Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αριστοτέλης Νικολαΐδης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αριστοτέλης Νικολαΐδης
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Αριστοτέλης Νικολαΐδης (Ελληνικά)
Γέννηση1922
Μυτιλήνη
Θάνατος1996
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςνέα ελληνική γλώσσα[1]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητασυγγραφέας
ποιητής
ψυχίατρος

Ο Αριστοτέλης Νικολαΐδης (25 Νοεμβρίου 1922 - 8 Οκτωβρίου 1996) ήταν Έλληνας ψυχίατρος, λογοτέχνης, πεζογράφος, ποιητής και δοκιμιογράφος.[2]

Ο Αριστοτέλης Νικολαΐδης γεννήθηκε στη Μυτιλήνη στις 25 Νοεμβρίου του 1922[3]. Ο πατέρας του Θεολόγης Νικολαΐδης ήταν γιατρός. Είχε άλλα δύο αδέλφια την Κωνσταντίνα και τον Νίκο, ψυχίατρο-ψυχαναλυτή, καθηγητή Ψυχανάλυσης στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Και τα τρία αδέλφια είχαν ενεργό συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση και φυλακίστηκαν.[4] Ο Αριστοτέλης Νικολαΐδης φυλακίστηκε στην Κατοχή για δυο μήνες το 1942 από τους Ιταλούς, και στα Δεκεμβριανά τρεις μήνες (1944-45) από τους Άγγλους. Μετά τα Δεκεμβριανά διαχώρισε τη θέση του από την πολιτική του ΚΚΕ.
Πρωτοπαρουσιάστηκε στη λογοτεχνία με το ποίημα «Μάθημα ανατομικής», που δημοσίευσε στο περιοδικό «Φοιτητική Τέχνη» (δεύτερο τεύχος, 1 Μαρτίου 1944).
Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή Αθηνών και ειδικεύτηκε στο Αιγινήτειο στην ψυχιατρική. Εκεί εκπόνησε και τη διδακτορική του διατριβή που είχε θέμα «Το σύνδρομο της αποπροσωποποιήσεως». Το 1954 πήγε στο Παρίσι με σκοπό να μετεκπαιδευτεί στην ψυχιατρική ως υπότροφος του γαλλικού κράτους. Εκεί γνώρισε και παντρεύτηκε τη ζωγράφο Ίνγκριντ-Τίλντα. Μαζί της απέκτησε μια κόρη. Έζησε στη Γαλλία, τις ΗΠΑ, τη Γερμανία και την Ελβετία, εργαζόμενος ως νευρολόγος-ψυχίατρος.
Επανήλθε στην Ελλάδα μετά την πτώση της Δικτατορίας.
Ήταν ο ιδρυτής του Διεθνούς Κέντρου Επιστημονικής Ορολογίας και Γλώσσας της Αθήνας το 1966[2], καθώς και ιδρυτικό μέλος του Ελληνικού Γλωσσικού Ομίλου. Ασχολήθηκε επίσης με την επιστημονική αρθρογραφία και τη λογοτεχνία, συνεργαζόμενος με τις εφημερίδες Το Βήμα, Journal de Geneve, Gazette de Lausanne, Frankfurter Allgemeine, Τα Νέα και με περιοδικά όπως τα Ελεύθερα Γράμματα, Νέα Εστία, Τραμ, Η λέξη, Καινούργια Εποχή, Δώμα, Τομές, Διαβάζω κ.ά.
Ανήκει στην πρώτη μεταπολεμική γενιά. Το έργο του είναι επηρεασμένο από τη φροϋδική θεωρία, τον υπαρξισμό, τον σουρεαλισμό και τον λεττρισμό. Ήταν μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών (αντιπρόεδρος το 1978). Έργα του έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες. Του απονεμήθηκε το 1976 το πρώτο Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για το μυθιστόρημά του «Η εξαφάνιση».
Πέθανε στις 8 Οκτωβρίου 1996.[3]

Το συγγραφικό του έργο διακρίνεται σε πεζογραφικό, ποιητικό, δοκιμιακό-μεταφραστικό

  • Οι συνυπάρχοντες (Μόντρεαλ, 1969, έχει μεταφερθεί στην τηλεόραση)
  • Η εξαφάνιση (1975, πρώτο κρατικό βραβείο μυθιστορήματος το 1976)
  • Ο κόσμος είναι άλλος (διηγήματα, 1978)
  • Στην κίτρινη ώρα (1980)
  • Ανθρώπων εξ ανθρώπων (διηγήματα, 1982)
  • Εξορκίζοντας θάνατο (1985)
  • Ο ιερός μαστός, 1987
  • Ο ανιχνευτής, 1989
  • Κάτω από τόσα βλέφαρα (διηγήματα, 1991)
  • Ο αιώνας τέλειωνε στην κόψη, 1997[5]
  • Διαβαθμίσεις (1952)
  • Η πείρα και η πυρά (1960)
  • Οι διαφορές του φάσματος (1964)
  • Η πείρα και η πυρά Β΄ (1965)
  • Οι παράχρονες αναμνήσεις (1966)
  • Η αγορά (1973)
  • Αντιδράσεις μιας περιόδου (1977)
  • Η πείρα και η πυρά ποιήματα 1937-1977 (1977, συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του, περιλαμβάνονται θεωρητικά κείμενα για την ποίηση και τη γλώσσα)
  • Επιλογή Α΄(1982)
  • Επιλογή Β΄(1983)
  • Προσωπική σημειολογία (1985)
  • Ερωφάντα. Συλλαβικά νερά (1988)
  • Συγκεντρωμένα ποιήματα 1952-1990 (1991)
  • Επιλεγμένα ποιήματα (1996)[6]
  • Η Αποπροσωποποίηση: μια φαινομενολογική μελέτη (1954)
  • Η νεολεκτική και αφηρημένη ποίηση (1965)
  • Ο Οδυσσέας της εξαλλαγής (Ν. Καζαντζάκης) (1977)
  • Διάλογος στην Πνύκα: Μια συζήτηση για τη γλώσσα (1980)
  • Τα μυθιστορήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (1981)
  • Ένας ποιητής του αιώνος: Άγγελος Σικελιανός (1982)
  • Η γλώσσα και ποίηση του Καβάφη (1983)
  • Η ποιητική σκέψη και γλώσσα του Κώστα Αξελού (1984)
  • Ο τρόπος της γλώσσας και άλλες εγγραφές (1987)
  • Dictionnaire des mots inexistants (1989)[5]
  • Τ.Σ.Έλιοτ «Άπαντα τα ποιήματα» (1984)[5]
  1. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb11917723b. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. 2,0 2,1 Αλέξης Ζήρας, «Νικολαΐδης Αριστοτέλης», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Εκδοτική Αθηνών, τομ.7 (1987),σελ.217
  3. 3,0 3,1 Αριστοτέλης Νικολαΐδης, περιοδικό «Διαβάζω», τ/χ. 379, (Νοέμβριος 1997), σελ. 89-
  4. Βιογραφικό Αριστοτέλη Νικολαΐδη Διαβάζω, τ/χ. 379, (Νοέμβριος 1997), σελ.117
  5. 5,0 5,1 5,2 Εργογραφία Αριστοτέλη Νικολαΐδη, Διαβάζω, τ/χ. 379, (Νοέμβριος 1997), σελ.119
  6. Γκέρτα Βουλγαρίδου, «Αριστοτέλης Νικολαΐδης: ο Ποιητής», Διαβάζω, τ/χ. 379, (Νοέμβριος 1997), σελ.116
  • Αριστοτέλης Νικολαΐδης, περιοδικό «Διαβάζω», τχ. 379, (Νοέμβριος 1997), σελ. 89-119
  • [Αφιέρωμα], Μανδραγόρας, τχ. 10-11 (Ιαν.-Απρ. 1996), σ. 102 - 179.
  • Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών Ε.ΚΕ.ΒΙ.: Νικολαϊδης Αριστοτέλης [1] Αρχειοθετήθηκε 2022-03-29 στο Wayback Machine.
  • Αλέξης Ζήρας, «Νικολαΐδης Αριστοτέλης», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Εκδοτική Αθηνών, τομ.7 (1987),σελ.217-218
  • Ε.Ν.Μ.,«Τα γεγονότα και τα ζητήματα-Αριστοτέλης Νικολαΐδης», Νέα Εστία, τομ.140, τχ.1664, (1 Νοεμβρίου 1996), σελ.1452-1453
  • Πέγκλη, Γιολάντα. Αριστοτέλης Νικολαΐδης: μονογραφία. Αθήνα: Πρόσπερος, 1990.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]