Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του «Θρασύβουλος Γεωργιάδης»

O '''Θρασύβουλος Γεωργιάδης (Thrasybulos Georgiades)''', ήταν [[Έλληνες|Έλληνας]] [[Μουσικολογία|μουσικολόγος]], [[πιανίστας]] και [[μηχανικός]], που γεννήθηκε [[4 του Ιανουαρίου]] του [[1907]] στην [[Αθήνα]] και πέθανε στις [[15 Μαρτίου]] [[1977]] στο [[Μόναχο]].

Ξεκίνησε με σπουδές πιάνου στο [[Ωδείο Αθηνών]] τα χρόνια 1921-1926. Μετά την αποφοίτησή του από το [[Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο|Πολυτεχνείο]], ως πολιτικός μηχανικός, σπούδασε το 1930-1935 στο Μόναχο μουσικολογία και σύνθεση με τον [[Καρλ Ορφ]]. Στις διεπιστημονικές μελέτες ο Γεωργιάδης έχει επίσης επηρεαστεί από τον ψυχολόγο και μουσικολόγο Kurt Huber, από τον βυζαντινολόγο Franz Dölger και από τον αρχαιολόγο Ernst Buschor. Στις 6 Ιουνίου 1935 έλαβε το [[Διδακτορικό δίπλωμα|διδακτορικό]] του δίπλωμα με τον Rudolf von Ficker στο [[Πανεπιστήμιο του Μονάχου]], με θέμα της διατριβής του την ανάπτυξη της [[Πολυφωνία|πολυφωνίας]] στον [[Μεσαίωνας|Μεσαίωνα]].

Το 1936 παντρεύτηκε την [[Τσέμπαλο|τσεμπαλίστα]] Άννα-Barbara Speckner. Το 1938 ο Γεωργιάδης διορίστηκε καθηγητής της μορφολογίας στο Ωδείο Αθηνών, στο οποίο αναδείχθηκε σε Συν-Διευθυντή στα 1939. Υπηρέτησε στο αλβανικό μέτωπο στα χρόνια του [[Ελληνοϊταλικός Πόλεμος|πολέμου]]. Μετά την απελευθέρωση αντιμετώπισε προβλήματα εξαιτίας και της γερμανικής καταγωγής της συζύγου του.

Το 1947 με τις εργασίες πάνω στην αρχαία μετρική ποσότητα και στον ελληνικό ρυθμό έναέναν χρόνο αργότερα, αναδείχθηκε σε καθηγητή στο [[Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης]]. Το 1956 διορίστηκε στο Πανεπιστήμιο Ludwig-Maximilians του Μονάχου, ενώ ένα χρόνο αργότερα και μέλος της [[Βαυαρική Ακαδημία Επιστημών|Βαυαρικής Ακαδημίας Επιστημών]]<ref>Prof. Dr. Thrasybulos Georgiades, Mitglieder der Bayerischen Akademie der Wissenschaften</ref>. Το 1972 συνταξιοδοτήθηκε, ενώ το 1974 τιμήθηκε από το Τάγμα [[:de:Pour_le_Mérite|Pour le Mérite]].

Ο Γεωργιάδης θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς μουσικολόγους της θεωρητικής μουσικής του 20ου20ού αιώνα στη [[Γερμανία]]. Στα τριάντα του χρόνια Γεωργιάδης είχε προχωρήσει σχετικά με τη [[Βυζαντινή μουσική|βυζαντινή]] παραδοσιακή μουσική και τη λειτουργική μουσική. Αργότερα αφιερώθηκε εντατικά στην έρευνα και την αισθητική της μουσικής και του ρυθμού. Ιδιαίτερα ασχολήθηκε με το ρυθμό ανάμεσα στη μουσική και τη γλώσσα. Ο Γεωργιάδης διετέλεσε συνεργάτης στις εργασίες «Münchner Veröffentlichungen zur Musikgeschichte» (Δημοσιεύματα ιστορίας της μουσικής) και «Musikalischen Edition im Wandel des historischen Bewusstseins» (Μουσικές εκδόσεις πάνω στην αλλαγή της ιστορικής συνείδησης).