διακοσμητικών μορφών (μασκαρόν) της γέφυρας Πον Νεφ,[12] συνεργάσθηκε με τους γιους του και άλλους συνεργάτες όπως ο Ματιέ Ζακέ, οι οποίοι εξασφάλισαν την επιτυχία του στιλ Ζερμαίν Πιλόν για αρκετές δεκαετίες.[13]

Διακοσμητικές μορφές στη γέφυρα Πον Νεφ (π. 1588)

Τα παλαιότερα έργα του Ζερμαίν Πιλόν - με τον ρεαλισμό και το θεατρικό τους συναίσθημα - δείχνουν την επιρροή της Σχολής του Φονταινεμπλώ, του Μιχαήλ Αγγέλου και του ιταλικού μανιερισμού, σταδιακά όμως, διαμόρφωσε πιο χαρακτηριστική γαλλική έκφραση προσθέτοντας στοιχεία της κλασικής τέχνης και της γοτθικής γλυπτικής. Τα έργα του αποτελούν μια μεταβατική φάση ανάμεσα στη γοτθική παράδοση και τη γλυπτική της περιόδου του Μπαρόκ. [14]

Μεγάλο μέρος του έργου του αποτελείται από επιτάφια μνημεία, ειδικά στη Βασιλική του Σαιν Ντενί. Ήταν ο αγαπημένος γλύπτης της βασίλισσας Αικατερίνης των Μεδίκων, η οποία μετά τον απροσδόκητο θάνατο του Ερρίκου Β' σε ένα τουρνουά το 1559, του ανέθεσε την κατασκευή μνημείου για να αποθέσει την καρδιά του βασιλιά και τη δική της μετά τον θάνατό της.

Ο Ζερμαίν Πιλόν παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε 11 παιδιά. Πέθανε στο Παρίσι το 1590.

Έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Τρεις Χάριτες φέρουσες την καρδιά του Ερρίκου Β΄ (1562)
Ταφικό μνημείο της Βαλεντίνας Μπαλμπιάνι (1574) Λούβρο

Στα πιο διάσημα έργα του Πιλόν περιλαμβάνονται:

  • Οκτώ αγάλματα για το επιτάφιο μνημείο του Φραγκίσκου Α' (συνεργασία με τον Φιλιμπέρ Ντελόρμ, 1558).
  • Τα γλυπτά του μνημείου που περιέχει την καρδιά του Ερρίκου Β΄ της Γαλλίας (1561–1562), βρίσκεται στο Λούβρο - κατασκευασμένο σε συνεργασία με τον Ντομένικο ντελ Μπαρμπιέρι, ο οποίος σχεδίασε το βάθρο. Ο Πιλόν ήταν υπεύθυνος για τα αγάλματα των Τριών Χαρίτων, που δημιούργησε από ένα μόνο κομμάτι μαρμάρου. Η καρδιά του βασιλιά τοποθετήθηκε σε μία τεφροδόχο που κρατούσαν οι Τρεις Χάριτες, αλλά αυτό το δοχείο καταστράφηκε κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης και έχει δημιουργηθεί αντίγραφο. [15]
  • Το επιτάφιο μνημείο του Ερρίκου Β' και της Αικατερίνης των Μεδίκων (1561–1573) στη Βασιλική του Σαιν-Ντενί. Ο Πιλόν φιλοτέχνησε τις δύο γονατιστές χάλκινες μορφές που απεικονίζουν τον βασιλιά και τη βασίλισσα ζωντανούς να προσεύχονται πάνω στο μνημείο, τις τέσσερις γωνιακές φιγούρες των τεσσάρων Αρετών στις γωνίες του μνημείου και τα αγάλματα της βασίλισσας και του βασιλιά πάνω στο νεκρικό τους κρεβάτι στο κέντρο του μνημείου. Την επίβλεψη της κατασκευής του μνημείου είχε ο Φραντσέσκο Πριματίτσο. (Αναφέρεται ότι η Αικατερίνη των Μεδίκων όταν είδε το μνημείο λιποθύμησε.)
  • Αγάλματα του Ερρίκου Β' και της Αικατερίνης των Μεδίκων με ενδυμασία στέψης (1583) στη Βασιλική του Σαιν-Ντενί.
  • Ο Χριστός εξερχόμενος του τάφου (ή Η Ανάσταση) και μορφές των φυλάκων του τάφου, συγκεντρώθηκαν το 1933 στο Μουσείο του Λούβρου.
  • Η Παναγία των Θλίψεων (π.1585) (τερακότα) βρίσκεται στην εκκλησία Αγίου Παύλου και Αγίου Λουδοβίκου στο Παρίσι.[16]
  • Ταφικό μνημείο της Βαλεντίνας Μπαλμπιάνι (1574), Λούβρο
  • Η Αποκαθήλωση του Χριστού (1580–1585) (χάλκινο ανάγλυφο), Λούβρο
  • Οι Τρεις Μοίρες (Μουσείο Κλυνύ, Παρίσι).
  • Μενταγιόν

Πινακοθήκη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 118792210. Ανακτήθηκε στις 17  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 (Ολλανδικά) RKDartists. 321930. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 «AGORHA» (Γαλλικά) 51035. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb123823614. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  5. ↑ Jacques Thirion: «Pilon [Pillon], Germain» 13  Δεκεμβρίου 2017.
  6. ↑ artist list of the National Museum of Sweden. 12  Φεβρουαρίου 2016. kulturnav.org/18390920-d78c-4ab2-bee4-d82ff0e220b2. Ανακτήθηκε στις 28  Φεβρουαρίου 2016.
  7. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb123823614. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 (Ολλανδικά) RKDartists. rkd.nl/explore/artists/321930. Ανακτήθηκε στις 22  Σεπτεμβρίου 2022.
  9. ↑ . «visual-arts-cork.com/sculpture/germain-pilon». 
  10. ↑ Jean Pierre Babelon (dir.), Germain Pilon , Paris, Beaux Arts, coll. « L'Art français », 1927, 150 p..
  11. ↑ Thirion, Jacques (1996). "Pilon, Germain", vol. 24, pp. 812–815, in The Dictionary of Art (34 volumes), edited by Jane Turner. New York: Grove
  12. ↑ Τα τελευταία έξι πρωτότυπα φυλάσσονται στο Παρίσι στο μουσείο Καρναβαλέ.
  13. ↑ Geneviève Bresc-Bautier (éd.), Germain Pilon et les sculpteurs français de la Renaissance, Actes du colloque organisé par le Service culturel du musée du Louvre les 26 et 27 octobre 1990, Paris, éd. la Documentation française, 1993.
  14. ↑ Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα, Ζερμαίν Πιλόν, τομ. 49, σελ. 224
  15. ↑ Victoria L. Goldberg, "Graces, Muses, and Arts: The Urns of Henry II and Francis I" Journal of the Warburg and Courtauld Institutes 29 (1966), pp. 206-218.
  16. ↑ . «biography.yourdictionary.com/germain-pilon». 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Germain Pilon στο Wikimedia Commons


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ζερμαίν_Πιλόν&oldid=9626727"