Ελισάβετ του Σαιν-Πολ
| Ελισάβετ του Σαιν-Πολ | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Θάνατος | 1240 Frévent |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Γκωτιέ Γ΄ του Σατιγιόν (από 1196)[1] John of Béthune |
| Τέκνα | Ούγος Α΄ του Μπλουά[2] Γκυ Β΄ του Σαιν-Πολ Eustachie de Châtillon[3] |
| Γονείς | Ούγος Δ΄ του Σαιν-Πολ και Γιολάντα του Αινώ |
| Οικογένεια | House of Campdavaine |
| Θυρεός | |
 | |
Η Ελισάβετ, γαλλ. Élisabeth Candavène (περίπου 1180 – 1240/1247), ήταν η κόμισσα του Saint-Pol από το 1205 μέχρι το τέλος της, αν και η αποτελεσματική διακυβέρνησή της περιορίστηκε στις περιόδους 1219–1222 και 1226–1227. Τον υπόλοιπο χρόνο η κομητεία διοικούνταν από τον πρώτο της σύζυγο και από τους γιους της. Από το 1196 έως το 1219, ήταν παντρεμένη με τον Γκωτιέ Γ΄ κύριο του Σατιγιόν. Από το 1228 έως το 1238 ήταν παντρεμένη με τον ακτήμονα Ιωάννη του Μπετύν (Béthune). Ήταν προστάτιδα των Κιστερκιανών.
Η Ελισάβετ δεν αναφέρεται σε κανένα σωζόμενο χρονικό. Η ζωή της μπορεί να εντοπιστεί μόνο μέσα από καταστατικά, για την περίοδο μετά το τέλος του πρώτου της συζύγου, που αναφέρεται κυρίως σε 39 σωζόμενα καταστατικά, που εκδόθηκαν από αυτήν μεταξύ 1219 και 1240 [4].
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Ελισάβετ είχε την καταγωγή στους Κανταβέν (Candavène)· ήταν το μεγαλύτερο παιδί του κόμη Ούγου Δ΄ κυρίου του Σαιν-Πολ και της Γιολάντας των Φλάνδρας, κόρης του Bαλδουίνου Δ΄ κόμη του Αινώ. Γεννήθηκε λίγο μετά τον γάμο τους το 1179 και πήρε το όνομά της από τη μεγαλύτερη εξαδέλφη της, Ισαβέλλα του Αινώ, η οποία είχε αρραβωνιαστεί με τον βασιλιά Φίλιππο Β' της Γαλλίας. [5] Η ορθογραφία Isabella (ή Ysabella, Isabel, κ.λπ.) αντιπροσώπευε τη δημώδη προφορά του ονόματος. Η Ελισάβετ εμφανίζεται μερικές φορές ως Isabel(la), ειδικά μετά το 1228. [6] Είχε μία μικρότερη αδελφή,που ονομαζόταν Eυσταθία (Εustachie, Εστασύ). [5]
Η παλαιότερη σωζόμενη πηγή που αναφέρει την Ελισάβετ, είναι μια συμφωνία, που συνήφθη από τον Ούγο και τη Γιολάντα με ένα τοπικό κοινόβιο το 1190, ως προετοιμασία για τη συμμετοχή του Ούγου στην Γ΄ Σταυροφορία. Ο Ούγος και η Γιολάντα αναφέρονται στη συμφωνία στη συγκατάθεση των κορών τους. Την ίδια χρονιά, ο Ούγος επιτέθηκε σε έναν υποτελή «με τη σύμφωνη γνώμη και τη θέληση της Ελισάβετ, της κόρης μας», υπονοώντας ξεκάθαρα ότι ήταν η κληρονόμος του. [5] Εκτός από την κομητεία του Σαιν-Πολ, θα κληρονομούσε επίσης και φέουδα στην Αγγλία. [7]
Αν και μόλις δέκα ετών, η Ελισάβετ συνέχισε να συνδέεται με την αντιβασιλεία της μητέρας της. Αυτή και η Ευσταθία έγιναν μάρτυρες σε ένα καταστατικό του 1190, ερήμην του πατέρα τους. Έγινε μάρτυρας ενός άλλου τον Οκτώβριο του 1193, μετά την επιστροφή του πατέρα της. [5]
Γάμος με τον Γκωτιέ κύριο του Σατιγιόν[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1196, σε ηλικία περίπου δεκαέξι ετών, η Ελισάβετ παντρεύτηκε τον Γκωτιέ Γ΄ του Οίκου Σατιγιόν, ο οποίος ήταν κύριος των Σατιγιόν-συρ-Μαρν, Κρεσύ-αν-Μπρί, Moνζαί-λα-Τουρ και Πιερφόντ στην Καμπανία. Αυτός ο γάμος αντιπροσώπευε μία αλλαγή στη στρατηγική για τους Καντανέβ, οι οποίοι είχαν συνήθως βλέμμα προς τον βορρά (όπως στο Αινώ) για συμμαχίες γάμου. Οι Σατιγιόν ήταν στενοί σύμμαχοι του βασιλιά ωστόσο, και ο γάμος της Ελισάβετ αντιπροσωπεύει την αναγνώριση της ανερχόμενης δύναμης του στέμματος υπό τον Φίλιππο Β'. [8] Μετά τον γάμο της, με τον συνήθη τρόπο των ευγενών γυναικών εκείνης της εποχής, η Ελισάβετ πήρε το τοπωνύμιο του συζύγου της ως επώνυμό της, αποκαλώντας τον εαυτό της Eλισάβετ του Σατιγιόν (στα λατινικά Elisabeth ή Elizabeth de Castellione ). [9] [10]
Η Ελισάβετ έφτιαξε μία σφραγίδα για τον εαυτό της ως κυρία του Σατιγιόν. Αν και δεν είναι γνωστά έγγραφα, που εκδόθηκαν από αυτήν πριν από το 1205, ήταν μάρτυρας και έβαλε τη σφραγίδα της σε πολλές πράξεις του συζύγου της, συμπεριλαμβανομένης μίας το 1196 υπέρ της Σαιν-Ζενεβιέβ ντε Παρί, μία άλλη του 1204 για την Παναγία των Παρισίων και μία τον Ιανουάριο. 1205 για το Σαιν-Ντενί. [8]
Τον Μάρτιο του 1202 η Ελισάβετ επέστρεψε στο Σαιν-Πολ για να μαρτυρήσει στα καταστατικά του πατέρα της, καθώς αυτός ετοιμαζόταν να φύγει στην Δ΄ Σταυροφορία. Ο σύζυγός της τη συνόδευε, και ήταν επίσης μάρτυρας των εγγράφων. Όταν ο Ούγος Δ΄ απεβίωσε ενώ βρισκόταν στη σταυροφορία, η Γιολάντα αποσύρθηκε στα κτήματά της, Encre και Bucquoy και παρέδωσε την κομητεία στον Γκωτιέ να έχει τα δικαιώματα της συζύγου του. Αν και νομικά κόμισσα, η Ελισάβετ δεν άσκησε εξουσία στο Σαιν-Πολ αυτή τη στιγμή. Έγινε μάρτυρας και σφράγισε μόνο 14 από τα 27 καταστατικά του συζύγου της για το Σαιν-Πολ, αν και όταν το έκανε ήταν συνήθως ως συνεκδότης. [11] Η μόνη γνωστή πράξη της εντελώς ανεξάρτητη από τον σύζυγό της κατά τη διάρκεια του γάμου τους, ήταν το αίτημά της προς τον πάπα Ονώριο Γ' να της επιτραπεί να ακούσει τη Λειτουργία, παρόλο που η κομητεία της βρισκόταν υπό απαγόρευση. Ο Ονώριος Γ΄ έδωσε απαλλαγή, επειδή η απαγόρευση επιβλήθηκε χωρίς την υπαιτιότητά της. [11] [12]
Διαφωνία με τον Γκυ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Χρέη και απώλεια εξουσίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η αντιβασιλεία του Γκυ και του Ούγου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Δεύτερος γάμος και η εξέγερση βαρώνων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εκχώρηση Ανκρ και τα τελευταία έτη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Clarke, Peter D. (2007). The Interdict in the Thirteenth Century: A Question of Collective Guilt. Cambridge University Press.
- Evergates, Theodore (2007). The Aristocracy in the County of Champagne, 1100–1300. University of Pennsylvania Press.
- Nieus, Jean-François (2012). «Élisabeth Candavène, comtesse de Saint-Pol (†1240/47): une héritière face à la Couronne». Στο: Éric Bousmar. Femmes de pouvoir, femmes politiques durant les derniers siècles du Moyen Âge et au cours de la première Renaissance. De Boeck. σελίδες 185–211.
- ↑ p70905.htm#i709049. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.
- ↑ Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ Nieus 2012, σελ. 186.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 Nieus 2012, σελ. 187.
- ↑ Nieus 2012, σελ. 207.
- ↑ Nieus 2012, σελ. 191.
- ↑ 8,0 8,1 Nieus 2012, σελ. 188.
- ↑ Nieus 2012.
- ↑ Evergates 2007, σελ. 137.
- ↑ 11,0 11,1 Nieus 2012, σελ. 189.
- ↑ Clarke 2007, σελ. 137.