Γκαίτε Τζοβαρόπουλος
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
| Γκαίτε Τζοβαρόπουλος | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Γκαϊτε Τζοβαρόπουλος (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1882 Τοπόλοβγκραντ |
| Θάνατος | 8 Μαρτίου 1949 Θεσσαλονίκη |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
Ο Γκαίτε Γ. Τζοβαρόπουλος (Καβακλί Ανατολικής Ρωμυλίας, 1882 - Θεσσαλονίκη, 8 Μαρτίου 1949) ήταν Έλληνας Μακεδονομάχος, εκπαιδευτικός και πολιτικός. Πολέμησε προσφέροντας μεγάλες υπηρεσίες στην Ημαθία και στη Θεσσαλονίκη.[εκκρεμεί παραπομπή] Ανέπτυξε και εκπαιδευτικό έργο, κυρίως ως διευθυντής της Ελληνοβλαχικής Σχολής Σελίου (Άνω Βερμίου) Βερροίας. Μεταξύ άλλων υπηρέτησε ως νομάρχης, ενώ ίδρυσε και τον Σύλλογο Μακεδονομάχων "Ο Παύλος Μελάς".
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πρώτα χρόνια και όνομα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε στο Καβακλί της Ανατολικής Ρωμυλίας το 1882 και ήταν βλαχόφωνος Έλληνας. Το βαπτιστικό του όνομα Γιώργος (θρακιώτικα: Γκέτας) το έγραφε ο ίδιος ως "Γκαίτε" και έτσι έγινε επίσημα γνωστός.[1] Παρότι καταγόταν από αρχοντική οικογένεια με ιατρούς και εμπόρους, ωστόσο έζησε φτωχικά χρόνια και η ζωή του ήταν περιπετειώδης. Μετά την προσάρτηση της γενέτειράς του από τους Βουλγάρους, υποχρεώθηκε να υπηρετήσει στον βουλγαρικό στρατό από το 1903 ως το 1905.
Μακεδονικός Αγώνας και τουρκική αιχμαλωσία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εν συνεχεία μετέβη στην Αδριανούπολη και στη Θεσσαλονίκη, όπου εντάχθηκε στον Μακεδονικό Αγώνα, έχοντας υπηρετήσει ως εκπαιδευτικός (είχε σπουδάσει δάσκαλος στα Ζαρίφεια Διδασκαλεία της Φιλιππούπολης[εκκρεμεί παραπομπή]). Για την εκπαιδευτική και αγωνιστική του δραστηριότητα στο Σέλι και Άνω Βέρμιο Βεροίας φυλακίστηκε από τους Τούρκους στη Βέροια, όμως σύντομα αφέθηκε ελεύθερος έπειτα από αμνηστία. Εργάστηκε ως δάσκαλος στη Γευγελή αλλά σύντομα ξαναπήρε τα όπλα, ηγούμενος σώματος ανταρτών στο πλευρό του Προξένου Κορομηλά. Συνελήφθη ξανά από τους Τούρκους και οδηγήθηκε σιδηροδέσμιος στο Επταπύργιο (Γεντί Κουλέ) όπου βασανίστηκε και καταδικάστηκε σε ποινή 101 ετών και στη συνέχεια η ποινή μετατράπηκε σε καταναγκαστικά έργα.
Απελευθέρωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η υπόθεσή του - καθώς ήταν ο μοναδικός κρατούμενος από την ομάδα στον οποίο δεν είχε δοθεί αμνηστία - έλαβε διεθνείς διαστάσεις και τελικά του δόθηκε αμνηστία από τον Σουλτάνο με τον όρο να εγκαταλείψει τη χώρα. Το 1912 έφτασε στον Πειραιά. Εγγράφηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όμως δεν πρόλαβε να σπουδάσει, καθώς ξέσπασε ο Βαλκανικός Πόλεμος και σύντομα αναχώρησε για το μέτωπο της Ηπείρου με ένα σώμα από προσκόπους.
Διοικητικές θέσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1913 η πρώτη διοικητική θέση που του ανατέθηκε ήταν η ίδρυση δήμων στον Σοχό (υπήρξε ο πρώτος διορισμένος δήμαρχος Σοχού).[2] Δύο χρόνια αργότερα ήταν γραμματέας της Νομαρχίας Σερρών. Υπηρέτησε ως υποδιοικητής Σιδηροκάστρου δύο φορές, υποδιοικητής Κιλκίς (1922), Λαγκαδά (1924), και τελευταία Νομάρχης Πέλλης (1927-1929) και Φλωρίνης (1933). Το 1916 με την βουλγαρική κατοχή της Ανατολικής Μακεδονίας ο Τζοβαρόπουλος χρησιμοποιήθηκε ως διερμηνέας λόγω της άριστης γνώσης των βουλγαρικών.
Βουλγαρική αιχμαλωσία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1917 ο Γκαίτε αιχμαλωτίστηκε από τους Βουλγάρους και οδηγήθηκε στη Βουλγαρία μαζί με χιλιάδες άλλους ανατολικορωμυλιώτες. Μετά την ήττα των Βουλγάρων το 1919, ο Τζοβαρόπουλος επαναδιορίστηκε υποδιοικητής Σιδηροκάστρου.
Μετέπειτα πολιτική σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Για πρώτη φορά ήταν υποψήφιος βουλευτής Πέλλης στις εκλογές του 1926, με την Ένωση Φιλελευθέρων χωρίς επιτυχία, λαμβάνοντας 911 σταυρούς προτίμησης.[εκκρεμεί παραπομπή]
Εξελέγη βουλευτής Θεσσαλονίκης το 1933 με το Λαϊκό Κόμμα σε επαναληπτική εκλογή στις 5 Ιουλίου.[3] Έπειτα από το κίνημα του 1935 συνελήφθη και εγκλείστηκε στη φυλακή. Μετά την απελευθέρωσή του με την αμνηστία που δόθηκε, έζησε περιπλανώμενος ανά τη Μακεδονία, προσπαθώντας να βιοποριστεί μαζί με την οικογένειά του.
Θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Απεβίωσε στη Θεσσαλονίκη στις 8 Μαρτίου 1949. Κατατάχθηκε ως Πράκτορας Α΄ Τάξεως στον Μακεδονικό Αγώνα.
Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Απέκτησε παιδιά από τον γάμο του. Ο γιος του, Νικόλαος, σκοτώθηκε κατά τον εμφύλιο πόλεμο, λίγο μετά τον θάνατο του πατέρα του, έπειτα έκρηξη νάρκης στις επιχειρήσεις του Βόρα, στις 5 Ιουλίου 1949.[εκκρεμεί παραπομπή]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Θωμάς Πέτρου Πέννας, Η Εκθεση του Γκαιτε Τζοβαροπουλου 6 και 8.11.1918 με σημαντικεΣ πληροφοριεΣ απο την αιχμαλωσια του στη Βουλγαρια το 1917 – 1918 (*), eproodos.gr, 4 Απριλίου 2017, ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2020.
- ↑ Σεραφείμ Αθ. Ψαρράς, Η Αποκριά στο Σοχό: Δομή-Λειτουργία-Μετασχηματισμοί, Ιωάννινα 2013.
- ↑ Μητρώο Πληρεξουσίων, Γερουσιαστών και Βουλευτών 1822-1935, Βουλή των Ελλήνων, Αθήνα 1986 , [σελ. 143, Αρ. 1592 https://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/f3c70a23-7696-49db-9148-f24dce6a27c8/1822-1935.pdf] (pdf), από τη Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων.