Μετάβαση στο περιεχόμενο

Βασίλι Λεόντιεφ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Βασίλι Λεόντιεφ
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Васи́лий Лео́нтьев (Ρωσικά)
Γέννηση5  Αυγούστου 1906[1][2][3]
Αγία Πετρούπολη
Θάνατος5  Φεβρουαρίου 1999[1][2][4]
Νέα Υόρκη
ΥπηκοότηταΡωσική Αυτοκρατορία και Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
ΣπουδέςΚρατικό Πανεπιστήμιο Αγίας Πετρούπολης, Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ και Πανεπιστήμιο Χούμπολτ
ΣύζυγοςEstelle Marks
ΤέκναSvetlana Alpers
ΒραβεύσειςΥποτροφία Γκούγκενχαϊμ (1940 και 1950), Βραβείο Νόμπελ Οικονομικών Επιστημών (1973), Josiah Willard Gibbs Lectureship (1953), Αξιωματικός της Λεγεώνας της Τιμής, Bernhard Harms Prize (1970), Διακεκριμένος εταίρος της Αμερικανικής Οικονομικής Ένωσης, Εταίρος της Οικονομετρικής Εταιρείας (1939), Fellow of the American Statistical Association, d:Q126416228 (1980) και Honorary doctorate from the Sorbonne University Paris (24  Νοεμβρίου 1972)
Ιστοσελίδα
http://www.wassily.leontief.net/
Επιστημονική σταδιοδρομία
Ερευνητικός τομέαςοικονομικά
Αξίωμαπρόεδρος
Ιδιότηταοικονομολόγος, στατιστικολόγος και παιδαγωγός
Διδακτορικός καθηγητήςLadislaus Bortkiewicz και Βέρνερ Ζόμπαρτ
Φοιτητές τουΠολ Σάμιουελσον

Ο Βασίλι Λεόντιεφ (Wassily Leontief, 5 Αυγούστου 1905 - 5 Φεβρουαρίου 1999 ήταν Ρώσος οικονομολόγος, ο οποίος τιμήθηκς με Νόμπελ Οικονομίας το 1973.

Η μεγάλη συμβολή του Βασίλι Λεόντιεφ στη θεωρία της γενικής ισορροπίας είναι κυρίως το γνωστό υπόδειγμα των εισροών-εκροών (input-output analysis).

Υπόδειγμα εισροών-εκροών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με τη θεωρητική του θεμελίωση αρχικά και τις πολλαπλές του εφαρμογές στη συνέχεια αποδείχθηκε πρωτοποριακό. Και τούτο γιατί, σε χαρακτηριστική διαφοροποίηση με τα υποδείγματα γενικής ισορροπίας του Walras και πιο πρόσφατων θεωρητικών συμβολών, ο προσανατολισμός του είναι καθαρά εμπειρικός. Ειδικότερα στο υπόδειγμα αυτό δίδεται έμφαση στη δυνατότητα μετρήσεως των μεταβλητών και των παραμέτρων με στόχο την εξαγωγή συμπερασμάτων μέσω ποσοτικής ανάλυσης των δεδομένων. Εξ αιτίας αυτού του προσανατολισμού ήταν φυσιολογικό το υπόδειγμα να στηριχθεί σε απλοποιητικές υποθέσεις.

Στις πρώτες εξειδικεύσεις μια συνήθης υπόθεση ήταν ότι η τελική ζήτηση των προϊόντων και υπηρεσιών προσδιοριζόταν εξωγενώς. Έτσι διαμορφώθηκε το ανοικτό υπόδειγμα. Αργότερα η υπόθεση αυτή αντικαταστάθηκε με την παραδοχή ότι η τελική ζήτηση προσδιορίζεται ενδογενώς από το εισόδημα των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων, με αποτέλεσμα να διαμορφωθεί το κλειστό υπόδειγμα. Άλλοι περιορισμοί μερικοί από τους οποίους έχουν γίνει εν τω μεταξύ λιγότερο περιοριστικοί, ήταν ότι οι παραγωγικοί συντελεστές χρησιμοποιούνται στην παραγωγή με σταθερές αναλογίες, ότι κάθε κλάδος παράγει ένα ομοιογενές προϊόν και ότι δεν λαμβάνει χώρα τεχνολογική πρόοδος.

Υπό την επίβλεψή του ήταν οι διδακτορικές διατριβές των Βέρνον Σμιθ, Ρόμπερτ Σόλοου, Πολ Σάμιουλεσον και Κάρεν Πολένσκε.

  • Wassily Leontief (1966), Input-Output Economics, Oxford University Press, New York