Βαλάντοβο

Το Βαλανδοβο (σλαβομακεδονικά: Валандово [vaˈɫandɔvɔ]) είναι πόλη στην νοτιοανατολική Πρώην Γιουγκοσλαβικής δημοκρατίας της Μακεδονίας.

Η πόλη είναι η έδρα του Δήμου Βαλάντοβο.

Αρχαία ιστορία

Αποδεικτικά στοιχεία ανθρώπινης παρουσίας  μπορούν να εντοπιστούν στην αρχή κατά του 10ου-7ου αι. Π. Χ. Υπάρχει ένας οικισμός, γνωστός ως Μικρή Κωνσταντινούπολη), που χρονολογλείται από τη Ρωμαϊκή περίοδο, και η ζωή στο Μεσαίωνα χαρακτηρίζεται από τον  Πύργο του Μάρκο. Στην περιοχή γύρω από την πόλη υπάρχουν, επίσης, δύο πολύ σημαντικοί αρχαιολογικοί χώροι  – Το Isar Marvinci και η γνώση των εμπειρογνωμόνων σχετικά με την ύπαρξη της αρχαίας πόλης Idomenae. Επίσης, πολύ ενδιαφέροντα και σημαντικά ευρήματα είναι τα αρχαία ψηφιδωτά του Βαλάντοβο, η νεκρόπολη, που ανακαλύφθηκε κοντά Dedeli που χρονολογείται από την Εποχή του Σιδήρου, το μοναστήρι και η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, κ.λπ. Στο λόφο του Isar στο χωριό Marvinci κοντά στην πόλη της Βαλάντοβο, υπάρχει μια κοινότητα από την πρώϊμη αρχαϊκή περίοδο  αντίκες περίοδο που ανήκε στο νότιο μακεδονική περιοχή που ονομάζονταν Amphacsitida. Τα πολλά στρώματα της κοινότητας μιλούν για μονιμότητα χωρίς σημαντικές διακοπές, όπου ο χρόνος δεν κατάφερε να σώσει τα πρώτα ίχνη της ύπαρξής του. Ο λόφος είναι 40 με 45 μέτρα ύψος και βρίσκεται πάνω από την απορροή  του ποταμού Άνσκα, που εισρέει μέσα στον ποταμό  Βαρδάρη. Η Ακρόπολη της πόλης ενισχύθηκε αμυντικά με προπύργια. Τα περισσότερα από τα αρχιτεκτονικά ευρήματα δείχνουν την ύπαρξη καθημερινών αντικειμένων, ενώ η τελευταία φάση δείχνει την πιθανή ύπαρξη ενός κεραμικού εργαστηρίου. Η μέθοδος κατασκευής στα νεότερα πρωτόγονα στάδια, είναι πολύ διαφορετική από τα τελευταία στάδια. Σύμφωνα με τα αρχαιολογικά ευρήματα, η πόλη  καταστράφηκε για πρώτη φορά στον 3ο αιώνα π. χ., στην περίοδο της Κέλτικης εισβολής  το 279 π. χ. Το ανασκαμμένο υλικό κατασκευής δείχνει την πολιτιστική και οικονομική ανάπτυξη της πόλης μέσα στους αιώνες της επιβίωσης της. Κατά τον 5ο και 4ο αιώνα π. χ., το υλικό  ήταν εισαγόμενο από την Κόρινθο και την Ιωνία, στη Μικρά Ασία. Κεραμικά  από την Εποχή του Σιδήρου βρέθηκαν σε τάφους και ελληνικούς αμφορείς από την κλασική και ύστερη Ελληνική περίοδο. Εκτός από τα εισαγόμενα κεραμικά από τα μεγάλα κέντρα παραγωγής, υπάρχουν επίσης τοπικά κεραμικά προϊόντα με ντόπια παράδοση και συχνά προσομοίωση ελληνικών μορφών. Κατά την αρχαία περίοδο εποχή, οι συνδέσεις με τις γειτονικές κορυφαία πολιτιστικά κέντρα στη Μακεδονία: την Πέλλα, τη  Βέροια, την Αμφίπολη και τη Θεσσαλονίκη ενισχύθηκαν. Κεραμικό πλαστικό, κοσμήματα και νομίσματα κατασκευάζονταν με βάση το μοτίβο αυτών των αναπτυγμένων κέντρων. Η παλαιά πόλη του Isar εξασφάλιζε την οικονομική της ανάπτυξη μέσα από τη γεωργία, την κτηνοτροφία και την εξόρυξη. Τα πολυάριθμα ορυχεία της περιοχής, καθώς και η κεραμική τέχνη συνεχίστηκε ως παράδοση κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο.

Σύγχρονη περίοδος

Στα τέλη του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα, το Βαλάντοβο ήταν μέρος του  Βιλαετίου της Θεσσαλονίκης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το 1913, ως αποτέλεσμα των Βαλκανικών Πολέμων, η πόλη έγινε μέρος του Βασιλείου της Σερβίας, η οποία το 1918, προσχώρησε στο Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων. Από το 1929 έως το 1941 το Βαλάντοβο ήταν μέρος της  Μπανοβίνας του Βαρδάρη του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας. Από το 1941 έως το 1944, κατά τη διάρκεια του Άξονα κατοχή της Γιουγκοσλαβίας, το Βαλάντοβο, όπως και το μεγαλύτερο μέρος της  Μακεδονίας του Βαρδάρη, προσαρτήθηκε στο Βασίλειο της Βουλγαρίας.