Βασιλικό Παλάτι του Ολίτε

Βασιλικό Παλάτι του Ολίτε
Είδος	κάστρο, μνημείο, βασιλική κατοικία και κτήριο
Αρχιτεκτονική	γοτθική αρχιτεκτονική
Γεωγραφικές συντεταγμένες	42°28′54″N 1°38′58″W
Διοικητική υπαγωγή	Ολίτε
Χώρα	Ισπανία
Έναρξη κατασκευής	13ος αιώνας
Κατεδάφιση	15ος αιώνας
Ιδιοκτήτης	Patrimonio Nacional
Προστασία	Κληρονομιά πολιτιστικού ενδιαφέροντος (από 1925) και Προστατευόμενη πολιτισμική κτήση
	Πολυμέσα
	δεδομένα (π)

Συντεταγμένες: 42°28′54.23″N 1°38′58.43″W / 42.4817306°N 1.6495639°W / 42.4817306; -1.6495639

Το Παλάτι των Βασιλέων της Ναβάρρας στο Ολίτε ή το Βασιλικό Παλάτι στο Ολίτε είναι ένα κάστρο-παλάτι στην πόλη Olite, στη Ναβάρρα της Ισπανίας. Ήταν μία από τις έδρες της Αυλής του Βασιλείου της Ναβάρρας, από τη βασιλεία του Καρόλου Γ΄ του Ευγενούς μέχρι την κατάκτησή του από τον Καστίλη (1512).

Αυτό το μνημείο καταστράφηκε αρκετά (εκτός από την εκκλησία) το 1813 από πυρκαγιά, που προκλήθηκε από τον στρατηγό Εσπόθ υ Μίνα κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Εισβολής του Ναπολέοντα, με σκοπό να μην καταληφθεί αυτό από τα γαλλικά στρατεύματα. Ανακαινίστηκε σε μεγάλο βαθμό από το 1937 με εργασίες που διήρκεσαν 30 χρόνια, που επανέφεραν την αρχική του εμφάνιση. Ωστόσο, χάθηκαν διάφορα αρχιτεκτονικά διακοσμητικά στοιχεία του εσωτερικού και των εξωτερικών κήπων.

Η ιστορία του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η οχύρωση είναι κάστρου και παλατιού, αν και κτίστηκε περισσότερο σαν ένα αυλικό κτήριο παρά για να εκπληρώσει στρατιωτική λειτουργία. Από τον 13ο αι. το Κάστρο της Ολίτε ονομάστηκε Παλάτι του Βασιλιά της Ναβάρρας.

Επάνω σε μία αρχαία ρωμαϊκή οχύρωση, το παλάτι κτίστηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Σάντσο Ζ΄ της Ναβάρρας του Ισχυρού (τον 13ο αι.) και επεκτάθηκε από τους διαδόχους του Θεοβάλδο Α΄ και Θεοβάλδο Β΄, από τους οποίους ο τελευταίος εγκαταστάθηκε στο παλάτι το 1269 και εκεί υπέγραψε την επιστολή συγκατάθεσης για τον γάμο της Λευκής του Αρτουά με τον αδελφό του Ερρίκο Α΄ της Ναβάρρας. Από το 1271 ο Ερρίκος Α΄ με τη σειρά του χρησιμοποίησε το παλάτι ως προσωρινή κατοικία. Αυτό το παλαιό τμήμα είναι γνωστό ως το Παλαιό Παλάτι.

Εκείνη την εποχή η Αυλή της Ναβάρρας μεταφερόταν συνέχεια, οπότε δεν μπορεί να θεωρηθεί αυτό το παλάτι ως βασιλική έδρα, καθώς τότε στο κάστρο διέμεναν κατά διαστήματα βασιλείς, σύμφωνα με τις προτιμήσεις τους. Έτσι δέχθηκε την παρουσία του Καρόλου Β΄ της Ναβάρρας το 1380, το 1381 και το 1384.

Στη συνέχεια το παλάτι στέγασε την Αυλή της Ναβάρρας από τον 14ο έως τον 16ο αι. Από την ενσωμάτωση του βασιλείου της Ναβάρρας με το στέμμα της Καστίλης το 1512, ξεκίνησε η παρακμή του κάστρου και ως εκ τούτου στην πράξη παραμελήθηκε και παρήκμασε. Εκείνη την εποχή ήταν μία επίσημη κατοικία για τους αντιβασιλείς της Ναβάρρας.

Το 1813 ο Ναβαρρέζος αντάρτης Εσπόθ υ Μίνα, κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Εισβολής του Ναπολέοντα έκαψε το παλάτι, με σκοπό οι Γάλλοι να μην μπορούν να φτιάξουν οχυρά σε αυτό· η πυρκαγιά σχεδόν κατέστρεψε το ανάκτορο. Το 1937 οι αρχιτέκτονες Χοσέ και Χαβιέ Γιαρνόθ Λαρόσσα ξεκίνησαν την αποκατάσταση (εκτός από την εκκλησία που δεν είχε υποστεί ζημιά) για το κάστρο-παλάτι, δίνοντας πίσω την αρχική του εμφάνιση, που βλέπουμε σήμερα. Οι εργασίες αποκατάστασης ολοκληρώθηκαν το 1967 και πληρώθηκαν από την Κυβέρνηση της Ναβάρρας.

Η περιγραφή του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Παλάτι των Βασιλέων της Ναβάρρας του Ολίτε (το κάστρο-παλάτι του Olite) αποτελείται από τρεις πυρήνες: το Παλαιό Παλάτι, το Νέο Παλάτι και την εκκλησία της Σάντα Μαρία λα Ρεάλ.

Το Παλαιό Παλάτι, κτισμένο τον 13ο αι. σε γοτθικό στυλ, είναι δομημένο γύρω από μία ορθογώνια αυλή, γύρω από την οποία είναι διάφορες αίθουσες. Στο ισόγειο υπήρχαν τα καταστήματα και το παρεκκλήσιο του Αγίου Γεωργίου, που κτίστηκαν πριν από το 1357. Επίσης στο ισόγειο βρισκόταν η Μεγάλη Αίθουσα της βασιλικής Αυλής, στην οποία η κύρια πύλη βρίσκεται στην κύρια πρόσοψη. Η Μεγάλη Αίθουσα σκεπάζεται από τρεις πύργους. Σήμερα παραμένουν μόνο δύο, καθώς ο κεντρικός, επάνω από την κύρια θύρα, αφαιρέθηκε το 1414. Στον επάνω όροφο υπήρχαν αρκετοί θάλαμοι, συμπεριλαμβανομένου του "Cambra luenga" (μακρού θαλάμου) και του παρακείμενου "Cambra de doña Juana" (θαλάμου της ντόνια Χουάνα).

Με την ανάπτυξη του Νέου Παλατιού τον 14ο αι., η βασιλική Αυλή μετακόμισε από το παλαιό παλάτι. Μέρη του παλαιού παλατιού χρησιμοποιήθηκαν στη συνέχεια ως στάβλοι, κουζίνες και άλλοι δευτερεύοντες χώροι. Το 1584 ο μαρκήσιος του Αλμαζάν αποκατέστησε την κύρια πρόσοψη του Παλαιού Παλατιού, τοποθετώντας το οικόσημο του Φιλίππου Β΄ της Ισπανίας. Αυτό το οικόσημο είναι ακόμη ορατό σήμερα, αλλά πολύ φθαρμένο. Το παλαιό παλάτι τελικά παραμελήθηκε και εγκαταλείφθηκε σε μεγάλο βαθμό. Το μεγαλύτερο μέρος της εσωτερικής του δομής κατέρρευσε· διασώθηκαν η κύρια πρόσοψη και τέσσερις πύργοι. Το κτίριο ανακαινίστηκε τον 20ο αι., αλλά οι εσωτερικοί θάλαμοι είχαν χαθεί, χωρίς να μπορούν να επισκευαστούν. Οι τέσσερις εναπομείναντες πύργοι είναι γνωστοί ως Torre de San Jorge (πύργος του Αγίου Γεωργίου), Torre de la Prisión (Πύργος της Φυλακής), Torre de la Cigueña ή de la Atalaya (Πύργος του πτηνού Γερανού ή του Παρατηρητηρίου)· ο τέταρτος πύργος δεν έχει συγκεκριμένο όνομα.

Σήμερα το Παλαιό Ανάκτορο είναι ένα ξενοδοχείο (parador) για τουρίστες, που ονομάζεται "Principe de Viana" (Πρίγκιπας της Βιάνα) και βλέπει σε μία πλατεία γνωστή ως Plaza de los Teobaldos. Τίποτε δεν απομένει από την αρχική εσωτερική δομή του παλαιού ανακτόρου, εκτός από τους τοίχους και την εξωτερική πρόσοψη, που έχει ένα γοτθικό παράθυρο κάπως φθαρμένο, με δύο θυρεούς στην κορυφή του παραθύρου.

H Εκκλησία της Σάντα Μαρία λα Ρεάλ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

(Βασκικά: eliza Maria Erreginaren)

Είναι μία γοτθική εκκλησία μέσα στο βασιλικό παλάτι, κτισμένη τον 13ο αι. Επισημαίνονται: η στέγη της, που αποτελείται από πέντε διακοσμημένα τόξα, και το τύμπανο, που αναπαριστά μία εικόνα της Παναγίας, στην οποία είναι αφιερωμένος ο ναός. Και στις δύο πλευρές υπάρχει μία ομάδα τυφλών τόξων, με εικόνες που απεικονίζουν τους Αποστόλους. Μπροστά από την κύρια πρόσοψή της ανακαλύφθηκε μία όμορφη περίκλειστη αυλή (cloister) της ίδιας περιόδου.

Στο εσωτερικό βρίσκεται ένα αναγεννησιακό εικονοστάσιο του 16ου αι., που αποδίδεται στον Πέδρο δε Απόντε, και στο κέντρο ένα γοτθικό γλυπτό της Παναγίας.

Παρόλο που η εκκλησία βρίσκεται ανάμεσα στο Παλαιό Παλάτι και το Νέο Παλάτι, δεν ήταν ανακτορικός ναός, καθώς οι βασιλείς είχαν το δικό τους παρεκκλήσιο, γνωστό ως Παρεκκλήσιο του Σαν Χόρχε (Αγίου Γεωργίου).

Αυτή η εκκλησία κλείνει τις πόρτες της στις 13:00.

Η γοτθική εκκλησία δε Σάντα Μαρία λα Ρεάλ, που βρίσκεται μέσα στο παλάτι, με την εσωτερική αυλή της (cloister).
To aναγεννησιακό εικονοστάσιο (reredos)

Νέο παλάτι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

To Νέο Παλάτι έχει θέα προς την πλατεία που ονομάζεται Πλάθα δε Κάρλος τερθέρο ελ Νόμπλε. Στα τέλη του 14ου αι., ο βασιλιάς της Ναβάρρας Κάρολος Γ΄ ο Ευγενής του Οίκου των Εβρέ, εκτέλεσε επεκτατικά έργα στο Παλαιό Παλάτι, για να δώσει στην Αυλή μία μόνιμη κατοικία. Ενώ οι πρώτες μεταρρυθμίσεις περιελάμβαναν την επισκευή του κτηρίου και τη νέα χρήση χώρων για τις ανάγκες της Αυλής, σύντομα εξετάστηκε η κατασκευή νέων κτιρίων που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν τις νέες ανάγκες της βασιλική Αυλής, οπότε το κάστρο επεκτάθηκε. Επίσης η σύζυγός του Ελεονόρα της Καστίλης δεν ένιωθε ιδιαίτερη αγάπη για το Παλαιό Παλάτι θεωρώντας το παλαιό και άβολο, έτσι προστέθηκε ένα ακόμη κίνητρο για την κατασκευή ενός νέου Παλατιού-Κάστρου.

Ο Κάρολος Γ΄ νυμφεύτηκε την Ελεονόρα της Καστίλης το 1375 και είχε οκτώ παιδιά. Η κόρη του Λευκή Α΄ έγινε βασίλισσα της Ναβάρρας μεταξύ 1425 και 1442 και μητέρα toy Καρόλου πρίγκιπα της Βιάνα, αλλά αυτός ο πρίγκιπας απεβίωσε χωρίς απογόνους. Ο Κάρολος Γ΄ είναι θαμμένος στον Καθεδρικό Ναό της Παμπλόνα με τη σύζυγό του Αγνή της Κλέβης, που απεβίωσε το 1415.

Έτσι μεταξύ 1395 και 1400 αγοράστηκαν αρκετά σπίτια κατά μήκος του Παλαιού Παλατιού, για να ξεκινήσει η κατασκευή. Με την παρόρμηση της Ελεονόρας της Καστίλης, οι εγκαταστάσεις του Παλαιού Παλατιού επεκτάθηκαν πίσω από την εκκλησία της Σάντα Μαρία λα Ρεάλ.

Αλλά τα σημαντικά έργα του ανακτόρου είναι έργο του βασιλιά Καρόλου Γ΄. Αυτά ξεκίνησαν το 1406 και ανατέθηκαν στον Σαούλ δε Αρνέδο και το 1424 τα έργα σχεδόν ολοκληρώθηκαν, εκτός από μερικές μικρές διαμονές.

Κτισμένο με μεγάλους πέτρινους τοίχους, το κτήριο έχει ένα πολυγωνικό σχήμα με εισερχόμενους και εξερχόμενους -κάπως ακατάστατους και πολυάριθμους- πύργους, στεγασμένους με σχιστολιθικές πλάκες, αντί για τους προηγούμενους που ήταν καλυμμένοι με μολύβδινες στέγες.

Εκείνη την εποχή το κάστρο-παλάτι ήταν ισότιμο των πιο πολυτελών ευρωπαϊκών Αυλών. Η εσωτερική διακόσμηση, της οποίας δεν έχει μείνει κάτι, παρά ένα μικρό υπόλοιπο, αποτελείτο από γύψινα, πλακάκια και αθουλέχος, υαλογραφήματα και επιχρυσωμένες οροφές με φατνώματα. Τα δάπεδα και οι τοίχοι ήταν καλυμμένοι με τάπητες και ταπισερί.

Στα έργα αυτού του ανακτόρου παρενέβησαν πολλοί καλλιτέχνες διαφόρων εθνικοτήτων, παράδειγμα του Εκλεκτικισμού που επικρατούσε στις Αυλικές κατασκευές της εποχής. Η γαλλική επιρροή είναι εμφανής στους πύργους, τα παράθυρα και τα μπαλκόνια, ενώ η ισπανική αποτυπώνεται στις οροφές, τα πλακάκια και τα γύψινα.

Επιπλέον, είχε κρεμαστούς κήπους, περίπου 20 μέτρα ύψος, περιοχές κήπων, οπωρώνες και ένα ζωολογικό πάρκο, που περιλάμβανε ένα λιοντάρι (δώρο από τον βασιλιά της Αραγωνίας Πέδρο Δ΄ τον Τελετουργικό), μία καμήλα, παπαγάλους, κυνηγετικά σκυλιά, γεράκια, τέσσερα αφρικανικά βουβάλια, μία καμηλοπάρδαλη, σκίουρους κ.λπ.

Η είσοδος στο παλάτι είναι μέσω της πλάθα δε Κάρλος τερθέρο ελ Νόμπλε. Η πρόσοψη αποτελείται από μία ημικυκλική αψίδα, που οδηγεί σε μία εσωτερική αυλή γνωστή ως πάτιο δε λος Ναράνχος (αίθριο των Πορτοκαλιών), επειδή σε αυτό το σημείο ο βασιλιάς είχε θέσει πορτοκαλιές και άλλα οπωροφόρα δέντρα. Σήμερα το δάπεδο είναι πλακόστρωτο, αλλά αρχικά ήταν ένας κήπος με δένδρα και άνθη διαφόρων ειδών: λεμονιές, πορτοκαλιές, γιασεμί της Αλεξάνδρειας, μουριές κ.λπ.

Από αυτό το μέρος μπορεί να παρατηρηθεί η εξωτερική δομή της αψίδας της εκκλησίας δε Σάντα Μαρία λα Ρεάλ και η αρχή του κωδωνοστασίου του ναού.

Τη φροντίδα των κήπων είχαν πολλοί κηπουροί, αν και στη φροντίδα τους συμμετείχαν και οι ίδιοι οι βασιλείς, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ως ψυχαγωγία. Για το πότισμα των κήπων δημιουργήθηκε ένα περίπλοκο σύστημα άρδευσης, που χρησιμοποιούσε σωλήνες μολύβδου, κατασκευασμένους το 1409 από τον Χουάν Δ'Εσπέρνου και αργότερα το 1414 από τον Τζον Νέλμπορτ του Μπρίστολ. Καθώς ο χειμώνας ήταν κρύος, τα δέντρα προστατεύοντο από τέντες, που ήταν προσαρτημένες στους τοίχους, με τον τρόπο των θερμοκηπίων.

Σάλα δε λας εξκαβαθιόνες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το δωμάτιο των ανασκαφών ήταν ο χώρος για το παλαιό σώμα φρουράς του παλατιού. Ήταν ένα θολωτό δωμάτιο, του οποίου η λειτουργία είναι άγνωστη και βέθηκε γεμάτο με υλικά από το Παλαιό Παλάτι.

Σάλα δε λος Άρκος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Δωμάτιο των Αψίδων, επίσης γνωστό ως σπήλαιο της Νυχτερίδας για τη σχεδόν απόλυτη απουσία του φωτός, είναι ένα μεγάλο δωμάτιο, του οποίου η μόνη λειτουργία είναι να υποστηρίξει το βάρος του κήπου της Βασίλισσας που βρίσκεται στην κορυφή του. Η οροφή συγκρατείται από μεγάλες οξυκόρυφες αψίδες.

Κουέρπο Πρινθίπαλ ή Γκραν Τόρε[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Κύριο σώμα ή ο Μεγάλος Πύργος είναι το κύριο σώμα του Κάστρου. Στον πρώτο όροφο βρίσκονται τα διαμερίσματα του βασιλιά και της βασίλισσας, στον δεύτερο όροφο βρίσκεται η Αίθουσα Εκθέσεων, με την έκθεση "Ολίτε, θρόνος ενός βασιλείου". Συνεχίζοντας τη σπειροειδή σκάλα, από συνολικά 133 σκαλοπάτια, φτάνουμε στον Πύργο της Τιμής.

Τόρε δελ Ομενάχε[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Πύργος της Τιμής, γνωστός και ως Τόρε δε λα Βιτ (το vis στα Γαλλικά σημαίνει κοχλίας και ο πύργος ονομάστηκε έτσι για τη σπειροειδή σκάλα του) έχει 40 μ. ύψος. Είναι ο υψηλότερος πύργος τού παλατιού και το μόνο στρατιωτικό στοιχείο, που μπορεί να βρεθεί στο παλάτι. Έχει ορθογώνια βάση και στις γωνίες βρίσκονται τέσσερις μικροί κυκλικοί πυργίσκοι, που δίνουν μία ελαφρότητα στους -από ορθογώνιους λίθους- συμπαγείς τοίχους. Στον κεντρικό όροφο, εκτός από τα κύρια δωμάτια του βασιλιά και της βασίλισσας, υπάρχουν μερικά δευτερεύοντα δωμάτια, που θα χρησιμοποιούσαν οι κυρίες των τιμών και η υπηρεσία τον βασιλιά.

Σάλα δε λα Ρέινα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Αίθουσα της Βασίλισσας, είναι τα ιδιωτικά δωμάτια της βασίλισσας, που διαθέτουν καπνοδόχους και πέτρινα παγκάκια στα πλάι των παραθύρων. Ήταν διακοσμημένο με ξύλινη επένδυση, ταπισερί, πίνακες ζωγραφικής και γύψινα Μαυριτανικής τεχνοτροπίας. Το δάπεδο ήταν πλακόστρωτα με εφυαλωμένες πλάκες, ενώ η οροφή με ξύλινη επένδυση με χρυσά σχέδια. Τα παράθυρα είχαν υαλογραφήματα. Δίπλα ήταν ένα μικρό δωμάτιο, γνωστό ως τουαλέτα της βασίλισσας. Τα δάπεδα ήταν καλυμμένα με τάπητες.

Σάλα δελ Ρέι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Αίθουσα του Βασιλιά είναι ένα μεγάλο δωμάτιο, που χρησίμευε κυρίως για δεξιώσεις. Επίσης έχει ένα άλλο μικρό δωμάτιο, που χρησιμοποιόταν ως χώρος ανάπαυσης του μονάρχη. Η αίθουσα έχει πέτρινη καμινάδα και μεγάλα γοτθικά παράθυρα με παγκάκια στο πλάι.

Κάμαρα δε λος Γιέσος ή Σάλα Μουδέχαρ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

(Δωμάτιο γύψινων ή δωμάτιο Mudéjar). Αυτός είναι ο μόνος χώρος, που διατηρεί την αρχική γύψινη διακόσμηση. Υπάρχουν δέκα πλαίσια κατασκευασμένα από γύψο από Μαυριτανούς τεχνίτες, που αντιπροσωπεύουν εραλδικές ασπίδες, αστέρια, τόξα, ισλαμικά γεωμετρικά σχέδια και φυτική διακόσμηση. Ένα μοτίβο που εμφανίζεται συχνά, είναι τα φύλλα καστανιάς από το έμβλημα του Κάρολου Γ΄. Το δωμάτιο είναι συνήθως κλειστό για το κοινό, ανοιχτό μόνο κατόπιν συνεννόησης, για να αποφευχθεί η καταστροφή των γύψινων, που είναι σε πολύ κακή κατάσταση. Τα πλαίσια, από αριστερά προς τα δεξιά, φαίνονται παρακάτω:

Πλαίσιο 1
Πλαίσιο 2
Πλαίσιο 3
Πλαίσιο 4
Πλαίσιο 5
Πλαίσιο 6
Πλαίσιο 7
Πλαίσιο 8
Πλαίσιο 9
Πλαίσιο 10

Γκαλερία δελ Ρέι ή Γαλερία Δοράδα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

(Η Στοά του Βασιλιά ή Χρυσή Στοά), είναι μία στοά δίπλα στην Αίθουσα του Βασιλιά, που βλέπει στο αίθριο, το γνωστό ως πάτιο δε λας Μορέρας (με τις Μουριές). Αποτελείται από μία πτέρυγα με γοτθικά, λεπτοεπεξεργασμένα τόξα. Πρόκειται για δύο σειρές γοτθικών τόξων, η μία επάνω στην άλλη, με χαμηλότερη την επάνω σειρά. Χωρίζεται σε τρία κατακόρυφα τμήματα διαχωρισμένα με κίονες: τα δύο ακραία σχηματίζονται από πέντε τόξα, ενώ το κεντρικό από τέσσερα.

Γκαλερία δε λα Ρέινα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Στοά της Βασίλισσας βρίσκεται δίπλα στην αίθουσα της Βασίλισσας. Είναι γύρω από έναν μικρό κήπο, για την αποκλειστική χρήση της βασίλισσας. Αυτός βρίσκεται μέσα στην τυπολογία των κρεμαστών κήπων, δεδομένου ότι βρίσκεται σε ύψος αρκετών μέτρων. Για την κατασκευή αυτού του κήπου έπρεπε να κτιστεί από κάτω ένα δωμάτιο, γνωστό ως Σάλα δε λος Άρκος (των Αψίδων) για να υποστηρίζει και τη στοά. Η στοά ξανακτίστηκε εξ ολοκλήρου με τον τρόπο μοναστηριακής αυλής (cloister) και σχηματίζεται από υψηλά γοτθικά, λεπτοδουλεμένα τόξα με μικρά στολίδια στην κορυφή. Ο κήπος είναι ένα από τα μέρη που προστατεύονται από τον άνεμο, οπότε είναι το ιδανικό μέρος για να φτιαχτεί ο κήπος της βασίλισσας.

Τόρε δε Φενέρο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Πύργος του Φενέρο ήλεγχε το πέρασμα μέσα από την πύλη της πόλης Φενέρο, που λεγόταν έτσι διότι μέσα από αυτήν την ανοιχτή πόρτα στα τείχη ερχόταν καροτσάκια με σανό. Είναι ένα απλό άνοιγμα, που σχηματίζεται από οξυκόρυφο τόξο χωρίς διακόσμηση.

Τόρε δε λα Αταλάγια, δελ Βιγία ή δε λα Χογιόσα Γουάρδα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Τόρε δε λα Αταλάγια (Πύργος του Σκοπού/Παρατηρητή).

Ονομάστηκε έτσι, επειδή ήταν μία θέση σκοπού, για να παρατηρεί αυτός οποιοδήποτε συμβάν που μπορεί να γίνει στην περιοχή. Είναι ένας τετράγωνος πύργος με μία στρογγυλή προεξοχή. Στον πύργο βρισκόταν ο σκοπός. Ο πύργος είναι τόσο μικρός, που υπάρχει χώρος μόνο για έναν άνδρα. Δίπλα στον πύργο βρίσκεται ένας άλλος μικρότερος κυλινδρικός. Σε αυτόν τον πύργο βρίσκεται ένα παράθυρο, του οποίου το υπέρθυρο έχει αυθεντική γοτθική λεπτοδουλειά και αντιπροσωπεύει τον αιώνιο δεσμό, ένα από τα σύμβολα του Καρόλου Γ΄ του Ευγενούς.

Το όνομα ο πύργος το έλαβε λόγω της τετραγωνικής του δομής, που υψώνεται σε τρία μπαλκόνια, το καθένα με θέα σε ένα σημείο του ορίζοντα. Από αυτά τα μπαλκόνια οι βασιλείς μπορούσαν να παρακολουθούν τις παραστάσεις που πραγματοποιούντο στους πρόποδες του κάστρου. Δίπλα στον πύργο υπάρχει ένας μικρός πύργος με τετραγωνική βάση και υψηλότερος.

Τόρε δε λος κουάρτο βιέντος ή δε λας Τρες Γκράνδες Φινέστρας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο πύργος των τεσσάρων ανέμων ή ο πύργος των τριών μεγάλων παραθύρων ονομάστηκε έτσι λόγω της τετραγωνικής του δομής, που εκτείνεται σε τρία μπαλκόνια, το καθένα με θέα σε ένα σημείο του ορίζοντα. Από αυτά τα μπαλκόνια οι βασιλείς μπορούσαν να παρακολουθήσουν τις παραστάσεις που πραγματοποιούντο στους πρόποδες του κάστρου. Δίπλα στον πύργο υπάρχει ένας μικρός πύργος με τετραγωνική βάση και υψηλότερος. Και οι δύο πύργοι που βρίσκονται πολύ κοντά ο ένας στον άλλο, βρίσκονται στην πιο απομακρυσμένη περιοχή του κάστρου, στη νότια πλευρά του. Σε αυτό το μέρος υπήρχε ένας κήπος, ο Χαρδίν δελ Θεναδόρ (Κήπος της Κληματαριάς), που είχε ένα μικρό αναβρυτήριο. Σήμερα δεν υπάρχουν αυτά.

Τόρε δε Αλχίβε[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Πύργος της δεξαμενής έχει μοναδικό σκοπό να αποθηκεύει νερό από τον κοντινό ποταμό Θιδάκος, για να τροφοδοτήσει το παλάτι. Κοίλος στο εσωτερικό, παρείχε νερό στο παλάτι και τους βασιλικούς κήπους. Η διανομή πραγματοποιείτο μέσω σωλήνων μολύβδου, που ήταν ενσωματωμένοι στους τοίχους του παλατιού. Οι υδάτινοι κήποι κατασκευάστηκαν από χάλκινες λεκάνες. Αυτό το σύνθετο σύστημα άρδευσης φτιάχττηκε από τον Χουάν Δ'Εσπέρνου. Στους πρόποδες αυτού του πύργου βρισκόταν μία βαθιά τάφρος, η λεοντοειδής, που ονομάστηκε έτσι, επειδή ήταν το μέρος με τα επικίνδυνα θηρία του βασιλιά.

Τόρε δε λας Τρες Κορόνας ή Οτσαβάδα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

(Ο πύργος των τριών στεμμάτων ή οκταγωνικός πύργος), Έτσι ονομάστηκε για το περίεργο οκταγωνικό σχήμα του, με τρεις ορόφους. Η κορυφή του θα μπορούσε να χρησιμοποιόταν για την εκτροφή περιστεριών.

Από αυτό το μέρος μπορείτε να δείτε το πόθο δε ιέλο (pozo de hielo, πηγάδι του πάγου). Το πηγάδι έχει σκαφθεί σε 8 μέτρα βάθος, στο δάπεδο. Ένα κάλυμμα με ωοειδές σχήμα προστάτευε τον πάγο κατά το υπόλοιπο έτος. Αυτό το πηγάδι κατασκευάστηκε τον 17ο αι., δηλ. προστέθηκε μετά την κατασκευή του κάστρου. Η τεχνική συντήρησης του πάγου ήταν πολύ γνωστή: έφτιαχναν στρώματα πάγου διαχωρισμένα με στρώματα αχύρου. Δεδομένου ότι το πηγάδι βρισκόταν σε κρύο μέρος, ο πάγος μπορούσε να διατηρηθεί μέχρι το τέλος του καλοκαιριού. Ο πάγος χρησιμοποιόταν συχνά τόσο για μαγειρικούς, όσο και για φαρμακευτικούς σκοπούς.

Kαπίγια δε Σαν Χόρχε[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

(Παρεκκλήσιο του Αγίου Γεωργίου) Από τον Πύργο των Τριών Στεμμάτων, μπορείτε να δείτε ερείπια του παρεκκλησίου του Αγίου Γεωργίου. Εδώ ήταν το ιδιωτικό παρεκκλήσιο των βασιλέων. Κτισμένο στα τέλη του 14ου αι., το ξεκίνησε η βασίλισσα Ελεονόρα της Καστίλης. Από αυτό το ορθογώνιο κτίριο παραμένουν μόνο οι εξωτερικοί τοίχοι. Στην κορυφή του παρεκκλησίου υψωνόταν ένας δεύτερος όροφος για τη διαμονή της βασίλισσας, αλλά η κακή ποιότητα της λιθοδομής της τοιχοποιίας είχε ως αποτέλεσμα να μην έχει διασωθεί. Κάτω από το παρεκκλήσιο υπάρχει ένας θολωτός χώρος, που είναι ένα παλαιό κελάρι κρασιού. Αυτό σκεπάζεται από έναν κυλινδρικό θόλο και έχει κόγχες στους τοίχους.

Πάτιο δε λα Μορέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

(Αυλή της Μωρέας) είναι ένας τετραγωνικός χώρος, στο κέντρο του οποίου βρίσκεται μία λευκή μουριά, η οποία -σύμφωνα με μία παράδοση- φυτεύτηκε από τον ίδιο τον Βασιλιά Κάρολο Γ΄. Λόγω της ηλικίας της, ανακηρύχθηκε Φυσικό Μνημείο της Ναβάρρας.

Πάτιο δε λα Παχαρέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

(Το αίθριο των πτηνών) διατηρούσε χώρο για πουλιά, που κατοικούσαν στο κάστρο. Βρίσκεται σε μία εσωτερική αυλή, της οποίας η ακάλυπτη κορυφή έκλεινε από ένα δίχτυ, που τα εμπόδιζε να διαφύγουν. Από την Γκαλερία δελ Ρέυ μπορεί να παρατηρηθεί πλήρως αυτή η αυλή. Αξιοθέατα εδώ είναι ένας χώρος κτισμένος με γύψο, που χρησίμευσε ως τόπος φωλιάσματος για πουλιά και διατηρήθηκε σε αρκετά καλή κατάσταση.

Η καθημερινή ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μεταξύ των εορτασμών θα πρέπει να υπενθυμίσουμε τις κονταρομαχίες ή τουρνουά, που πραγματοποιήθηκαν το 1439 κατά τη διάρκεια των γαμήλιων εορτασμών του Καρόλου πρίγκιπα της Βιάνα και της γερμανίδας πριγκίπισσας Αγνής της Κλέβης.

Επραγματοποιούντο επίσης ταυρομαχίες, καθώς το 1387 ο βασιλιάς Κάρολος Β΄ της Ναβάρρας ο Κακός διοργάνωσε μία ταυρομαχία, στην οποία συμμετείχαν τρεις μουσουλμάνοι ως ταυρομάχοι (toreros).

Η βασκική πελότα (τένις στον τοίχο) ήταν ένα σημαντικό γεγονός στη ζωή αυτού του παλατιού, οπότε εκεί υπάρχει ένας διάδρομος για το άθλημα αυτό και ένα σύνολο ρακετών. Ένα έγγραφο του 1408 αναφέρεται σε εργασίες επισκευής στη στέγη ενός φρόντον (γηπέδου πελότας), την εποχή του βασιλιά Καρόλου Γ΄ του Ευγενούς.

Επίσης σε αυτό το παλάτι πραγματοποιήθηκε ο γάμος του Ιωάννη Α΄ κόμη της Φουά και της Ιωάννας, διαδόχου της Ναβάρρας.

Στα τέλη του 19ου αι. πέρασε από το κάστρο ο ποιητής Γουστάβο-Αδόλφο Μπεκέρ και στη θέα του ερειπωμένου κάστρου έγραψε το έργο Το Βασιλικό Κάστρο της Ολίτε (Σημειώσεις ενός ταξιδιού στη Ναβάρρα). Στην περιοδεία του, ο Μπεκέρ δίνει μία ρομαντική και νοσταλγική άποψη του κάστρου, με τα γυμνά του δωμάτια.