Δρόμος του Βασιλιά
Το Δρόμος του Βασιλιά ήταν μια εμπορική οδός ζωτικής σημασίας στην αρχαία Εγγύς Ανατολή, που συνέδεε την Αφρική με τη Μεσοποταμία. Ξεκινούσε από την Αίγυπτο, συνέχισε κάθετα στη χερσόνησο του Σινά προς την Άκαμπα και έπειτα στρεφόταν προς τα βόρεια κάθετα της Υπεριορδανίας προς τη Δαμασκό και τον ποταμό Ευφράτη.
Μετά τη μουσουλμανική κατάκτηση της Εύφορης Ημισελήνου τον 7ο αιώνα μ.Χ. και μέχρι τον 16ο αιώνα, ήταν ο Νταρμπ αλ-χατζ ή ο δρόμος προσκυνήματος για Μουσουλμάνους από τη Συρία, το Ιράκ και πέρα από την πορεία προς την ιερή πόλη της Μέκκας.[1]
Στη σύγχρονη Ιορδανία, η εθνική οδός 35 και η εθνική οδός 15 ακολουθούν αυτή τη διαδρομή, συνδέοντας το Ιρμπίντ στο βορρά με την Άκαμπα στο νότο. Το νότιο τμήμα διασχίζει αρκετά βαθιά ουάντι, καθιστώντας το ένα πολύ γραφικό, αν είναι καμπύλο και μάλλον χαμηλής ταχύτητας δρόμο.[1]
Διαδρομή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο αυτοκινητόδρομος ξεκινούσε στην Ηλιούπολις της Αιγύπτου και στη συνέχεια πήγαινε ανατολικά προς την Κλύσμα (σύγχρονο Σουέζ), μέσω του περάσματος Μίτλα και των αιγυπτιακών φρουρίων Αν Νέκχελ και Θέμεντ στην έρημο του Σινά προς το Εϊλάτ και την Άκαμπα. Από εκεί ο αυτοκινητόδρομος στράφηκε προς τα βόρεια μέσω της Άραμπα, περνώντας από την Πέτρα και το Μα'άν προς το Άδρου, τη Σέλα και το Σούμπακ. Διέσχιζε το Αλ Καράκ και τη γη των Μωαβιτών προς τη Μάνταμπα, τη Ράμπα Άμμον/Φιλαδέλφεια (σύγχρονο Αμμάν), τη Γέρασα, τη Μπόσρα, τη Δαμασκό και την Παλμύρα, καταλήγοντας στη Ρεσάφα στον άνω Ευφράτη.
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εποχή του σιδήρου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολλές αρχαίες πολιτείες, συμπεριλαμβανομένων των Εδώμ, Μωαβιτών, Αμμωνιτών και διάφορων αραμαϊκών πολιτειών εξαρτιούνταν σε μεγάλο βαθμό από το Δρόμο του Βασιλιά για το εμπόριο.
Κλασική αρχαιότητα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι Ναβαταίοι χρησιμοποίησαν το δρόμο ως εμπορική διαδρομή για είδη πολυτελείας, όπως λιβάνι και μπαχαρικά από τη νότια Αραβία. Ήταν πιθανώς η αιτία του πολέμου τους με τον Ασμοναίο Αλέξανδρο Ιανναίο και την Ιτουραία στις αρχές του 1ου αιώνα π.Χ. [2]
Κατά τη ρωμαϊκή περίοδο ο δρόμος ονομάστηκε Via Regia. Ο αυτοκράτορας Τραϊανός τον ξαναχτίστηκε και τον μετονόμασε σε Via Traiana Nova, με το οποίο όνομα χρησίμευσε ως στρατιωτικός και εμπορικός δρόμος κατά μήκος του οχυρωμένου Limes Arabicus.
Βυζαντινή περίοδος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατά τη Βυζαντινή περίοδο, ο δρόμος ήταν μια σημαντική οδός προσκυνήματος για τους Χριστιανούς, καθώς περνούσε δίπλα από το Όρος Νέμπο, τον τόπο θανάτου και ταφής του Μωυσή, σύμφωνα με τη Βίβλο. Ένας άλλος δρόμος τον συνέδεε με την Ιερουσαλήμ, όπου περνούσε από τη Λιβίας και τον παραδοσιακό χώρο του βαπτίσματος του Ιησού από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή κοντά στον ποταμό Ιορδάνη, γνωστό σήμερα στα Αραβικά ως Αλ Μάχτας και μέσω της Ιεριχούς.
Μουσουλμανική περίοδος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατά τη διάρκεια της μουσουλμανικής κυριαρχίας από τον 7ο αιώνα, ο δρόμος ήταν η κύρια οδός Χατζ από τη Συρία προς τη Μέκκα, έως ότου οι Οθωμανοί Τούρκοι έχτισαν τον Ταρίκ αλ-Μπιντ τον 16ο αιώνα.[3]
Κατά την περίοδο των Σταυροφόρων, η χρήση του δρόμου ήταν προβληματική. Ο δρόμος περνούσε από την επαρχία Ούλτρεζορνταν του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ των σταυροφόρων.[3] Κατά τη διάρκεια περιόδων ανακωχής, τα καραβάνια των Χατζ συνήθως αφέθηκαν αβλαβή από τους άρχοντες των Σταυροφόρων της Ούλτρεζορνταν. Ωστόσο, ο Ραϋνάλδος του Σατιγιόν επιτέθηκε και λεηλάτησε τους προσκυνητές δύο φορές. Οι πράξεις του οδήγησαν τελικά στο θάνατό του στα χέρια του Σαλαντίν και στην πτώση του βασιλείου των Σταυροφόρων το 1187 στη Μάχη του Χαττίν.[4][5]
Στη Βίβλο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Δρόμος του Βασιλιά αναφέρθηκε στο βιβλίο της Γένεσις (κεφάλαιο 14), το οποίο αφηγείται το πώς μια συμμαχία των τεσσάρων βασιλιάδων (Αμαρφάλ βασιλιά της Σενναάρ, Αριόκ βασιλιά της Ελλασάρ, Χοδολλογομόρ βασιλιά του Ελάμ και Τιντάλ βασιλιά των Γουταίων) βάδισε κατά μήκος του Δρόμου προς την κοιλάδα του Σιδδίμ από τα βόρεια για να δώσουν μάχη εναντίον μιας άλλης συμμαχίας των πέντε βασιλιάδων.[6]
Πολλοί από τους πολέμους των Ισραηλινών εναντίον των βασιλείων της Υπεριορδανίας κατά την περίοδο του Βασιλείου του Ισραήλ (και του αδελφού-βασιλείου του, του Βασιλείου του Ιούδα) πιθανότατα πολέμησαν, τουλάχιστον εν μέρει, για τον έλεγχο του Δρόμου.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 Lonely Planet, Jordan
- ↑ Kasher, Aryeh (1985-01-01). «Alexander Yannai's Wars with the Nabataeans / מלחמות אלכסנדר ינאי בנבטים» (στα εβραϊκά). Zion / ציון 50: 107–120. ISSN 0044-4758;
- ↑ 3,0 3,1 Petersen, Andrew (2013). «The Lost Fort of Mafraq and the Syrian Hajj Route in the 16th Century». Στο: Porter, Venetia. The Hajj: collected essays. σελ. 21. ISBN 9780861591930.
- ↑ Hamilton, Bernard (1978). «The Elephant of Christ: Reynald of Châtillon». Studies in Church History: 97–108.
- ↑ Runciman, Stephen (1951). The History of the Crusades. Volume II. The Kingdom of Jerusalem and the Frankish East 1100 – 1187. Cambridge University Press. σελίδες 445, 450. ISBN 978-0-521-06162-9.
- ↑ Γένεσις 14:1-3