Μετάβαση στο περιεχόμενο

Γλωσσολαλιά

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο όρος γλωσσολαλία, από τις λέξεις γλώσσα και λαλώ (μιλάω), αντιδάνειο από το αγγλικό glossolalia, αναφέρεται σε μια πνευματική κατάσταση κατά την οποία έχουμε εκφορά ακατανόητων φραστικών διατυπώσεων ως τμήμα θρησκευτικής πρακτικής, συνήθως στη διάρκεια έντονης θρησκευτικής διέγερσης[1]. Στα πλαίσια θρησκευτικών πρακτικών θεωρείται φυσιολογική και όχι εκδήλωση ψυχολογικής διαταραχής, ωστόσο γλωσσολαλιά ή παρόμοιες εκδηλώσεις όπως η καταφασία έχουν παρατηρηθεί σε διαταραχές όπως η σχιζοφρένεια και η μανιοκαταθλιπτική ψύχωση, ή ως σύμπτωμα νευρολογικών διαταραχών όπως επιληπτική ρήξη του κροταφικού λοβού[2]. Η ακατάληπτη ομιλία συνοδεύεται σε ορισμένες περιπτώσεις από κατάσταση έκστασης με απώλεια αίσθησης λοιπών ερεθισμάτων από το περιβάλλον.

Σύμφωνα με νευροεπιστημονικές μελέτες πάνω στην πρακτική της γλωσσολαλιάς, όπως ασκείται από μέλη Χαρισματικών και Πεντηκοστιανών παραδόσεων, κατά τη διάρκειά της παρατηρείται αυξημένη δραστηριότητα των κέντρων του εγκεφάλου που ελέγχουν τις συναισθηματικές λειτουργίες, καθώς και μειωμένη δραστηριότητα στα κέντρα που συνδέονται με τη γλώσσα, συμπεραίνοντας πως η γλωσσολαλιά δεν ταυτίζεται με τη λειτουργία της γλώσσας[3][4]. Γλωσσολογικές μελέτες υποδεικνύουν πως η γλωσσολαλιά δεν είναι υπερφυσική ούτε αποτελεί μια δομημένη γλώσσα, αλλά ένα φαινόμενο που χρησιμοποιείται ως σύμβολο θεϊκής παρουσίας για τον πιστό[5][6].

Σύμφωνα με τη θρησκευτική ερμηνεία του φαινομένου, ο πιστός που γλωσσολαλεί καταλαμβάνεται από ένα μεταφυσικό πνεύμα και βρίσκεται σε διάλογο με θεϊκές οντότητες ή αποτελεί τον μεσολαβητή μιας θεϊκής διακήρυξης[1].

Η γλωσσολαλιά πριν, μετά και παράλληλα με τον Χριστιανισμό

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στον προχριστιανικό κόσμο υπάρχουν αρκετές αναφορές στη γλωσσολαλιά. Στην Ελλάδα υπήρχε η Πυθία στο Μαντείο των Δελφών, η οποία ερχόταν σε έκσταση και έβγαζε ασυνάρτητες κραυγές και λόγους. Οι ιερείς του μαντείου μετέτρεπαν τα άναρθρα αυτά λόγια σε έμμετρους χρησμούς, με διφορούμενη σημασία. Άλλες εμφανίσεις της γλωσσολαλιάς αφορούν Ινδιάνους του Νέου Μεξικού, αφρικανικές φυλές και σαμάνους της Σιβηρίας. Μετά και παράλληλα με τον Χριστιανισμό, η γλωσσολαλιά εκδηλώνεται τόσο στον σαμανισμό, όσο και σε τελετές των θρησκειών βουντού και Σαντερίας (ή Ουμπάντα, μια μίξη Ρωμαιοκαθολικισμού και της αφρικανικής θρησκείας Γιορούμπα), αλλά και στους Δερβίσηδες του Ισλάμ.[7] Επίσης, γνωστικά ευαγγέλια της ρωμαϊκής περιόδου τα οποία γράφουν ακατανόητες συλλαβές, θεωρούνται ότι αναπαράγουν ήχους γλωσσολαλιάς. Παρομοίως, ένας ύμνος με ακατανόητες συλλαβές έχει βρεθεί στο Κοπτικό Ευαγγέλιο των Αιγυπτίων.[8]
Κατά τον 19ο αι. ο Πνευματισμός εξελίχθηκε σε αφ' εαυτού θρησκεία, χάρη στην εργασία του Αλλάν Καρντέκ, και το φαινόμενο θεωρήθηκε ως μια από τις αυταπόδεικτες εκδηλώσεις του πνεύματος/πνευμάτων. Οι πνευματιστές υποστήριξαν ότι κάποιες περιπτώσεις ήταν πράγματι περιπτώσεις ξενογλωσσίας (όταν δηλ. κάποιος μιλά μια γλώσσα που του είναι άγνωστη). Πάντως η σημασία που της αποδόθηκε, όπως και η συχνότητα εμφάνισής της, έχει από τότε ελαττωθεί σημαντικά. Οι σημερινοί πνευματιστές θεωρούν το φαινόμενο ανόητο, καθώς δεν μεταφέρει κανένα καταληπτό μήνυμα στους παρόντες.

Στον Χριστιανισμό

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βυζαντινή εικόνα της Πεντηκοστής

Στην Καινή Διαθήκη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δύο από τους συγγραφείς της Καινής Διαθήκης, ο Παύλος και ο Λουκάς, έχουν καταγράψει τη γλωσσολαλιά ως γεγονός στην πνευματική ζωή της πρώιμης χριστιανικής εκκλησίας. Η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος στη γιορτή της Πεντηκοστής που ακολούθησε το Πάσχα κατά το οποίο σταυρώθηκε και αναστήθηκε ο Ιησούς Χριστός χαρακτήρισε την πρώτη εμφάνιση και άσκηση του χαρίσματος της γλωσσολαλιάς[9] στην εκκλησία. Τα μέλη της εκκλησίας που ιδρύθηκε από τον Παύλο στην Κόρινθο είναι επίσης καταγεγραμμένα πως μίλησαν σε γλώσσες και εκτίμησαν ιδιαίτερα το χάρισμα αυτό, όπως αναφέρεται στην 1η προς Κορινθίους επιστολή του αποστόλου. [10] Τα μέλη και άλλων εκκλησιών παρουσίασαν το φαινόμενο της γλωσσολαλιάς[11]. Επιπλέον, διάφορα εδάφια στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρουν Προφητείες μεταξύ των αρχαίων Ισραηλιτών που θα μπορούσαν να παραλληλιστούν τις πρακτικές της Καινής Διαθήκης.

Ο Λουκάς αναφέρει ότι οι γλώσσες στις οποίες οι πιστοί μίλησαν κατά την Πεντηκοστή ήταν ξένες γλώσσες[12]. Κάποιοι πιστεύουν ότι αυτό προορίστηκε να προεικονίσει το καταληπτό κήρυγμα του Ευαγγελίου στους ανθρώπους όλων των εθνών.

Η γλωσσολαλιά εξυπηρέτησε το έργο του κηρύγματος των καλών νέων της Βασιλείας (Ματθ. 24:14· 28:19, 20) και φαίνεται ότι αποτέλεσε μέρος των ειδικών χαρισμάτων του αγίου Πνεύματος που κυριάρχησαν στη χριστιανική εκκλησία την αποστολική εποχή [13]. Η ικανότητα κάποιων μελών της πρωτοχριστιανικής εκκλησίας να μιλούν ξένες γλώσσες μέσω της δύναμης του Αγίου Πνεύματος τούς έδωσε την ικανότητα να κηρύξουν το Ευαγγέλιο σε όλο τον κόσμο[14]. Κάποιοι θεωρούν ότι, καθώς το Ευαγγέλιο κηρύχθηκε κυρίως στην ευρέως διαδεδομένη τότε ελληνική γλώσσα, η γλωσσολαλιά δεν αποτελούσε απλά ιδιότητα να μιλούν οι άνθρωποι ξένες γλώσσες, αλλά ικανότητα να γίνονται αντιληπτοί από τον καθένα στη γλώσσα του. Αυτό το τελευταίο φαινόμενο παρατηρείται ακόμη και σήμερα.[15]. Υπάρχει ακόμα η άποψη πως η γλωσσολαλιά είναι η απευθείας ομιλία προς τον Θεό διαμέσω του Αγίου Πνεύματος και σημείο πως κάποιος έχει βαπτιστεί στο Άγιο Πνεύμα, και δεν έχει σχέση με το έργο του κηρύγματος.[16][17]

Στη μετέπειτα Χριστιανική Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • περ. 160 μ.Χ.[18] -Ο Ιουστίνος ο Μάρτυρας έγραψε: «Διότι τα προφητικά χαρίσματα παραμένουν σε εμάς, ακόμη και μέχρι τον παρόντα καιρό»[19] και «Μπορείτε να δείτε και τώρα ανάμεσά μας γυναίκες και άντρες, οι οποίοι κατέχουν χαρίσματα του πνεύματος του Θεού»[20].
  • 156-172: Ο Μοντανός καθώς και οι προφήτιδες Πρίσκιλλα και Μαξιμίλα που τον ακολουθούσαν και γλωσσολαλούσαν, προσπαθούσαν να αποδείξουν ότι διαφύλασσαν την αυθεντική συνέχιση του αποστολικού χαρίσματος της προφητείας, χρησιμοποιούσαν δε συγκροτημένο κατάλογο προφητών από τους χρόνους της Καινής Διαθήκης. Την προσπάθεια των Μοντανιστών αντέκρουαν οι σύγχρονοι αντιμοντανιστές, υποστηρίζοντας ότι "τούτον τον τρόπον ούτε τινά των κατά την Πάλαιαν, ούτε κατά την Καινήν πνευματοφορηθέντα προφήτην δειξαί δυνήσονται, ούτε Άγαβον, ούτε Ιούδαν, ούτε Σίλαν, ούτε τάς Φιλίππου θυγατέρας, ούτε την εν Φιλαδέλφεια Αμμίαν, ούτε Κοδράτον, ούτε ει δη τινας άλλους μηδέν αυτοίς προσήκοντας καυχήσονται."(Ευσεβίου, Έκκλ. Ιστορία, V,17, 3).[21]
  • 175 μ.Χ. -Ο Ειρηναίος στην πραγματεία του Κατά Αιρέσεων μιλά για εκείνους «οι οποίοι μέσω του Πνεύματος μιλούν όλα τα είδη των γλωσσών»[22]. Ο ίδιος διασώζει δύο φράσεις "γλωσσολαλίας".[23]
  • περ. 230 μ.Χ. -Ο Νοβατιανός είπε "Αυτός είναι Εκείνος που τοποθετεί προφήτες στην Εκκλησία, καθοδηγεί δασκάλους, κατευθύνει τις γλώσσες, δίνει δυνάμεις και θεραπείες, κάνει θαυμαστά έργα, ακόμα διακρίνει τα πνεύματα, εξασφαλίζει ικανότητες διακυβέρνησης, προτείνει συμβουλές, και διαταγές και τακτοποιεί οποιοδήποτε άλλο από τα χαρίσματα. Έτσι να πράττετε στην Εκκλησία του Κυρίου παντού, και σε όλα, να τελειοποιήστε και να ολοκληρώνεστε."

Μετά τον 1ο, ή ίσως το 2ο αιώνα, η γλωσσολαλιά δεν αναφέρεται από καμμιά Ορθόδοξη πηγή.[24]

  • περ. 340 μ.Χ. -Ο Ιλάριος του Πουατιέ έγραψε "Ο Θεός έχει θέσει στην Εκκλησία, πρώτα τους αποστόλους… δεύτερον τους προφήτες… τρίτον τους διδασκάλους… έπειτα τις δυνατές ενέργειες, μεταξύ των οποίων είναι η θεραπεία των ασθενειών... και τα χαρίσματα είτε της ομιλίας είτε της ερμηνείας των διαφορετικών ειδών γλωσσών."
  • περ. 390 μ.Χ. -Ο Αυγουστίνος Ιππώνος, σε μια έκθεση του πάνω στον Ψαλμό 32, αναφέρει ένα σύγχρονο φαινόμενο για την εποχή του για εκείνους που «ψάλλουν με αγαλλίαση», υμνώντας επαίνους προς τον Θεό όχι στη γλώσσα τους, αλλά με έναν τρόπο που «δεν μπορεί να καθοριστεί από τα όρια των συλλαβών». Επίσης έγραψε: «Τα πρώτα χρόνια το Άγιο Πνεύμα έπεφτε σ’ αυτούς που πίστευαν κι εκείνοι μιλούσαν με γλώσσες που δεν είχαν μάθει, καθώς το Άγιο Πνεύμα τους έδινε λόγο. Αυτά ήταν σημεία προσαρμοσμένα στην εποχή. Γιατί ήταν ταιριαστό να υπάρχει αυτό το σημείο του Αγίου Πνεύματος σ’ όλες τις γλώσσες, για να δείξει ότι το Ευαγγέλιο του Θεού επρόκειτο να διαδοθεί μέσα από όλες τις γλώσσες σε όλη την οικουμένη. Αυτό έγινε ως σημείο, και πέρασε ... Αναμένεται τώρα ότι αυτοί που θα χειροθετηθούν, θα πρέπει να γλωσσολαλούν; Ή όταν χειροθετήσαμε αυτά τα παιδιά, περίμενε κανείς από σας να δει αν θα γλωσσολαλήσουν; Κι όταν είδε ότι δεν γλωσσολαλούν ήταν κανείς από σας τόσο διεστραμμένος στην καρδιά ώστε να πει αυτοί δεν έχουν λάβει το Άγιο Πνεύμα;». (Ομιλίες στον Ιωάννη, IV:10).
  • 475 - 1000 μ.Χ. -Μεσαίωνας. Λίγα σχετικά γεγονότα έχουν καταγραφεί.
  • 12ος αι. – Φραγκισκανοί Μοναχοί
  • 12ος αι. - Η καθηγήτρια και μετέπειτα ηγουμένη Χίλντεγκαρντ του Μπίνγκεν ήταν γνωστό πως μιλούσε και υμνούσε σε ξένες γλώσσες. Τα πνευματικά τραγούδια της αναφέρθηκαν από τους συγχρόνους της ως "εν Πνεύματι συναυλίες"
  • 14ος αι. Οι Μοραβοί, αναφέρεται από τους δυσφημιστές τους ότι μιλούσαν σε ξένες γλώσσες
  • 17ος αι. –Στη Γαλλία, οι Καμισάρδοι μίλησαν σε γλώσσες που ήταν άγνωστες.
  • 17ος αι. - Πρώιμοι Κουάκεροι, όπως ο Edward Burrough, κάνουν αναφορά για ομιλίες σε ξένες γλώσσες στις συναντήσεις τους: "Μιλήσαμε με νέες γλώσσες, δεδομένου ότι ο Κύριός μας έδωσε την έκφραση, και το Πνεύμα Του μας οδήγησε.".
  • 18ος αι. – Τζον Γουέσλεϊ και Εκκλησία των Μεθοδιστών. Ο Γουέσλεϊ διέδωσε την ανανέωση σε ολόκληρη την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, όπου και έλαβαν χώρο πολλά θαυμαστά γεγονότα όπως η ομιλία σε ξένες γλώσσες.
  • 19ος αι. -Έντουαρντ Ίρβινγκ και Καθολική Αποστολική Εκκλησία. Ο Έντουαρντ Ίρβινγκ, ένας επίσκοπος στην Εκκλησία της Σκωτίας, γράφει σε μια γυναίκας που «μιλούσε… με υπεράνθρωπη δύναμη, σε μια άγνωστη γλώσσα, στη μεγάλη κατάπληξη όλων όσων την άκουσαν, και στη μεγάλη οικοδομή και την απόλαυσή της με Θεό". Ο Ίρβινγκ περαιτέρω δήλωσε ότι "οι γλώσσες είναι ένα βασικό μέσο για την προσωπική οικοδομή, όσο και αν μπορεί αυτό να φαίνεται μυστήριο σε μας."
  • 20ος αι. –Οι Πεντηκοστιανοί γλωσσολαλούν σε μεγάλη κλίμακα.
    • δεκαετία του 1910 – Πρώιμος Πεντηκοστιανισμός – Οι πρώιμοι Πεντηκοστιανοί μίλησαν σε ξένες γλώσσες. Βασική είναι η Αναζωπύρωση της Οδού Αζούσα.
    • δεκαετία του 1960 -Χαρισματικό κίνημα - Νότιοι Βαπτιστές, Λουθηρανοί, Καθολικοί, Μεθοδιστές κ.α. από σχεδόν κάθε θρησκευτικά υπόβαθρο και έθνος δοκίμασαν τη γλωσσολαλιά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στον Πεντηκοστιανισμό και το Χαρισματικό κίνημα, τονίζονται οι αναφορές της Καινής Διαθήκης για τη γλωσσολαλιά και κυριαρχεί η πίστη ότι το Άγιο Πνεύμα «δίνει» στους χριστιανούς την ομιλία σε ξένες γλώσσες και ότι η πρακτική αυτή είναι ένα από τα χαρίσματα του Πνεύματος. Η ομιλία σε ξένες γλώσσες θεωρείται έτσι εκδήλωση της καθοδήγησης -ή για άλλους, της βάπτισης- κάποιου από το Πνεύμα.[25]
  • δεκαετία του 2000 - Σειρά Μαθημάτων Alpha - Μια σειρά εισαγωγικών μαθημάτων στον Χριστιανισμό ερευνά διάφορα ζητήματα, συμπεριλαμβανομένης της ομιλίας σε ξένες γλώσσες. Η σειρά μαθημάτων προσφέρεται ευρέως από διάφορες Ρωμαιοκαθολικές, Πρεσβυτεριανές, Λουθηρανικές, Ευαγγελικές, κ.α. κοινότητες.

Σύγχρονη γλωσσολαλία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στη σύγχρονη εποχή, μεταξύ των χριστιανικών δογμάτων η γλωσσολαλία ασκείται κυρίως από τους Πεντηκοστιανούς, έναν από τους κλάδους του Προτεσταντισμού. Η Εκκλησία αυτή στα τέλη του 20ου αιώνα είχε πάνω από 250 εκατομμύρια οπαδούς παγκοσμίως. Από τους οπαδούς αυτής της Εκκλησίας η γλωσσολαλία θεωρείται ένας τρόπος έκφρασης της εμπειρίας της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος.[26]

Υποστηρίζεται πως υπάρχουν συγκεκριμένες τεχνικές με τις οποίες μπορεί κανείς να αρχίσει να γλωσσολαλεί. Ως υποβοηθητικές της γλωσσολαλιάς θεωρούν τους ψυχολογικά υποβλητικούς θρησκευτικούς ύμνους, τις χειροθεσίες και η απλή εκτέλεση ήχων με το στόμα[27].

Περιπτώσεις γλωσσολαλιάς έχουν καταγραφεί σε σύγχρονες πηγές με χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Αγνής Όζμαν. Σύμφωνα με γλωσσολογικές μελέτες του W. Samarin, η γλωσσολαλιά δεν είναι υπερφυσική ούτε αποτελεί μια δομημένη γλώσσα, αλλά ένα φαινόμενο που χρησιμοποιείται ως σύμβολο θεϊκής παρουσίας για τον πιστό[5][6].

Σύμφωνα με έρευνες νευρο-απεικόνισης που έχουν γίνει από το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, όταν κάποιος γλωσσολαλεί έχει ήρεμο τον λοβό του εγκεφάλου που αντιστοιχεί στην ομιλία (ενώ φυσιολογικά κατά την ομιλία ο συγκεκριμένος λοβός πάλλεται)[3][4][28]. Οι Πεντηκοστιανοί και οι Χαρισματικοί υποστηρίζουν πως τα αποτελέσματα των ερευνών του Πανεπιστημίου έρχονται σε απόλυτη αρμονία με την Αγία Γραφή, στην οποία ο Παύλος αναφέρει: "Αν προσεύχομαι σε ακατανόητη γλώσσα, προσεύχεται το πνεύμα μου, ο νους μου όμως μένει αμέτοχος" [29]. Με βάση αυτές τις αρχικές νευρολογικές έρευνες, πιστεύεται ότι η γλωσσολαλία είναι μια βιολογική πραγματικότητα και ότι η θρησκευτική συντροφικότητα που χαρακτηρίζει τον Πεντηκοστιαλισμό έχει μια νευροφυσιολογική βάση.[30]


Η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία δεν απορρίπτει τη γλωσσολαλία αλλά τη θεωρεί ως ένα από τα ελάσσονα ατομικά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, το οποίο έχει πάψει να υφίσταται καθώς εκπλήρωσε τον σκοπό του κατά την καινοδιαθηκική περίοδο.[31]

Υποσημειώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 λήμμα «Τongues, Speaking in», Britannica Encyclopedia of World Religions, 2006, σ. 1104
  2. ↑ E. Koic et al., Coll. Antropol. 29 (2005) 1: 373–379
  3. ↑ 3,0 3,1 Andrew Newberg, Nancy Wintering and Donna Morgan, "Cerebral blood flow during the complex vocalization task of glossolalia", J Nucl Med. 2006; 47 (Supplement 1):316P
  4. ↑ 4,0 4,1 Andrew B. Newberg et al., "The measurement of regional cerebral blood flow during glossolalia: A preliminary SPECT study", Psychiatry Research: Neuroimaging 148(2006) 67-71
  5. ↑ 5,0 5,1 W. Samarin, "Sociolinguistic vs. Neurophysiolofical Explanations for Glossolalia", J. for Scientific Study of Religion, 1972, 11, 3, 293-299
  6. ↑ 6,0 6,1 W. Samarin, "Variation and variables in religious glossolalia", Communications 26, 475–478, 1972, Language in Society, Cambridge University Press
  7. ↑ "North Star Road: Shamanism, Witchcraft & the Otherworld Journey" του Ken Johnson (Llewellyn's World Religion and Magic Series) Llewellyn Publications. 1st edition (June 1, 1996).
  8. ↑ Certain Gnostic magical texts from the Roman period have written on them nonsense syllables like "t t t t t t t t n n n n n n n n n d d d d d d d..." etc. It is believed that these may be transliterations of the sorts of sounds made during glossolalia. The Coptic Gospel of the Egyptians also features a hymn of (mostly) nonsense syllables which is thought to be an early example of Christian glossolalia. Πολυγλωσσία,ξενογλωσσία, γλωσσολαλιά
  9. ↑ (Πράξεις 2:1-42)
  10. ↑ Ο απόστολος Παύλος προέτρεψε να περιορίζεται η γλωσσολαλιά στην ιδιωτική χρήση (μυστική προσευχή) και τόνισε: «πλην εν τη Εκκλησία πέvτε λόγους προτιμώ να λαλήσω διά του νοός μου διά νά κατηχήσω καί αλλους, παρά μυρίους λόγους μέ γλώσσαν» (Α' Κορ. lδ' 19). «Αί γλώσσαι», δεν είναι «σημείον πρός τούς πιστεύovτας, άλλά πρός τούς άπίστους» και αν σε μία σύναξη όλοι μιλούν «γλώσσας», τότε αν κάποιος, εισέλθει, θα πει πώς «είσθε μαινόμενοι» (Α' Κορ. lδ' 22-24). Ο απόστολος Παύλος τοποθετεί τη «γλωσσολαλιά» στην κατώτατη βαθμίδα των χαρισμάτων (Α' Κορ. lβ' 28) και σε μερικά εδάφια άλλων επιστολών του δεν την αναφέρει καν ανάμεσα στα χαρίσματα (Ρωμ. ιβ' 4 έξ.).
  11. ↑ (Πράξεις 19:2-7
  12. ↑ (Πράξεις 2,4) κατανοητές από το κοινό Ο Λουκάς σε αυτό το σημείο αναφέρεται σε «έτεραις γλώσσες». Αυτό κατά πολλούς θεολόγους αναφέρεται σε ξενογλωσσία και όχι γλωσσολαλία. Παραθέτουν προς απόδειξην τα χωρία (Πράξεις 2,13 κ 2,15) στα οποία ορισμένοι από τους ακροατές φαίνεται να χλευάζουν τους αποστόλους αλλά και στην αναφορά του Απ. Πέτρου «ου γαρ ως ημείς απολαμβάνετε ούτοι μεθύουσιν, εστίν γαρ ώρα τρίτη της ημέρας»
  13. ↑ Ερμηνευτική της Καινής Διαθήκης, Γεώργιου Γαλίτη, ομότιμου καθηγητή της Ερμηνείας της Καινής Διαθήκης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, 1974, Εκδ. Πουρναρά, σελ. 567.
  14. ↑ Bulgakov Sergei, Pentecost (8th Sunday after Pascha), From Handbook for Church Servers, 2nd ed., Kharkov, 1900, σελ. 608-613, στον ιστότοπο myriobiblos.gr Αρχειοθετήθηκε 2020-02-05 στο Wayback Machine.. «Στις Πράξεις των Αποστόλων, το Πνεύμα φανερώνεται από την ημέρα κιόλας της Πεντηκοστής, όταν οι Απόστολοι κηρύττουν σε όλες τις γλώσσες τα "μεγαλεία του Θεού" (Πραξ 2:4, 8-11), σύμφωνα με τις Γραφές (2:15-21)». (Λεξικό Βιβλικής Θεολογίας (μτφρ. Σάββα Αγουρίδη), Άρτος Ζωής, Αθήνα, 1980, λήμμα «Χαρίσματα»)
  15. ↑ "Ο γέρων Πορφύριος δεν εγνώριζε κάποια ξένη γλώσσα. ... Κάποτε επεσκέφθη τον γέροντα Πορφύριο ένας Ιρλανδός επίσημος με τον διερμηνέα του, για να ζητήσει τη συμβουλή του για ένα σοβαρό θέμα που τον απασχολούσε. Ο πατήρ Πορφύριος όμως δεν ήθελε ν' ακούσει ο διερμηνέας τη συζήτηση. ... ο διερμηνέας αποχώρησε από τη συζήτηση και έμειναν οι δυο τους μόνοι στο κελλί. Μετά από 20 λεπτά βγήκε κι ο Ιρλανδός. Τον ρωτά ο διερμηνέας: "Πώς συνεννοηθήκατε μεταξύ σας; Του απαντά ο Ιρλανδός: "Δεν υπήρχε καμμία δυσκολία. Ο γέροντας γνωρίζει τέλεια τα Ιρλανδικά". Το ίδιο χάρισμα είχε και ο μακαριστός γέρων Παίσιος ο Αγιορείτης, ο οποίος σε παρόμοια περίπτωση, όταν τον είχε επισκεφθεί Γάλλος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Σορβόννης, που εφιλοξενείτο στη Σιμωνόπετρα, επεκοινώνησε μαζί του με τον ίδιο τρόπο. ... Πρόκειται για μια επανάληψη, θα τολμούσανα πω, ενός μοναδικού φαινομένου στην ιστορία της Εκκλησίας αλλά και του παγκόσμιου πολιτισμού, γεγονότος που πραγματοποιήθηκε κατά την ημέρα της Πεντηκοστής". Γεωργίου Σ. Κρουσταλλάκη, Καθηγητού Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο Γέρων Πορφύριος, ο πνευματικός πατέρας και παιδαγωγός. Εκδόσεις Ιχνηλασία, Αθήνα 1997, σελ. 119, 120.
  16. ↑ "Επειδή, αυτός που μιλάει με γλώσσα, δεν μιλάει σε ανθρώπους, αλλά στον Θεό· επειδή, κανένας δεν [τον] ακούει, αλλά με το πνεύμα του μιλάει μυστήρια." -1 Κορινθίους 14:2(ΝΜΦ)
  17. ↑ Παρατηρούμε πως στον Κορνήλιο και τους οικείους του ήδη προ του βαπτίσματος «η δωρεά του Αγίου Πνεύματος εκκέχυται...» (Πράξεις 10,46). Επίσης στους μαθητές του Ιωάννη του Προδρόμου, που συνάντησε και βάπτισε στην Έφεσο ο Απ. Παύλος «ήλθε το πνεύμα το άγιον επ' αυτούς, ελάλουν τε γλώσσαις και προεφήτευον»(Πράξεις 19,6). Έτσι μέσα από αυτά το χωρίο κάποιοι συνδέουν το χάρισμα της γλωσσολαλιάς και με το χάρισμα της προφητείας.
  18. ↑ Το έργο Διάλογος προς Τρύφωνα φαίνεται ότι γράφτηκε γύρω στο 160 μ.Χ., αν και καταγράφει έναν διάλογο ο οποίος έλαβε χώρα γύρω στο 135 μ.Χ. Βλέπε The Early Church, Henry Chadwick, 1993, Penguin Publ., σελ. 75 και A Dictionary of Jewish-Christian Relations, Edward Kessler and Neil Wenborn, 2005, Cambridge University Press, σελ. 7.
  19. ↑ «Παρὰ γὰρ ἡμῖν καὶ μέχρι νῦν προφητικὰ χαρίσματά ἐστιν͵ ἐξ οὗ καὶ αὐτοὶ συνιέναι ὀφείλετε͵ ὅτι τὰ πάλαι ἐν τῷ γένει ὑμῶν ὄντα εἰς ἡμᾶς μετετέθη. ὅνπερ δὲ τρόπον καὶ ψευδοπροφῆται ἐπὶ τῶν παρ΄ ὑμῖν γενομένων ἁγίων προφητῶν ἦσαν͵ καὶ παρ΄ ἡμῖν νῦν πολλοί εἰσι καὶ ψευδοδιδάσκαλοι͵ οὓς φυλάσσεσθαι προεῖπεν ἡμῖν ὁ ἡμέτερος κύριος». (Διάλογος προς Τρύφωνα 82.1.1-6). Μετάφραση: «Διότι τα προφητικά χαρίσματα παραμένουν σε εμάς, ακόμη και μέχρι τον παρόντα καιρό. Και συνεπώς θα πρέπει να καταλάβετε ότι [τα χαρίσματα] που υπήρχαν προηγουμένως στο [Ιουδαϊκό] έθνος σας έχουν μετατεθεί σε εμάς. Και όπως υπήρχαν ψευδοπροφήτες ταυτόχρονα με τους δικούς σας αγίους προφήτες, έτσι τώρα υπάρχουν πολλοί ψευδοπροφήτες σε εμάς, από τους οποίους μας προειδοποίησε ο Κύριος μας να προσέχουμε». Διαθέσιμο στα αγγλικά, από το έργο The Apostolic Fathers with Justin Martyr and Irenaeus, του Φίλιπ Σαφ (Philip Schaff) εδώ, στον ιστότοπο ccel.org.
  20. ↑ «Ἀνεπαύσατο [δηλ. το άγιο Πνεύμα] οὖν͵ τοῦτ΄ ἔστιν ἐπαύσατο͵ ἐλθόντος ἐκείνου [δηλ. του Ιησού Χριστού]͵ μεθ΄ ὅν͵ τῆς οἰκονομίας ταύτης τῆς ἐν ἀνθρώποις αὐτοῦ γενομένης χρόνοις͵ παύσασθαι ἔδει αὐτὰ ἀφ΄ ὑμῶν͵ καὶ ἐν τούτῳ ἀνάπαυσιν λαβόντα πάλιν͵ ὡς ἐπεπροφήτευτο γενήσεσθαι δόματα͵ ἃ ἀπὸ τῆς χάριτος τῆς δυνάμεως τοῦ πνεύματος ἐκείνου τοῖς ἐπ΄ αὐτὸν πιστεύουσι δίδωσιν͵ ὡς ἄξιον ἕκαστον ἐπίσταται. Ὃτι ἐπεπροφήτευτο τοῦτο μέλλειν γίνεσθαι ὑπ΄ αὐτοῦ μετὰ τὴν εἰς οὐρανὸν ἀνέλευσιν αὐτοῦ͵ εἶπον μὲν ἤδη καὶ πάλιν λέγω. εἶπεν οὖν· Ἀνέβη εἰς ὕψος͵ ᾐχμαλώτευσεν αἰχμαλωσίαν͵ ἔδωκε δόματα τοῖς υἱοῖς τῶν ἀνθρώπων. Καὶ πάλιν ἐν ἑτέρᾳ προφητείᾳ εἴρηται· Καὶ ἔσται μετὰ ταῦτα͵ ἐκχεῶ τὸ πνεῦμά μου ἐπὶ πᾶσαν σάρκα καὶ ἐπὶ τοὺς δούλους μου καὶ ἐπὶ τὰς δούλας μου͵ καὶ προφητεύσουσι. Καὶ παρ΄ ἡμῖν ἔστιν ἰδεῖν καὶ θηλείας καὶ ἄρσενας͵ χαρίσματα ἀπὸ τοῦ πνεύματος τοῦ θεοῦ ἔχοντας». (Διάλογος προς Τρύφωνα 87.5.1-5· 88.1) Μετάφραση: «Αντίστοιχα αναπαύθηκε [δηλ. το άγιο Πνεύμα], δηλαδή έπαψε, όταν ήρθε εκείνος [δηλ. ο Ιησούς Χριστός], μετά τον οποίο, τους καιρούς αυτής της χορηγίας που απεργάστηκε μεταξύ των ανθρώπων, ήταν απαιτούμενο να πάψουν αυτά τα δώρα από εσάς [δηλ. τους Ιουδαίους]· και αφού αναπαύθηκε σε εκείνον, πάλι, όπως προφητεύθηκε, θα γίνονταν χαρίσματα, τα οποία, με τη χάρη της δύναμης του πνεύματός του, δίνει σε εκείνους που πιστεύουν σε εκείνον, σύμφωνα με το τι φρονεί ότι αξίζει ο καθένας. Έχω ήδη πει, και το ξαναλέω, ότι είχε προφητευθεί ότι αυτό θα γινόταν από εκείνον μετά την ανάληψή του στον ουρανό. Αναφέρεται σχετικά: "Ανέβηκε ψηλά, πήρε αιχμαλώτους, έδωσε δώρα στους γιους των ανθρώπων". Και πάλι, σε άλλη προφητεία, λέγεται: "Και μετά από αυτά, θα εκχύσω το πνεύμα μου πάνω σε κάθε σάρκα και πάνω στους δούλους μου και πάνω στις δούλες μου, και θα προφητεύσουν". Μπορείτε να δείτε και τώρα ανάμεσά μας γυναίκες και άντρες, οι οποίοι κατέχουν χαρίσματα του πνεύματος του Θεού». Διαθέσιμο στα αγγλικά, από το έργο The Apostolic Fathers with Justin Martyr and Irenaeus, του Φίλιπ Σαφ (Philip Schaff) εδώ [1], στον ιστότοπο ccel.org.
  21. ↑ Ό ιστορικός Ευσέβιος αναφέρει για τον Μοντανό πώς εμπνεόταν από πνεύμα πλάνης και άρχιζε να «ενθουσιά» και να «ξενοφωνή», προφητεύων «διαφορετικά από τό κατά παλαιάν παράδοσιν και διαδοχήν έθιμον της Εκκλησίας» (Εύσεβ., Εκκλ. Ίστ. Ε 16,7, ΕΠΕ 2, σ. 170).
  22. ↑ «Καθὼς καὶ πολλῶν ἀκούομεν ἀδελφῶν ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ προφητικὰ χαρίσματα ἐχόντων καὶ παντοδαπαῖς λαλούν των διὰ τοῦ Πνεύματος γλώσσαις καὶ τὰ κρύφια τῶν ἀνθρώπων εἰς φανερὸν ἀγόντων ἐπὶ τῷ συμφέροντι καὶ τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ ἐκδιηγουμένων». (Κατά Αιρέσεων, Βιβλίο 5, 7.1-5) Μετάφραση: «Παρόμοια ακούμε επίσης πολλούς αδελφούς στην εκκλησία, οι οποίοι κατέχουν προφητικά χαρίσματα, και οι οποίοι μέσω του Πνεύματος μιλούν όλα τα είδη των γλωσσών, και φέρνουν στο φως τα κρυμμένα πράγματα των ανθρώπων προς γενικό όφελος, και διακηρύττουν τα μυστήρια του Θεού». Διαθέσιμο στα αγγλικά εδώ, στον ιστότοπο newadvent.org.
  23. ↑ Stephen Benko, The Virgin Goddess: Studies in the Pagan and Christian Roots of Mariology, BRILL, 1993, σ. 144.
  24. ↑ )Μετά τον 1ο, ή ίσως τον 2ο αιώνα, δεν αναφέρεται από καμμιά Ορθόδοξη πηγή, και δεν αναφέρεται να συμβαίνει ούτε καν στους μεγάλους Πατέρες της αιγυπτιακής ερήμου, οι οποίοι ήταν τόσο γεμάτοι από το Πνεύμα του Θεού που έκαναν πολλά καταπληκτικά θαύματα, συμπεριλαμβανομένης και της ανάστασης νεκρών. ( Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος, ιερομονάχου Σεραφείμ Ρόουζ, Εκδόσεις Μορφή.)
  25. ↑ «Το βάπτισμα των πιστών στο Άγιο Πνεύμα επιβεβαιώνεται από την ομιλία σε άλλες γλώσσες, που αποτελεί το πρώτο εμφανές σημείο». (Sherrill, John L. They speak with other tongues. Spire Books, Old Tappan, N.J., 1965, σελ. 79).
  26. ↑ «Yanjun Anna Liu, Touched by God: A Neural Basis for the Pentecostal Spiritual Experience. Ακαδημαϊκή εργασία, Πανεπιστήμιο Duke, 2011, σ. 26». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Φεβρουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2016. 
  27. ↑ "Η γλωσσολαλιά μπορεί να προκληθεί εντελώς προβλέψιμα από μια συνηθισμένη τεχνική προσευχής από συγκεντρωμένη ομάδα, συνοδεία ψυχολογικά υποβλητικών προτεσταντικών ύμνων («Εκείνος έρχεται! Εκείνος έρχεται!»), να κορυφωθεί με μια «χειροθεσία», και καμμιά φορά να εμπλέκει τέτοιες καθαρά σωματικές προσπάθειες όπως την επανάληψη μιας δεδομένης φράσης ξανά και ξανά (Koch, σελ 24), ή απλώς την εκτέλεση ήχων με το στόμα. Κάποιος παραδέχεται πως, όπως πολλοί άλλοι, από τότε που γλωσσολάλησε «συχνά σχημάτιζε με το στόμα ανόητες συλλαβές, σε μια προσπάθεια ν’ αρχίσει τη ροή της προσευχής με γλωσσολαλιά» (Sherrill, σελ. 127)• και αντί τέτοιες προσπάθειες να αποθαρρύνονται, στην πραγματικότητα υποστηρίζονται από Πεντηκοστιανούς. «Το να κάνεις ήχους με το στόμα δεν είναι ‘’γλωσσολαλιά’’, αλλά μπορεί να υποδηλώνει μια έντιμη πράξη πίστης, την οποία το Άγιο Πνεύμα θα τιμήσει δίνοντας σ’ αυτό το άτομο τη δύναμη να μιλήσει σε άλλη γλώσσα» (Harper, σελ. 11). Άλλος Προτεστάντης πάστορας λέει: «Ο αρχικός φραγμός να γλωσσολαλήσεις, μοιάζει να είναι απλώς η συνειδητοποίηση ότι πρέπει εσύ να ‘’μιλήσεις περαιτέρω’’... οι πρώτες συλλαβές και λέξεις μπορεί να ηχούν παράξενα στ’ αυτιά σου. Μπορεί να είναι διστακτικές και άναρθρες. Μπορεί να έχεις την αίσθηση ότι απλώς συμβιβάζεσαι... Όμως καθώς συνεχίζεις να μιλάς με πίστη... το Πνεύμα θα διαμορφώσει για σένα μια γλώσσα προσευχής και δοξολογίας» (Christenson, σελ. 130). Ένας Ιησουΐτης «θεολόγος» λέει πως έβαλε τέτοιες συμβουλές σε πράξη: «Μετά το πρόγευμα ένοιωσα σχεδόν να σύρομαι σωματικά στο παρεκκλήσι όπου κάθησα να προσευχηθώ. Ακολουθώντας την περιγραφή του Jim για το πως αυτός έλαβε το χάρισμα της γλωσσολαλιάς, άρχισα να λέω ήσυχα στον εαυτό μου ‘’λα, λα, λα, λα’’. Προς μεγάλη μου κατάπληξη, ακολούθησε μια γρήγορη κίνηση της γλώσσας και των χειλιών, συνοδευόμενη από ένα τρομερό αίσθημα εσωτερικής αφοσίωσης» (Gelpi, σελ. 1)". Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος, ιερομονάχου Σεραφείμ Ρόουζ. Κεφ. 7. Η «Χαρισματική Αναζωπύρωση» ως σημείο των καιρών.
  28. ↑ Σχετικό ρεπορτάζ του γνωστού τηλεοπτικού σταθμού ABC της Αμερικής.
  29. ↑ 1 Κορινθίους 14:14, ΜΠΚ)
  30. ↑ Y.Α. Liu, 2011, σ. 26: Αρχειοθετήθηκε 2014-02-28 στο Wayback Machine.
    "And now that preliminary neuroscientific evidence exists to lend support to the biological reality of glossolalia, the level of religious togetherness that characterizes Pentecostalism can be traced back to its neural basis, enabling the creation of a bond defined by shared spiritual experience."
  31. ↑ Ομιλία σε Γλώσσες: Από την Ορθόδοξη Σκοπιά Αρχειοθετήθηκε 2008-05-18 στο Wayback Machine. (Αγγλικά) στον ιστότοπο της Ελληνορθόδοξης Αρχιεπισκοπής της Αμερικής.

Δείτε ακόμα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Γλωσσολαλιά&oldid=10562848"